Pełny tekst orzeczenia

Uchwała Składu Siedmiu Sędziów Sądu Najwyższego
z dnia 5 listopada 1997 r.
III ZP 37/97
Przewodniczący: Prezes SN Jan Wasilewski, Sędziowie SN: Józef Iwulski, Jerzy
Kwaśniewski, Janusz Łętowski, Walerian Sanetra, Andrzej Wasilewski (współspra-
wozdawca), Andrzej Wróbel (sprawozdawca).
Sąd Najwyższy, z udziałem prokuratora Prokuratury Krajowej Włodzimierza
Skoniecznego, po rozpoznaniu na posiedzeniu w dniu 5 listopada 1997 r. wniosku
Rzecznika Praw Obywatelskich skierowanego przez Pierwszego Prezesa Sądu Naj-
wyższego do rozpoznania przez skład siedmiu sędziów Izby Administracyjnej, Pracy i
Ubezpieczeń Społecznych Sądu Najwyższego o podjęcie uchwały zawierającej odpo-
wiedź na następujące zagadnienie prawne:
Czy skierowanie (odmowa skierowania) do zawarcia umowy najmu lokalu
mieszkalnego z mieszkaniowego zasobu gminy jest aktem administracyjnym, o którym
mowa w art. 16 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie
Administracyjnym (Dz. U. Nr 74, poz. 368 ze zm.) ?
p o d j ą ł następującą uchwałę:
Wybór osoby do zawarcia umowy najmu lokalu mieszkalnego z miesz-
kaniowego zasobu gminy nie jest aktem lub czynnością z zakresu administracji
publicznej w rozumieniu art. 16 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Na-
czelnym Sądzie Administracyjnym (Dz. U. Nr 74, poz. 368 ze zm.).
U z a s ad n i e n i e
W uzasadnieniu wniosku Rzecznika Praw Obywatelskich o podjęcie przez Sąd
Najwyższy uchwały mającej na celu wyjaśnienie przepisów prawnych budzących
wątpliwości w praktyce stwierdza się, że art. 4 ustawy z dnia 22 lipca 1994 r. o najmie
lokali mieszkalnych i dodatkach mieszkaniowych (Dz.U. Nr 105, poz. 509 ze zm.)
ustanawia zadanie własne gminy polegające na zaspokajaniu potrzeb mieszkaniowych
członków wspólnoty samorządowej. Od dnia wejścia w życie tej ustawy organy
samorządu terytorialnego dokonują tych świadczeń na rzecz członków wspólnoty
samorządowej na podstawie umowy. W przypadkach ściśle określonych przepisami tej
ustawy (m.in. art. 35,36, 56 ust. 5) członkom wspólnoty przysługuje roszczenie o
zawarcie umowy, natomiast w pozostałych przypadkach Aposzukiwanie przez obywa-
teli, którym odmówiono świadczenia w postaci najmu mieszkania komunalnego, ochro-
ny prawnej przed sądami powszechnymi nie przyniesie oczekiwanego rezultatu.@
Rzecznik Praw Obywatelskich powołał się na uzasadnienie orzeczenia Trybunału
Konstytucyjnego z dnia 23 października 1995 r., K. 4/95 (OTK 1995 nr 2 poz. 11), w
którym przyjęto, że art. 4 ustawy o najmie lokali mieszkalnych i dodatkach mieszkanio-
wych nie stwarza przesłanek do skonstruowania prawa podmiotowego, na podstawie
którego mieszkańcowi gminy przysługiwałoby roszczenie o zaspokojenie potrzeb
mieszkaniowych, a także na uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 30 kwietnia 1997 r., III
CZP 13/97 ( nie publikowana), zgodnie z którą przepis art. 28 ust. 1 zdanie pierwsze
ustawy nie uzasadnia roszczenia osoby w tym przepisie wymienionej o zobowiązanie
gminy do zawarcia umowy o najem lokalu socjalnego. Za utrwalony należy zatem uznać
pogląd, że członkowi wspólnoty samorządowej nie służy roszczenie o zobowiązanie
gminy do zawarcia umowy o najem lokalu.
Z przepisu art. 5 ust. 3 ustawy wynika, że zasady gospodarowania mieszka-
niowym zasobem gminy oraz kryteria wyboru osób, z którymi umowy najmu powinny
być zawarte w pierwszej kolejności, ustala rada gminy, zaś art. 30 stanowi, że rada
gminy określa, z jakimi osobami powinny być zawierane w pierwszej kolejności umowy
najmu lokali socjalnych. Oba przepisy zawierają upoważnienie dla rady gminy do
stanowienia w tym zakresie przepisów gminnych. W ocenie Rzecznika Praw Obywatels-
kich analiza tych upoważnień prowadzi do wniosku, że ustawodawca przewidział
procedurę kwalifikacyjną mającą na celu wyłonienie osoby uprawnionej do zawarcia
umowy najmu mieszkania komunalnego. Procedura ta jest stosowana wobec obywateli,
którzy są informowani przez organy gminy, iż zostali bądź nie zostali zakwalifikowani do
zawarcia umowy najmu.
Zdaniem Rzecznika Praw Obywatelskich skierowanie obywatela do zawarcia
umowy najmu bądź odmowa takiego skierowania nie jest czynnością o charakterze
cywilnoprawnym ani czynnością faktyczną sprowadzającą się do działania, które nie
jest skierowane na wywołanie bezpośrednich skutków prawnych ani też czynnością
psychofizyczną, czy też czynnością materialnotechniczną polegającą na prostym wy-
daniu przedmiotu świadczenia. Czynność ta musi być bowiem poprzedzona rozstrzyg-
nięciem, czy i komu oraz jaki lokal ma być przyznany. Oznacza to, że skierowanie
(odmowa skierowania) do zawarcia umowy najmu jest typowym aktem adminis-
tracyjnym jednostronnie i autorytatywnie rozstrzygającym sytuację prawną konkretnego
adresata. Akt ten ma ponadto charakter konstytutywny, a zatem dopiero z chwilą jego
podjęcia konkretyzują się uprawnienia do zawarcia umowy najmu. W konsekwencji
należy, zdaniem Rzecznika Praw Obywatelskich, uznać, że sprawa wyłonienia
kandydata do zawarcia najmu lokalu z mieszkaniowego zasobu gminy jest sprawą z
zakresu administracji publicznej w rozumieniu art. 20 ust. 3 ustawy o Naczelnym Sądzie
Administracyjnym. Problem polega na tym, że żaden z przepisów ustawy o najmie lokali
i dodatkach mieszkaniowych nie przewiduje wydania w tej sprawie decyzji
administracyjnej.
W ocenie Rzecznika Praw Obywatelskich rozwiązanie tego problemu jest
możliwe tylko przez przyjęcie, że w tym przypadku konkretyzacja przepisów gminnych
zawartych w uchwale rady gminy następuje w innej formie prawnej niż decyzja
administracyjna lub postanowienie, o których mowa w art. 16 ust. 1 pkt 1-3 ustawy o
Naczelnym Sądzie Administracyjnym. Oznaczałoby to, iż skierowanie (odmowa skie-
rowania) do zawarcia umowy najmu jest aktem administracyjnym w rozumieniu art. 16
ust. 1 pkt 4 ustawy o Naczelnym Sądzie Administracyjnym, a tym samym podlega
kontroli Sądu po uprzednim wezwaniu przez obywatela właściwego organu do usunię-
cia naruszenia prawa w trybie art. 34 ust. 3 tej ustawy.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Z przedstawionego przez Rzecznika Praw Obywatelskich zagadnienia prawnego
nie wynika jasno, czy dotyczy ono jedynie skierowania do zawarcia umowy najmu lokalu
socjalnego, czy też zawarcia umowy najmu jakiegokolwiek samodzielnego lokalu
mieszkalnego należącego do mieszkaniowego zasobu gminy. Kwestia ta jest istotna,
bowiem zasady i tryb zawierania umów najmu lokali socjalnych są odrębnie
uregulowane w rozdziale 4 ALokale socjalne@ ustawy z dnia z dnia 2 lipca 1994 r. o
najmie lokali mieszkalnych i dodatkach mieszkaniowych (Dz.U. Nr 105 poz. 509 ze
zm.), a lokale socjalne są , obok lokali zamiennych, wyraźnie wyodrębnioną kategorią
lokali należących do zasobu mieszkaniowego gminy. Wynika to z przepisu art. 3 usta-
wy, który zawiera definicję samodzielnego lokalu mieszkalnego, lokalu zamiennego i
lokalu socjalnego oraz z przepisu art. 5 ust. 2 stanowiącego, że Amieszkaniowy zasób,
o którym mowa w ust. 1, gmina tworzy w drodze budowy lub nabywania budynków
mieszkalnych i utrzymuje go na poziomie umożliwiającym zaspokojenie potrzeb rodzin
o niskich dochodach, a także - w wypadkach przewidzianych w ustawie - zapewnia
lokale zamienne lub socjalne. Gmina może także ustanowić własność poszczególnych
lokali w celu ich zbycia, na zasadach określonych odrębnymi przepisami, kierując się
względami racjonalnej gospodarki mieszkaniowym zasobem.@ Skoro zatem w pytaniu
Rzecznika Praw Obywatelskich nie ma mowy o najmie lokali socjalnych ani najmie
lokali zamiennych należy przyjąć, że dotyczy ono najmu lokali mieszkalnych nie
będących lokalami socjalnymi lub lokalami zamiennymi.
Kolejna wątpliwość dotyczy charakteru prawnego czynności nazwanej we
wniosku Rzecznika Praw Obywatelskich skierowaniem do zawarcia umowy najmu
lokalu mieszkalnego. Otóż żaden przepis ustawowy nie zna takiej instytucji, która jest
wytworem bliżej nieokreślonej praktyki organów samorządowych ukształtowanej, jak się
należy domyślać, na podstawie uchwał określających kryteria wyboru osób, z którymi
umowy najmu są zawierane w pierwszej kolejności. Ponadto nie da się wykluczyć
sytuacji, w których rady gmin ustanowiły lub ustanowią inne formy i procedury
dotyczące wyłaniania takich osób, a zatem odpowiedź na przedstawione zagadnienie
prawne dotyczyłaby jedynie części stanów faktycznych objętych przepisem art. 5 ust. 3
ustawy.
Punktem wyjścia rozważań należy uczynić przepis art. 4 ustawy o najmie lokali
mieszkalnych i dodatkach mieszkaniowych, który stanowi, że zaspokajanie potrzeb
mieszkaniowych członków wspólnoty samorządowej jest zadaniem własnym gminy.
Powyższy przepis był przedmiotem wykładni Trybunału Konstytucyjnego, który w pkt 1
orzeczenia z dnia 23 października 1995 r., K. 4/95 (OTK 1995 nr 2 poz. 11) stwierdził, iż
APrzepis art. 4 ustawy (...) rozumiany w ten sposób, że nie przyznaje praw
podmiotowych członkom wspólnoty samorządowej, jest zgodny z art. 1, art. 79 ust. 1,
art. 71 ust. 2 oraz art. 73 ust. 1 i 2 Ustawy Konstytucyjnej z dnia 17 października 1992
r., jak również z art. 1, art. 5 i art. 6 przepisów konstytucyjnych pozostawionych w mocy
na podstawie art. 77 powołanej Ustawy Konstytucyjnej.@ W uzasadnieniu tego
orzeczenia Trybunał Konstytucyjny uznał, że art. 4 ustawy ustanawia nowe zadanie
własne gminy i wyznacza sferę jej właściwości rzeczowej. W ocenie Trybunału przepis
ten określa kierunek działań gminy podejmowanych w tej sferze w odpowiednich dla
gminy formach prawnych i przy pomocy posiadanych przez nią środków, natomiast nie
jest to przepis kompetencyjny. W dalszej części uzasadnienia Trybunał stwierdził, że
przepis art. 4 ustawy nie stwarza przesłanek do skonstruowania prawa podmiotowego,
na podstawie którego mieszkańcowi gminy przysługiwałoby roszczenie o zaspokojenie
potrzeb mieszkaniowych. Ustawa bowiem nie określa, na czym konkretnie miałaby
polegać realizacja tego prawa, w jakim momencie roszczenie miałoby być wymagalne i
w jaki sposób można by dochodzić jego wykonania. Wykładnię tę podzielił Sąd
Najwyższy, który w uzasadnieniu uchwały z dnia 30 kwietnia 1997 r., III CZP 13/97
przyjął, że przepis art. 4 uzupełnia jedynie zadania własne gminy w zakresie
zaspokajania potrzeb mieszkaniowych wspólnoty samorządowej, określone w art. 7
ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie terytorialnym (jednolity tekst: Dz.U. z
1996 r. Nr 13, poz. 74).
Powyższy pogląd Sądu Najwyższego jest trafny. Przepis art. 4 ustawy o najmie
lokali i dodatkach mieszkaniowych nie ma bowiem innego znaczenia prawnego niż
wynikające z jego wykładni językowej. Przepis ten ustanawia zadanie własne gminy,
polegające na zaspokajaniu potrzeb mieszkaniowych członków wspólnoty sa-
morządowej, czyli mieszkańców gminy. Brak jest podstaw, aby przepis prawny usta-
nawiający nowe zadanie własne gminy był interpretowany inaczej niż przepis art. 7
ustawy o samorządzie terytorialnym, który stanowi w ust. 1, że zaspokajanie zbioro-
wych potrzeb wspólnoty należy do zadań własnych gminy, a w ust. 2 wymienia sprawy
należące do tych zadań, w tym komunalnego budownictwa mieszkaniowego. W
doktrynie i orzecznictwie sądowym utrwalony jest pogląd, że przepis art. 7 ustawy nie
może stanowić podstawy decyzji administracyjnej w sferze objętej zadaniem własnym,
bowiem taką podstawą są jedynie przepisy materialnego prawa administracyjnego, do
których ten przepis nie należy. W związku z tym trzeba stwierdzić, że przepis art. 4,
określający zadanie własne gminy w postaci zaspokajania potrzeb mieszkaniowych
członków wspólnoty mieszkaniowej, nie jest normą prawa materialnego, która tworzy
uprawnienie mieszkańca gminy do żądania zaspokojenia jego potrzeb mieszkaniowych
i nie ustanawia kompetencji organu gminy do autorytatywnej konkretyzacji tego
uprawnienia w drodze decyzji administracyjnej. Mimo tego zasadniczego podobieństwa
obu przepisów należy zwrócić uwagę, że przepis art. 4 ustawy o najmie lokali
mieszkalnych i dodatkach mieszkaniowych jest Amocniejszy@ w tym sensie, że nie ma
w nim mowy o zaspokajaniu Azbiorowych potrzeb wspólnoty@, jak w przepisie art. 7
ustawy o samorządzie terytorialnym, lecz o zaspokajaniu potrzeb mieszkaniowych
Aczłonków wspólnoty samorządowej@, co wskazuje na silniejsze powiązanie
obowiązku gminy z potrzebami mieszkaniowymi poszczególnych mieszkańców gminy a
nie ich ogółu. Nie zmienia to jednak przedstawionej wyżej oceny tego przepisu.
Przepis art. 5 ust. 3 ustawy stanowi, że zasady gospodarowania mieszkaniowym
zasobem gminy oraz kryteria wyboru osób, z którymi umowy najmu powinny być
zawierane w pierwszej kolejności, określa rada gminy. Sprawy te powinny być poddane
kontroli społecznej. Przepis ten upoważnia radę gminy do określenia kryteriów wyboru
osób, z którymi umowy najmu powinny być zawierane w pierwszej kolejności. Należy
przy tym podkreślić, że rada gminy jest w tym zakresie związana przepisem art. 5 ust. 2
ustawy, który odwołuje się do zaspokajania potrzeb mieszkaniowych Arodzin o niskich
dochodach.@ Przepis art. 5 ust. 3 ustawy nie określa wprawdzie prawnej formy
działania rady gminy w tym przedmiocie, jednakże nie ulega wątpliwości, że określenie
kryteriów wyboru osób, z którymi umowy najmu powinny być zawierane w pierwszej
kolejności, następuje w drodze uchwały rady gminy. Uchwała taka należy do kategorii
uchwał tzw. wykonawczych, o których mowa w art. 40 ust. 1 ustawy o samorządzie
terytorialnym; zawiera zatem przepisy gminne powszechnie obowiązujące na obszarze
gminy, których adresatami są nie tylko organy gminy, lecz także mieszkańcy gminy.
Określenie w uchwale rady gminy kryteriów, o których mowa w art. 5 ust. 3 ustawy,
zobowiązuje zatem właściwy organ gminy do ich przestrzegania w procedurze
zawierania umów najmu lokali mieszkalnych należących do zasobu mieszkaniowego
gminy, a osoby spełniające te kryteria są uprawnione do żądania zachowania się
organu zgodnie z obowiązującymi w tej mierze przepisami prawa. Osobom tym, jak
trafnie wskazał Trybunał Konstytucyjny i Sąd Najwyższy w uzasadnieniu powołanych
wyżej orzeczeń, nie służy natomiast roszczenie w rozumieniu prawa cywilnego o
zawarcie z nimi umów najmu lokalu mieszkalnego, poza przypadkami wyraźnie
przewidzianymi w ustawie, ani tym bardziej nie powstaje po stronie takich osób
publiczne prawo podmiotowe do uzyskania takiego lokalu.
Przepisy ustawy nie regulują zasad i trybu postępowania w sprawie wyboru
osób, z którymi umowy najmu powinny być zawierane w pierwszej kolejności. Stanowią
jedynie, że sprawy te powinny być poddane kontroli społecznej. Powstaje w związku z
tym problem, czy do postępowania w tej sprawie stosuje się przepisy Kodeksu
postępowania administracyjnego, czy też rada gminy jest upoważniona do ure-
gulowania w uchwale również zagadnień związanych z procedurą wyłaniania kandy-
datów do zawarcia umów najmu lokali z zasobu mieszkaniowego gminy. Można bowiem
reprezentować stanowisko, że norma nakazująca poddanie tych spraw kontroli
społecznej upoważnia(zobowiązuje) radę gminy do określenia przynajmniej minimum
wymagań proceduralnych względnie organizacyjnych, jakim taka kontrola powinna
odpowiadać. Można też przyjąć, że poddanie tych spraw kontroli społecznej wyklucza
jakąkolwiek formę kontroli instancyjnej, czy kontroli sądowej zważywszy, że generalnie
sprawy najmu lokali mieszkalnych należą do kategorii spraw cywilnych a nie spraw
administracyjnych. Przeciwko stosowaniu w tych sprawach Kodeksu postępowania
administracyjnego przemawia ponadto wyrażona w art. 1 ust. 2 ustawy zasada, że w
zakresie w niej nie uregulowanym do najmu lokali mieszkalnych stosuje się przepisy
Kodeksu cywilnego, a także to, iż przepisy ustawy o najmie lokali nie przewidują
podejmowania przez organy gminy jakiegokolwiek rozstrzygnięcia w tej sprawie ani też
nie ustanawiają właściwości organu gminy do załatwiania spraw tego rodzaju. Z
wymienionych przez art. 1 § 1 pkt 1 Kodeksu postępowania administracyjnego
przesłanek jego zastosowania pozostawałby zatem jedynie indywidualny charakter
sprawy wyboru osoby, z którą zawiera się umowy najmu w pierwszej kolejności.
Przyjęcie, że w sprawie wyboru osoby, z którą umowa najmu lokalu powinna być
zawarta w pierwszej kolejności, organ gminy podejmuje decyzję administracyjną,
wymagałoby oparcia się na domniemaniu załatwienia tej sprawy w formie decyzji.
Tymczasem opowiedzenie się za instytucją domniemania decyzji w sytuacji, w której
sprawa będąca przedmiotem Arozstrzygnięcia@ ma charakter sprawy prima facie cy-
wilnej (zawarcie umowy najmu) nie jest trafne. Koncepcja domniemania decyzji ad-
ministracyjnej w wersji skrajnej nie uwzględnia bowiem, że w sprawach cywilnych
właściwe są sądy powszechne, a jedynie wyjątkowo, na mocy wyraźnego przepisu
ustawy może być właściwa droga postępowania administracyjnego. Ponadto, jak
wskazano wyżej, wcale nie jest oczywiste, że na etapie poprzedzającym zawarcie
umowy stosowana jest w każdym przypadku jakakolwiek procedura wyłaniania kan-
dydatów do zawarcia z nimi umów najmu lokali, ani też że podejmowane są w tej
kwestii jakiekolwiek rozstrzygnięcia.
Kodeks postępowania administracyjnego wymaga, aby sprawa rozstrzygana w
formie decyzji administracyjnej należała do właściwości organu administracji pańs-
twowej. Tymczasem przepisy ustawy o najmie lokalu nie przewidują zarówno rozstrzyg-
nięcia sprawy w formie decyzji ani też nie określają organu gminy właściwego do
załatwienia sprawy wyboru osoby, z którymi umowy najmu są zawierane w pierwszej
kolejności. Wprawdzie właściwość taką można ustalić na podstawie szeregu
domniemań wynikających z przepisów art. 7, 18 i 39 ustawy o samorządzie terytorial-
nym, lecz domniemania takie mogą być przyjęte jedynie wówczas, gdy dotyczą sprawy
administracyjnej, gdy tymczasem sprawa wyłonienia kandydata do zawarcia z nim
umowy najmu lokalu mieszkalnego jest sprawą cywilną.
W kwestii, czy ustalenie w uchwale rady gminy kryteriów wyboru osób, z którymi
umowy najmu są zawierane w pierwszej kolejności, rodzi po stronie osób spełniających
te kryteria jakiekolwiek prawa podmiotowe, należy zwrócić uwagę, że z przepisu art. 5
ust. 2 ustawy wynika, że ustawodawca wyraźnie odróżnia zaspokajanie potrzeb
mieszkaniowych (mieszkańców gminy) od zapewnienia lokalu (socjalnego lub
zamiennego). Jeżeli Amocniejsze@ sformułowanie: Agmina (...) w wypadkach
przewidzianych w ustawie, zapewnia lokale zamienne lub socjalne@ nie skłoniło Sądu
Najwyższego do stwierdzenia, iż osoby spełniające określone w uchwale rady gminy
kryteria mają roszczenie o zawarcie z nimi umowy najmu lokalu socjalnego, to tym
bardziej trudno jest uzasadnić istnienie interesu prawnego tych osób na podstawie
?słabszego@ sformułowania, że ?mieszkaniowy zasób, o którym mowa w ust. 1, gmina
tworzy w drodze budowy lub nabywania budynków mieszkalnych i utrzymuje go na
poziomie umożliwiającym zaspokojenie potrzeb rodzin o niskich dochodach.@
Powyższe rozważania prowadzą do wniosku, że wybór osoby, z którą umowa
najmu lokalu mieszkalnego powinna być zawarta w pierwszej kolejności, nie jest
decyzją administracyjną w rozumieniu przepisów Kodeksu postępowania administra-
cyjnego. Nie jest to także inna czynność, o której mowa w art. 16 ust. 1 pkt 4 ustawy o
Naczelnym Sądzie Administracyjnym, bowiem kognicji Sądu podlegają inne niż
określone w pkt 1-3 tego przepisu akty i czynności z zakresu administracji publicznej
dotyczące przyznania, stwierdzenia albo uznania uprawnienia lub obowiązku wynika-
jących z przepisów prawa. Tymczasem sprawa wyboru osoby, z którą umowa najmu
jest zawierana w pierwszej kolejności, nie jest sprawą z zakresu administracji publicz-
nej. Przede wszystkim zaś w drodze tej czynności nie przyznaje się ani nie stwierdza
się lub uznaje uprawnienia wynikającego z przepisu prawa, bowiem zgodnie z utrwa-
lonym orzecznictwem Sądu Najwyższego i Trybunału Konstytucyjnego, z przepisów
ustawy o najmie lokali mieszkalnych i dodatkach mieszkaniowych nie wynika upraw-
nienie osób o niskich dochodach do żądania zawarcia z nimi umowy najmu lokalu z
zasobu mieszkaniowego gminy.
Z przepisu art. 20 ust. 1 ustawy o Naczelnym Sądzie Administracyjnym wynika,
że sąd administracyjny jest właściwy w sprawach określonych w art. 16 i 17 tej ustawy,
gdy skargę wniesiono na działanie lub bezczynność organu administracji publicznej.
Zgodnie zaś z przepisem art. 20 ust. 3 tej ustawy kognicji sądu administracyjnego
podlegają działania i sprawy załatwiane przez organy administracji publicznej, które nie
mają charakteru cywilnoprawnego. Skoro zatem sprawa wyboru osoby, z którą umowa
najmu lokalu mieszkalnego jest zawierana w pierwszej kolejności oraz czynność wyboru
tej osoby mają charakter cywilnoprawny, to brak jest podstaw do przyjęcia, że czynność
ta może być przedmiotem skargi do Naczelnego Sądu Administracyjnego.
Biorąc powyższe pod rozwagę Sąd Najwyższy orzekł jak w sentencji.
N o t k a
Powołana w uzasadnieniu uchwała z dnia 30 kwietnia 1997 r., III CZP 13/97 została
opublikowana w MoP 1997 nr 7 s. 5.
========================================