Pełny tekst orzeczenia

Wyrok z dnia 27 stycznia 1998 r.
II UKN 469/97
1. Ustalenie przez Rejonową Wojskową Komisję Lekarską związku scho-
rzenia ze służbą wojskową nie jest równoważne ze stwierdzeniem inwalidztwa
związanego z tą służbą. Związek inwalidztwa ze służbą wojskową stwierdza
komisja lekarska do spraw inwalidztwa i zatrudnienia z udziałem przedstawi-
ciela Związku Inwalidów Wojennych RP (art. 57 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 29 maja
1974 r. o zaopatrzeniu inwalidów wojennych i wojskowych oraz ich rodzin, jed-
nolity tekst: Dz.U. z 1983 r. Nr 13, poz. 68 ze zm.).
2. Jeżeli schorzenie pozostające w związku ze służbą wojskową nie
może ulec pogorszeniu, ani też ujemnie wpływać na schorzenia samoistne,
powodujące inwalidztwo z ogólnego stanu zdrowia, to zarzut kasacji, iż w po-
nawianym postępowaniu o rentę inwalidzką wojskową, wnioskodawca nie był
kierowany do badania przez Rejonową Wojskową Komisję Lekarską, jest bez-
zasadny.
Przewodniczący SSN: Maria Mańkowska, Sędziowie SN: Roman Kuczyński
(sprawozdawca), Zbigniew Myszka.
Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu w dniu 27 stycznia 1998 r. sprawy z wniosku
Waldemara M. przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych-Oddziałowi w Ł. o
rentę inwalidy wojskowego, na skutek kasacji wnioskodawcy od wyroku Sądu Apela-
cyjnego-Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Łodzi z dnia 27 maja 1997 r., [...]
o d d a l i ł kasację.
U z a s a d n i e n i e
Wyrokiem z dnia 23 stycznia 1997 r. Sąd Wojewódzki-Sąd Pracy i Ubezpie-
czeń Społecznych w Łodzi oddalił odwołanie Waldemara M. od decyzji Oddziału Za-
kładu Ubezpieczeń Społecznych w Ł. w przedmiocie odmowy przyznania mu renty
- 2 -
2
inwalidy wojennego. Sąd Wojewódzki ustalił, że wnioskodawca uległ wypadkowi
podczas odbywania służby wojskowej w dniu 13 czerwca 1959 r., w wyniku którego
doznał stłuczenia miednicy oraz ogólnego potłuczenia. Jego roszczenie o rentę in-
walidzką w związku ze służbą wojskową zgłoszone w 1987 r. zostało oddalone wyro-
kiem Sądu Wojewódzkiego-Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Łodzi z dnia
22 maja 1987 r. [...] wobec stwierdzenia przez biegłych lekarzy sądowych neurologa,
chirurga i internisty, iż cierpi on na dyskopatię bez związku ze służbą wojskową i nie
jest inwalidą żadnej z grup. Natomiast w postępowaniu toczącym się wskutek wnios-
ku o taką samą rentę w 1996 r. wnioskodawca poddany został badaniu przez Obwo-
dową i Wojewódzką Komisję Lekarską d/s Inwalidztwa i Zatrudnienia, a także przez
biegłych sądowych lekarzy neurologa i ortopedę. W świetle zgodnych opinii tych
zespołów lekarskich wnioskodawca w 1996 r. stał się inwalidą trzeciej grupy z powo-
du zmian zwyrodnieniowych kręgosłupa z dyskopatią i zespołem bólowym, lecz inwa-
lidztwo to pozostaje bez jakiegokolwiek związku z wypadkiem podczas służby
wojskowej.
Sąd Apelacyjny w Łodzi w wyroku z dnia 27 maja 1997 r. w całej rozciągłości
podzielił stanowisko Sądu Wojewódzkiego.
Kasacja od tego wyroku zarzuca naruszenie prawa materialnego - art. 57
ustawy z dnia 29 maja 1974 r. o zaopatrzeniu inwalidów wojennych i wojskowych
oraz ich rodzin (jednolity tekst: Dz. U. z 1983 r. Nr 13, poz. 68 ze zm.) oraz prawa
procesowego - art. 223 § 1 KPC w zw. z art. 316 § 2 KPC "przez dokonanie oceny
dowodów pomimo nie przeprowadzenia dowodów wnioskowanych przez powoda dla
udowodnienia istotnych okoliczności sprawy, co uniemożliwiło sądowi wszechstronne
rozważenie materiału dowodowego".
Sąd Najwyższy rozważył, co następuje:
Kasacja jest oczywiście bezzasadna. Zgodnie z treścią art. 57 ust. 1 ustawy z
dnia 29 maja 1974 r. o zaopatrzeniu inwalidów wojennych i wojskowych oraz ich ro-
dzin (jednolity tekst: Dz. U. z 1983 r. Nr 13, poz. 68 ze zm.) związek (...) kontuzji i
innych obrażeń lub chorób (...) ze służbą wojskową ustala wojskowa komisja lekars-
- 3 -
3
ka. W przedmiotowej sprawie Sądy obu instancji dysponowały protokołem powypad-
kowym Jednostki Wojskowej [...] w S. [...] oraz orzeczeniem Rejonowej Wojskowej
Komisji Lekarskiej w Ł., w którym to orzeczeniu rozpoznano m.in. dawno przebyty
uraz górnej nasady prawego uda oraz mięśni bez uszczerbku na zdrowiu, które to
zdarzenie pozostaje w związku ze służbą wojskową w następstwie urazu doznanego
w 1959 r. [...]
Nie zachodziła zatem potrzeba ponownego kierowania wnioskodawcy na ba-
danie przez Rejonową Wojskową Komisję Lekarską, ponieważ nie zgłaszał on jakie-
gokoliwiek innego urazu doznanego podczas służby wojskowej i w innym niż 1959 r.
czasie.
Nie zmienił się też od 1959 r. rodzaj schorzenia, gdyż u wnioskodawcy nie
stwierdzono takich następstw wypadku, które miałyby charakter postępujący.
Z kolei ustęp 2 art. 57 ustawy z dnia 29 maja 1974 r. stanowi, że grupę inwa-
lidztwa, datę jego powstania i związek inwalidztwa (...) ze służbą wojskową ustala
komisja lekarska do spraw inwalidztwa i zatrudnienia, w skład której wchodzi przeds-
tawiciel Związku Inwalidów Wojennych RP.
Wnioskodawca był badany przez obydwie Komisje d/s Inwalidztwa i Zatrud-
nienia z udziałem takiego przedstawiciela i obydwie te komisje nie zaliczyły go do
żadnej z grup inwalidów w związku ze służbą wojskową.
Sąd Najwyższy nie dopatruje się zatem jakiegokolwiek naruszenia przepisu
art. 57 ustawy z dnia 29 maja 1974 r.
Chybione są też zarzuty kasacji dotyczące naruszenia przepisów postępowa-
nia. Wskazanie przepisu art. 223 § 1 KPC, który stanowi o nakłanianiu stron do za-
warcia ugody oraz art. 316 § 2 KPC, który nakazuje otwarcie rozprawy na nowo w
razie ujawnienia się istotnych okoliczności po jej zamknięciu, jest oczywiście
nieadekwatne do opisu postawionego zarzutu, a nie jest rzeczą Sądu Najwyższego
domyślać się, o jakie przepisy prawa autorowi kasacji chodzi. W kwestii natomiast
prawidłowości ustaleń faktycznych Sąd Najwyższy nie dopatruje się uchybień proce-
sowych, bowiem zarówno w świetle orzeczenia Rejonowej Wojskowej Komisji
Lekarskiej, jak i wszystkich orzeczeń Obwodowych i Wojewódzkich KiZ oraz opinii
biegłych sądowych na przestrzeni lat 1986-1996 u wnioskodawcy stwierdzano, jako
- 4 -
4
powodujące uszczerbek na zdrowiu zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa z dyskopa-
tią, nie pozostające w żadnym związku z urazem podczas służby wojskowej. Wszel-
kie łączenie przez wnioskodawcę obecnych dolegliwości i inwalidztwa ze służbą
wojskową jest subiektywne i nie znajduje jakiegokolwiek uzasadnienia. Ponowienie
wniosku o rentę inwalidzką wojskową okazało się więc zupełnie bezprzedmiotowe,
gdyż na przestrzeni lat 1959-1996 przebyty uraz górnej nasady prawego uda oraz
mięśni podczas służby wojskowej nie spowodował żadnego inwalidztwa. Natomiast
istniejące już w 1986 r. schorzenia samoistne kręgosłupa, nie powodujące wówczas
inwalidztwa, uległy pogorszeniu i aktualnie uzasadniają uznanie wnioskodawcy za
inwalidę trzeciej grupy, a nie można wykluczyć, że ulegną one pogorszeniu; nie bę-
dzie jednak nadal możliwym wiązanie ich z urazem doznanym w 1959 r. podczas
odbywania służby wojskowej.
Z powyższych motywów Sąd Najwyższy nie znalazł usprawiedliwionych pods-
taw do uwzględnienia kasacji i na zasadzie art. 393
12
KPC orzekł jak w sentencji wy-
roku.
========================================