Pełny tekst orzeczenia

Wyrok z dnia 22 kwietnia 1998 r.
I PKN 58/98
Odwołanie pracownika ze stanowiska na podstawie art. 70 § 1 KP przez
podmiot, którego kompetencja do dokonania tej czynności nie jest jedno-
znacznie wyłączona, powoduje rozwiązanie stosunku pracy.
Przewodniczący SSN: Walerian Sanetra, Sędziowie: SN Barbara Wagner
(sprawozdawca), SA Alina Krusz-Stankiewicz.
Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu w dniu 22 kwietnia 1998 r. sprawy z po-
wództwa Tomasza T. przeciwko 1) Urzędowi Wojewódzkiemu w W. 2) Szpitalowi
Chirurgii Plastycznej w P.Z. o sprostowanie świadectwa pracy, wynagrodzenie i
ustalenie, na skutek kasacji powoda od wyroku Sądu Wojewódzkiego-Sądu Pracy i
Ubezpieczeń Społecznych we Wrocławiu z dnia 14 października 1997 r. [...]
o d d a l i ł kasację.
U z a s a d n i e n i e
Tomasz T. wnosił o uznanie odwołania go z dniem 24 czerwca 1992 r. ze sta-
nowiska zastępcy dyrektora do spraw inwestycji i technicznych Szpitala Chirurgii
Plastycznej w P.Z. dokonanego przez Lekarza Wojewódzkiego w W. za nieważne.
Twierdził, że od 1 stycznia 1992 r. Szpital podlega organizacyjnie bezpośrednio Mi-
nistrowi Zdrowia i Opieki Społecznej wobec czego Lekarz Wojewódzki przestał być
podmiotem uprawnionym do powoływania i odwoływania pracowników tej placówki.
W odpowiedzi na pozew Urząd Wojewódzki - Wydział Zdrowia w W. wniósł o
oddalenie powództwa. W uzasadnieniu wniosku strona pozwana podniosła, że od-
wołanie Tomasza T. ze stanowiska przez Lekarza Wojewódzkiego miało oparcie w
wyroku Sądu Rejonowego -Sądu Pracy w Kłodzku z dnia 28 kwietnia 1992 r. [...], w
motywach którego Sąd ten stwierdził, iż właściwym do odwołania powoda ze stano-
wiska jest organ powołujący, oraz w piśmie MZiOS z dnia 27 marca 1992 r., [...] za-
2
wierającym informację o możliwości dokonania tej czynności przez Lekarza Woje-
wódzkiego.
Sąd Rejonowy-Sąd Pracy w Kłodzku wyrokiem z dnia 9 października 1992 r.
[...] powództwo oddalił. Sąd ustalił, że Tomasz T. został z dniem 1 kwietnia 1989 r.
powołany na stanowisko zastępcy dyrektora do spraw inwestycji i technicznych w
Wojewódzkim Szpitalu Chirurgii Plastycznej w P.Z. przez Lekarza Wojewódzkiego w
W. Zarządzeniem Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej z dnia 22 października 1991
r. w sprawie zmiany podporządkowania, nazwy oraz zasięgu działania Szpitala Chi-
rurgii Plastycznej w P.Z. wprowadzono zmianę w podporządkowaniu tej placówki.
Szpital stał się jednostką budżetową o zasięgu ogólnokrajowym. Strukturę organiza-
cyjną placówki określić miał statut ustalony przez dyrektora Szpitala i zatwierdzony
przez Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej. W dniu 16 czerwca 1992 r. Minister za-
twierdził statut Szpitala. Pismem z dnia 23 czerwca 1992 r. Lekarz Wojewódzki od-
wołał Tomasza T. z dniem 24 czerwca 1992 r. z zajmowanego stanowiska. W ocenie
Sądu Lekarz Wojewódzki jako organ powołujący powoda na stanowisko był, zgodnie
z art. 70 § 1 KP, uprawniony do odwołania go z tego stanowiska.
Tomasz T. wyrok ten zaskarżył i podnosząc zarzuty naruszenia prawa mate-
rialnego - przez przyjęcie, że Lekarz Wojewódzki był uprawniony do odwołania go z
zajmowanego stanowiska, oraz naruszenia prawa procesowego przez zaniechanie
ustalenia z urzędu, że odwołanie było spowodowane likwidacją stanowiska pracy, a
także brak rozstrzygnięcia o należnej powodowi odprawie i innych świadczeniach
wynikających z rozwiązania umowy o pracę z przyczyn dotyczących zakładu pracy,
wniósł o jego uchylenie i uznanie odwołania za nieważne lub o orzeczenie, że pods-
tawą odwołania była likwidacja stanowiska.
Sąd Wojewódzki-Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych we Wrocławiu wyro-
kiem z dnia 29 grudnia 1992 r. [...] uchylił zaskarżony wyrok i sprawę przekazał Są-
dowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania. W uzasadnieniu orzeczenia
Sąd wyraził pogląd, że Lekarz Wojewódzki nie był uprawniony do odwołania powoda.
Zgodnie z art. 460 § 1 KPC pozwanym w sprawie powinien być zakład pracy.
Stosunek pracy łączy bowiem pracownika z zakładem pracy a nie z organem, który
go powołał. Ponieważ przepisy ustawy z dnia 30 sierpnia 1991 r. o zakładach opieki
zdrowotnej (Dz. U. Nr 91, poz. 408), zarządzenia Ministra Zdrowia i Opieki Społecz-
nej z dnia 22 października 1991 r. jak również postanowienia statutu Szpitala nie
określają organu uprawnionego do powołania i odwołania pracownika zajmującego
3
stanowisko zastępcy dyrektora do spraw inwestycyjnych i technicznych, należy
przyjąć, że organem uprawnionym do powołania i odwołania jest, oprócz Ministra
Zdrowia i Opieki Społecznej, także, zgodnie z art. 23 KP, kierownik zakładu pracy -
dyrektor Szpitala. Sąd krytycznie ocenił pogląd wyrażony w prawomocnym wyroku z
dnia 28 kwietnia 1992 r. [...] zwracając uwagę, że pracownikowi odwołanemu ze sta-
nowiska przez uprawniony organ roszczenie o ustalenie nieważności odwołania na
podstawie art. 58 § 1 i 2 KC w związku z art. 300 KP nie przysługuje. Nadto, przy
ponownym rozpoznawaniu sprawy zalecił rozważenie celowości wezwania do udziału
w sprawie w charakterze strony pozwanej Szpitala Chirurgii Plastycznej w P.Z.
Sąd Rejonowy-Sąd Pracy w Kłodzku wyrokiem z dnia 10 kwietnia 1997 r. [...]
zasądził od Szpitala Chirurgii Plastycznej w P.Z. na rzecz Tomasza T. kwotę 2.561 zł
z ustawowymi odsetkami od 4 stycznia 1993 r., sprostował świadectwo pracy z dnia
22 października 1992 r. wpisując jako datę ustania zatrudnienia w miejsce „30 IX
1992r.” dzień 3 stycznia 1993 r., w pozostałym zakresie oddalił powództwo. W od-
niesieniu do Urzędu Wojewódzkiego w W. powództwo oddalił w całości. Sąd ustalił,
że zatwierdzony przez Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej w dniu 16 czerwca 1992
r. statut Szpitala Chirurgii Plastycznej w P.Z. nie przewidywał stanowiska zastępcy
dyrektora do spraw inwestycyjnych i technicznych. Pismem z dnia 31 stycznia 1992
r. Dyrektor Szpitala odwołał powoda z dniem 1 lutego 1992 r. ze stanowiska. Odwo-
łanie to zostało uznane wyrokiem Sądu Rejonowego-Sądu Pracy w Kłodzku z dnia
28 kwietnia 1992 r. za nieważne. Pismem z dnia 23 czerwca 1992 r. Lekarz Woje-
wódzki w W. odwołał Tomasza T. z dniem 24 czerwca 1992 r. z zajmowanego sta-
nowiska. W okresie od 22 czerwca do 3 października 1992 r. powód przebywał na
zwolnieniu lekarskim. W świadectwie pracy podpisanym przez Lekarza Wojewódz-
kiego stwierdza się, że Tomasz T. był zatrudniony w Szpitalu Chirurgii Plastycznej w
P.Z. od 1 kwietnia 1989 r. do 30 września 1992 r. W ocenie Sądu Lekarz Wojewódz-
ki nie był właściwy do odwołania powoda ze stanowiska; uprawnienie to przysługi-
wało Ministrowi Zdrowia i Opieki Społecznej lub dyrektorowi Szpitala. Przepisy Ko-
deksu pracy nie określają skutków odwołania przez podmiot nieuprawniony. Wadli-
wość tego rodzaju nie powoduje jednak nieważności odwołania. Należy zatem przy-
jąć, że pracownikowi przysługują roszczenia z art. 44 i następne KP. Zważywszy
treść art. 69 KP Sąd nie mógł orzec przywrócenia do pracy ani ustalić trwania sto-
sunku pracy. Dlatego na podstawie art. 45 KP zasądził na rzecz powoda odszkodo-
wanie w wysokości wynagrodzenia odpowiadającego trzymiesięcznemu okresowi
4
wypowiedzenia. Odwołanie powoda ze stanowiska nastąpiło w okresie jego choroby.
Zgodnie z art. 72 § 1 KP okres wypowiedzenia rozpoczął bieg po ustaniu niezdolno-
ści do pracy, tj. od 3 października 1992 r. Stosunek pracy z powodem rozwiązał się
zatem 3 stycznia 1993 r. Konsekwencją tego faktu było nabycie przez Tomasza T.
prawa do urlopu wypoczynkowego za 1993 r. Roszczenia urlopowe za lata 1991 i
1992 uległy przedawnieniu. Zgłosił je powód dopiero w piśmie procesowym z dnia 30
grudnia 1996 r. Uzasadnienia pozwów z 6 lipca 1992 r. i 9 listopada 1992 r. nie za-
wierały faktów (okoliczności) pozwalających na orzeczenie w tym zakresie ponad
żądanie pozwu na podstawie art.477
1
§ 1 KPC. Zgodnie z art. 171 § 1 KP za urlop
nie wykorzystany w 1993 r. przysługuje powodowi ekwiwalent pieniężny. Sąd spros-
tował świadectwo pracy w części odnoszącej się do okresu zatrudnienia. Nie było
natomiast podstaw do uzupełnienia świadectwa pracy o zapis co do przyczyny od-
wołania ze stanowiska albowiem, zgodnie z § 7 rozporządzenia Rady Ministrów z
dnia 20 listopada 1974 r. w sprawie świadectw pracy i opinii (Dz.U. Nr 45, poz. 264),
obowiązek pracodawcy do zamieszczenia w świadectwie informacji o przyczynie
rozwiązania stosunku pracy dotyczy tylko przyczyn określonych w art. 1 ustawy z
dnia 28 grudnia 1989 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami
stosunków pracy z przyczyn dotyczących zakładu pracy oraz o zmianie niektórych
ustaw (Dz. U. z 1990 r. Nr 4, poz. 19 ze zm.). Skuteczność odwołania ze stanowiska
nie jest uwarunkowana istnieniem jakiejś konkretnej przyczyny. Sąd nie mógł wobec
tego ustalić, że przyczyną rozwiązania stosunku pracy z powodem była wyłącznie
likwidacja stanowiska pracy. Z tego względu Tomasz T. nie nabył prawa do odprawy
pieniężnej przewidzianej w art. 8 powołanej ustawy z dnia 28 grudnia 1989 r.
Wyrok ten zaskarżyły obydwie strony. Powód podnosząc zarzut naruszenia
prawa materialnego, a to art. 70 § 1 KP - przez przyjęcie, że odwołanie ze stanowis-
ka przez podmiot nieuprawniony jest prawnie skuteczne, wniósł o zmianę wyroku
oraz uwzględnienie roszczeń w całości lub o jego uchylenie i przekazanie sprawy do
ponownego rozpoznania Sądowi pierwszej instancji. Skarżący wywodził, że organem
właściwym do odwołania pracownika jest wprawdzie organ, który go powołał, ale
musi to być organ upoważniony do odwołania w chwili dokonywania tej czynności.
Jego zdaniem, odwołanie dokonane przez Lekarza Wojewódzkiego nie wywołało
skutku prawnego w postaci ustania zatrudnienia i dlatego żądał wypłacenia wyna-
grodzenia za pracę za cały czas pozostawania w stosunku pracy.
5
Strona pozwana podniosła zarzut naruszenia art. 69 pkt 2 lit. b) KP - przez
przyznanie powodowi odszkodowania i art. 291 § 1 KP - przez zasądzenie ekwiwa-
lentu za nie wykorzystany urlop wypoczynkowy za rok 1993, o który roszczenie uleg-
ło przedawnieniu i którego powód nie dochodził. Nadto, Szpital zakwestionował
orzeczenie w części dotyczącej świadectwa pracy twierdząc, że wyrok w tym zakre-
sie jest bezprzedmiotowy albowiem nie wydawał on powodowi tego dokumentu. W
uzasadnieniu apelacji strona pozwana wywodziła, że, wbrew stanowisku Sądu, Le-
karz Wojewódzki w W. był uprawniony do odwołania Tomasza T. Statut Szpitala zos-
tał wprawdzie zatwierdzony 16 czerwca 1992 r., ale wiadomość o tym zdarzeniu za-
równo Lekarz Wojewódzki jak i Szpital powzięli dopiero w lipcu 1992 r., a zatem już
po odwołaniu powoda ze stanowiska. Statut jest wiążący nie od jego zatwierdzenia
ale od daty, gdy jednostka organizacyjna uzyskała wiadomość o jego treści. Nie bez
znaczenia dla ustalenia właściwości organu powinna być okoliczność, że Lekarz
Wojewódzki był związany prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego - Sądu Pracy
w Kłodzku, który jednoznacznie wskazywał go jako organ kompetentny do odwołania
powoda ze stanowiska zastępcy dyrektora.
Sąd Wojewódzki-Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych we Wrocławiu wyro-
kiem z dnia 14 października 1997 r. [...] zmienił ów wyrok obniżając zasądzoną kwotę
do 1.463,42 zł., oddalił apelację strony pozwanej w pozostałym zakresie i oddalił
apelację powoda w całości. Sąd podzielił zarzut strony pozwanej w przedmiocie
naruszenia art. 45 i art. 69 KP. Według art. 69 KP do stosunku pracy z powołania
stosuje się wprawdzie przepisy o umowie o pracę na czas nie określony jednak z
wyłączeniem przepisów regulujących tryb postępowania przy rozwiązywaniu umów o
pracę oraz rozpatrywania sporów w części dotyczącej orzekania o bezskuteczności
wypowiedzenia, o odszkodowaniu przewidzianym w razie wypowiedzenia umowy o
pracę i o przywróceniu do pracy. Zasądzając odszkodowanie na podstawie odpo-
wiednio stosowanego art. 45 KP Sąd pierwszej instancji naruszył zarówno ten prze-
pis jak też art. 69 KP. Sąd pierwszej instancji prawidłowo ocenił, że stosunek pracy
łączy pracownika powołanego z pracodawcą a nie z organem powołującym, co prze-
sądza legitymację bierną w sprawie ze stosunku pracy. Nie jest trafny zarzut
przedawnienia roszczenia urlopowego za 1993 r. Skoro Sąd ustalił, że stosunek
pracy ustał 3 stycznia 1993 r. zobowiązany był, stosownie do art. 477
1
§ 1 KPC,
orzec w przedmiocie ekwiwalentu. Nie jest zasadny zarzut Tomasza T. dotyczący
naruszenia art. 70 § 1 KP. „Odwołanie ze skutkiem wypowiedzenia nawet wadliwe
6
powoduje ustanie stosunku pracy, który mógłby być reaktywowany tylko w oparciu o
orzeczenie Sądu przywracające do pracy bądź zasądzenie odszkodowania, co z
mocy art. 69 KP nie jest dopuszczalne”. „ Skoro powód przez kilka lat nie świadczył
na rzecz pozwanej pracy, nie pozostawał nawet w gotowości do jej świadczenia,
gdyż prowadził działalność gospodarczą i pozostawał w innym stosunku pracy, a
nawet nie wykazywał zainteresowania postępowaniem, które prawie przez okres 3 lat
było zawieszone” to Sąd Rejonowy trafnie ocenił postawę powoda jako nadużycie
prawa w rozumieniu art. 8 KP.
Tomasz T. zaskarżył powyższy wyrok w części oddalającej powództwo i
wskazując jako podstawę kasacyjną naruszenie prawa materialnego, a to art. 70 § 1
KP w związku z art. 104 KC, wniósł o jego uchylenie i przekazanie sprawy Sądowi
pierwszej instancji do ponownego rozpoznania oraz zasądzenie kosztów postępo-
wania. Skarżący wywodził, że „najdalej z dniem 16 czerwca 1992 r. ustały kompe-
tencje Lekarza Wojewódzkiego w W. dotyczące powoływania i odwoływania dyrek-
torów Szpitala Chirurgii Plastycznej w P.Z.”. Odwołania powoda dokonał podmiot
nieuprawniony. Odwołanie to było „czynnością prawną dokonaną w cudzym - Minis-
tra Zdrowia i Opieki Społecznej - imieniu, bez umocowania”, a zatem nieważną. Pra-
widłowe są ustalenia faktyczne Sądów obu instancji, ale niewłaściwe wnioski, że od-
wołanie jest skuteczne, a zostało dokonane jedynie z naruszeniem prawa. „O nie-
ważności jednostronnej czynności prawnej, jaką jest niewątpliwie pismo Lekarza
Wojewódzkiego w W. z dnia 23 czerwca 1992 r. skierowane do powoda, rozstrzygają
przepisy KC (art. 104 KC)”. Zastosowanie do roszczeń odszkodowawczych art. 45
KP jest niewłaściwe, a zarzut nadużycia prawa przez powoda niezrozumiały. Tomasz
T. od jesieni 1991 r., kiedy to wstrzymano budowę Wojewódzkiego Szpitala Chirurgii
Plastycznej z powodu braku środków finansowych, do lipca 1996 r., gdy podjęto tę
inwestycję ze środków budżetu centralnego Ministerstwa Zdrowia i Opieki
Społecznej, był gotów świadczyć pracę „co nie znaczy, że nie uzyskiwał w inny spo-
sób środków na bieżące utrzymanie”.
W odpowiedzi na kasację strona pozwana wniosła o jej oddalenie wywodząc,
że skoro Kodeks pracy nie przejął z prawa cywilnego konstrukcji bezwzględnej nie-
ważności czynności prawnych, to oświadczenie zakładu pracy w przedmiocie wypo-
wiedzenia stosunku pracy jest zawsze skuteczne, jeżeli organ rozstrzygający spory
ze stosunku pracy nie orzeknie inaczej.
7
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
W rozpoznawanej sprawie spór tyczy nie faktów, lecz ich kwalifikacji i oceny
prawnej. Lekarz Wojewódzki w W. nie był uprawniony do odwołania Tomasza T. ze
stanowiska zastępcy dyrektora do spraw inwestycji i technicznych Szpitala Chirurgii
Plastycznej w P.Z. Placówka ta od dnia 1 stycznia 1992 r. podlega organizacyjnie
bezpośrednio Ministrowi Zdrowia i Opieki Społecznej, a zatwierdzony w dniu 16
czerwca 1992 r. statut wyłącza ją z zakresu działania władz lokalnych - Urzędu Wo-
jewódzkiego w W. Trafny jest pogląd skarżącego, że przewidziane w art. 70 § 1 KP
uprawnienie organu powołującego pracownika na określone stanowisko do odwoła-
nia go z tego stanowiska powinno uwzględniać zakres kompetencji organu z chwili
dokonywania odwołania. Sformułowanie zawarte w tym przepisie nie może być ro-
zumiane w taki sposób, że - niezależnie od późniejszych zdarzeń - zawsze i jedynie
organ, który powołał pracownika jest właściwy do jego odwołania. W odpowiedzi na
kasację strona pozwana podniosła wprawdzie, że o zatwierdzeniu statutu powzięła
wiadomość w lipcu 1992 r. i od tej pory jest nim związana, lecz pogląd ten byłby
uprawniony tylko wówczas, gdyby statut określał czas jego wejścia w życie na datę
późniejszą niż data zatwierdzenia. Zarządzenie Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej
z dnia 22 października 1991 r. wyraźnie wskazywało dyrektora Szpitala Chirurgii
Plastycznej jako podmiot zobowiązany do opracowania projektu statutu. Przynajm-
niej więc kierunek regulacji przyszłego statusu pracowników strony pozwanej był jej
znany przed 16 czerwca 1992 r.
Zasadny jest zarzut kasacyjny, że Lekarz Wojewódzki w W. odwołał Tomasza
T. ze stanowiska zamiast uprawnionego do dokonania tej czynności Ministra Zdrowia
i Opieki Społecznej i uczynił to bez stosownego umocowania.
Odwołanie ze stanowiska jest, co do zasady, równoznaczne z wypowiedze-
niem umowy o pracę na czas nieokreślony. Przepisy Kodeksu pracy regulują skutki
wadliwości wypowiedzenia polegające na braku jego zasadności lub naruszeniu
przepisów o wypowiedzeniu (art. 45 KP). Na ogół przyjmuje się, że naruszenie prze-
pisów o wypowiedzeniu dotyczy niezachowania wymaganego trybu. Nie obejmuje
natomiast swą treścią wadliwości podmiotowych.
Gdyby przyjąć, że dokonanie czynności rozwiązującej stosunek pracy przez
podmiot nieuprawniony nie mieści się w pojęciu wypowiedzenia naruszającego prze-
pisy, a zatem, że jest to kwestia nie uregulowana ustawodawstwem pracy. W ocenie
8
skuteczności takiej czynności znajdą zastosowanie przepisy Kodeksu cywilnego, w
tym art. 104 KC. Przepisy Kodeksu cywilnego w sprawach nie unormowanych usta-
wodawstwem pracy mają do stosunku pracy zastosowanie odpowiednie. Także od-
powiednio, a więc z uwzględnieniem swoistości społecznych stosunków pracy, musi
być stosowany art. 104 KC. Prywatnoprawna sankcja nieważności oświadczeń woli w
stosunkach zobowiązaniowych prawa cywilnego ma w stosunkach pracy, ze względu
na potrzebę pewności prawnej sytuacji ich podmiotów, ograniczone zastosowanie.
Konstatacja ta dotyczy zwłaszcza czynności rozwiązujących stosunek pracy.
Nieważność rozwiązania stosunku pracy należy do rzadkich wyjątków, jedynie
potwierdzających odmienną regułę. Sankcji dla jednostronnej czynności prawnej
rozwiązującej stosunek pracy, dokonanej w cudzym imieniu bez umocowania lub z
przekroczeniem jego granic, należy zatem poszukiwać w przepisach prawa pracy
normujących skutki naruszającego przepisy oświadczenia woli pracodawcy o roz-
wiązaniu umowy o pracę.
Zgodnie z art. 69 KP do odwołania na podstawie art. 70 § 2 KP stosuje się
przepisy dotyczące wypowiedzenia umowy o pracę na czas nieokreślony, z wyłą-
czeniem przepisów o bezskuteczności wypowiedzenia, przywróceniu do pracy i odsz-
kodowaniu. Znaczy to, że odwołanie ze stanowiska jest zawsze prawnie skuteczne;
niezależnie od przyczyn i bez względu na dochowanie wymagań formalnych. Także
w razie jego dokonania przez podmiot nieuprawniony. To ostatnie stwierdzenie nie
jest równoznaczne z przyznaniem skuteczności prawnej każdemu odwołaniu
wadliwemu podmiotowo. Można go jednak odnieść na pewno do sytuacji, gdy prze-
pisy obowiązujące w czasie odwołania nie określają jednoznacznie podmiotu właści-
wego do dokonania tej czynności.
W rozpoznawanej sprawie właściwość podmiotu legitymowanego do odwoła-
nia powoda była wątpliwa. Sądy rozpoznające spór wskazywały na wyłączne kom-
petencje w tym zakresie podmiotu powołującego - Lekarza Wojewódzkiego w W.
(wyroki Sądu Rejonowego - Sądu Pracy w Kłodzku z dnia 28 kwietnia 1992 r. [...]
oraz z dnia 9 października 1992 r. [...]), Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej (wyrok
Sądu Rejonowego - Sądu Pracy w Kłodzku z dnia 10 kwietnia 1997 r. [...]) bądź al-
ternatywne : kierownika zakładu pracy - Dyrektora Szpitala Chirurgii Plastycznej w
P.Z. lub Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej (wyrok Sądu Wojewódzkiego-Sądu
Pracy i Ubezpieczeń Społecznych we Wrocławiu z dnia 29 grudnia 1992 r. [...]). Przy
ocenie skuteczności odwołania Tomasza T. nie bez znaczenia jest okoliczność, na
9
którą trafnie zwrócił uwagę Sąd Wojewódzki-Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych
we Wrocławiu w uzasadnieniu wyroku z dnia 29 grudnia 1992 r. [...], że ani ustawa z
dnia 30 sierpnia 1991 r. o zakładach opieki zdrowotnej ani zarządzenie Ministra
Zdrowia i Opieki Społecznej w sprawie zmiany podporządkowania oraz zasięgu
działania Szpitala Chirurgii Plastycznej w P.Z. ani statut tego Szpitala nie określają
podmiotu uprawnionego do odwołania pracownika zatrudnionego na stanowisku
zajmowanym przez Tomasza T. W tej sytuacji tylko zakwestionowanie odwołania
przez Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej mogłoby wpłynąć na zmianę prawnej
oceny jego skuteczności. W okresie trwającego ponad pięć lat procesu Minister
Zdrowia i Opieki Społecznej nie ustosunkował się wyraźnie do roszczeń powoda, nie
podważył odwołania go ze stanowiska zlikwidowanego w przyjętej strukturze organi-
zacyjnej. Można więc zachowanie to tłumaczyć jako milczące potwierdzenie czynno-
ści Lekarza Wojewódzkiego w W.
Sąd Najwyższy zważył nadto:
Dla rozstrzygnięcia rozpoznawanej sprawy bez znaczenia jest podnoszony
przez strony procesowe (także w kasacji i odpowiedzi na nią) problem oceny żądania
restytucji stosunku pracy bądź ustalenia, że stosunek ten trwa nadal w aspekcie
zgodności z zasadami współżycia społecznego. Jakkolwiek Sądy obu instancji w
motywach wyroków odniosły się do tej kwestii, art. 8 KP nie stanowił podstawy praw-
nej ani rozstrzygnięcia zawartego w zaskarżonym wyroku ani w poprzedzającym go
wyroku Sądu pierwszej instancji. Zarzut naruszenia tego przepisu miałby znaczenie
tylko wówczas, gdyby Sąd ustaliwszy wadliwość wypowiedzenia (rozwiązania) sto-
sunku pracy odmówił zasądzenia przysługujących powodowi roszczeń oceniając, iż
pozostają one w sprzeczności z zasadami współżycia społecznego. Sytuacja taka w
niniejszej sprawie nie zachodziła.
Kierując się powyższymi motywami Sąd Najwyższy, stosownie do art. 393
12
KPC, orzekł jak w sentencji.
========================================