Pełny tekst orzeczenia

Wyrok z dnia 9 lipca 1998 r.
I PKN 235/98
Jeżeli strony w umowie o pracę uzgodniły przesłanki nabycia prawa do
konkretnego składnika wynagrodzenia, to spełnienie tych przesłanek uzasad-
nia roszczenie pracownika o jego wypłatę.
Przewodniczący SSN: Teresa Flemming-Kulesza, Sędziowie SN: Jerzy
Kwaśniewski, Jadwiga Skibińska-Adamowicz (sprawozdawca).
Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu dniu 9 lipca 1998 r. sprawy z powództwa
Stanisława G. przeciwko M.S. S.A. w S. o zapłatę, na skutek kasacji powoda od wy-
roku Sądu Wojewódzkiego-Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Poznaniu z
dnia 30 grudnia 1997 r. [...]
1. o d d a l i ł kasację,
2. zasądził od Stanisława G. na rzecz strony pozwanej – M.S. S.A. w S. kwotę
750 zł (siedemset pięćdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania kasa-
cyjnego.
U z a s a d n i e n i e
Sąd Rejonowy w Słupcy wyrokiem z dnia 4 września 1997 r. oddalił powódz-
two Stanisława G. przeciwko M.S. S.A. w S. o zapłatę premii za grudzień 1995 r.
oraz za czas od 1 stycznia do 30 września 1996 r. Sąd pierwszej instancji ustalił, że
od 1 grudnia 1995 r. do 10 lutego 1997 r. powód pełnił funkcję prezesa Zarządu
strony pozwanej. Jego wynagrodzenie za pracę regulował Układ Zbiorowy Pracy
oraz umowa o pracę. Z umowy o pracę i uchwały Rady Nadzorczej, która poprzedziła
zawarcie umowy, wynikało, że powodowi przysługiwało wynagrodzenie podstawowe
w kwocie 2.800 zł miesięczne oraz premia uznaniowa kwartalna w wysokości do
50% wynagrodzenia podstawowego. Według umowy, wypłata premii mogła nastąpić
po podjęciu pozytywnej uchwały przez Radę Nadzorczą. Jednak umowa o pracę nie
2
określała innych warunków, od których uzależniona była wysokość premii oraz tryb
jej wypłaty. Zdaniem Sądu Rejonowego okoliczności te świadczą o uznaniowym
charakterze premii, a dodatkowo na to wskazuje też fakt, że wysokość premii nie
była stała, np. w określonej wysokości wynagrodzenia zasadniczego. W związku z
tym Sąd nie mógłby ustalić czy w danym kwartale powód powinien otrzymać 30%,
40% czy 50% premii, czy też nie otrzymać jej wcale. Decyzja o przyznaniu bądź nie-
przyznaniu premii należała do Rady Nadzorczej. Gdy chodzi o okres sporny, to ani
powód ani inni członkowie Zarządu nie otrzymali premii ze względu na niekorzystne
wyniki finansowe, zaś za IV kwartał 1996 r. wszyscy członkowie Zarządu, w tym
także powód, otrzymali premię uznaniową, gdyż pozwalały na to dobre wyniki finan-
sowe osiągnięte przez stronę pozwaną.
Sąd Rejonowy ponadto podniósł, że w pozwanej Spółce nie było zakładowego
regulaminu premiowania, nie były więc sprecyzowane konkretne i sprawdzalne wa-
runki przyznania omawianego świadczenia. Tym samym świadczenie, mimo nazwy
„premia”, było nagrodą, która z braku konkretnych i sprawdzalnych kryteriów jej
przyznawania, nie mogłaby podlegać kontroli sądu.
Sąd Wojewódzki-Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Poznaniu wyrokiem
z dnia 30 grudnia 1997 r. oddalił apelację, którą złożył powód od wyroku Sądu
pierwszej instancji.
Sąd Wojewódzki nie podzielił poglądu Sądu Rejonowego co do charakteru
spornego świadczenia, lecz mimo to uznał, że jego wyrok w ostatecznym wyniku od-
powiada prawu. Stanowisko swoje uzasadnił tym, że w okresie zatrudnienia powoda
obowiązywał w pozwanej Spółce Układ Zbiorowy Pracy zarejestrowany dnia 2
czerwca 1995 r., który w art. 13 postanawiał, że pracownikom na stanowiskach ro-
botniczych i nierobotniczych może być przyznana premia. Zasady premiowania
określał załącznik nr 6 do Układu Zbiorowego Pracy. Przepis art. 1 pkt 2 Układu
Zbiorowego Pracy przewidywał, że członkowie zarządu otrzymują wynagrodzenie
podstawowe ustalone przez Radę Nadzorczą, w pozostałym zaś zakresie mają do
nich zastosowanie postanowienia Układu Zbiorowego Pracy. Powyższa regulacja -
zdaniem Sądu Wojewódzkiego - oznacza, że powód podlegał jej w zakresie prawa
do premii. Jednocześnie - według Sądu Wojewódzkiego - załącznik nr 6 określał w
sposób wystarczający warunki przyznawania tego świadczenia, gdyż stanowił o ter-
minowości i jakości wykonania przydzielonych pracownikowi zadań oraz przewidywał
okoliczności powodujące utratę prawa do premii w całości lub w części. Wprawdzie
3
szczegółowe zasady przyznawania premii miał określać regulamin, który nie został
uchwalony, ale zgodnie z orzeczeniem Sądu Najwyższego z dnia 30 grudnia 1985 r.,
I PRN 87/85 (Służba Pracownicza 1986 nr 5, s. 31), gdy wysokość premii została
określona ramowo, sąd może ustalić jej konkretną wysokość przysługującą danemu
pracownikowi.
Mimo powyższego stanowiska Sąd Wojewódzki uznał, iż przeszkodą do za-
sądzenia na rzecz powoda premii jest okoliczność, że warunkiem jej wypłaty było
podjęcie stosownej uchwały przez Radę Nadzorczą. Jest natomiast niesporne, że
gdy chodzi o okres objęty żądaniem, Rada Nadzorcza pozwanej Spółki uchwały ta-
kiej nie podjęła. Nie było więc podstaw do uwzględnienia powództwa przez Sąd Re-
jonowy, a tym samym uwzględnienia apelacji przez Sąd Wojewódzki.
Od powyższego wyroku powód złożył kasację, w której zarzucił naruszenie
prawa materialnego wskutek błędnej wykładni art. 18 KP oraz naruszenie prawa pro-
cesowego - art. 217 i art. 227 KPC ze względu na pominięcie zgłoszonych przez po-
woda dowodów, a zarazem błędną interpretację przeprowadzonych w sprawie do-
wodów, co miało istotny wpływ na wynik sprawy. Skoro bowiem - jak przyjął Sąd
Wojewódzki - do powoda miały zastosowanie zasady premiowania określone w
Układzie Zbiorowym Pracy, zaś według umowy o pracę wypłata premii (a nie jej
przyznanie) zależała od uchwały Rady Nadzorczej, to tego rodzaju postanowienie
umowy jako sprzeczne z Układem Zbiorowym Pracy jest nieważne stosownie do art.
18 KP. Poza tym, skoro wypłacenie premii zależało od uzyskania przez stronę poz-
waną pozytywnych wyników finansowych, to wobec zarzutu powoda w tym przed-
miocie, obowiązkiem Sądów obu instancji było sprawdzenie przy pomocy dowodu z
opinii biegłego, czy - jak podała strona pozwana - wyniki te były niekorzystne.
Sąd Wojewódzki nie przeprowadził również postępowania dowodowego co do
okoliczności podniesionej w apelacji, iż warunkiem podjęcia przez powoda pracy w
pozwanej Spółce było zatrudnienie na co najmniej takich warunkach płacy, jakie
obowiązywały u poprzedniego pracodawcy, a te były korzystniejsze, gdyż wynagro-
dzenie wynosiło około 4.200 zł miesięcznie.
Przytaczając powyższe zarzuty i argumenty powód wniósł o uchylenie zaskar-
żonego wyroku oraz wyroku Sądu Rejonowego i przekazanie sprawy Sądowi pierw-
szej instancji do rozpoznania i zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego.
Strona pozwana wniosła o oddalenie kasacji i zasądzenie kosztów procesu.
4
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Przede wszystkim należy stwierdzić, że w przepisach o wynagrodzeniu obo-
wiązujących w pozwanej Spółce nie został w sposób jasny określony charakter
prawny świadczenia nazwanego „premią uznaniową”. Nie jest to odosobnione zja-
wisko, gdyż co do tego rodzaju świadczeń istnieje w tzw. przepisach wewnątrzzakła-
dowych chaos terminologiczny, który utrudnia kwalifikację tych świadczeń z punktu
widzenia, czy są one premiami w ścisłym znaczeniu tego słowa, czy też nagrodami.
Cechą premii jest to, że jest ona składnikiem wynagrodzenia, a prawo do niej pows-
taje po spełnieniu warunków określonych zazwyczaj w regulaminie. W razie istnienia
prawa do premii rola pracodawcy sprowadza się do stwierdzenia, że istnieją bądź nie
istnieją warunki uzasadniające jej wypłatę, przy czym w wypadku ich istnienia -
pracodawca nie może odmówić wypłaty świadczenia. W tym znaczeniu premia jest
obowiązkowym świadczeniem ze strony pracodawcy. Gdy zaś chodzi o nagrodę, jest
to świadczenie fakultatywne, którego przyznanie zależy od uznania pracodawcy, a
prawo do niego powstaje tylko w razie jego przyznania.
Sąd pierwszej instancji oddalając powództwo uznał, że sporne świadczenie,
nazwane w przepisach o wynagrodzeniu obowiązujących w pozwanej Spółce „premią
uznaniową”, ma w istocie charakter nagrody. Rada Nadzorcza, do której kompetencji
należało przyznanie bądź nieprzyznanie tego świadczenia, nie miała bowiem
obowiązku uzasadniania swojej uchwały zarówno nie przyznając świadczenia, jak i
określając jego wysokość. Sąd drugiej instancji przyjął natomiast, że „premia
uznaniowa” była składnikiem wynagrodzenia powoda, jednak nieodzownym warun-
kiem jej wypłaty była stosowna uchwała Rady Nadzorczej. Brak zaś pozytywnej
uchwały co do premii za okres sporny sprawia, że powód nie może domagać się jej
zasądzenia. Do powyższej konkluzji doszedł Sąd Wojewódzki przy założeniu, że do
powoda miał zastosowanie załącznik nr 6 do Zakładowego Układu Zbiorowego Pracy
przewidujący obiektywne kryteria przyznania i pozbawienia premii. Jednak - zdaniem
Sądu Wojewódzkiego - omawiane świadczenie, choć jest składnikiem wy-
nagrodzenia, „nie ma charakteru obowiązkowego świadczenia zakładu pracy”, po-
nieważ Rada Nadzorcza nie podjęła uchwały o jej wypłaceniu.
Uzasadnienie zaskarżonego wyroku budzi zastrzeżenia co do poprawności
wyrażonych w nim poglądów, lecz brak jest podstaw do uwzględnienia kasacji, gdyż
zaskarżony wyrok w ostatecznym wyniku odpowiada prawu.
5
Nie jest trafny zarzut naruszenia art. 18 KP. Przepis ten w § 1 stanowi, że pos-
tanowienia umów o pracę oraz innych aktów, na których podstawie powstaje
stosunek pracy, nie mogą być mniej korzystne dla pracownika niż przepisy prawa
pracy, zaś w § 2 przewiduje, że wymienione postanowienia mniej korzystne dla pra-
cownika niż przepisy prawa pracy są nieważne i że zamiast nich stosuje się odpo-
wiednio przepisy prawa pracy. Unormowania zawarte w tym przepisie oznaczają w
praktyce, że pracownik i pracodawca mogą w aktach powodujących powstanie sto-
sunku pracy (np. umowa o pracę, powołanie, mianowanie) kształtować swobodnie
swoje prawa i obowiązki. Gdyby jednak te postanowienia były dla pracownika mniej
korzystne niż przepisy prawa pracy, stosuje się zamiast nich przepisy prawa pracy.
Art. 9 § 1 KP wyjaśnia przy tym, że przez przepisy prawa pracy należy rozumieć
przepisy Kodeksu pracy oraz przepisy ustaw i aktów wykonawczych, określające
prawa i obowiązki pracowników i pracodawców, a także postanowienia układów
zbiorowych pracy i innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów
i statutów określających prawa i obowiązki stron stosunku pracy. Jednocześnie
przepis ten w § 2 zastrzega, że postanowienia układów zbiorowych pracy i porozu-
mień zbiorowych nie mogą być mniej korzystne dla pracowników niż przepisy Ko-
deksu pracy oraz przepisy innych ustaw i aktów wykonawczych.
Powód, powołując art. 18 KP stwierdził, że umowa o pracę w części dotyczą-
cej premii jest mniej dla niego korzystna niż postanowienia Układu Zbiorowego Pracy
i regulaminu wynagradzania i jest wobec tego nieważna. Z powyższego względu
zamiast nieważnego postanowienia umowy powinny być zastosowane postanowienia
Układu Zbiorowego Pracy i regulaminu wynagradzania. W szczególności mniej
korzystne unormowanie wynagrodzenia powoda przyjęte w umowie o pracę wynika z
faktu, że o przyznaniu premii miała decydować Rada Nadzorcza, mimo że konkretne
i sprawdzalne warunki premiowania zostały określone w załączniku nr 6 do Układu
Zbiorowego Pracy.
Wbrew stanowisku powoda Sąd Najwyższy nie dopatrzył się niezgodności
między zawartym w umowie o pracę postanowieniem w przedmiocie premii dla po-
woda a postanowieniami Układu Zbiorowego Pracy. Gdy chodzi o regulamin pre-
miowania, to regulaminu takiego w pozwanej Spółce w ogóle nie było.
Powód żądał zasądzenia premii kwartalnej (za okresy podane w pozwie), któ-
rej nie otrzymał wskutek uchwał Rady Nadzorczej o nieprzyznaniu premii zarówno
jemu, jak i wszystkim członkom zarządu. Powód był prezesem zarządu pozwanej
6
Spółki i żądał premii z racji pełnienia tej funkcji. Obowiązujący u strony pozwanej
Zakładowy Układ Zbiorowy Pracy, zarejestrowany dnia 2 czerwca 1995 r., przewiduje
w art. 13, że pracownikom na określonych stanowiskach robotniczych i niero-
botniczych może być przyznana premia, której zasady przyznawania są zawarte w
załączniku nr 6. Załącznik ten w § 1 postanawia, że określone w nim zasady pre-
miowania obejmują pracowników na stanowiskach nierobotniczych i robotniczych
zatrudnionych w przedsiębiorstwie, zaś w § 3 ustala, że „premia ma w całości cha-
rakter uznaniowy” i jest wypłacana w okresach miesięcznych. Odesłanie zatem w art.
13 Układu Zbiorowego Pracy do zasad premiowania pracowników nie przesądza o
charakterze świadczenia nazwanego w tym przepisie „premią”. Poza tym tenże art.
13 nie wprowadza premii, jako obowiązkowego składnika wynagrodzenia, do zasad
wynagradzania pracowników, przewidując, że pracownikom „może być przyznana
premia” i zaznaczając, że możliwość przyznania premii dotyczy pracowników „na
określonych stanowiskach robotniczych i nierobotniczych”. Jak ponadto wskazuje
praktyka redagowania przepisów o wynagrodzeniu, gdy pracownikowi ma być przyz-
nane określone świadczenie, w przepisach tych używa się zazwyczaj takich zwrotów,
jak: „pracownikowi przysługuje” lub „pracownik ma prawo...”, chociaż trafnie zauważył
Sąd Wojewódzki, że terminologia nie ma rozstrzygającego znaczenia, jeżeli z
przepisów płacowych wynika charakter świadczenia. Poza tym należy zaznaczyć, że
z § 3 ust. 4 załącznika nr 6 wynika ponadto, że uprawnienie do podejmowania decy-
zji w przedmiocie przyznania premii indywidualnych przysługuje: dyrektorowi lub jego
zastępcom - w stosunku do kierowników komórek organizacyjnych oraz kierownikom
komórek organizacyjnych - w stosunku do pozostałych pracowników.
Tymczasem powód dochodził premii z tytułu pełnienia funkcji prezesa zarzą-
du. Charakter tego świadczenia został określony w uchwale [...] Rady Nadzorczej
jako premia uznaniowa, kwartalna, a nie w załączniku nr 6 do Układu Zbiorowego
Pracy. Przyznanie powyższego świadczenia zostało również zastrzeżone dla Rady
Nadzorczej i zależało od uznania tego organu. Nastąpiło to w umowie o pracę, a nie
w wymienionym wyżej załączniku nr 6 stanowiącym „zasady premiowania pracowni-
ków”.
Jak z przedstawionego porównania wynika, między premią, której dochodzi
powód, a premią, która mogła być przyznana pracownikom, istnieją różnice dotyczą-
ce częstotliwości jej przyznawania, organów uprawnionych do jej przyznania, a także
źródeł, w których została przewidziana (umowa o pracę, Układ Zbiorowy Pracy). Po-
7
dobieństwo, jakie między nimi istnieje, dotyczy uznaniowego charakteru świadczenia.
Sąd Wojewódzki przyjmując, że członkowie zarządu w pozwanej Spółce są objęci
zasadami premiowania określonymi w załączniku nr 6 podał jako argument treść
postanowienia art. 1 ust. 2 Układu Zbiorowego Pracy, z którego wynika, że tylko wy-
nagrodzenie podstawowe członków zarządu ustala Rada Nadzorcza, zaś w pozos-
tałym zakresie mają do nich zastosowanie postanowienia Układu Zbiorowego Pracy.
Argument ten jest o tyle trafny, że wywodzi się ze ścisłego brzemienia art. 1 ust. 2
Układu Zbiorowego Pracy, jednak nie może prowadzić do wniosku, iż załącznik nr 6
stosuje się także do członków zarządu. Wśród jego postanowień nie ma bowiem ta-
kich, które regulowałyby sprawę premii dla członków zarządu i przewidywałyby Radę
Nadzorczą jako organ uprawniony do jej przyznania. Całość opisanej regulacji prze-
mawia więc za tym, że zawarte w art. 1 ust. 2 Układu Zbiorowego Pracy odesłanie do
stosowania postanowień tego Układu wobec członków zarządu, nie dotyczy premii,
lecz innych świadczeń związanych z pracą przewidzianych w tymże Układzie, takich
jak: dodatki za staż pracy, odprawy pieniężne, nagrody jubileuszowe i inne.
Sąd Wojewódzki, uznając, że powód nie mógł skutecznie żądać zasądzenia
premii, powołał jako podstawę swojego poglądu okoliczność, że Rada Nadzorcza
pozwanej Spółki nie podjęła stosownej uchwały. Przyjął jednak, że ocena prawa po-
woda do omawianej premii powinna nastąpić w płaszczyźnie postanowień załącznika
nr 6.
Jest to stanowisko niekonsekwentne. Jak bowiem wynika z wcześniejszych
uwag, „zasady premiowania pracowników”, stanowiące załącznik nr 6, nie przewidują
w ogóle jako warunku przyznania premii członkom zarządu pozytywnej uchwały Rady
Nadzorczej i w ogóle nie wymieniają tego organu jako biorącego udział w przyznaniu
premii. Wypływa stąd wniosek, że jeżeli stanąć na stanowisku, że prawo powoda do
premii wynikało z załącznika nr 6 w związku z art. 1 ust. 2 Układu Zbiorowego Pracy,
to brak jest podstaw do przypisania Radzie Nadzorczej jakiejkolwiek roli w
podejmowaniu decyzji w sprawie premii. Jeżeli natomiast przyjąć, że o przyznaniu
owej premii decydowała Rada Nadzorcza, to podstawą jej przyznania nie mógł być
załącznik nr 6 w związku z art. 1 ust. 1 Układu Zbiorowego Pracy, lecz uchwała [...]
tej Rady i umowa o pracę z dnia 1 grudnia 1995 r. Te zaś akty postanawiały w
sposób jednoznaczny, że premia ma charakter uznaniowy. Zresztą Sąd Wojewódzki,
mimo iż w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku rozważał cechy charakteryzujące
premię w ścisłym znaczeniu tego słowa i wyraził zapatrywanie, że załącznik nr 6 za-
8
wiera wystarczająco konkretne warunki przyznania i utraty tego świadczenia, co -
wbrew stanowisku Sądu Rejonowego - nie pozwala uznać go za nagrodę, to osta-
tecznie przyjął, że sporna premia miała charakter uznaniowy. Stwierdził bowiem, że
chociaż „jest ona uprawnieniem powoda”, to jednak „nie ma charakteru obowiązko-
wego świadczenia zakładu pracy”, gdyż jej przyznanie zależało od spełnienia okreś-
lonych przesłanek pozytywnych i braku przesłanek negatywnych.
Jest to również stanowisko niekonsekwentne. Jeżeli bowiem pracodawca w
umowie o pracę lub w zakładowym układzie zbiorowym pracy przyznaje pracowniko-
wi określone świadczenie, wskazując równocześnie konkretne warunki pozytywne,
które musi spełnić pracownik, i warunki negatywne, które wpływają na utratę w cało-
ści lub w części prawa do tego świadczenia, a zarazem zastrzega, że nie ma ono
charakteru uznaniowego, to niewypłacenie powyższego świadczenia w przewidzia-
nych przez pracodawcę sytuacjach rodzi po stronie pracownika roszczenie o jego
spełnienie. Natomiast uznaniowy charakter świadczenia wyraża się w tym, że praco-
dawca ma swobodę w jego przyznaniu: sam decyduje komu je przyznać i w jakiej
wysokości, choć często w praktyce zdarza się tak, że wprowadza tzw. warunki sa-
moograniczające, polegające na przykład na określeniu górnego pułapu świadcze-
nia, warunku nienagannej pracy, wykonania szczególnych zadań itp. Premia przewi-
dziana w uchwale Rady Nadzorczej [...] z dnia 10 listopada 1995 r. i w umowie o
pracę z dnia 1 grudnia 1995 r. została określona jako uznaniowa bez wskazania ja-
kichkolwiek warunków, w których powstawało prawo do niej, natomiast o jej wypłacie
ostatecznie decydowała Rada Nadzorcza w formie uchwały. Sądy obu instancji
zgodnie przyjęły, że w sprawie powoda, gdy chodzi o okres sporny, Rada Nadzorcza
nie podjęła uchwał o wypłacie omawianego świadczenia. Tym samym - bez względu
na jej charakter - nie został spełniony warunek stanowiący podstawę jej zasądzenia
w postępowaniu sądowym.
Podsumowując dotychczasowe rozważania należy zatem stwierdzić, że Sąd
Wojewódzki popadł w sprzeczność w swoim rozumowaniu, gdyż z jednej strony
przyjął, że sporna „premia uznaniowa” jest składnikiem wynagrodzenia powoda, któ-
rej konkretne i sprawdzalne kryteria powstania wynikają z załącznika nr 6, lecz z
drugiej strony uznał, że chociaż jest ona składnikiem wynagrodzenia (a więc z tego
względu świadczeniem obowiązkowym), nie jest obowiązkowym świadczeniem ze
strony pracodawcy, gdyż o jej wypłacie decydowała Rada Nadzorcza. Mimo tych
sprzeczności Sąd Najwyższy uznał, że zaskarżony wyrok odpowiada prawu.
9
Jak wynika z przedstawionych wcześniej rozważań, za źródło uprawnień po-
woda do spornego świadczenia nie może być uznany załącznik nr 6 Zakładowego
Układu Zbiorowego Pracy zawierający mniej lub bardziej konkretne kryteria prawa do
tego świadczenia, lecz uchwała [...] Rady Nadzorczej z dnia 10 listopada 1995 r. oraz
umowa o pracę z dnia 1 grudnia 1995 r. Te zaś wyraźnie przewidywały, że premia
ma charakter uznaniowy, a jednocześnie nie wprowadziły jakichkolwiek warunków,
od których zależało powstanie prawa do owego świadczenia lub jego utrata. Wbrew
więc poglądowi skarżącego nie ma sprzeczności między umową o pracę a Układem
Zbiorowym Pracy. W konsekwencji należało uznać, że przyznanie prawa do „premii
uznaniowej” członkom zarządu zależało od swobodnej oceny pracodawcy, a jej
wypłata - od pozytywnej uchwały Rady Nadzorczej. Wobec tego, że gdy chodzi o
okres sporny, żadna z tych okoliczności nie zaistniała, powództwo nie zasługiwało na
uwzględnienie.
Niezależnie od powyższych uwag związanych z koniecznością ustosunkowa-
nia się do kasacji należy zwrócić uwagę na to, że według art. 241
26
§ 2 KP w brzmie-
niu ustalonym ustawą z dnia 29 września 1994 r. o zmianie ustawy - Kodeks pracy
oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz.U. Nr 113, poz. 547 ze zm.), która weszła w
życie z dniem 26 listopada 1994 r., układ zakładowy nie może określać zasad wyna-
gradzania osób zarządzających w imieniu pracodawcy, zakładem pracy. Przez osobę
zarządzającą należy rozumieć osobę uprawnioną do dokonywania w imieniu
pracodawcy czynności z zakresu prawa pracy, zwłaszcza członków zarządu spółek
oraz osób, które jednoosobowo zarządzają zakładem pracy. Taką osobą był niewąt-
pliwie powód, który był dyrektorem a jednocześnie prezesem Zarządu spółki. Sto-
sownie więc do treści wymienionego przepisu w Układzie Zbiorowym Pracy obowią-
zującym u strony pozwanej w okresie spornym nie mogły być zamieszczone posta-
nowienia regulujące zasady wynagradzania powoda jako osoby zarządzającej zakła-
dem pracy. Tak też w istocie było. Z mocy art. 5 ust. 1 powołanej wyżej ustawy Poro-
zumienie o wprowadzeniu zakładowego systemu wynagradzania z dnia 12 paździer-
nika 1984 r. przekształciło się z mocy prawa w zakładowy układ zbiorowy pracy, który
został wpisany do rejestru zakładowych układów zbiorowych pracy dnia 2 czerwca
1995 r., ten zaś Układ - o czym była mowa wyżej - nie zawiera postanowień
dotyczących zasad wynagradzania osób zarządzających pozwaną spółką. Powoły-
wanie się zatem powoda na ten Układ jest bezzasadne.
10
W świetle powyższego stanowiska bezprzedmiotowy stał się drugi zarzut
skarżącego, mianowicie naruszenia art. 217 § 2 i art. 227 KPC, które - zdaniem
skarżącego - polegało na pominięciu przez Sąd Apelacyjny dowodów mających wy-
jaśnić, czy wyniki ekonomiczno-finansowe pozwanej Spółki w okresie spornym da-
wały podstawę do nieprzyznania premii uznaniowej powodowi oraz pozostałym
członkom zarządu. Skoro bowiem sporne świadczenie miało charakter uznaniowy, za
niedopuszczalne należy uznać prowadzenie postępowania dowodowego zmie-
rzającego do wyjaśnienia przyczyn, które zadecydowały o nieprzyznaniu świadcze-
nia. Okoliczność zaś, że Rada Nadzorcza pozwanej Spółki rozważała sytuację finan-
sową Spółki w płaszczyźnie wykonania zadań i osiągnięcia efektów ekonomicznych
oznacza, że swoim uchwałom o nieprzyznaniu premii członkom zarządu chciała
nadać walor obiektywizmu, podobnie jak uchwałom o przyznaniu premii w innych
okresach niż sporne.
Z tych względów i stosownie do art. 393
12
KPC Sąd Najwyższy oddalił kasa-
cję, przy czym o kosztach postępowania kasacyjnego orzekł na podstawie art. 98
KPC i § 15 ust. 4 pkt 3 w związku z § 7 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwo-
ści z dnia 12 grudnia 1997 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz opłat za
czynności radców prawnych (Dz.U. Nr 154, poz. 1013).
========================================