Pełny tekst orzeczenia

Wyrok z dnia 25 sierpnia 1998 r.
I PKN 270/98
Choroba może stanowić okoliczność wyłączającą winę pracownika w
uchybieniu terminu z art. 264 § 1 KP.
Przewodniczący SSN: Maria Mańkowska (sprawozdawca), Sędziowie SN:
Adam Józefowicz, Zbigniew Myszka.
Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu w dniu 25 sierpnia 1998 r. sprawy z po-
wództwa Zofii N. przeciwko Miejskiemu Ośrodkowi Pomocy Społecznej w B. o przy-
wrócenie do pracy, na skutek kasacji powódki od wyroku Sądu Wojewódzkiego-Sądu
Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Białymstoku z dnia 14 listopada 1997 r. [...]
1) z m i e n i ł zaskarżony wyrok w ten sposób, że oddalił apelację strony
pozwanej,
2) zasądził od strony pozwanej na rzecz powódki kwotę złotych 750 - kosztów
postępowania kasacyjnego.
U z a s a d n i e n i e
Sąd Rejonowy-Sąd Pracy w Białymstoku wyrokiem z dnia 26 czerwca 1997 r.
zasądził na rzecz powódki Zofii N. od pozwanego Miejskiego Ośrodka Pomocy Spo-
łecznej w B. kwotę 5.683,60 zł. tytułem odszkodowania na podstawie art. 45 § 2 KP
wobec naruszenia art. 41 KP i oddalił powództwo o przywrócenie powódki do pracy.
Sąd ustalił, że powódka była zatrudniona w pozwanym Ośrodku na podstawie
umowy o pracę na czas nie określony od 1 sierpnia 1990 r. jako zastępca dyrektora,
a od 17 maja 1996 r. do 26 sierpnia 1996 r. pełniła obowiązki dyrektora. W dniu 29
stycznia 1997 r. powódka otrzymała zwolnienie lekarskie od pracy i zgłosiła się do
pracy w godzinach rannych, powiadamiając swoją przełożoną Z.S. o swojej niezdol-
ności do pracy. Powódka nie wykonywała pracy i odmówiła przyjęcia wręczanego jej
wypowiedzenia umowy o pracę, które jeszcze tego samego dnia zostało jej wysłane
2
na adres domowy. Odwołanie od powyższego wypowiedzenia powódka złożyła do-
piero w dniu 13 marca 1997 r., gdyż do tego dnia przebywała nieprzerwanie na
zwolnieniu lekarskim od pracy, włącznie z pobytem w szpitalu. Sąd uznał, że jakkol-
wiek wypowiedzenie powódce umowy o pracę było uzasadnione, to strona pozwana
dokonała go w dniu 29 stycznia 1997 r. z naruszeniem art. 41 KP i dlatego na mocy
art. 45 § 2 KP przysługuje powódce jedynie odszkodowanie.
Rozpoznając apelację obu stron, Sąd Wojewódzki-Sąd Pracy i Ubezpieczeń
Społecznych w Białymstoku zmienił zaskarżony wyrok w punktach I i II, to jest w zak-
resie zasądzonego odszkodowania i nadanego rygoru natychmiastowej wykonalno-
ści do kwoty 1.923,60 zł, oddalając powództwo oraz apelację powódki. Zdaniem
Sądu, powódka nie udowodniła, że zaistniały okoliczności uniemożliwiające jej zło-
żenie odwołania w terminie z art.264 § 1 KP. Sam fakt choroby powódki nie stanowi
takiej okoliczności, tym bardziej że w szpitalu przebywała tylko od 2 marca 1997 do 6
marca 1997 r.
Pełnomocnik powódki zaskarżył powyższy wyrok w drodze kasacji, zarzucając
naruszenie art. 41 KP poprzez przyjęcie, że pracodawca mógł skutecznie wypowie-
dzieć umowę o pracę w czasie zwolnienia lekarskiego pracownika, art. 264 § 1 KP
poprzez przyjęcie, że doręczenie wypowiedzenia nastąpiło w czasie zwolnienia le-
karskiego a nie poprzez podjęcie przesyłki pocztowej oraz pominięcie treści art. 265
§ 1 KP. Powódka wniosła o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do
ponownego rozpatrzenia Sądowi drugiej instancji, bądź utrzymanie w mocy wyroku
Sądu Rejonowego z dnia 26 czerwca 1997 r. z pominięciem wniosku zawartego w
apelacji powódki dotyczącego przywrócenia do pracy.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Kasacja jest uzasadniona, co do zarzutu niezastosowania przez Sąd drugiej
instancji przepisu art. 265 § 1 KP. Sąd Najwyższy nie podziela stanowiska Sądu
drugiej instancji, iż choroba pracownika nie stanowi okoliczności wyłączającej jego
winę w uchybieniu terminu przewidzianego w art. 264 § 1 KP. Ma rację powódka, iż
jej choroba od 29 stycznia 1997 r. do 13 marca 1997 r., w tym 5- dniowy pobyt w
szpitalu, stanowią przyczynę usprawiedliwiającą przekroczenie przez nią omawiane-
go terminu. Jeżeli zatem, w sprawie doszło jedynie do naruszenia przepisu prawa
materialnego, Sąd Najwyższy zmienił zaskarżony wyrok na podstawie art.393
15
KPC.
3
Doręczenie powódce wypowiedzenia umowy o pracę w okresie jej niezdolności do
pracy dokonane zostało z naruszeniem art. 41 KP, bowiem stawienie się powódki,
która uzyskała zwolnienie lekarskie, do pracy w celu złożenia świadectwa lekarskie-
go, nie było wykonywaniem zatrudnienia.
Naruszenie przez stronę pozwaną art. 41 KP nie stanowi jednak o nieważno-
ści tej czynności prawnej , dopóki skutki prawne takiego wypowiedzenia nie zostały
skutecznie podważone w drodze odwołania, złożonego w trybie art. 264 § 1 KP, to
jest w 7-dniowym terminie od dnia doręczenia wypowiedzenia umowy o pracę.
Przytoczony w uzasadnieniu wyroku Sądu drugiej instancji wyrok Sądu Naj-
wyższego z dnia 13 grudnia 1996 r., I PKN 41/96 (OSNAPIUS 1997 nr 15, poz. 268)
analogicznie rozstrzyga powyższe zagadnienie prawne, nie ma natomiast zastoso-
wania w rozpoznawanej sprawie, gdy chodzi o odmowę przyjęcia przez pracownika
oświadczenia woli pracodawcy o wypowiedzeniu umowy o pracę, bowiem podstawą
do przywrócenia uchybionego terminu przez powódkę Zofię N. była jej choroba, a nie
ustalenie, iż nie odebrała takiej korespondencji. Sąd Rejonowy prawidłowo uznał, że
choroba powódki stanowi jej niezawinione uchybienie terminu do wniesienia od-
wołania z art. 264 § 1 KP i doręczenie powódce wypowiedzenia w okresie chronio-
nym art. 41 KP stanowi naruszenie przepisów o wypowiadaniu umów o pracę, skut-
kujące zasądzenie odszkodowania. Ponieważ powódka pominęła obecnie wniosek
apelacji o przywrócenie do pracy, przysługujące jej odszkodowanie nie wynika z § 2
art. 45 KP, ale z jego § 1.
Z tych wszystkich względów Sąd Najwyższy orzekł, jak w sentencji.
========================================