Pełny tekst orzeczenia

Wyrok z dnia 3 września 1998 r.
III RN 83/98
Właściwość rzeczową organu administracyjnego do stwierdzenia nie-
ważności decyzji o wywłaszczeniu nieruchomości należy oceniać według prze-
pisów prawa materialnego, obowiązujących w dacie wydania tej decyzji.
Przewodniczący SSN: Jerzy Kwaśniewski, Sędziowie SN: Adam Józefowicz
(sprawozdawca), Andrzej Wróbel.
Sąd Najwyższy, z udziałem prokuratora Prokuratury Krajowej Włodzimierza
Skoniecznego, po rozpoznaniu w dniu 3 września 1998 r. sprawy ze skargi Woje-
wódzkiego Zarządu Polskiego Związku Działkowców oraz Pracowniczego Ogrodu
Działkowego [...] w P. na decyzję Prezesa Urzędu Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast z
dnia 22 września 1997 r. [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności orzeczenia o
wywłaszczeniu nieruchomości, na skutek rewizji nadzwyczajnej Pierwszego Prezesa
Sądu Najwyższego [...] od wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warsza-
wie z dnia 14 maja 1998 r. [...]
u c h y l i ł zaskarżony wyrok i przekazał sprawę Naczelnemu Sądowi Admi-
nistracyjnemu w Warszawie do ponownego rozpoznania.
U z a s a d n i e n i e
Urząd Spraw Wewnętrznych Prezydium Rady Narodowej m. P. orzeczeniem z
dnia 26 lipca 1968 r. [...] wywłaszczył na rzecz Skarbu Państwa za odszkodowaniem
nieruchomość, położoną w P., przy ul. L. o powierzchni 58.675 m
2
, stanowiącą
współwłasność Marianny B., Barbary B., Gracjana B. i Stefana B.
Prezes Urzędu Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast po rozpatrzeniu wniosku Beaty
N., pełnomocnika Witolda B., Gracjana B., Krystyny B. i Barbary Z. o stwierdzenie
nieważności powyższego orzeczenia o wywłaszczeniu wymienionej nieruchomości,
decyzją z dnia 31 lipca 1997 r. [...] wydaną na podstawie art. 156 § 1 pkt 2 i art. 158
2
§ 1 KPA stwierdził nieważność orzeczenia z dnia 26 lipca 1968 r. [...]. W
uzasadnieniu tej decyzji Prezes Urzędu Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast stwierdził, że
sporna nieruchomość wywłaszczona została na cele użyteczności publicznej w
postaci przeznaczenia pod pracownicze ogrody działkowe. W ocenie tego organu nie
ma podstaw do przyjęcia, że przeznaczenie spornej nieruchomości pod pracownicze
ogrody działkowe było realizacją celu użyteczności publicznej, to jest obrony
Państwa lub wykonania zadań określonych w planach gospodarczych. Ogrody
działkowe stanowią użyteczność społeczną, co nie jest tożsame z pojęciem użytecz-
ności publicznej w rozumieniu ustawy z dnia 12 marca 1958 r. o zasadach i trybie
wywłaszczania nieruchomości (jednolity tekst: Dz. U. z 1961 r. Nr 18, poz. 94). Zda-
niem organu orzekającego wywłaszczenie nieruchomości nastąpiło z rażącym naru-
szeniem art. 3 ust. 1 tej ustawy na cel, który nie uzasadniał wywłaszczenia.
Wojewódzki Zarząd Polskiego Związku Działkowców w P. złożył wniosek o
ponowne rozpatrzenie sprawy w trybie art. 127 § 3 KPA zarzucając, że powyższa
decyzja została wydana z naruszeniem przepisów o właściwości, bez podstawy
prawnej i z naruszeniem art. 61 § 4 KPA.
Po rozpoznaniu tego wniosku Prezes Urzędu Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast
decyzją z dnia 22 września 1997 r. [...] utrzymał w mocy swoją decyzję z dnia 31
lipca 1997 r. W uzasadnieniu tej decyzji Prezes stwierdził, że w wyniku przeoczenia
nie doręczono Wojewódzkiemu Zarządowi Polskiego Związku Działkowców w P.,
zawiadomienia o wszczęciu postępowania, czego nie można oceniać jako rażące
naruszenie art. 61 § 4 KPC, gdyż Zarząd ten wiedział o złożonym wniosku i podję-
tych czynnościach przez Urząd Wojewódzki w P. i otrzymał decyzję z dnia 31 lipca
1997 r. i ma możność obrony swoich interesów.
W odniesieniu do zarzutu niewłaściwości rzeczowej Prezesa UM i RM wobec
orzeczenia wywłaszczeniowego organ orzekający stwierdził, że od tego orzeczenia z
dnia 26 lipca 1968 r. odwołanie przysługiwało do Komisji Odwoławczej do Spraw
Wywłaszczenia przy Ministrze Spraw Wewnętrznych, jako organu centralnego.
Obecnie organem centralnym w zakresie wywłaszczenia nieruchomości jest Prezes
UM i RM, a to oznacza, że jest właściwy w świetle art. 157 § 2 KPA, jako organ nad-
zoru do orzekania wobec orzeczenia wywłaszczeniowego z dnia 26 lipca 1968 r.
W kwestii celu użyteczności publicznej pracowniczych ogrodów działkowych
Prezes UM i RM stwierdził, że istotnie art. 1 ust. 4 ustawy z dnia 9 marca 1949 r. o
pracowniczych ogrodach działkowych (Dz. U. Nr 18, poz. 117) określał pracowniczy
3
ogród działkowy jako urządzenie użyteczności publicznej, a art. 7 ust. 3 tej ustawy
przyznał gminie prawo nabycia odpowiednich terenów w drodze wywłaszczenia.
Jednakże wyrokiem NSA z dnia 4 czerwca 1997 r. [...] uchylono decyzję Ministra
Gospodarki Przestrzennej i Budownictwa w przedmiocie odmowy stwierdzenia nie-
ważności orzeczenia wywłaszczeniowego poprzez uznanie ogrodów działkowych za
obiekty użyteczności publicznej w rozumieniu art. 3 ust. 1 wymienionej ustawy z dnia
12 marca 1958 r. o zasadach i trybie wywłaszczania nieruchomości, gdyż z użytecz-
nością publiczną wiąże się zaspokajanie zbiorowych i powszechnych, a nie indywi-
dualnych lub grupowych potrzeb społecznych. Nie zdefiniowane w ustawie pojęcie
użyteczności publicznej nie może odbiegać od ustalonej doktrynalnie treści i być
szeroko interpretowane.
Po rozpoznaniu skargi Wojewódzkiego Zarządu Polskiego Związku Działkow-
ców oraz Pracowniczego Ogrodu Działkowego [...] w P. na powyższą decyzję Preze-
sa Urzędu Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast z dnia 22 września 1997 r., Naczelny Sąd
Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 14 maja 1998 r. [...] stwierdził nie-
ważność zaskarżonej decyzji oraz utrzymanej nią w mocy decyzji z dnia 31 lipca
1997 r. oraz zasądził na rzecz Okręgowego Zarządu Polskiego Związku Działkowców
w P. oraz Pracowniczego Ogrodu Działkowego [...] w P. po 30 zł tytułem zwrotu
kosztów postępowania. W uzasadnieniu wyroku NSA wskazał, że mając na uwadze
art. 24 i art. 27 ustawy z 6 maja 1981 r. o pracowniczych ogrodach działkowych
(Dz.U. Nr 85, poz. 390) doszedł do przekonania, iż oba podmioty skarżące mają in-
teres prawny w występowaniu w sprawie ze skargą do sądu administracyjnego. [...]
Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że Prezes Urzędu Mieszkalnictwa i
Rozwoju Miast nie był organem właściwym do wydania w niniejszej sprawie decyzji o
stwierdzenie nieważności. Stosownie do art. 157 § 1 KPA właściwy do stwierdzenia
nieważności decyzji jest organ wyższego stopnia. Kwestionowana decyzja o wy-
właszczeniu nieruchomości, wobec niewniesienia od niej w terminie odwołania stała
się ostateczna. W dacie wydania zaskarżonej decyzji obowiązywała ustawa z dnia 29
kwietnia 1985 r. o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości (jednolity
tekst: Dz. U. z 1991 r. Nr 30, poz. 127 ze zm.). Zgodnie z art. 2 ust. 2 i art. 48 ust. 1
tej ustawy o wywłaszczaniu orzekał w pierwszej instancji rejonowy organ rządowej
administracji ogólnej (art. 36 ust. 1 ustawy z dnia 22 marca 1990 r. o terenowych
organach rządowej administracji ogólnej, Dz. U. Nr 21, poz. 123 ze zm., obecnie jed-
nolity tekst: Dz. U. z 1998 r. Nr 32, poz. 176). Oznacza to, że organem odwoław-
4
czym, a zarazem organem wyższego stopnia w rozumieniu art. 157 § 1 KPA od de-
cyzji wywłaszczeniowej był wojewoda (art. 127 § 2 w związku z art. 17 pkt 2 KPA i
art. 3 ust. 2 pkt 1 ustawy o terenowych organach rządowej administracji ogólnej).
Zdaniem NSA właściwym do rozpoznania wniosku o stwierdzenie nieważności kwes-
tionowanej w niniejszej sprawie decyzji wywłaszczeniowej i wydania w tej sprawie
decyzji w dacie orzekania nie był Prezes Urzędu Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast,
lecz właściwy wojewoda. W związku z tym Prezes UM i RM powinien zgodnie z art.
65 § 1 KPA przekazać podanie do właściwego organu (wojewodzie). Zaskarżona
decyzja jest dotknięta wadą, określoną w art. 156 § 1 pkt 1 KPA, bowiem została wy-
dana z naruszeniem przepisów o właściwości. [...]
Pierwszy Prezes Sądu Najwyższego wniósł rewizję nadzwyczajną od powyż-
szego wyroku zarzucając rażące naruszenie prawa przez obrazę art. 22 ust. 1 pkt 2 i
ust. 3 ustawy o NSA w związku z art. 156 § 1 pkt 1 KPA wobec braku podstaw do
powołania tych przepisów prawa w świetle art. 157 § 1 KPA w związku z art. 17 pkt 2
KPA i art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 12 marca 1958 r. o zasadach i trybie wywłaszcza-
nia nieruchomości (jednolity tekst: Dz. U. z 1961 r. Nr 18, poz. 94 ze zm.) oraz w
związku z art. 1 pkt 2 i art. 2 ust. 1 dekretu z dnia 31 grudnia 1956 .r o wyłączeniu z
województw miast: Krakowa, Poznania i Wrocławia oraz nadaniu miejskim radom
narodowym tych miast uprawnień wojewódzkich rad narodowych (Dz. U. z 1957 r.,
Nr 1, poz. 1). Skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku NSA w Warszawie i
przekazanie temu Sądowi sprawy do ponownego rozpoznania.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
W zaskarżonym wyroku Naczelny Sąd Administracyjny ograniczył rozpoznanie
skargi do ustalenia organu właściwego do wydania decyzji o stwierdzeniu nie-
ważności decyzji z dnia 26 lipca 1968 r. o wywłaszczeniu spornej nieruchomości, z
pominięciem innych aspektów legalności tej decyzji. Z tego względu rewizja nadzwy-
czajna w istocie dotyczy tego problemu, który - zdaniem wnoszącego rewizję nadz-
wyczajną - został rozwiązany w zaskarżonym wyroku z rażącym naruszeniem prawa.
Sąd Najwyższy po rozpoznaniu sprawy doszedł do przekonania, że należy podzielić
ten pogląd i uznać za uzasadnione zarzuty rewizji nadzwyczajnej. W dniu wydania
decyzji o wywłaszczeniu wyżej wymienionej nieruchomości, Prezydium Rady
Narodowej miasta P. było organem stopnia wojewódzkiego z mocy art. 1 pkt 2 i art. 2
5
ust. 1 dekretu z dnia 31 grudnia 1956 r. o wyłączeniu z województw miast Krakowa,
Poznania i Wrocławia oraz nadaniu radom narodowym tych miast uprawnień
wojewódzkich rad narodowych (Dz. U. z 1957 r. Nr 1, poz. 1). Prezydia tych miast
realizowały swoje kompetencje między innymi poprzez kierowników właściwych wy-
działów. Materialnoprawną podstawą uprawnień do wydania orzeczenia wywłasz-
czeniowego przez działający na prawach wydziału Urząd Spraw Wewnętrznych Pre-
zydium m. P. były przepisy art. 7,8 i 14 ustawy z dnia 12 marca 1958 r. o zasadach i
trybie wywłaszczania nieruchomości (jednolity tekst: Dz. U. z 1961 r. Nr 18, poz. 94
ze zm.). Przepis art. 14 ust. 1 tej ustawy wyraźnie stanowił, że „o wywłaszczeniu i
odszkodowaniu orzeka organ do spraw wewnętrznych prezydium wojewódzkiej rady
narodowej właściwej ze względu na położenie nieruchomości”. Stosownie do przepi-
su art. 157 § 1 KPA „właściwy do stwierdzenia nieważności decyzji w przypadkach
wymienionych w art. 156 jest organ wyższego stopnia...”. Organem takim w stosunku
do wojewody jest w myśl art. 17 pkt 2 KPA właściwy w sprawie Minister. Zdaniem
Sądu Najwyższego właściwość rzeczową organu administracyjnego do stwierdzenia
nieważności decyzji wywłaszczeniowej należy oceniać według przepisów prawa
materialnego, obowiązujących w dacie wydania decyzji będącej przedmiotem postę-
powania w sprawie o stwierdzenie jej nieważności. Wyłącza to możliwość oceny
kwestii ważności decyzji ostatecznej na podstawie innych przepisów prawa, niż zas-
tosowano do jej wydania. Podobne stanowisko wyrażono także w orzecznictwie Na-
czelnego Sądu Administracyjnego (por. wyrok z dnia 7 lipca 1993 r., I SA 116/93,
ONSA 1994, z. 3, poz. 109 i wyrok z dnia 25 marca 1997 r., IV SA 1257/95). Nie
można zatem zaakceptować odmiennego poglądu NSA wyrażonego w zaskarżonym
w niniejszej sprawie rewizją nadzwyczajną wyroku, iż do rozstrzygania wniosku o
stwierdzenie nieważności decyzji wywłaszczeniowej i wydania w takiej sprawie decy-
zji powołane są organy właściwe w dacie orzekania, a nie w dacie wywłaszczania.
Mając na uwadze przepis art. 157 § 1 zdanie 1 w związku z art. 17 pkt 2 KPA należy
przyjąć, że organem wyższego stopnia w stosunku do organu stopnia wojewódzkie-
go, którym w dacie wydania decyzji w 1968 r. był Urząd Spraw Wewnętrznych Pre-
zydium Rady Narodowej m. P. jest właściwy w sprawie minister w rozumieniu art. 5 §
2 pkt 4 KPA. W konkluzji należy uznać za wadliwe i rażąco naruszające prawo
wskazanie NSA w zaskarżonym wyroku, że w niniejszej sprawie właściwy do orzeka-
nia o nieważności decyzji wywłaszczeniowej jest Wojewoda P.
6
Dla oceny ważności orzeczenia o wywłaszczeniu spornej nieruchomości i
ustalenia właściwości rzeczowej do rozpoznania wniosku o stwierdzenie nieważności
tego orzeczenia nie ma - zdaniem Sadu Najwyższego - znaczenia materialno-
prawnego (poza określeniem kręgu uczestników postępowania w sprawie) kwestia
późniejszej komunalizacji wywłaszczonej nieruchomości na rzecz Skarbu Państwa i
dalsze czynności prawne co do tej nieruchomości, dokonane przez organy adminis-
tracji państwowej i samorządowej, które nie były brane pod uwagę przez NSA.
Pozostają one poza przedmiotem i granicami rewizji nadzwyczajnej i nie podlegają
rozpatrzeniu przez Sąd Najwyższy.
Przyjęcie powyższego stanowiska z kolei wymaga ustalenia, który z naczel-
nych (centralnych) organów administracji państwowej był właściwy do rozpoznania
wniosku o stwierdzenie nieważności decyzji wywłaszczeniowej w dacie jego złożenia
w 1997 r. Problem ten wymaga rozważenia w związku z licznymi zmianami legisla-
cyjnymi dotyczącymi przekształceń strukturalnych naczelnych (centralnych) organów
administracji państwowej.
Zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 2 i art. 3 ust. 1 i 2 pkt 3 ustawy z dnia 23 paździer-
nika 1987 r. o utworzeniu urzędu Ministra Gospodarki Przestrzennej i Budownictwa
(Dz. U. Nr 33, poz. 173 ze zm.), właściwym do rozpoznania wniosku o stwierdzenie
nieważności decyzji wywłaszczeniowej w czasie obowiązywania ustawy był wymie-
niony Minister Gospodarki Przestrzennej i Budownictwa. Jednakże z dniem wejścia
w życie (1 stycznia 1997 r.) art. 2 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 8 sierpnia 1996 r. -
Przepisy wprowadzające ustawy reformujące funkcjonowanie gospodarki i adminis-
tracji publicznej (Dz. U. Nr 106, poz. 497 ze zm.) Urząd Ministra Gospodarki Przes-
trzennej i Budownictwa został zniesiony (art. 30 i art. 31 tej ustawy). W związku z tym
powstała wątpliwość, który z urzędów centralnych przejął kompetencje w zakresie
wszczynania i prowadzenia postępowań w sprawach o stwierdzenie nieważności
decyzji wywłaszczeniowych wydanych w 1968 r. w pierwszej instancji przez organy
stopnia wojewódzkiego. W związku z niejasną regulacją prawną powstała kwestia,
czy wymienione kompetencje przejął Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji
na podstawie ogólnej klauzuli kompetencyjnej, zawartej w art. 7 pkt 4 tej ustawy, czy
też Prezes Urzędu Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast. Przepis ten bowiem stanowił, że
do zakresu działania Ministra Spraw Wewnętrznych przechodzą zadania i kompe-
tencje należące dotychczas do Ministra Gospodarki Przestrzennej i Budownictwa
określone w przepisach ustaw i innych aktach prawnych z wyjątkiem zadań i kom-
7
petencji, które na mocy przepisów tej ustawy lub przepisów odrębnych przechodzą
do zakresu działania Prezesa Urzędu Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast. Dopiero
wskazanie szczególnego przepisu prawa ustanawiającego kompetencje Prezesa
Urzędu Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast do prowadzenia postępowania nadzorczego
pozwoliłoby stwierdzić, że Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji nie był właś-
ciwy w 1997 r. do prowadzenia tego rodzaju spraw. Dopiero w ustawie z dnia 21
sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. Nr 115, poz. 741, która
weszła w życie z dniem 1 stycznia 1998 r.), wskazał w niej w art. 3 ust. 1, że „cen-
tralnym organem administracji rządowej w sprawach gospodarki nieruchomościami,
regulowanych przepisami ustawy jest Prezes Urzędu Mieszkalnictwa i Rozwoju
Miast”. Przesądza to, zdaniem Sądu Najwyższego, o tym, że wolą ustawodawcy było
potwierdzenie wiodących kompetencji Prezesa tego Urzędu w zakresie gospodarki
nieruchomościami (w tym wywłaszczania nieruchomości), jakie miał od daty
utworzenia Urzędu Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast, to jest od 1 stycznia 1997 r.
Wymienione kompetencje należy wiązać z uprawnieniami tego organu centralnego w
zakresie gospodarki przestrzennej i pozyskiwania terenów dla realizacji celów pub-
licznych. Wniosek taki wynika także z analizy przepisów dotyczących zakresu dzia-
łania urzędu Ministra Spraw Wewnętrznych i Prezesa Urzędu Mieszkalnictwa i
Rozwoju Miast, jakie obowiązywały do końca 1997 r. w zakresie gospodarki gruntami
i wywłaszczania nieruchomości. Zwrócić należy w szczególności uwagę na przepis
art. 22 pkt 1 lit. b ustawy z dnia 8 sierpnia 1996 r. o zmianie niektórych ustaw nor-
mujących funkcjonowanie gospodarki i administracji publicznej (Dz. U. Nr 106, poz.
496 ze zm.), który wprowadził zmianę w ustawie z dnia 29 kwietnia 1985 r. o gospo-
darce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości (jednolity tekst: Dz. U. z 1991 r. Nr
30, poz. 127 ze zm.) polegającą na wprowadzeniu do art. 2 po ust. 1 tej ustawy
przepisu ust. 1a. W myśl tego przepisu kompetencje Ministra Spraw Wewnętrznych i
Administracji w zakresie gospodarki gruntami stanowiącymi własność Skarbu Pańs-
twa ograniczają się do potrzeb wymienionych w tym przepisie ministerstw, urzędów
centralnych i urzędów wojewódzkich oraz między innymi kancelarii Sejmu, Senatu,
Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej, Trybunału Konstytucyjnego, Sądu Najwyższe-
go, Naczelnego Sądu Administracyjnego itd. Ponadto także z § 1 pkt 8 rozporzą-
dzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 7 sierpnia 1997 r. w sprawie szczegółowego
zakresu działania Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji (Dz. U. Nr 95, poz.
581 ze zm.) wynika, że jedyna kompetencja tego Ministra w zakresie gospodarki
8
gruntami ogranicza się tylko do wyżej wymienionych naczelnych i centralnych orga-
nów władzy i administracji państwowej, z jednoczesnym określeniem zamkniętego
katalogu spraw mieszczących się w zakresie działania tego Ministra. Utworzony na
podstawie art. 69 pkt 6 cytowanej wyżej ustawy z dnia 8 sierpnia 1996 r. o zmianie
niektórych ustaw normujących funkcjonowanie gospodarki i administracji publicznej
Urząd Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast, jako centralny organ administracji rządowej
właściwy w sprawach polityki mieszkaniowej i rozwoju miast posiada w zakresie
swego działania między innymi ustalanie zasad gospodarowania nieruchomościami,
w tym opracowywanie warunków rozwoju rynku nieruchomości i realizowanie polityki
przestrzennej.
Mając na uwadze powyższy stan nieprecyzyjnej regulacji prawnej, Sąd Naj-
wyższy doszedł do przekonania, że w dacie wszczęcia postępowania w niniejszej
sprawie w 1997 r. organem szczebla centralnego właściwym do wszczęcia i prowa-
dzenia postępowania w sprawie o stwierdzenie nieważności orzeczenia Urzędu
Spraw Wewnętrznych Prezydium Rady Narodowej m. P. z dnia 26 lipca 1968 r. był
Prezes Urzędu Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast. Zakwestionowanie przez NSA w
zaskarżonym wyroku właściwości tego organu w niniejszej sprawie ze wskazaniem
Wojewody P., jako właściwego, nie znajduje uzasadnienia w obowiązujących przepi-
sach prawa. Okoliczność ta w połączeniu z brakiem ustosunkowania się do innych
aspektów legalności decyzji Prezesa Urzędu Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast przyto-
czonych w skardze na tę decyzję uzasadnia zarzuty rewizji nadzwyczajnej o rażącym
naruszeniu powołanych w niej przepisów prawa oraz wniosek o uchylenie zaskarżo-
nego wyroku i przekazanie sprawy Naczelnemu Sądowi Administracyjnemu do po-
nownego rozpoznania.
Mając to wszystko na uwadze Sąd Najwyższy doszedł do przekonania, że na
zasadzie art. 236 ust. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997
r. (Dz. U. Nr 78, poz. 483) i art. 10 ustawy z dnia 1 marca 1996 r. o zmianie Kodeksu
postępowania cywilnego, rozporządzeń Prezydenta Rzeczypospolitej - Prawo upad-
łościowe i Prawo o postępowaniu układowym, Kodeksu postępowania administracyj-
nego, ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych oraz niektórych innych
ustaw (Dz. U. Nr 43, poz. 189) i art. 393
13
KPC należało orzec, jak w sentencji.
========================================