Uchwała z dnia 22 grudnia 1998 r.
III ZP 35/98
Przewodniczący: Prezes SN Jan Wasilewski, Sędziowie SN: Jerzy
Kwaśniewski, Jadwiga Skibińska-Adamowicz (sprawozdawca).
Sąd Najwyższy, z udziałem prokuratora Prokuratury Krajowej Witolda Bryndy,
w sprawie z powództwa Władysława K. przeciwko Urzędowi Miejskiemu w B. o zap-
łatę, po rozpoznaniu na posiedzeniu jawnym dnia 22 grudnia 1998 r. zagadnienia
prawnego przekazanego przez Sąd Wojewódzki-Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecz-
nych w Toruniu postanowieniem z dnia 1 października 1998 r. [...] do rozstrzygnięcia
w trybie art. 391 KPC
Czy pracownik może skutecznie zgłosić gotowość do pracy po wydaniu orze-
czenia przywracającego go do pracy mając na uwadze charakter tego orzeczenia,
gdy jest ono jeszcze nieprawomocne (art. 388 § 1 KPC) ?
p o d j ą ł następującą uchwałę:
W sprawach o przywrócenie do pracy ma zastosowanie art. 388 § 1 KPC.
U z a s a d n i e n i e
Sąd Wojewódzki-Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Toruniu, działając
na podstawie art. 390 § 1 KPC, przedstawił Sądowi Najwyższemu do rozstrzygnięcia
zagadnienie prawne budzące poważne wątpliwości sformułowane w postanowieniu z
dnia 1 października 1998 r. Zagadnienie to powstało w następującym stanie faktycz-
nym.
W dniu 30 listopada 1995 r. Burmistrz Miasta B. wypowiedział powodowi Wła-
dysławowi K., zatrudnionemu na podstawie mianowania na stanowisku kierownika
Referatu Geodezji, umowę o pracę. Wyrokiem z dnia 16 lipca 1996 r. Sąd Rejonowy-
Sąd Pracy w Brodnicy przywrócił powoda do pracy na poprzednich warunkach i za-
sądził na jego rzecz od Urzędu Miejskiego w B. kwotę 1.204 zł tytułem wynagrodze-
2
nia za czas pozostawania bez pracy. Apelację od tego wyroku złożoną przez stronę
pozwaną oddalił Sąd Wojewódzki-Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Toruniu
wyrokiem z dnia 3 października 1996 r. W dniu 25 listopada 1996 r. powód zgłosił się
do pracy. Wcześniej korzystał ze zwolnienia lekarskiego z powodu choroby. Nie
został jednak dopuszczony do pracy. Przyczyną powyższego stanowiska pracodaw-
cy było przeświadczenie, że wykonaniu podlega jedynie wyrok prawomocny. Tym-
czasem wyrok Sądu Wojewódzkiego, oddalający apelację strony pozwanej, nie
uprawomocnił się. Sąd Najwyższy wyrokiem z dnia 11 marca 1997 r. oddalił kasację
strony pozwanej.
W dniu 12 marca 1997 r. powód został dopuszczony do pracy i otrzymał od
pracodawcy kwotę 1.204 zł tytułem wynagrodzenia, zasądzoną wyrokiem Sądu Re-
jonowego z dnia 16 lipca 1996 r. Jednak pozwany Urząd odmówił powodowi wypła-
cenia wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy od dnia 25 listopada 1996 r.,
kiedy był gotów do świadczenia pracy, lecz nie został do niej dopuszczony, do dnia
11 marca 1997 r., tj. do daty wyroku Sądu Najwyższego. Odmowa strony pozwanej
była przyczyną wystąpienia powoda z pozwem o zapłatę wynagrodzenia za wskaza-
ny okres. Sąd Rejonowy-Sąd Pracy w Brodnicy wyrokiem z dnia 30 czerwca 1998 r.
oddalił powództwo uznając, że po wyroku Sądu drugiej instancji z dnia 3 października
1996 r. pracodawca mógł nie dopuścić powoda do pracy, gdyż wyrok ten był wy-
rokiem nieprawomocnym. Tym samym pracodawca nie miał obowiązku zapłaty wy-
nagrodzenia za czas do rozstrzygnięcia kasacji przez Sąd Najwyższy.
Zdaniem Sądu Wojewódzkiego sprawa nie jest tak jednoznaczna, jak ocenił
Sąd Rejonowy. Istnieje w niej zagadnienie prawne budzące poważne wątpliwości,
wiążące się z kwestią wykonalności wyroku sądu drugiej instancji oddalającego
apelację od wyroku sądu pierwszej instancji przywracającego pracownika do pracy.
Sąd Wojewódzki podniósł, że z art. 388 § 1 KPC wynika, iż wyrok sądu drugiej
instancji jest natychmiast wykonalny, jeżeli Kodeks nie stanowi inaczej. Przepis ten
dotyczy wyroków nadających się do wykonania w drodze egzekucji, czyli zasą-
dzających. Nie dotyczy zaś wyroków ustalających i kształtujących, których skutecz-
ność zależy od prawomocności. Gdy chodzi o orzeczenie o przywróceniu pracownika
do pracy, to jego charakter jest w piśmiennictwie prawniczym przedmiotem licznych
kontrowersji. Według najnowszych poglądów (L. Florek i T. Zieliński: Prawo pracy,
Warszawa 1997, s. 95) pracownik może skutecznie zgłosić gotowość do pracy
dopiero w związku z prawomocnym wyrokiem przywracającym go do pracy. Co
3
więcej, restytucja stosunku pracy na podstawie takiego orzeczenia nie następuje z
chwilą jego uprawomocnienia, lecz dopiero po spełnieniu się dodatkowej przesłanki z
art. 48 § 1 KP, jaką jest zgłoszenie w ciągu 7 dni gotowości podjęcia pracy przez
pracownika. Termin ten biegnie od prawomocności orzeczenia o przywróceniu do
pracy. Orzeczenie o przywróceniu do pracy nie unieważnia bezprawnego oświad-
czenia pracodawcy, lecz restytuuje stosunek pracy ex nunc, tj. od dnia, w którym
ziścił się ustawowy warunek w postaci zgłoszenia przez pracownika gotowości pod-
jęcia pracy. Sąd Wojewódzki nawiązał również do teorii o trójpodziale powództw na
ustalające, kształtujące i zasądzające i przytoczył poglądy, według których wykonal-
ne może być tylko orzeczenie sądu prawomocne lub zaopatrzone w rygor natych-
miastowej wykonalności, nakładające na określony podmiot obowiązek świadczenia.
Orzeczenie o przywróceniu pracownika do pracy nie jest jednak wykonalne i nie
stanowi tytułu egzekucyjnego (A. Marciniak: Podstawa egzekucji sądowej. Tytuł wy-
konawczy. Łódź 1991, s. 67 i nast.) Sąd Wojewódzki przytoczył również stanowisko
Sądu Najwyższego wyrażone w uchwale z dnia 28 maja 1976 r., V PZP 12/75
(OSNCP 1976 z. 9, poz. 187), według którego orzeczenie sądu o przywróceniu do
pracy podlega wykonaniu w drodze przepisów o egzekucji świadczeń niepieniężnych.
Wprawdzie orzeczenie to ma z jednej strony charakter konstytutywny, gdyż
reaktywuje wadliwie rozwiązany stosunek pracy, lecz z drugiej strony ma charakter
deklaratywny, gdyż zobowiązuje zakład pracy do zatrudnienia pracownika, czyli do
określonego świadczenia.
Na tle przytoczonych poglądów Sąd Wojewódzki przychylił się do zapatrywa-
nia, w myśl którego pracownik przywrócony do pracy może skutecznie zgłosić goto-
wość podjęcia pracy dopiero po uprawomocnieniu się wyroku, jednak uznał, że
„podniesione wątpliwości są na tyle istotne, że wymagają jednolitej wykładni” i uza-
sadniają przedstawienie Sądowi Najwyższemu zagadnienia prawnego.
Prokurator wniósł o udzielenie następującej odpowiedzi: pracownik może
skutecznie zgłosić gotowość do pracy po wydaniu przez sąd drugiej instancji orze-
czenia przywracającego do pracy lub oddalającego apelację od takiego orzeczenia
wydanego przez sąd pierwszej instancji, gdyż orzeczenie takie jest natychmiast wy-
konalne (art. 388 § 1 KPC).
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
4
Rozstrzygnięcie przedstawionego zagadnienia prawnego wymaga rozważenia
dwu kwestii. Jedna z nich dotyczy charakteru i skutków orzeczenia o przywróceniu
pracownika do pracy, druga zaś jest związana z wykonalnością nieprawomocnego
orzeczenia sądu drugiej instancji przywracającego pracownika do pracy lub oddala-
jącego apelację pracodawcy od takiego orzeczenia wydanego przez sąd pierwszej
instancji.
Problem charakteru i skutków orzeczenia o przywróceniu do pracy nie jest
nowy. Nurtuje on przedstawicieli doktryny od wielu lat. Jest on częścią szerszego
zagadnienia, jakim w teorii prawa procesowego jest rozróżnienie powództw o świad-
czenie, o ustalenie prawa lub stosunku prawnego, o ukształtowanie prawa lub sto-
sunku prawnego oraz związany z tym podział na orzeczenia - ze względu na ich
treść: zasądzające określone świadczenie, ustalające istnienie (nieistnienie) prawa
lub stosunku prawnego i kształtujące prawo lub stosunek prawny oraz ze względu na
skutki: deklaratywne i konstytutywne.
Źródłem powództwa o świadczenie jest roszczenie materialnoprawne, które
może być zrealizowane w drodze zgłoszenia roszczenia procesowego. Typowe po-
wództwa o świadczenie to powództwa windykacyjne, odszkodowawcze, alimentacyj-
ne, a w wprawach z zakresu prawa pracy - powództwa o wynagrodzenie, o świad-
czenia, których źródłem jest stosunek pracy (np. odprawa emerytalna lub rentowa), o
odszkodowanie z różnych tytułów (np. wypadków przy pracy, chorób zawodowych,
niewykonania obowiązków wobec pracownika itp.). Wyrok uwzględniający powódz-
two o świadczenie nadaje się do wykonania w drodze egzekucji (ma tzw. moc wyko-
nawczą). Zgodnie bowiem z art. 353 § 2 KC jego treścią jest zobowiązanie dłużnika
do określonego działania lub zaniechania, które może być wymuszone w drodze eg-
zekucji.
Przedmiotem ustalenia mogą być prawa i stosunki prawne z całej dziedziny
prawa cywilnego, zarówno majątkowe, jak i niemajątkowe. Dotyczy to również prawa
pracy, które stwarza podstawę do ustalania wynikających z tego prawa uprawnień i
faktów prawotwórczych, jeżeli zmierzają one do ustalenia prawa lub stosunku praw-
nego, np. faktu zawarcia umowy o pracę, stwierdzenia, że określone zdarzenie jest
wypadkiem przy pracy, ustalenia, że przekroczenie przez pracownika terminu do
zgłoszenia gotowości do pracy nastąpiło z przyczyn od niego niezależnych. Wyrok
ustalający zmierza zatem do stwierdzenia istniejącego stanu prawnego i aczkolwiek
5
stwarza powagę rzeczy osądzonej, w zasadzie nie nadaje się do wykonania w dro-
dze egzekucji.
Celem powództwa o ukształtowanie prawa lub stosunku prawnego jest dąże-
nie do stworzenia nowego stanu prawnego, uchylenie już istniejącego stosunku
prawnego lub prawa bądź wreszcie przekształcenie istniejącego stanu prawnego
przez mający zapaść wyrok sądowy. Zatem wyrok uwzględniający tego rodzaju po-
wództwo ma charakter konstytutywny. Jego rola polega na tym, że bez niego nowy
stan prawny w ogóle by nie powstał. Ów konstytutywny (prawotwórczy) charakter
sprawia, że wyrok zapadły wskutek powództwa o ukształtowanie prawa lub stosunku
prawnego nie może być wykonany w drodze egzekucji, a jego znaczenie ogranicza
się do powagi rzeczy osądzonej.
Podsumowując dotychczasowe uwagi należy zatem stwierdzić, że z punktu
widzenia skutków orzeczeń dzielą się one na konstytutywne, czyli stwarzające nowy
stan prawny, i deklaratywne, tj. stwierdzające rzeczywistą treść istniejącego stosunku
prawnego lub prawa. W tej ostatniej grupie mieszczą się wyroki zasądzające
świadczenie i wyroki ustalające. Przedstawienie teoretycznej strony zagadnienia było
przy tym konieczne w celu wykazania charakteru orzeczenia o przywróceniu
pracownika do pracy i rozstrzygnięcia kwestii dopuszczalności wykonania tego orze-
czenia przed jego uprawomocnieniem się – z uwagi na treść przepisu art. 388 § 1
KPC, ustaloną ustawą z dnia 1 marca 1996 r. o zmianie Kodeksu postępowania cy-
wilnego, rozporządzeń Prezydenta Rzeczypospolitej – Prawo upadłościowe i Prawo
o postępowaniu układowym, Kodeksu postępowania administracyjnego, ustawy o
kosztach sądowych w sprawach cywilnych oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. Nr
43, poz. 189).
Trzeba także dodać, że według niektórych przedstawicieli doktryny orzeczenie
o przywróceniu pracownika do pracy ma charakter deklaratywny. Stwierdza bowiem
istnienie po stronie pracodawcy obowiązku (nakazu) czynienia w postaci do-
puszczenia pracownika do pracy w trwającym stosunku pracy. Zasądza zatem
świadczenie. Natomiast zwrot „przywraca” użyty w art. 45 KP (a także w art. 46 KP w
poprzednim stanie prawnym) oznacza obowiązek oddania pracownikowi tego, co
utracił wskutek bezprawnego działania pracodawcy. Przyjęcie tego charakteru orze-
czenia pozwala na jego wykonanie w drodze przymusu egzekucyjnego (tak np. K.
Korzan w: Wykonanie orzeczeń w sprawach o roszczenia pracowników ze stosunku
pracy, Katowice 1985, zwłaszcza s. 82-83, 85, 88). W doktrynie przeważa jednak
6
pogląd o konstytutywnym charakterze orzeczenia o przywróceniu do pracy. Uzasad-
niany jest on tym, że wskutek wymienionego orzeczenia rozwiązany stosunek pracy
powstaje na nowo, na warunkach dawnej umowy o pracę. Postępowanie egzeku-
cyjne jest przy tym niepotrzebne i niedopuszczalne, gdyż orzeczenie sądu stwarza
taki stan prawny, jaki byłby następstwem ponownego zawiązania przez pracodawcę
stosunku pracy (tak np. W. Siedlecki w: Orzeczenia konstytutywne w postępowaniu
cywilnym, Księga pamiątkowa ku czci K. Stefki, Warszawa – Wrocław 1967, s. 310-
311, T. Liszcz w: Sankcje prawne w razie wadliwego rozwiązania stosunku pracy, NP
1976, nr 2, s. 171 i 176, A. Marciniak w: Podstawa egzekucji sądowej: Tytuł wy-
konawczy. Łódź 1991, s. 70-71, L. Florek i T. Zieliński w: Kodeks pracy, Wydawnic-
two C H Beck, Warszawa 1997, s. 95).
Sąd Najwyższy w uchwale składu siedmiu sędziów z dnia 28 maja 1976 r., V
PZP 12/76 (OSNCP 1976 z. 9, poz. 187), mającej moc zasady prawnej, uznał, że
orzeczenie o przywróceniu do pracy pod rządem Kodeksu pracy ma charakter mie-
szany, konstytutywno - deklaratywny. Sąd Najwyższy w składzie rozpoznającym
przedstawione zagadnienie prawne jest nie tylko nią związany, ale i nie dostrzega
powodów uzasadniających jej zakwestionowanie na odpowiedniej drodze.
Do przyjęcia powyższego stanowiska skłaniają przede wszystkim wyniki wyk-
ładni gramatycznej i logicznej art. 45 § 1 KP. Przepis ten stanowi, że w razie ustale-
nia, że wypowiedzenie umowy o pracę zawartej na czas określony jest nieuzasad-
nione lub narusza przepisy o wypowiadaniu umów o pracę, sąd pracy - stosownie do
żądania pracownika - orzeka o przywróceniu pracownika do pracy na poprzednich
warunkach, jeżeli umowa uległa już rozwiązaniu albo o odszkodowaniu (pominięto
część przepisu nieistotną z punktu widzenia rozważań). W świetle zatem konstrukcji
przyjętej w art. 45 § 1 KP jest niewątpliwe, że oświadczenie o wypowiedzeniu sto-
sunku pracy, choćby dokonane z naruszeniem przepisów o wypowiadaniu umów o
pracę lub nieuzasadnione, prowadzi do rozwiązania stosunku pracy. Taki bowiem
skutek (rozwiązanie umowy) jest przewidziany w wymienionym przepisie. Oznacza to
więc, że przestaje istnieć dotychczasowy stan prawny powstały w wyniku wcześniej-
szego nawiązania stosunku pracy na określonej podstawie (np. umowy o pracę,
mianowania) i na określonych warunkach pracy i płacy.
Z art. 44 KP wynika, że pracownik, któremu pracodawca wypowiedział umowę
o pracę, może wnieść odwołanie od tego wypowiedzenia w terminie określonym w
art. 264 § 1 KP. Zasadność odwołania powoduje wydanie orzeczenia o bezskutecz-
7
ności wypowiedzenia, a gdy umowa uległa już rozwiązaniu - orzeczenia „o przywró-
ceniu pracownika do pracy na poprzednich warunkach. Zważywszy więc na to, że
stan prawny sprzed rozwiązania umowy przestał istnieć - ponieważ stosunek prawny
uległ rozwiązaniu, żądanie przywrócenia do pracy jest powództwem o ukształtowa-
nie, o stworzenie nowego stanu prawnego, z tym że na warunkach takich, jak po-
przednie. Wskutek tego wyrok przywracający pracownika do pracy ma charakter
konstytutywny. W piśmiennictwie zgodnie przyjmuje się, że źródłem powództw o
ukształtowanie prawa są przede wszystkim przepisy prawne przewidujące możność
żądania, by sąd ukształtował wyrokiem określony stosunek prawny lub prawo. Należy
zatem uznać, że taką właśnie rolę spełnia art. 45 § 1 KP (w związku z art. 44 KP) w
tym zakresie, w jakim przewiduje prawo pracownika domagania się przywrócenia go
do pracy.
Wydanie jednak przez sąd orzeczenia o przywróceniu pracownika do pracy,
które doprowadza do powstania takiego stosunku pracy, jaki istniał przed rozwiąza-
niem, zobowiązuje również pracodawcę do określonego zachowania się - czynienia,
działania, a inaczej mówiąc - do świadczenia. Wynika to z przepisu art. 22 § 1 KP,
który stanowi, że przez nawiązanie stosunku pracy pracodawca zobowiązuje się do
zatrudniania pracownika, czyli wymaga z jego strony czynności, takich jak: przy-
dzielenie pracownikowi stanowiska, wyznaczenie mu miejsca pracy, określenie czasu
pracy, wynagrodzenia itp. Brak jest racjonalnych powodów dla przyjęcia tezy, że
odmowa spełnienia przez pracodawcę świadczeń wynikających z zawartego w
wyroku nakazu „przywrócenia do pracy na poprzednich warunkach” wymagałaby
wytoczenia przez pracownika dodatkowego powództwa o dopuszczenie go do wyko-
nywania pracy. Gdyby bowiem orzeczenie o przywróceniu do pracy zawierało tylko
skutek kształtujący prawo, zbędne byłoby dla określenia tego skutku użycie wyraże-
nia oznaczającego czynność, tj. „przywrócenia do pracy”.
Zamykając rozważania na temat charakteru i skutków orzeczenia o przywró-
ceniu pracownika do pracy na poprzednich warunkach należy więc stwierdzić, że w
omawianym orzeczeniu tkwi również zobowiązanie pracodawcy do zatrudnienia pra-
cownika przywróconego do pracy, a zatem obowiązek wykonania świadczenia mają-
cego charakter niepieniężny. Należy także przypomnieć, że orzeczeniami mającymi
cechę wykonalności są te, które zasądzają świadczenie w wyniku uwzględnienia żą-
dania zarówno o zapłatę należności pieniężnej, jak i o zobowiązanie dłużnika do
określonego zachowania się (działania lub zaniechania).
8
Jak wynika z wcześniejszych uwag, w nauce prawa procesowego cywilnego
zgodnie przyjmuje się, że wyroki konstytutywne w zasadzie nie posiadają cechy wy-
konalności, gdyż nie zasądzają określonego świadczenia. Nie wyklucza się jednak,
że w wyjątkowych sytuacjach wyrok kształtujący prawo lub stosunek prawny może
mieć również charakter wyroku zasądzającego. Dzieje się tak wówczas, gdy według
przepisu prawa materialnego dopiero sąd w drodze orzeczenia nakłada na stronę
obowiązek spełnienia określonego świadczenia (tak W. Siedlecki w: Orzeczenia
konstytutywne w postępowaniu cywilnym, cyt. wyżej, s. 305-306). W świetle powyż-
szego stwierdzenia usprawiedliwiony jest zatem pogląd, że skoro na podstawie
przepisu art. 45 § 1 KP orzeczenie sądu stwarza nie tylko nowy stan prawny, wyra-
żający się w powstaniu stosunku pracy, lecz zobowiązuje pracodawcę do zatrudnie-
nia pracownika, to tym samym zawiera rozstrzygnięcie o charakterze wyroku zasą-
dzającego świadczenie.
Przechodząc do zagadnienia wykonalności wyroku przywracającego do pracy
trzeba zauważyć, że cechę wykonalności wyroku należy wiązać z jego treścią, to
znaczy z tym, czy zasądza on świadczenie. Mówiąc inaczej - cechę wykonalności
orzeczenia należy oceniać według kryterium jego treści, czego nie przesądza dekla-
ratywny bądź konstytutywny charakter orzeczenia. Istotne jest natomiast to, by w
wyroku istniał przedmiot wykonania i by jego realizacja była możliwa w drodze egze-
kucji.
W tej kwestii należy opowiedzieć się za możliwością wykonania wyroku przy-
wracającego pracownika do pracy w tej części, z której wynika obowiązek pracodaw-
cy umożliwienia pracownikowi wykonywania pracy, a więc - nakładającej na praco-
dawcę obowiązek określonego w tymże wyroku świadczenia wobec pracownika.
Wykonanie wyroku zasądzającego świadczenie niepieniężne następuje na podstawie
przepisów art. 1050 i art. 1065 KPC.
Nowelizacja Kodeksu postępowania cywilnego dokonana ustawą z dnia 1
marca 1996 r. wprowadziła istotne zmiany w regulacji dotyczącej wykonalności wy-
roków. W stanie prawnym obowiązującym przed tą zmianą wykonalność orzeczenia
była wynikiem uprawomocnienia się lub nadania mu rygoru natychmiastowej wyko-
nalności na podstawie orzeczenia sądowego. Do orzeczeń natychmiast wykonalnych
z mocy ustawy należały nakazy zapłaty wydane na podstawie weksla lub czeku oraz
postanowienia sądu opiekuńczego (z pewnymi wyjątkami).
9
W nowym stanie prawnym obowiązuje zasada, że wyrok sądu drugiej instancji
jest natychmiast wykonalny, jeżeli Kodeks nie stanowi inaczej. Wprowadził ją art. 388
§ 1 KPC. Powyższa regulacja dotyczy tych wyroków sądu drugiej instancji, które ze
względu na swą treść nadają się do wykonania w drodze egzekucji. Ich wykonalność
jest wówczas natychmiastowa, niezależna od prawomocności. W związku z tym na-
leży stwierdzić, że art. 388 § 1 KP ma także zastosowanie do wyroków sądu drugiej
instancji orzekających o przywróceniu pracownika do pracy. Oprócz bowiem skutku
konstytutywnego jest w nich zawarty obowiązek pracodawcy zatrudnienia pracowni-
ka, czyli spełnienia wobec niego określonego świadczenia. Dlatego też w tej części
mają one moc wykonawczą i mogą być zrealizowane w drodze przymusu, na pods-
tawie przepisów o egzekucji świadczeń niepieniężnych. Warunkiem ich wykonalności
nie jest prawomocność. W konsekwencji trzeba też uznać, że jeżeli sąd drugiej
instancji orzeknie o przywróceniu pracownika do pracy (lub o oddaleniu apelacji pra-
codawcy od tego wyroku sądu pierwszej instancji), to termin do zgłoszenia przez
pracownika gotowości do pracy, określony w art. 48 § 1 KP, liczy się od daty wyroku
sądu drugiej instancji. Wyrok ten bowiem podlega natychmiastowemu wykonaniu.
Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 28 maja 1976 r., V PZP 12/76, przyjął, że początek
7-dniowego terminu do zgłoszenia gotowości do pracy liczy się od dnia
uprawomocnienia się orzeczenia o przywróceniu pracownika do pracy, gdyż w ów-
czesnym stanie prawnym nie było art. 388 § 1 KPC w obecnym brzmieniu. Dlatego
właśnie związał wykonalność wyroku o przywróceniu do pracy i bieg terminu do
zgłoszenia przez pracownika gotowości do pracy z prawomocnością wyroku. Obecny
natomiast stan prawny uzasadnia inne stanowisko.
Z tych względów Sąd Najwyższy rozstrzygnął przedstawione zagadnienie
prawne jak w sentencji uchwały.
========================================