Pełny tekst orzeczenia

Postanowienie z dnia 4 marca 1999 r.
II UKN 70/99
Wniesienie skargi o wznowienie postępowania po upływie 3-miesięcz-
nego terminu od dowiedzenia się o podstawie wznowienia (art. 407 KPC) oraz
nieuzupełnienie jej braków formalnych mimo wezwania sądu (art. 410 w
związku z art. 130 KPC) uzasadnia odrzucenie skargi, a następnie oddalenie
zażalenia na postanowienie odrzucające skargę o wznowienie.
Przewodniczący: SSN Jerzy Kuźniar, Sędziowie SN: Stefania Szymańska
(sprawozdawca), Maria Tyszel.
Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu w dniu 4 marca 1999 r. na posiedzeniu nie-
jawnym sprawy z powództwa Zygmunta M. przeciwko Przedsiębiorstwu Budownictwa
Przemysłowego „C.” S.A. o uznanie wypadku przy pracy, na skutek kasacji powoda
na postanowienie Sądu Wojewódzkiego w Katowicach z dnia 26 listopada 1998 r.
[...]
p o s t a n o w i ł:
o d d a l i ć kasację.
U z a s a d n i e n i e
Postanowieniem z dnia 14 października 1998 r. Sąd Rejonowy w Będzinie
odrzucił skargę Zygmunta M. z dnia 29 września 1998 r. o wznowienie postępowania
w sprawie [...] o sprostowanie protokołu powypadkowego zakończonej prawomoc-
nym wyrokiem tegoż Sądu z dnia 24 września 1998 r. – wobec niezachowania ter-
minu z art. 407 KPC do wniesienia skargi. Sąd Rejonowy zaznaczył, że skarga zos-
tała nadana w Urzędzie Pocztowym w D.G. w dniu 29 września 1998 r. (listem pole-
conym), a o podstawie wznowienia powód dowiedział się w styczniu 1998 r. (pismo
powoda z dnia 11 października 1998 r.), gdyż wówczas odnalazł zdjęcie, na którym
2
uwidoczniono (według relacji powoda) świadka wypadku przy pracy z dnia 18 kwiet-
nia 1961 r. Powód nie załączył do akt tego zdjęcia, jak też do dnia wydania postano-
wienia nie uzupełnił braków formalnych skargi – poprzez złożenie wniosku o uchyle-
nie lub zmianę wyroku z dnia 24 września 1997 r., mimo że był wzywany pismem
Sądu z 6 października 1998 r., zatem w okolicznościach sprawy termin 3-ch miesięcy
z art. 407 KPC – w optymalnym dla powoda terminie – upłynął najpóźniej w dniu 30
kwietnia 1998 r.
Postanowieniem z dnia 26 listopada 1998 r. Sąd Wojewódzki- Sąd Pracy i
Ubezpieczeń Społecznych w Katowicach oddalił zażalenie powoda. Sąd zaznaczył,
że powód w zasadzie nie kwestionuje ustaleń Sądu Rejonowego, które legły u pods-
taw odrzucenia skargi o wznowienie postępowania, a ponieważ te ustalenia są pra-
widłowe, zażalenie jest nieuzasadnione.
W kasacji powód domagał się zmiany wyżej omówionych postanowień Sądów
obu instancji i „przywrócenia terminu do wniesienia skargi o wznowienie postępowa-
nia w sprawie [...] zakończonej prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Będzi-
nie z dnia 24 września 1997 r.”, ewentualnie „o uchylenie obu postanowień i przeka-
zanie sprawy Sądowi Wojewódzkiemu lub Sądowi Rejonowemu do ponownego roz-
poznania”.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Wbrew zarzutom podniesionym w kasacji, postanowienie Sądu Wojewódzkie-
go-Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Katowicach z dnia 26 listopada 1998 r.
nie narusza ani przepisów prawa materialnego, ani przepisów postępowania, których
uchybienie mogłoby mieć wpływ na wynik sprawy o wznowienie postępowania w
sprawie [...], zakończonej prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Będzinie z
dnia 24 września 1997 r. Skoro skarga o wznowienie postępowania została wniesio-
na po upływie 3-miesięcznego terminu od chwili dowiedzenia się powoda o podsta-
wie wznowienia (art. 407 KPC) oraz wobec nieusunięcia przez powoda jej braków
formalnych, mimo wezwania Sądu (art. 410 w związku z art. 130 KPC), Sąd Rejono-
wy był władny skargę odrzucić, a Sąd Wojewódzki oddalić zażalenie powoda na pos-
tanowienie odrzucające skargę o wznowienie.
Sąd Najwyższy zaznacza, że obszerne uzasadnienie kasacji właściwie spro-
wadza się do kwestionowania prawidłowości postępowania Sądu Rejonowego w Bę-
3
dzinie w sprawie [...] zakończonej wyrokiem z dnia 24 września 1997 r., co świadczy
o niezrozumieniu przez stronę skarżącą istoty niniejszej sprawy, która dotyczyła tylko
skargi o wznowienie postępowania.
Wobec tego, iż kasacja pozbawiona jest usprawiedliwionych podstaw, Sąd
Najwyższy orzekł jak w sentencji postanowienia na mocy art. 393
12
KPC.
========================================