Pełny tekst orzeczenia

Postanowienie z dnia 7 października 1999 r.
II UZ 115/99
Pełnomocnik strony wezwanej przez sąd do uzupełnienia braku formal-
nego kasacji przez podanie wartości przedmiotu zaskarżenia nie może w pos-
tępowaniu zażaleniowym po odrzuceniu kasacji powoływać się na błędne ro-
zumienie sposobu określenia tej wartości przez mocodawcę.
Przewodniczący: SSN Teresa Romer, Sędziowie SN: Roman Kuczyński,
Barbara Wagner (sprawozdawca).
Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu w dniu 7 października 1999 r. na posiedzeniu
niejawnym sprawy z wniosku Romana B. przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Spo-
łecznych-Oddziałowi w Z. o wysokość świadczenia, na skutek zażalenia wniosko-
dawcy na postanowienie Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 27 lipca 1999 r.
[...]
p o s t a n o w i ł:
o d d a l i ć zażalenie.
U z a s a d n i e n i e
Sąd Apelacyjny w Katowicach postanowieniem z dnia 27 lipca 1999 r. [...] od-
rzucił kasację Romana B. od wyroku tego Sądu z dnia 18 marca 1999 r. - na podsta-
wie art. 3935
KPC w związku z art. 393 pkt 1 KPC.
W sprawach o świadczenia kasacja jest dopuszczalna, gdy wartość przed-
miotu zaskarżenia nie jest niższa niż pięć tysięcy złotych. Pełnomocnik skarżącego
wezwany do uzupełnienia braku formalnego kasacji przez wskazanie wartości
przedmiotu zaskarżenia podał, że, zdaniem ubezpieczonego, wartość ta wynosi
około 1.000 zł.
Postanowienie to Roman B. zaskarżył zażaleniem wnosząc o jego uchylenie i
nadanie kasacji biegu. Pełnomocnik skarżącego nie kwestionował faktu, że wezwany
2
do uzupełnienia braku formalnego kasacji, podał jako wartość przedmiotu zaskar-
żenia kwotę 1.000 zł. Podniósł jednak, że „w rzeczywistości stronie powodowej cho-
dziło o to, że świadczenie emerytalno-rentowe powoda zostało zaniżone o 1.000 zł
na każdej racie miesięcznej”. Kasacja została zatem odrzucona „wobec opatrznego
stwierdzenia, że wartość przedmiotu zaskarżenia wynosi w całości 1.000,- zł, a więc
nie przekracza 5.000,- zł „.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Skarga kasacyjna jest ściśle prawnym środkiem zaskarżenia, o ograniczonym
zakresie podmiotowym, przedmiotowym i czasowym. Z takiego jej charakteru wynika
przymus adwokacki, który ma stanowić ustawową gwarancję prawidłowego sporzą-
dzenia samej kasacji oraz zabezpieczenia przebiegu postępowania kasacyjnego na
pożądanym, profesjonalnym poziomie.
Pełnomocnik odpowiada za sposób sporządzenia kasacji – jej treść meryto-
ryczną i wymogi formalne. Do jego obowiązków należy podejmowanie czynności
zgodnie z posiadaną wiedzą specjalistyczną i sztuką prawniczą. Na pełnomocniku
procesowym spoczywa obowiązek dołożenia należytej staranności, a więc między
innymi sprawdzenia informacji uzyskanych od mocodawcy przed ich pomieszcze-
niem w piśmie procesowym. Nie może on zatem powoływać się skutecznie na
„omyłkę” mocodawcy, w imieniu i na rzecz którego dokonuje czynności.
Do elementów koniecznych kasacji w sprawach o roszczenia majątkowe nale-
ży podanie wartości przedmiotu zaskarżenia (art. 3933
KPC). W sprawach o świad-
czenie decyduje ona bowiem o dopuszczalności kasacji (art. 393 pkt 1 KPC).
Trafny jest pogląd Sądu drugiej instancji, że nie ma on obowiązku sprawdza-
nia z urzędu prawidłowości wyliczenia wartości przedmiotu zaskarżenia podanej
przez pełnomocnika strony na skutek wezwania go do uzupełnienia braku formalne-
go kasacji.
Pełnomocnik skarżącego nie wyjaśnił w zażaleniu czyje stwierdzenie było
„opatrzne”; czy to on opacznie zrozumiał swojego mocodawcę, czy Sąd jednoznacz-
ne co do treści zdanie „... zdaniem powoda R.B., wartość przedmiotu zaskarżenia
wynosi ca 1.000 zł „ (pismo z dnia 9 lipca 1999 r.). Opaczne zrozumienie mocodawcy
nie usprawiedliwia błędu pełnomocnika, a od skutków swojego oświadczenia woli
może on uchylić się w przepisanym trybie.
3
Mając powyższe na względzie Sąd Najwyższy, stosownie do art. 385 KPC w
związku z art. 397 § 2 KPC i art. 39319
KPC, orzekł jak w sentencji.
========================================