Pełny tekst orzeczenia

Wyrok z dnia 1 grudnia 1999 r.
I PKN 425/99
Przeniesienie pracownika do innej pracy w trybie art. 230 KP należy trak-
tować jako polecenie, którego odmowa może być uznana za ciężkie naruszenie
podstawowych obowiązków pracowniczych (art. 52 § 1 pkt 1 KP).
Przewodniczący: SSN Roman Kuczyński (sprawozdawca), Sędziowie SN:
Walerian Sanetra, Jadwiga Skibińska-Adamowicz.
Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu w dniu 1 grudnia 1999 r. sprawy z powództwa
Jana D. przeciwko Zakładowi Lotniczemu „P.-M.” Spółce z o.o. w M. o przywrócenie
do pracy, na skutek kasacji powoda od wyroku Sądu Okręgowego-Sądu Pracy i
Ubezpieczeń Społecznych w Rzeszowie z dnia 18 marca 1999 r. [...]
1. o d d a l i ł kasację.
2. nie obciążył powoda kosztami postępowania kasacyjnego.
U z a s a d n i e n i e
Pismem z dnia 17 listopada 1997 r. powód Jan D. przeniesiony został przez
Zakład Lotniczy „P.-M.” Spółka z o.o. w M. z dniem 18 listopada 1997 r. w trybie art.
230 KP na stanowisko nieszkodliwe dla jego zdrowia ze stawką wynagrodzenia 3,45
zł/godz. i prawem do dodatku wyrównawczego. Powód odmówił podjęcia pracy na
nowym stanowisku i od dnia 18 listopada 1997 r. korzystał ze zwolnienia lekarskiego
do dnia 5 sierpnia 1998 r. W dniu 6 sierpnia 1998 r. zgłosił się do pracy na poprzed-
nio zajmowane stanowisko pracy, wobec czego pracodawca rozwiązał z nim umowę
o pracę bez wypowiedzenia z jego winy.
Wyrokiem z dnia 19 stycznia 1999 r. Sąd Rejonowy-Sąd Pracy w Mielcu
uwzględnił powództwo i przywrócił powoda do pracy u pozwanego z uzasadnieniem,
że po powrocie ze zwolnienia lekarskiego powód nie otrzymał polecenia udania się
do pracy na nowym stanowisku.
W wyniku apelacji pozwanego Sąd Okręgowy-Sąd Pracy i Ubezpieczeń Spo-
2
łecznych w Rzeszowie zmienił wyrok Sądu Rejonowego i roszczenie powoda oddalił
w całości, z uzasadnieniem, iż Sąd pierwszej instancji naruszył art. 52 KP, bowiem
pismo pracodawcy z dnia 17 listopada 1997 r. uznać należało za polecenie zmiany
stanowiska pracy, którego powód nie wykonał. Sąd drugiej instancji wytknął Sądowi
Rejonowemu sprzeczność ustaleń, polegającą na przywróceniu powoda do pracy na
nowe, a nie dawne stanowisko.
Kasacja powoda od powyższego wyroku zarzuciła naruszenie art. 52 KP i art.
233 § 1 KPC, zaś pozwany w odpowiedzi na kasację wniósł o jej oddalenie, o ile pos-
tępowanie nie zostanie zawieszone na podstawie art. 174 § 1 pkt 4 KPC w związku z
ogłoszeniem upadłości pozwanego.
Sąd Najwyższy rozważył, co następuje:
Kasacja okazała się nieuzasadniona.
Treść przepisu art. 230 § 1 KP nie pozostawia wątpliwości, iż w razie stwier-
dzenia u pracownika objawów wskazujących na powstanie choroby zawodowej, pra-
codawca obowiązany jest przenieść pracownika do innej pracy, nie narażającej go
na działanie czynnika, który wywołał te objawy. Jeżeli przeniesienie do innej pracy
powoduje obniżenie wynagrodzenia, pracownikowi przysługuje dodatek wyrównaw-
czy przez okres nie przekraczający 6 miesięcy (art. 230 § 2 KP).
Zarówno z treści pozwu, jak i pisma powoda do głównego ekonomisty, wynika,
że zakład pracy zrealizował wobec powoda obowiązek z art. 230 KP, zaś powód
przeniesienia tego nie zaakceptował, gdyż pomijając, iż od dnia, w którym miał roz-
począć pracę na nowym stanowisku, udał się na zwolnienie lekarskie, to po zakoń-
czeniu tego zwolnienia zgłosił się na poprzednie stanowisko, które ze względów
zdrowotnych było dla niego przeciwwskazane. Trafnie zatem Sąd Okręgowy uznał,
że pismo z dnia 17 listopada 1997 r. zachowało aktualność, zaś treść pisma powoda
dowodzi, że z tym pismem został zapoznany, a zaczyna się ono od słów „przenieść
Pana do pracy od dnia 18 listopada 1997 r. nie narażającej na działanie czynnika
szkodliwego...”. Pismo to ma więc charakter polecenia i wskazuje, do jakiego działu
powód został przeniesiony. Na swoje pismo adresowane do Głównego Ekonomisty
(z dnia 18 listopada 1997 r.), powód otrzymał w dniu 20 listopada 1997 r. odpowiedź,
nie pozostawiającą wątpliwości co do przeniesienia, a nawet wyjaśniającą, że może
w trybie art. 55 KP rozwiązać umowę o pracę bez wypowiedzenia. Dowodom tym nie
3
mogą przeczyć zeznania świadków, dlatego też prawidłowo ocenił je Sąd drugiej ins-
tancji uznając, iż skoro powód otrzymał polecenie zmiany stanowiska pracy, ale go
(choćby po upływie zwolnienia lekarskiego) nie wykonał – dopuścił się ciężkiego na-
ruszenia podstawowych obowiązków pracowniczych, co uzasadniało rozwiązanie
umowy o pracę bez wypowiedzenia z jego winy. Sąd Okręgowy nie naruszył zatem
przepisu art. 233 § 1 KPC, bowiem powód, stawiając się po zwolnieniu lekarskim do
pracy, powinien stawić się na stanowisko zaproponowane w piśmie z 17 listopada
1997 r., zaś dokumenty w sprawie innego pracownika, czy dywagacje świadka P.
pozostają bez znaczenia dla oceny zachowania powoda, który powinien postąpić tak,
jak mu nakazuje wspomniane pismo, a nie jak uważa ex post świadek P. Skoro zaś
powód uchybił podstawowym obowiązkom pracowniczym, nie doszło do obrazy art.
52 KP.
Ponieważ powód domagał się przywrócenia do pracy, jego roszczenia nie
można potraktować jako wchodzącego w skład masy upadłościowej po ogłoszeniu
przez pozwanego upadłości, przeto stan upadłości w tym przypadku nie powoduje
konieczności zawieszenia postępowania na podstawie art. 174 § 1 pkt 4 KPC.
W tym stanie rzeczy Sąd Najwyższy nie znalazł usprawiedliwionych podstaw
do uwzględnienia kasacji i w oparciu o art. 39312
KPC orzekł jak w sentencji wyroku.
========================================