Pełny tekst orzeczenia

Wyrok z dnia 19 stycznia 2000 r.
I PKN 478/99
Pracodawca nie może uchylić się od obowiązku ponownego zatrudnienia
pracownika na podstawie art. 12 ustawy z dnia 28 grudnia 1989 r. o szczegól-
nych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn
dotyczących zakładu pracy oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz.U. z 1990 r. Nr
4, poz. 19 ze zm.) z powołaniem się na to, że w chwili zatrudnienia nowych
pracowników zwolniony poprzednio pracownik był niezdolny do pracy z
powodu choroby.
Przewodniczący SSN Teresa Flemming-Kulesza, Sędziowie SN: Józef Iwulski,
Jerzy Kwaśniewski (sprawozdawca)
Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu w dniu 19 stycznia 2000 r. sprawy z po-
wództwa Zbigniewa P. przeciwko [...] Centrum Kultury w K. o nawiązanie stosunku
pracy, na skutek kasacji strony pozwanej od wyroku Sądu Okręgowego w Gdańsku-
Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z siedzibą w Gdyni z dnia 18 maja 1999 r.
[...]
o d d a l i ł kasację.
U z a s a d n i e n i e
Wyrokiem z dnia 19 stycznia 1999 r. Sąd Rejonowy-Sąd Pracy w Kwidzynie
uwzględniając żądanie pozwu nakazał pozwanemu [...] Centrum Kultury w K. aby
zatrudnił powoda Zbigniewa P. na warunkach pracy i płacy obowiązujących w dniu
30 czerwca 1998 r.
Na skutek apelacji pozwanego wyrokiem z dnia 18 maja 1999 r. Sąd Okręgo-
wy-Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Gdańsku z siedzibą w Gdyni zmienił
zaskarżony wyrok w ten sposób, że pozostawiając nakaz zatrudnienia powoda wye-
liminował określone w wyroku Sądu Pracy warunki tego zatrudnienia; dalej zaś idącą
apelację oddalił.
2
Kasacja pozwanego została skierowana przeciwko powyższemu wyrokowi w
całości, na obu podstawach przewidzianych w art. 3931
KPC. W zakresie przepisów
postępowania zarzucono naruszenie art. 316 § 1 KPC poprzez nieuwzględnienie, iż
w dniu wyrokowania przez Sąd drugiej instancji stosunki pracy pracowników zatrud-
nionych w miejsce powoda rozwiązały się z upływem czasu na jaki zostały zawarte.
W zakresie prawa materialnego zarzucono niezastosowanie art. 229 § 4 KP w
związku z art. 12 ustawy z dnia 28 grudnia 1989 r. o szczególnych zasadach rozwią-
zywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn dotyczących zakładu pracy
oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz.U. z 1990 r. Nr 4, poz. 19 ze zm.) przez przyję-
cie, iż fakt choroby powoda w chwili zatrudniania nowych pracowników nie ma istot-
nego znaczenia, co pozostaje w sprzeczności z zakazem dopuszczenia do pracy
pracownika niezdolnego do pracy. Powołując powyższe podstawy wniesiono w ka-
sacji o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi drugiej instancji
do ponownego rozpoznania.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
W powołanym w kasacji art. 12 ustawy z dnia 28 grudnia 1989 r. ustanowiony
został obowiązek ponownego zatrudnienia pracownika, z którym zakład ten rozwiązał
stosunek pracy z przyczyn określonych w art. 1 ust. 1 tej ustawy. Obowiązek ten dla
zakładu pracy powstaje w razie ponownego zatrudnienia pracowników w tej samej
grupie zawodowej, jeżeli pracownik zgłosi zamiar powrotu do zakładu pracy w ciągu
roku od rozwiązania stosunku pracy.
Rozpoznając kasację w jej granicach (art. 39311
KPC) należy stwierdzić, że
żaden z przedstawionych w niej zarzutów nie dotyczy określonych ustawowo przes-
łanek zobowiązania zakładu pracy do ponownego zatrudnienia. Nie zostały bowiem
w kasacji zakwestionowane i w konsekwencji nie zostały poddane rozpoznaniu przez
Sąd Najwyższy ustalenia w zakresie podstawy faktycznej zaskarżonego wyroku, iż :
1) z powodem został rozwiązany stosunek pracy przez pozwanego pracodawcę w
związku ze zmianami organizacyjnymi („likwidacja etatu dozorcy”, na którym powód
pracował);
2) następnie pozwany zatrudnił dwóch nowych pracowników w tej samej grupie za-
wodowej na czas określony od 10 września 1998 r. do 28 lutego 1998 r.;
3
3) w ciągu roku od rozwiązania stosunku pracy powód zgłosił zamiar powrotu do zak-
ładu pracy.
Z powyższego wynika, iż zachodziły wszystkie określone w art. 12 ustawy z
dnia 28 grudnia 1989 r. warunki zobowiązania pozwanego pracodawcy do ponowne-
go zatrudnienia powoda.
Podstawy zastosowania art. 12 powołanej ustawy do ustalonego w postępo-
waniu sądowym stanu faktycznego – wbrew zarzutowi kasacji – nie zmieniają powo-
łane w niej okoliczności. Tak więc, jeżeli według stanu rzeczy z chwili wyrokowania
przez Sąd drugiej instancji wiadome już było, iż: „stosunki pracy pracowników zatrud-
nionych w miejsce powoda rozwiązały się z upływem czasu na jaki zostały zawarte”
– to uwzględnienie tej okoliczności nie mogłoby wpłynąć na inne rozstrzygnięcie
sprawy. Nie ma bowiem podstaw do tego, ażeby na gruncie art. 12 ustawy z dnia 28
grudnia 1989 r. uznawać, że pracodawcę zwalnia od istniejącego już jego zobowią-
zania ponownego zatrudnienia pracownika to, że po powstaniu tego obowiązku roz-
wiązał stosunki pracy z innymi pracownikami. W rozpatrywanym stanie faktycznym,
w którym stosunki pracy z nowymi pracownikami rozwiązały się w związku z upły-
wem umówionego okresu ich trwania jest to okoliczność, która nie zwolniła pozwa-
nego pracodawcy z wykonania powstałego wcześniej zobowiązania zatrudnienia po-
woda.
Z kolei według powołanego w kasacji art. 229 § 4 KP pracodawca nie może
dopuścić do pracy pracownika bez aktualnego orzeczenia lekarskiego stwierdzające-
go brak przeciwwskazań do pracy na określonym stanowisku. W związku z zarzutem
naruszenia tego przepisu należy w pierwszym rzędzie stwierdzić, iż przepis ten nie
jest odpowiedni do stanu faktycznego sprawy, w którym chodziło o ocenę sytuacji
wynikającej z faktu choroby powoda w chwili zatrudnienia przez pozwanego nowych
pracowników.
Ponadto – wbrew zarzutowi kasacji – trafna jest dotycząca tej kwestii ocena w
zaskarżonym wyroku, iż: „fakt choroby powoda w chwili zatrudnienia nowych pra-
cowników nie może mieć istotnego znaczenia dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy”.
Wydaje się, że źródłem błędnego zarzutu kasacji stała się nie mająca uzasadnienia
interpretacja art. 229 § 4 KP, że przepis ten dotyczący badań lekarskich w ramach
istniejącego stosunku pracy powinien być stosowany w celu weryfikacji zobowiązania
do zatrudnienia pracownika,.
4
Z powyższych przyczyn, skoro kasacja nie ma usprawiedliwionych podstaw
podlegała oddaleniu stosownie do art. 39312
KPC.
========================================