Pełny tekst orzeczenia

Wyrok z dnia 7 lipca 2000 r.
I PKN 720/99
Od chwili likwidacji komisji lekarskich do spraw inwalidztwa i zatrudnie-
nia podstawę przewidzianego w art. 23 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 26 stycznia
1982 r. - Karta Nauczyciela (jednolity tekst: Dz.U. z 1997 r. Nr 56, poz. 357 ze
zm.) rozwiązania stosunku pracy z nauczycielem stanowiło orzeczenie wydane
przez lekarza orzecznika Zakładu Ubezpieczeń Społecznych.
Przewodniczący SSN Józef Iwulski, Sędziowie SN: Zbigniew Myszka,
Walerian Sanetra (sprawozdawca).
Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu w dniu 7 lipca 2000 r. sprawy z powództwa
Marka A. przeciwko Specjalnemu Ośrodkowi Szkolno-Wychowawczemu w S. o
przywrócenie do pracy, na skutek kasacji powoda od wyroku Sądu Okręgowego-
Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Olsztynie z dnia 11 sierpnia 1999 r. [...]
o d d a l i ł kasację.
U z a s a d n i e n i e
W imieniu Marka A. wniesiona została kasacja od wyroku Sądu Okręgowego-
Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Olsztynie z dnia 11 sierpnia 1999 r. [...],
którym oddalona została jego apelacja od wyroku Sądu Rejonowego-Sądu Pracy w
Szczytnie z dnia 29 kwietnia 1999 r. [...].
Marek A. domagał się przywrócenia do pracy jako nauczyciela w Specjalnym
Ośrodku Szkolno-Wychowawczym w S. na dotychczasowych warunkach pracy i
płacy. Od 18 listopada 1997 r. leczy się w Poradni Zdrowia Psychicznego w S. Na
wniosek dyrektora pozwanego pracodawcy został poddany badaniom w Wojewódz-
kim Zespole Lecznictwa Psychiatrycznego w O. oraz w Wojewódzkim Zespole Medy-
cyny Przemysłowej w O. Został również skierowany na badania przez lekarza
orzecznika ZUS, który stwierdził, że jest on trwale niezdolny do pracy w zawodzie
nauczyciela. Na tej podstawie strona pozwana rozwiązała z powodem stosunek
2
pracy. Pozwany Specjalny Ośrodek Szkolno-Wychowawczy w S. wniósł o oddalenie
powództwa podnosząc, że rozwiązanie z powodem stosunku pracy nastąpiło z dniem
31 sierpnia 1998 r. na mocy art. 23 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 26 stycznia 1982 r.
Karta Nauczyciela (jednolity tekst: Dz.U. z 1997 r. Nr 357, poz. 357 ze zm.). Podsta-
wą tej decyzji było orzeczenie lekarza orzecznika ZUS z dnia 21 sierpnia 1998 r.,
stwierdzające trwałą niezdolność powoda do pracy w zawodzie nauczyciela w peł-
nym wymiarze zajęć na zajmowanym stanowisku. Skierowanie na badanie przez le-
karza orzecznika podyktowane było treścią pisma Prokuratury w S. z dnia 12 stycz-
nia 1998 r., zaświadczenia lekarskiego Wojewódzkiego Zespołu Medycyny Przemy-
słowej z dnia 18 sierpnia 1998 r. oraz orzeczenia komisji dyscyplinarnej dla nauczy-
cieli przy Wojewodzie (w O.) z dnia 22 maja 1998 r.
Oddalając powództwo, Sąd Pracy w szczególności ustalił, że u powoda rozpo-
znano zespół urojeniowy. Od 13 listopada 1997 r. powód przebywał na zwolnieniach
lekarskich z powodu stanu zdrowia psychicznego. Pismem z dnia 6 lutego 1998 r.
został skierowany na konsultacje do Wojewódzkiego Zespołu Medycyny Przemysło-
wej w O., który w zaświadczeniu wystawionym w dniu 18 marca 1998 r. stwierdził, że
powód wobec przeciwwskazań zdrowotnych jest niezdolny do wykonywania pracy na
stanowisku nauczyciela. Ponadto pracodawca skierował powoda na badanie przez
lekarza orzecznika ZUS Oddział w O. celem ustalenia, czy jest on trwale niezdolny
do pracy w pełnym wymiarze zajęć na zajmowanym stanowisku nauczyciela.
Orzeczeniem z dnia 4 maja 1998 r. lekarz orzecznik ZUS nie stwierdził, by powód był
trwale niezdolny do pracy w zawodzie nauczyciela. Postanowieniem z dnia 3 marca
1998 r. komisja dyscyplinarna dla nauczycieli przy Wojewodzie (w O.) wszczęła po-
stępowanie dyscyplinarne przeciwko powodowi. Orzeczeniem z dnia 22 maja 1998 r.
komisja ta umorzyła postępowanie dyscyplinarne, gdyż Wojewódzki Zespół Lecz-
nictwa Psychiatrycznego w O. stwierdził, że powód choruje psychicznie od sierpnia
1997 r., przy czym choroba ta wyklucza świadomość popełnienia i oceny przez niego
zabronionego prawem czynu. Dyrektor strony pozwanej pismem z dnia 21 sierpnia
1998 r. ponownie zwrócił się do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych o stwierdzenie,
czy powód jest trwale niezdolny do pracy w pełnym wymiarze zajęć na stanowisku
nauczyciela. Do wniosku dołączono orzeczenie komisji dyscyplinarnej z 22 maja
1998 r. i zaświadczenie lekarskie Wojewódzkiego Zespołu Medycyny Przemysłowej
oraz zaświadczenie o stanie zdrowia powoda wystawione przez Poradnię Zdrowia
Psychicznego w S. Lekarz orzecznik ZUS (orzeczeniem z dnia 21 sierpnia 1998 r.)
3
stwierdziła, że powód jest trwale niezdolny do pracy w zawodzie nauczyciela w peł-
nym wymiarze zajęć na zajmowanym stanowisku. W następstwie tego strona poz-
wana na podstawie art. 23 ust. 1 pkt 3 Karty Nauczyciela rozwiązała z powodem
stosunek pracy z dniem 31 sierpnia 1998 r. Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 3 Karty Nau-
czyciela stosunek pracy z nauczycielem mianowanym ulega rozwiązaniu w razie
orzeczenia przez komisję lekarską do spraw inwalidztwa i zatrudnienia trwałej nie-
zdolności do pracy w pełnym wymiarze zajęć na zajmowanym stanowisku. W dacie
rozwiązania z powodem stosunku pracy komisje lekarskie do spraw zatrudnienia i
inwalidztwa już nie działały. Z chwilą wejścia w życie rozporządzenia Ministra Pracy i
Polityki Socjalnej z dnia 8 sierpnia 1997 r. w sprawie orzekania o niezdolności do
pracy do celów rentowych (Dz.U. Nr 99, poz. 612), tj. w dniu 1 września 1997 r.,
utraciły moc rozporządzenie Ministra Pracy, Płac i Spraw Socjalnych z dnia 5 sierp-
nia 1983 r. w sprawie składu komisji lekarskich do spraw inwalidztwa i zatrudnienia,
trybu postępowania, trybu kierowania na badania przez te komisje oraz szczegóło-
wych zasad ustalania inwalidztwa (Dz.U. Nr 47, poz. 214 ze zm.), a także rozporzą-
dzenie Ministra Pracy, Płac i Spraw Socjalnych z dnia 10 stycznia 1984 r. w sprawie
sposobu powoływania i zasad wynagradzania członków komisji lekarskich do spraw
inwalidztwa i zatrudnienia oraz lekarzy działających w zakresie orzecznictwa inwa-
lidztwa (Dz.U. Nr 3, poz.18 ze zm.). Rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Socjal-
nej z dnia 8 sierpnia 1997 r. powołało do życia instytucję lekarzy orzeczników Zakła-
du Ubezpieczeń Społecznych, którzy orzekają o niezdolności do pracy osób ubie-
gających się o świadczenia przysługujące na podstawie przepisów o zaopatrzeniu
emerytalnym i ubezpieczeniu społecznym oraz o zaopatrzeniu inwalidów wojennych i
wojskowych. Lekarz orzecznik przejął również kompetencje komisji w zakresie
orzecznictwa o trwałej niezdolności do pracy nauczycieli, a to wobec braku odręb-
nych regulacji w tym zakresie i obowiązywania nadal regulacji z art. 23 Karty Nau-
czyciela. Wobec istnienia dwóch sprzecznych orzeczeń lekarzy orzeczników Sąd
Pracy uzupełnił je przesłuchaniem lekarzy i ocenił, że orzeczenie orzecznika Barbary
B. (specjalisty z zakresu psychiatrii, dysponującej pełniejszą dokumentacją lekarską)
jest orzeczeniem ostatecznym; nie może budzić wątpliwości, iż w świetle tego orze-
czenia powód jest trwale niezdolny do pracy jako nauczyciel. Zostało ono potwier-
dzone opinią biegłego lekarza psychiatry (w szczególności w opinii ustnej przedsta-
wionej na rozprawie, w której biegły ostatecznie ocenił, że powód nie mógł pracować
na stanowisku nauczyciela), „co czyni skutecznym” rozwiązanie z powodem stosun-
4
ku pracy z mocy art. 23 ust. 1 pkt 3 Karty Nauczyciela.
Rozpoznając apelację powoda Sąd drugiej instancji uznał ją za niezasługującą
na uwzględnienie. Bezsporne jest, że komisje lekarskie do spraw inwalidztwa i
zatrudnienia nie istnieją, „a kompetencje Komisji w tym zakresie przejęli orzecznicy
ZUS”. Nadal obowiązuje art. 23 Karty Nauczyciela, w myśl którego stosunek pracy z
nauczycielem mianowanym ulega rozwiązaniu w razie orzeczenia przez komisję le-
karską do spraw inwalidztwa i zatrudnienia trwałej niezdolności nauczyciela do pracy
w pełnym wymiarze zajęć na zajmowanym stanowisku. Bezzasadne jest twierdzenie,
że „samowolne było orzeczenie lekarza orzecznika z dnia 21 sierpnia 1998 r. stwier-
dzające, że powód jest trwale niezdolny do pracy w zawodzie nauczyciela”. „Nie po-
woduje również nieważności czy też bezskutecznego tego orzeczenia pismo centrali
ZUS nakazujące zaprzestania rozpatrywania przez oddziały ZUS wniosków dyrekto-
rów szkół o wydanie orzeczeń odnośnie nauczycieli”. Orzeczenie dotyczące osoby
powoda oparte jest na obszernej dokumentacji lekarskiej zawartej w szczególności w
aktach dotyczących postępowania dyscyplinarnego. „Zresztą powód podaje, że od
1997 r. leczy się w poradni zdrowia psychicznego. Ponadto, mając na uwadze cha-
rakter placówki (Specjalny Ośrodek Szkolno-Wychowawczy), do nauczycieli tam pra-
cujących muszą być stosowane szczególne kryteria co do odporności psychicznej i
dalsze pozostawanie powoda w tej placówce w świetle orzeczenia lekarza orzeczni-
ka ZUS nie jest dopuszczalne. Potwierdza to również opinia lekarza biegłego psy-
chiatry powołanego przez Sąd, który w szczególności w opinii ustnej nie kwestionuje
decyzji lekarza orzecznika. W świetle tej opinii obecny stan zdrowia powoda pozwala
na podjęcie pracy zarobkowej. Niemniej nie jest możliwa praca nauczyciela i to w
ośrodku z młodzieżą wymagającą szczególnych predyspozycji”.
Powód w skardze kasacyjnej zarzucił, że zaskarżony przez niego wyrok naru-
sza art. 23 ust. 1 pkt 3 Karty Nauczyciela w związku z § 1 ust. 1 rozporządzenia z 8
sierpnia 1997 r. w sprawie orzekania o niezdolności do pracy do celów rentowych
"przez przyjęcie, iż istniało orzeczenie uprawnionego podmiotu o trwałej niezdolności
do pracy w pełnym wymiarze na zajmowanym stanowisku stanowiące podstawę do
rozwiązania stosunku pracy z nauczycielem mianowanym – powodem Markiem A.".
Kasacja zarzuca także naruszenie art. 233 § 2 KPC przez „dowolną ocenę opinii bie-
głego psychiatry G.K. poprzez uznanie, że swoją opinią potwierdza on opinię lekarza
orzecznika ZUS, w świetle którego to orzeczenia dalsze pozostawanie powoda w
placówce go zatrudniającej nie jest dopuszczalne". Ponadto w kasacji wskazuje się
5
także na naruszenie art. 328 § 2 KPC poprzez 1. „uznanie, mimo zarzutów apelacji,
że bezsporne jest między stronami, iż kompetencje komisji lekarskich do spraw inwa-
lidztwa i zatrudnienia przejęli lekarze orzecznicy ZUS, a tym samym nieustosunko-
wanie się do tych zarzutów, uniemożliwiając zarazem kontrolę zaskarżonego orze-
czenia" oraz 2. „brak wyjaśnienia podstawy prawnej rozstrzygnięcia w zakresie przy-
jęcia, iż istniało orzeczenie uprawnionego podmiotu stanowiącego podstawę rozwią-
zania stosunku pracy na podstawie art. 23 ust. 1 pkt 3 Karty Nauczyciela".
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Skarga kasacyjna nie została uwzględniona, gdyż brakuje jej usprawiedliwio-
nych podstaw. Główny zarzut kasacji dotyczy art. 23 ust. 1 pkt 3 Karty Nauczyciela w
związku z § 1 ust. 1 rozporządzenia z 8 sierpnia 1997 r. W myśl znowelizowanego
przez ustawę z dnia 14 czerwca 1996 r. o zmianie ustawy - Karta Nauczyciela (Dz.U.
Nr 87, poz. 396) art. 23 ust. 1 pkt 3 Karty Nauczyciela (w interesującym nas tu zakre-
sie przepis ten również poprzednio miał takie samo brzmienie), stosunek pracy z
nauczycielem mianowanym ulega rozwiązaniu w razie orzeczenia przez komisję
lekarską do spraw zatrudnienia trwałej niezdolności nauczyciela do pracy w pełnym
wymiarze zajęć na zajmowanym stanowisku, przy czym dyrektor szkoły może skie-
rować nauczyciela na badania przez tę komisję (art. 23 ust. 5 Karty Nauczyciela), a
rozwiązanie stosunku pracy następuje z końcem tego miesiąca, w którym dyrektor
otrzymał prawomocne orzeczenie o trwałej niezdolności nauczyciela do pracy (art. 23
ust. 2 pkt 3 Karty Nauczyciela). W następstwie nowelizacji art. 25 ustawy z dnia 14
grudnia 1982 r. o zaopatrzeniu emerytalnym pracowników i ich rodzin (Dz.U. Nr 40,
poz. 267 ze zm.) przez ustawę z dnia 28 czerwca 1996 r. o zmianie niektórych ustaw
o zaopatrzeniu emerytalnym i ubezpieczeniu społecznym (Dz.U. Nr 100, poz. 461)
kompetencje komisji do spraw inwalidztwa i zatrudnienia przejęli lekarze orzecznicy
Zakładu Ubezpieczeń Społecznych. Przepis art. 23 ust. 1 pkt 3 (i odpowiednio także
art. 23 ust. 2 pkt 3 i ust. 5) Karty Nauczyciela zmieniony został dopiero przez ustawę
z dnia 18 lutego 2000 r. o zmianie ustawy – Karta Nauczyciela oraz o zmianie niektó-
rych innych ustaw (Dz.U. Nr 19, poz. 239). W myśl jego obecnego brzmienia - stosu-
nek pracy rozwiązuje się w razie orzeczenia przez lekarza przeprowadzającego ba-
dania okresowe lub kontrolne o niezdolności nauczyciela do wykonywania dotych-
czasowej pracy. W tym stanie rzeczy przyjęcie stanowiska prezentowanego w kasa-
6
cji oznaczałoby, iż od wejścia w życie nowelizacji z 28 czerwca 1996 r., która w miej-
sce komisji do spraw inwalidztwa i zatrudnienia wprowadziła instytucję lekarza
orzecznika ZUS, do czasu wprowadzenia w życie zmian w Karcie Nauczyciela (art.
23 ust. 1 pkt 3) przez ustawę z 18 lutego 2000 r., przepis art. 23 ust. 1 pkt 3 Karty
Nauczyciela nie mógłby w ogóle być stosowany, co prowadzi do konkluzji, iż istniała-
by wobec tego w porządku prawnym tzw. luka konstrukcyjna. Luka tego typu wyma-
ga zaś jej wypełnienia w drodze odpowiednich zabiegów interpretacyjnych, łącznie z
zastosowaniem analogii. Wniosek taki jest jednakże nieuprawniony, gdyż w istocie
luka taka nie występowała, jeżeli tylko obowiązujące przepisy właściwie są inter-
pretowane. Powinność wydawania stosownych orzeczeń w następstwie skierowania
wydanego przez dyrektora szkoły przez komisję lekarską do spraw inwalidztwa i za-
trudnienia wynikała nie z przepisów prawa emerytalnego, lecz wprost z Karty Nau-
czyciela. Powinność ta – ponieważ została przewidziana przez odrębną ustawę
(Kartę Nauczyciela) – nie wynikała z upoważnienia przewidzianego w art. 25 ust. 4
ustawy z 14 grudnia 1982 r., w myśl którego Minister Pracy, Płac i Spraw Socjalnych
mógł powierzać komisjom lekarskim do spraw inwalidztwa i zatrudnienia przeprowa-
dzanie badań dla celów innych niż rentowe. Ponieważ komisje te działały na pods-
tawie art. 25 ustawy z 14 grudnia 1982 r., wobec tego należy uznać, że w istocie art.
23 ust. 1 pkt 3 Karty Nauczyciela odsyłał do tego przepisu, a ściślej biorąc do orga-
nu, który działał na jego podstawie. Choć przepis art. 23 ust. 1 pkt 3 Karty Nauczy-
ciela tego nie zastrzegał, to jest oczywiste, iż posługując się terminem "komisje le-
karskie do spraw inwalidztwa i zatrudnienia" wskazywał na organy działające na
podstawie art. 25 ustawy z 14 grudnia 1982 r. i tym samym do tego przepisu odsyłał.
W istocie więc sens regulacji z art. 23 ust. 1 pkt 3 Karty Nauczyciela polegał na
wskazaniu organu, który działał na podstawie art. 25 ustawy z 14 grudnia 1982 r. W
tym też znaczeniu w stosunku do unormowań prawa emerytalno-rentowego zawierał
on regulację autonomiczną. Inaczej mówiąc ważna jest w tym wypadku nie tyle na-
zwa organu wskazanego w art. 25 ustawy z 14 grudnia 1982 r. lecz to, że idzie o or-
gan, który działa na podstawie tego przepisu, a ściślej biorąc w ramach kompetencji
(zadań), których ten przepis dotyczy. Stąd też zastąpienie w wyniku jego nowelizacji
komisji lekarskich do spraw inwalidztwa i zatrudnienia lekarzami orzecznikami nie
zmieniło wynikającej z interpretacji art. 23 ust. 1 pkt 3 Karty Nauczyciela zasady, że
w przepisie tym idzie o organ, który działa na podstawie art. 25 ustawy z 14 grudnia
1982 r. Bez znaczenia przy tym jest to, że w wyniku nowelizacji z 28 czerwca 1996 r.
7
wydane zostało nowe rozporządzenie (z 8 sierpnia 1997 r.), które uchyliło rozporzą-
dzenie z 5 sierpnia 1983 r. w sprawie składu komisji lekarskich do spraw inwalidztwa
i zatrudnienia, trybu postępowania, trybu kierowania na badania przez te komisje
oraz szczegółowych zasad ustalania inwalidztwa. Akt wykonawczy nie może bowiem
zmieniać tego, co wynika wprost z ustawy (Karty Nauczyciela). Stąd też nie można
przyjąć, iż do zakresu zadań lekarza orzecznika należy tylko to co zostało wymienio-
ne w § 1 ust. 1 rozporządzenia z 8 sierpnia 1997 r. (orzekanie o niezdolności do
pracy osób ubiegających się o świadczenia przysługujące na podstawie przepisów o
zaopatrzeniu emerytalnym i ubezpieczeniu społecznym oraz o zaopatrzeniu inwali-
dów wojennych i wojskowych). Do ich zadań należy bowiem także to, co wynika z
innych ustaw niż ustawy z zakresu szeroko pojętego ubezpieczenia społecznego,
jeżeli określone powinności zostają w nich na orzeczników nałożone. Tak zaś jest
(było) w przypadku art. 23 ust. 1 pkt 3 Karty Nauczyciela. Ponadto przy wykładni tego
przepisu, obok racji natury systemowej (wykładni systemowej), szczególnie istotne
są konkluzje wypływające z posłużenia się interpretacją funkcjonalną, która prowadzi
do wniosku, iż nie do zaakceptowania byłby taki stan, w którym przepis ustawy
przewiduje określone działania, a jednocześnie faktyczna ich realizacja z uwagi na
określony sposób rozumienia ustawowych zwrotów byłaby wykluczona. Do tego zaś
prowadzi ten sposób wykładni art. 23 ust. 1 pkt 3 Karty Nauczyciela, który przyjęty
został w skardze kasacyjnej. W ogólności należy więc stwierdzić, że po nowelizacji
art. 25 ustawy z 14 grudnia 1982 r., w wyniku której zlikwidowane zostały komisje
lekarskie do spraw inwalidztwa i zatrudnienia, podstawę przewidzianego w art. 23
ust. 1 pkt 3 Karty Nauczyciela rozwiązania stosunku pracy z nauczycielem miano-
wanym stanowi (stanowiło) stosowne orzeczenie lekarza orzecznika ZUS. Tym sa-
mym kasacyjny zarzut naruszenia art. 23 ust. 1 pkt 3 Karty Nauczyciela jest bezza-
sadny.
Kasacyjne zarzuty natury procesowej w istocie są konsekwencją przyjęcia
określonego – błędnego – rozumienia w niej regulacji art. 23 ust. 1 pkt 3 Karty Nau-
czyciela. Formułując zarzut naruszenia art. 233 § 2 KPC (powinno być art. 233 § 1
KPC, gdyż wskazuje na to znajdujące się w kasacji w tym kontekście wyrażenie "na-
ruszenie zasady swobody oceny dowodów") oraz art. 328 § 2 KPC skarga kasacyjna,
wbrew wymaganiom art. 3931
pkt 2 KPC, nie wskazuje (nie uprawdopodabnia), że
ich naruszenie mogło mieć wpływ na wynik sprawy. W ocenie Sąd Najwyższego na-
wet gdyby przyjąć stanowisko wyrażone w kasacji - które jest jednakże nieuzasad-
8
nione - to i tak nie budzi wątpliwości, że wskazane w niej uchybienia procesowe nie
mogły mieć wpływu na wynik sprawy. Podstawą rozwiązania stosunku pracy po myśli
art. 23 ust. 1 pkt 3 Karty Nauczyciela jest odpowiednie orzeczenie lekarza orzeczni-
ka, a nie jakieś opinie czy oceny, nawet jeżeli pochodzą one od biegłych i stąd wy-
wodzenie jakichś daleko idących wniosków – jak czyni to kasacja – mających mieć
jakoby znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy na tej podstawie, iż jakoby zachodziła
rozbieżność między orzeczeniem lekarza orzecznika a opinią biegłego, gdy faktu wy-
dania (prawomocności) takiego orzeczenia się nie kwestionuje, nie można uznać za
uprawnione. Niezależnie do tego Sąd Najwyższy – wbrew stanowisku kasacji – nie
dopatruje się istotnych rozbieżności między stwierdzeniami i ocenami zawartymi w
orzeczeniu lekarza orzecznika oraz biegłego i stąd jest zdania, że przepis art. 233 §
1 KPC nie został naruszony przez Sąd drugiej instancji. Gdy idzie o zarzut nieupraw-
nionego przyjęcia, że "bezsporne jest między stronami, iż kompetencje komisji lekar-
skich do spraw inwalidztwa i zatrudnienia przejęli lekarze orzecznicy ZUS", to nieza-
leżnie od tego, iż sens wypowiedzi Sądu drugiej instancji może być różnie interpre-
towany, to nie ulega wątpliwości, że z wypowiedzi tego Sądu, iż "bezsporne jest mię-
dzy stronami, że Komisje lekarskie ds. inwalidztwa i zatrudnienia nie istnieją a kom-
petencje Komisji w tym zakresie przejęli orzecznicy ZUS", niepodobna wyprowadzać
wniosku, iż mogła mieć ona wpływ na wynik sprawy. Wbrew zarzutom kasacji Sąd
drugiej instancji wyjaśnił podstawę prawną swojego rozstrzygnięcia, wskazując na
art. 23 ust. 1 pkt 3 Karty Nauczyciela. Wprawdzie w uzasadnieniu zaskarżonego wy-
roku brak jest rozwiniętej argumentacji na rzecz przyjętego w nim rozumienia tego
przepisu, ale czym innym jest wyjaśnienie podstawy prawnej rozstrzygnięcia, czyli
przepisów które je uzasadniają, a czym innym uzasadnienie przyjętego sposobu ich
rozumienia. Pojęcie wyjaśnienia podstawy prawnej nie rozciąga się bowiem na pod-
stawę przyjętego rozumienia przepisów (zastosowane reguły wykładni), na których
zostaje oparty wyrok. Innymi słowy podstawa prawna to nie to samo co podstawa
wykładni prawa, czy sama ta wykładnia.
Z powyżej przedstawionych powodów Sąd Najwyższy, stosownie do art. 39312
KPC, orzekł jak w sentencji wyroku.
========================================