Pełny tekst orzeczenia

Wyrok z dnia 26 stycznia 2001 r.
II UKN 201/00
Przepis art. 80 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998 r. Przepisy
wprowadzające ustawy reformujące administrację publiczną (Dz.U. Nr 133, poz.
872 ze zm.) nie ma zastosowania do wymagalnych po dniu 1 stycznia 1999 r.
roszczeń pracownika urzędu rejonowego, który na podstawie art. 53 ust. 1 tej
ustawy stał się pracownikiem starostwa powiatowego.
Przewodniczący SSN Beata Gudowska, Sędziowie SN: Maria Tyszel, Andrzej
Wasilewski (sprawozdawca).
Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu w dniu 26 stycznia 2001 r. sprawy z po-
wództwa Józefa K. przeciwko: 1) M. Urzędowi Wojewódzkiemu z siedzibą w W., 2)
Starostwu Powiatowemu w M. o ekwiwalent za urlop i odprawę rentową, na skutek
kasacji strony pozwanej ad. 2 od wyroku Sądu Okręgowego-Sądu Pracy i Ubezpie-
czeń Społecznych w Warszawie z dnia 21 października 1999 r. [...]
o d d a l i ł kasację.
U z a s a d n i e n i e
Sąd Rejonowy-Sąd Pracy w Działdowie wyrokiem z dnia 24 maja 1999 r. [...]
zasądził od pozwanego Starostwa Powiatowego w M. na rzecz powoda - Józefa K.
kwotę 6.635,76 zł tytułem ekwiwalentu za urlop wraz z odsetkami oraz kwotę 2.390 zł
tytułem odprawy rentowej wraz z odsetkami i równocześnie oddalił powództwo w
stosunku do M. Urzędu Wojewódzkiego. W wyniku postępowania dowodowego Sąd
Rejonowy ustalił, że powód został powołany przez Wojewodę C. z dniem 20 czerwca
1995 r. na stanowisko kierownika Urzędu Rejonowego w M. Następnie, począwszy
od dnia 16 kwietnia 1998 r. przebywał nieprzerwanie na zwolnieniu lekarskim do dnia
10 stycznia 1999 r. W dniu 17 kwietnia 1998 r., w okresie trwania niezdolności do
pracy z powodu choroby, powód został odwołany z zajmowanego stanowiska przez
Wojewodę C. Natomiast decyzją Zakładu Ubezpieczeń Społecznych-Oddziału w C. z
2
dnia 16 grudnia 1999 r. powód został uznany za częściowo niezdolnego do pracy i
przyznano mu rentę od dnia zaprzestania pobierania zasiłku chorobowego, tzn. od
dnia 11 stycznia 1999 r. W tej sytuacji Sąd Rejonowy stwierdził, że ponieważ odwo-
łanie powoda ze stanowiska nastąpiło w chwili, gdy był on niezdolny do pracy z po-
wodu choroby, to zgodnie z dyspozycją art. 70 § 2 w związku z art. 72 § 1 KP, termin
wypowiedzenia wobec powoda zaczął biec dopiero w styczniu 1999 r., a w konse-
kwencji w dniu 1 stycznia 1999 r. powód pozostawał nadal pracownikiem. Równo-
cześnie, z dniem 1 stycznia 1999 r. zreformowany został ustrój terenowej admini-
stracji publicznej i dotychczasowe urzędy rejonowe z mocy art. 14 ustawy z dnia 13
października 1998 r. - Przepisy wprowadzające ustawy reformujące administrację
publiczną (Dz.U. Nr 133, poz. 872 ze zm.) stały się starostwami powiatowymi, a na
podstawie art. 53 ust. 1 Przepisów wprowadzających pracownicy urzędów rejono-
wych stali się z mocy prawa pracownikami starostw powiatowych. Oznacza to, że
odwołanie powoda w kwietniu 1998 r. ze stanowiska kierownika Urzędu Rejonowego,
w czasie jego usprawiedliwionej nieobecności w pracy z powodu choroby, spowodo-
wało wprawdzie pozbawienie go prawa wykonywania funkcji kierowniczej, ale nadal
pozostawał on pracownikiem tego urzędu i dlatego z dniem 1 stycznia 1999 r. stał się
także z mocy prawa pracownikiem Starostwa Powiatowego w M. Dlatego Sąd przy-
jął, że już czasie, gdy powód był pracownikiem Starostwa Powiatowego w M., zaczął
płynąć termin wypowiedzenia umowy o pracę, skoro dopiero z dniem 11 stycznia
1999 r. zaprzestał on pobierać zasiłek chorobowy (nota bene od dnia 1 stycznia 1999
r. powód otrzymywał ten zasiłek właśnie za pośrednictwem Starostwa Powiatowego
w M.). W konsekwencji Sąd stwierdził, że roszczenia powoda o ekwiwalent za urlop
(art. 171 § 1 pkt 1 KP) oraz o odprawę rentową (art. 921
§ 2 KP w związku z § 8 ust.
1 pkt 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 9 lipca 1990 r. w sprawie wynagra-
dzania pracowników samorządowych - jednolity tekst: Dz.U. z 1993 r. Nr 111, poz.
493 ze zm.) stały się wymagalne wraz z rozwiązaniem stosunku pracy w lutym 1999
r. i powinny być zaspokojone przez ówczesnego pracodawcę powoda, tzn. przez
Starostwo Powiatowe w M.
Sąd Okręgowy-Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Warszawie wyrokiem
z dnia 21 października 1999 r. [...] oddalił apelację pozwanego Starostwa Powiato-
wego w M. od powyższego wyroku Sądu Rejonowego w Działdowie jako bezzasad-
ną. W uzasadnieniu tego wyroku Sąd Okręgowy stwierdził, że - wbrew zarzutom
apelacji - wyrok Sądu Rejonowego nie narusza art. 53 i art. 80 ust. 1 Przepisów
3
wprowadzających ustawy reformujące administrację publiczną. Zdaniem Sądu Okrę-
gowego, z dniem 1 stycznia 1999 r. powód stał się pracownikiem Starostwa Powia-
towego w M. z mocy art. 53 ust. 1 Przepisów wprowadzających ustawy reformujące
administrację publiczną i dlatego Starostwo Powiatowe w M. posiada legitymację
bierną do występowania w sprawie jako były pracodawca powoda oraz jest ono zo-
bowiązane do wypłaty zasądzonych na rzecz powoda świadczeń pracowniczych.
Natomiast art. 80 ust. 1 Przepisów wprowadzających ustawy reformujące admini-
strację publiczną nie ma w rozpoznawanej sprawie zastosowania, ponieważ sytuację
prawną powoda regulują przepisy rozdziału 3 tej ustawy.
Kasację od powyższego wyroku wniosło Starostwo Powiatowe w M., zarzu-
cając, że: „Sąd Okręgowy nie wskazał wyraźnie żadnego przepisu w rozdziale 3. z
Dz.U. Nr 113 poz. 872, mocą którego pozwany starosta, jako reprezentant Powiatu
odpowiada za czyny zupełnie od niego niezależne, za Wojewodę jako reprezentanta
Skarbu Państwa. Pozwany Starosta uważa, iż w danej sprawie należy stosować art.
80 ust. 1 przepisów wprowadzających, gdyż przedmiotowe roszczenia nie są zobo-
wiązaniami Starosty, a Wojewody i ten przepis został naruszony przez organ I i II
instancji”. W konsekwencji, w kasacji sformułowany został wniosek o zmianę zaskar-
żonego wyroku i oddalenie powództwa w stosunku do Starostwa Powiatowego w M.
W uzupełnieniu uzasadnienia kasacji Starostwo Powiatowe w M. podniosło następ-
nie, że w przedmiotowej sprawie za długi wobec pracowników przejmowanych w wy-
niku reformy administracji publicznej powinno ono odpowiadać solidarnie wraz ze
Skarbem Państwa, czyli zgodnie z dyspozycją art. 231
§ 2 KP, wskazując równocze-
śnie w tym kontekście na uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 1 lutego 2000 r. (III ZP
20/99). W odpowiedzi na kasację, M. Urząd Wojewódzki w W. wniósł o jej oddalenie
jako bezzasadnej.
Sąd Najwyższy zważył , co następuje:
Kasacja nie jest zasadna. Wbrew wywodom jej uzasadnienia, obie instancje
sądowe orzekające w rozpoznawanej sprawie, to znaczy zarówno Sąd Rejonowy-
Sąd Pracy w Działdowie, jak i następnie także Sąd Okręgowy-Sąd Pracy i Ubezpie-
czeń Społecznych w Warszawie trafnie przyjęły, że podstawą zasądzenia roszczeń
powoda z tytułu ekwiwalentu za urlop oraz odprawy rentowej powinien być art. 53
ust. 1, a nie art. 80 ust. 1 Przepisów wprowadzających ustawy reformujące admini-
4
strację publiczną. W świetle dokonanych w niniejszej sprawie ustaleń faktycznych
jest bowiem niesporne, że z dniem 1 stycznia 1999 r. powód, który przebywał w tym
czasie na zwolnieniu lekarskim, stał się z mocy prawa pracownikiem Starostwa Po-
wiatowego w M. (art. 14 ust. 1 pkt 1 Przepisów wprowadzających ustawy reformujące
administrację publiczną) i z tej przyczyny począwszy od dnia 1 stycznia 1999 r. aż do
dnia 10 stycznia 1999 r. pobierany nadal zasiłek chorobowy otrzymywał już także za
pośrednictwem tego Starostwa. Dlatego nie zasługiwał na uwzględnienie podnie-
siony przez Starostwo Powiatowe w M. naprzód w apelacji, a następnie powtórzony
w kasacji, zarzut naruszenia art. 80 ust. 1 Przepisów wprowadzających ustawy re-
formujące administrację publiczną, wobec jego pominięcia przy rozstrzyganiu rozpo-
znawanej sprawy i równoczesne wskazanie w tym kontekście na potrzebę oparcia
rozstrzygnięcia także na art. 231
§ 1 KP oraz na uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 1
lutego 2000 r. (III ZP 20/99 - OSNAPiUS z 2000 r. nr 13 poz. 501). Należy bowiem
mieć na uwadze, że w rozpoznawanej sprawie z jednej strony - art. 53 ust. 1 Przepi-
sów wprowadzających ustawy reformujące administrację publiczną jako przepis
szczególny (lex specialis) wyłącza stosowanie art. 231
§ 1 KP (lex generalis), a z
drugiej strony - zasądzone na rzecz powoda roszczenia stały się wymagalne dopiero
z chwilą rozwiązania z nim stosunku pracy w lutym 1999 r., a więc już po dniu 1
stycznia 1999 r., co wykluczało oparcie rozstrzygnięcia na art. 80 ust. 1 Przepisów
wprowadzających ustawy reformujące administrację publiczną.
Biorąc powyższe pod uwagę, Sąd Najwyższy na podstawie art. 39312
KPC
orzekł jak w sentencji.
========================================