II UKN 722/00
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Korekty wprowadzone przez SAOS:
Zmiana nazwy izby Sądu Najwyższego z "Izba Administracyjna, Pracy i Ubezpieczeń Społecznych" na "Izba Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych".
Automatyczne korekty wprowadzone przez system SAOS w czasie importu orzeczenia z zewnętrznego systemu
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:27-01-2014
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt II UKN 722/00
P O S T A N O W I E N I E
Dnia 9 kwietnia 2001 r.
Sąd Najwyższy - Izba Administracyjna, Pracy i Ubezpieczeń Społecznych
w składzie następującym:
Sędzia Sądu Najwyższego Beata Gudowska
Protokolant: Małgorzata Beczek
po rozpoznaniu w dniu 9 kwietnia 2001 r. na posiedzeniu niejawnym
sprawy z wniosku M. M.
przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych
o rentę z tytułu niezdolności do pracy
na skutek kasacji wnioskodawcy
od wyroku Sądu Apelacyjnego w […]
z dnia 15 września 2000 r.,
p o s t a n o w i ł :
o d r z u c i ć kasację.
U z a s a d n i e n i e
Wyrokiem z dnia 15 września 2000 r. Sąd Apelacyjny-Sąd Pracy i Ubezpieczeń
Społecznych oddalił apelację ubezpieczonego M. M. od wyroku Sądu Okręgowego w P. z
dnia 9 maja 2000 r.
W kasacji ubezpieczony podniósł podstawę przewidzianą w art. 393
1
pkt 2 KPC i
wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku oraz poprzedzającego go wyroku Sądu
2
Okręgowego oraz przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd pierwszej
instancji.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Na wstępie należy stwierdzić że zaskarżony kasacją wyrok Sądu Apelacyjnego
został wydany w dniu 15 września 2000 r., a więc do postępowania kasacyjnego – także
do złożenia i, ewentualnie, rozpoznania kasacji – mają zastosowanie przepisy kodeksu
postępowania cywilnego w brzmieniu, nadanym ustawą z dnia 24 maja 2000 r. o zmianie
ustawy – Kodeks postępowania cywilnego, ustawy o zastawie rejestrowym i rejestrze
zastawów, ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych oraz ustawy o
komornikach sądowych i egzekucji (Dz. U. Nr 48, poz. 554), która weszła w życie z dniem
1 lipca 2000 r. (por. też art. 5 ust. 2 i art. 6 tej ustawy).
Zamianom w kodeksie postępowania cywilnego w zakresie unormowania
dopuszczalności kasacji towarzyszą zmiany konstrukcyjne kasacji jako środka
odwoławczego. Ustawodawca, aby dodatkowo podkreślić publicznoprawny cel
funkcjonowania kasacji, uczynił jednym z jej istotnych elementów obowiązek
przedstawienia przez skarżącego argumentów przemawiających za dopuszczeniem
kasacji do rozpoznania. Tak więc, zgodnie z art. 393
3
§ 1, kasacja – obok oznaczenia
zaskarżonego orzeczenia ze wskazaniem zakresu zaskarżenia, przytoczenia podstaw
kasacyjnych i ich uzasadnienia oraz wniosku o uchylenie lub zmianę orzeczenia z
oznaczeniem zakresu uchylenia lub zmiany – powinna zawierać także przedstawienie
okoliczności uzasadniających jej rozpoznanie. Z wyraźnego rozgraniczenia wymagań
stawianych kasacji w art. 393
3
KPC należy wywodzić, że wymienione w § 1 pkt 3 tego
przepisu przedstawienie okoliczności uzasadniających rozpoznanie kasacji stanowi jej
wymaganie konstrukcyjne, którego spełnienie sprawia, że podejmowana przez stronę
czynność procesowa nosi cechy kasacji (jest kasacją), a nie jest to wymaganie stawiane
kasacji jako pismu procesowemu.
W orzecznictwie Sądu Najwyższego, pochodzącym zarówno z okresu
obowiązywania kodeksu postępowania cywilnego z 1930 r., jak i z okresu po dniu 1 lipca
1996 r., przekonywająco i jednoznacznie wyjaśniono, że braki kasacji w zakresie
elementów konstrukcyjnych powodują, iż kasacja jest dotknięta tzw. brakiem istotnym,
nienaprawialnym w trybie właściwym dla usuwania braków formalnych, i w związku z tym
podlega odrzuceniu a limine (por. np. orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 14 września
1936 r., C.II. 859/36, Zb. Urz.1937, poz. 109, orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 17
grudnia 1936 r., C.II.1811/36, „Przegląd Prawa i Administracji im. E.Tilla” 1937, nr 2, poz.
3
118, uchwała składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 30 kwietnia 1938 r.,
C.III.319/37, Zb. Urz. 1938, poz. 303, postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 16
października 1997 r., II CKN 404/97, OSNC 1998, nr 4, poz. 59 albo postanowienie Sądu
Najwyższego z dnia 21 marca 2000 r., II CKN 711/00, OSNC 2000, nr 7-8, poz. 151).
W tym stanie rzeczy, kontynuując przedstawiony wyżej kierunek judykatury, należy
wyrazić pogląd, przedstawiony już i wszechstronnie uzasadniony w postanowieniu Sądu
Najwyższego z dnia 9 listopada 2000 r., II CKN 1385/00 (OSNC 2001, nr 3, poz. 51), że
nieprzedstawienie okoliczności uzasadniających rozpoznanie kasacji powoduje
odrzucenie kasacji bez wzywania o uzupełnienie tego braku.
Z tych względów, stwierdziwszy, że w kasacji wniesionej przez ubezpieczonego nie
zostały przedstawione okoliczności, o jakich mowa w art. 393
3
§ 1 pkt 3 KPC Sąd
Najwyższy orzekł, jak w sentencji (art. 393
7
§ 2 KPC).
P O S T A N O W I E N I E
Dnia 9 kwietnia 2001 r.
Sąd Najwyższy - Izba Administracyjna, Pracy i Ubezpieczeń Społecznych
w składzie następującym:
Sędzia Sądu Najwyższego Beata Gudowska
Protokolant: Małgorzata Beczek
po rozpoznaniu w dniu 9 kwietnia 2001 r. na posiedzeniu niejawnym
sprawy z wniosku M. M.
przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych
o rentę z tytułu niezdolności do pracy
na skutek kasacji wnioskodawcy
od wyroku Sądu Apelacyjnego w […]
z dnia 15 września 2000 r.,
p o s t a n o w i ł :
o d r z u c i ć kasację.
U z a s a d n i e n i e
Wyrokiem z dnia 15 września 2000 r. Sąd Apelacyjny-Sąd Pracy i Ubezpieczeń
Społecznych oddalił apelację ubezpieczonego M. M. od wyroku Sądu Okręgowego w P. z
dnia 9 maja 2000 r.
W kasacji ubezpieczony podniósł podstawę przewidzianą w art. 393
1
pkt 2 KPC i
wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku oraz poprzedzającego go wyroku Sądu
2
Okręgowego oraz przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd pierwszej
instancji.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Na wstępie należy stwierdzić że zaskarżony kasacją wyrok Sądu Apelacyjnego
został wydany w dniu 15 września 2000 r., a więc do postępowania kasacyjnego – także
do złożenia i, ewentualnie, rozpoznania kasacji – mają zastosowanie przepisy kodeksu
postępowania cywilnego w brzmieniu, nadanym ustawą z dnia 24 maja 2000 r. o zmianie
ustawy – Kodeks postępowania cywilnego, ustawy o zastawie rejestrowym i rejestrze
zastawów, ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych oraz ustawy o
komornikach sądowych i egzekucji (Dz. U. Nr 48, poz. 554), która weszła w życie z dniem
1 lipca 2000 r. (por. też art. 5 ust. 2 i art. 6 tej ustawy).
Zamianom w kodeksie postępowania cywilnego w zakresie unormowania
dopuszczalności kasacji towarzyszą zmiany konstrukcyjne kasacji jako środka
odwoławczego. Ustawodawca, aby dodatkowo podkreślić publicznoprawny cel
funkcjonowania kasacji, uczynił jednym z jej istotnych elementów obowiązek
przedstawienia przez skarżącego argumentów przemawiających za dopuszczeniem
kasacji do rozpoznania. Tak więc, zgodnie z art. 393
3
§ 1, kasacja – obok oznaczenia
zaskarżonego orzeczenia ze wskazaniem zakresu zaskarżenia, przytoczenia podstaw
kasacyjnych i ich uzasadnienia oraz wniosku o uchylenie lub zmianę orzeczenia z
oznaczeniem zakresu uchylenia lub zmiany – powinna zawierać także przedstawienie
okoliczności uzasadniających jej rozpoznanie. Z wyraźnego rozgraniczenia wymagań
stawianych kasacji w art. 393
3
KPC należy wywodzić, że wymienione w § 1 pkt 3 tego
przepisu przedstawienie okoliczności uzasadniających rozpoznanie kasacji stanowi jej
wymaganie konstrukcyjne, którego spełnienie sprawia, że podejmowana przez stronę
czynność procesowa nosi cechy kasacji (jest kasacją), a nie jest to wymaganie stawiane
kasacji jako pismu procesowemu.
W orzecznictwie Sądu Najwyższego, pochodzącym zarówno z okresu
obowiązywania kodeksu postępowania cywilnego z 1930 r., jak i z okresu po dniu 1 lipca
1996 r., przekonywająco i jednoznacznie wyjaśniono, że braki kasacji w zakresie
elementów konstrukcyjnych powodują, iż kasacja jest dotknięta tzw. brakiem istotnym,
nienaprawialnym w trybie właściwym dla usuwania braków formalnych, i w związku z tym
podlega odrzuceniu a limine (por. np. orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 14 września
1936 r., C.II. 859/36, Zb. Urz.1937, poz. 109, orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 17
grudnia 1936 r., C.II.1811/36, „Przegląd Prawa i Administracji im. E.Tilla” 1937, nr 2, poz.
3
118, uchwała składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 30 kwietnia 1938 r.,
C.III.319/37, Zb. Urz. 1938, poz. 303, postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 16
października 1997 r., II CKN 404/97, OSNC 1998, nr 4, poz. 59 albo postanowienie Sądu
Najwyższego z dnia 21 marca 2000 r., II CKN 711/00, OSNC 2000, nr 7-8, poz. 151).
W tym stanie rzeczy, kontynuując przedstawiony wyżej kierunek judykatury, należy
wyrazić pogląd, przedstawiony już i wszechstronnie uzasadniony w postanowieniu Sądu
Najwyższego z dnia 9 listopada 2000 r., II CKN 1385/00 (OSNC 2001, nr 3, poz. 51), że
nieprzedstawienie okoliczności uzasadniających rozpoznanie kasacji powoduje
odrzucenie kasacji bez wzywania o uzupełnienie tego braku.
Z tych względów, stwierdziwszy, że w kasacji wniesionej przez ubezpieczonego nie
zostały przedstawione okoliczności, o jakich mowa w art. 393
3
§ 1 pkt 3 KPC Sąd
Najwyższy orzekł, jak w sentencji (art. 393
7
§ 2 KPC).