Pełny tekst orzeczenia

Wyrok z dnia 28 czerwca 2001 r.
I PKN 515/00
Rejestr usług medycznych (art. 32e ustawy z dnia 30 sierpnia 1991 r. o
zakładach opieki zdrowotnej, Dz.U. Nr 91 poz. 408 ze zm.) funkcjonujący w szpi-
talu jako system ewidencyjno-informatyczny nie jest zakładem opieki zdrowot-
nej ani pracodawcą w rozumieniu art. 3 KP, wobec czego przejęcie części za-
dań tego rejestru przez kasy chorych na podstawie art. 16 ustawy z dnia 20
czerwca 1997 r. o zmianie ustawy o zakładach opieki zdrowotnej oraz o zmianie
niektórych innych ustaw (Dz.U. Nr 104, poz. 661 ze zm.), bez przejęcia składni-
ków majątkowych i pomieszczeń, nie uzasadnia stwierdzenia, że pracownicy
tego rejestru stali się pracownikami kas chorych z mocy art. 231
KP.
Przewodniczący SSN Jadwiga Skibińska-Adamowicz, Sędziowie: SN Roman
Kuczyński (sprawozdawca), SA Kazimierz Josiak.
Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu w dniu 28 czerwca 2001 r. w sprawie z po-
wództwa Pawła S. i innych przeciwko Szpitalowi Powiatowemu w Ż. i K.-P. Regional-
nej Kasie Chorych w B. o zapłatę, na skutek kasacji K.-P. Regionalnej Kasie Chorych
od wyroku Sądu Okręgowego-Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Bydgoszczy
z dnia 4 października 1999 r. [...]
z m i e n i ł zaskarżony wyrok i poprzedzający go wyrok Sądu Rejonowego -
Sądu Pracy w Szubinie z dnia 26 kwietnia 1999 r. [...] w ten sposób, że powództwo
Pawła S., Jerzego K., Aliny P., Wandy B., Zbigniewa D., Wandy W., Bogdana Ś.,
Marii Ś. i Elżbiety P. oddalił,
nie obciążył powodów kosztami postępowania kasacyjnego.
U z a s a d n i e n i e
Powodowie wnieśli o uznanie za bezskuteczne wypowiedzeń umów o pracę
dokonanych przez pozwany Szpital Powiatowy w Ż., doręczonych im 25 stycznia
1999 r., a nadto o ustalenie, że z dniem 1 stycznia 1999 r. nowym pracodawcą po-
2
wodów - z mocy prawa - stała się pozwana K.-P. Regionalna Kasa Chorych w B. W
uzasadnieniu pozwu powodowie podali, że pismem z dnia 22 stycznia 1999 r., dorę-
czonym im 25 stycznia 1999 r., pozwany Szpital wypowiedział powodom umowy o
pracę zawarte na czas nieokreślony, a powodowie wypowiedzenia te uważają za
bezpodstawne. Powodowie podnieśli, że - zgodnie z art. 16 ust. 2 ustawy z dnia 20
czerwca 1997 r. o zmianie ustawy o zakładach opieki zdrowotnej oraz o zmianie nie-
których ustaw (Dz.U. Nr 104, poz. 661) - z dniem 1 stycznia 1999 r. Rejestr Usług
Medycznych w Ż. stał się instytucją podległą K.-P. Regionalnej Kasie Chorych. Po-
wodowie podali, że Rejestr Usług Medycznych w Ż. wykonuje wszystkie zadania na-
łożone nań w art. 32e ust. 1 i ust. 4 oraz art. 32f ust. 1 powołanej wyżej ustawy i żad-
nej podstawy prawnej do przerwania jego działalności nie ma.
Pozwany Szpital Powiatowy w Ż. wniósł o oddalenie powództwa, przecząc
zarzutowi stawianemu przez powodów, jakoby dokonanie w dniu 25 stycznia 1999 r.
wypowiedzeń umów o pracę było nieuzasadnione. Wypowiedzeń, zdaniem pozwa-
nego, dokonano skutecznie i według wymogów prawa, a wypowiedzenia te podykto-
wane były zmianami organizacyjnymi i przyczynami ekonomicznymi, gdyż - ze
względów organizacyjnych i ekonomicznych - pozwany Szpital nie ma możliwości
dalszego zatrudniania powodów. Zdaniem pozwanego Szpitala Powiatowego w Ż.,
przyczyna wypowiedzeń umów o pracę jest konkretna, rzeczowa i uwzględnia
słuszny interes zakładu pracy, jakkolwiek - dodaje pozwany - będąc zainteresowany
dalszym losem powodów, interweniował on w dniach 11 i 12 stycznia 1999 r. w
sprawie powodów u pełnomocnika K.-P. Regionalnej Kasy Chorych.
Pozwana K.-P. Regionalna Kasa Chorych w B. wniosła również o oddalenie
skierowanego przeciwko niej powództwa. W uzasadnieniu odpowiedzi na pozew po-
dała, że bezsporny jest fakt, że na mocy art. 16 ust. 2 ustawy z dnia 20 czerwca
1997 r. o zmianie ustawy o zakładach opieki zdrowotnej oraz o zmianie niektórych
ustaw, zadania związane z rejestrem usług medycznych z dniem 1 stycznia 1999 r.
stały się zadaniami kas powszechnego ubezpieczenia zdrowotnego. Oznaczało to,
że od 1 stycznia 1999 r. kasy chorych gromadzą dane i informacje o usługach me-
dycznych przekazane im przez podmioty świadczące te usługi. Jednakże - nałożenie
zadań na określony podmiot nie stanowi automatycznie przejścia zakładu pracy na
innego pracodawcę w rozumieniu art. 231
KP, albowiem przez przejście zakładu
pracy lub jego części na innego pracodawcę rozumie się przejście zakładu w sensie
przedmiotowym, a przejście takie ma miejsce wówczas, gdy do innego pracodawcy
3
przechodzą składniki majątkowe, z którymi związane było zatrudnienie pracowników.
Zatem - wywodziła pozwana Kasa Chorych - nie nastąpiło tu przejęcie części zakła-
du pracy przez pozwaną K.-P. Regionalną Kasę Chorych. Zdaniem pozwanej, skoro
nie nastąpiło przejęcie części Szpitala Powiatowego w Ż. w rozumieniu art. 231
KP,
to żądanie powodów jest pozbawione podstaw prawnych.
Wyrokiem z dnia 26 kwietnia 1999 r. Sąd Rejonowy-Sąd Pracy w Szubinie
ustalił, że powodowie stali się z dniem 1 stycznia 1999 r. pracownikami pozwanej K.-
P. Regionalnej Kasy Chorych w B. i uznał za bezskuteczne wypowiedzenie powo-
dom umów o pracę dokonane przez pozwany Szpital Powiatowy w Ż.
Sąd Rejonowy ustalił, że Zespół Opieki Zdrowotnej w Ż. już w 1996 r. wytypo-
wany został przez Urząd Wojewódzki w B. do wprowadzenia systemu rejestru usług
medycznych. Zespół Opieki Zdrowotnej w Ż. otrzymał od Wojewody B. środki finan-
sowe na utworzenie Rejestru Usług Medycznych i już w lutym 1997 r. Rejestr Usług
Medycznych rozpoczął ewidencjonowanie usług medycznych wykonywanych przez
podmioty opieki zdrowotnej. Został on utworzony i pozostawał w strukturze organiza-
cyjnej ZOZ-u w Ż. W tym czasie nie działały jeszcze kasy chorych i ewidencjonowa-
nie usług medycznych służyło tylko Zakładowi Opieki Zdrowotnej, a obecnie, gdy
kasy działają, rejestr usług medycznych nie jest potrzebny ani szpitalom, ani lecz-
nictwu otwartemu. Rejestr Usług Medycznych nadal prowadzi swoim systemem ewi-
dencję usług medycznych i diagnostycznych, ale pozwana Kasa Chorych płaci tylko
za usługi, a za ewidencję usług nie płaci. Samodzielny Publiczny Zakład Opieki
Zdrowotnej w Ż., zarządzeniem Wojewody B. z dnia 10 listopada 1998 r. został prze-
kształcony w kilka samodzielnych publicznych zakładów opieki zdrowotnej - między
innymi pozwany Szpital Powiatowy w Ż. oraz w Samodzielny Zakład Podstawowej
Opieki Zdrowotnej w Ż. Statut pozwanego Szpitala Powiatowego w Ż. nie przewiduje
już rejestru usług medycznych w jego strukturze ani w zakresie swojej działalności,
ale w podziale Zakładu Opieki Zdrowotnej (ZOZ) Rejestr Usług Medycznych (RUM)
przypadł faktycznie Szpitalowi. Pozwany Szpital Powiatowy w Ż. w dniu 25 stycznia
1999 r. wypowiedział powodom umowy o pracę, a jako przyczynę wypowiedzeń po-
dał, iż zadania związane z prowadzeniem rejestru usług medycznych są zadaniami
kas powszechnego ubezpieczenia społecznego i dalsze istnienie biura RUM w
strukturze Szpitala Powiatowego w Ż. oraz jego funkcjonowanie dla celów samego
Szpitala jest ze względów ekonomicznych niemożliwe. Pozwany Szpital Powiatowy w
Ż., przed dokonaniem powodom wypowiedzeń umów o pracę, występował do poz-
4
wanej K.-P. Regionalnej Kasy Chorych w B. - powołując się na art. 16 ust. 2 ustawy z
dnia 20 czerwca 1997 r. o zmianie ustawy o zakładach opieki zdrowotnej oraz o
zmianie niektórych ustaw (Dz.U. Nr 104, poz. 661), aby przejęła ona Rejestr Usług
Medycznych w Ż. Pozwana Kasa Chorych odmówiła przejęcia Rejestru Usług Me-
dycznych w Ż. i odpowiedziała, że art. 16 ust. 2 tej ustawy nie określa obowiązku
przejęcia pracowników wykonujących zadania z zakresu rejestru usług medycznych,
a jedynie przewiduje, że od 1 stycznia 1999 r. zadania związane z prowadzeniem
rejestrów usług medycznych będą wykonywane przez kasy oraz że ustawodawca nie
określił sytuacji prawnej i statusu pracowników zatrudnionych dotychczas przy wyko-
nywaniu zadań z zakresu prowadzenia rejestru usług medycznych i należy przyjąć,
że status tych pracowników nie uległ zmianie na skutek przejęcia zadań przez kasy
ubezpieczenia zdrowotnego. Pozwana Kasa Chorych zawarła (między innymi) z po-
zwanym Szpitalem Powiatowym w Ż. umowę o świadczenie usług medycznych i
płaci pozwanemu Szpitalowi za wykonywanie tych usług. Pozwana Kasa Chorych
prowadzi ewidencję usług medycznych we własnym zakresie, a zakres ten ustala
opierając się o przepis art. 1 pkt 116 ustawy z dnia 18 lipca1998 r. o zmianie ustawy
o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz.U.
Nr 117, poz. 756). Nie przejęła ona Rejestru Usług Medycznych jako zorganizowanej
całości i nie finansuje jego działalności, czyli prowadzonej przez niego ewidencji
usług medycznych. Ustawą z dnia 20 czerwca 1997 r. o zmianie ustawy o zakładach
opieki zdrowotnej oraz o zmianie niektórych ustaw (art. 16 ust. 1) na Ministra Zdrowia
i Opieki Społecznej oraz na Wojewodów nałożony został obowiązek utworzenia -
najpóźniej do 31 grudnia 1998 r. - rejestru usług medycznych opisanego szczegóło-
wo w art. 32e nowelizowanej ustawy (tj. ustawy z dnia 30 sierpnia 1991 r. o zakła-
dach opieki zdrowotnej), zaś ustęp 2 art. 16 tej ustawy stanowi, że z dniem 1 stycz-
nia 1999 r. zadania związane z prowadzeniem rejestrów usług medycznych, o któ-
rych mowa w art. 32 nowelizowanej ustawy, stają się zadaniami kas powszechnego
ubezpieczenia zdrowotnego.
Zdaniem Sądu Rejonowego, tak wykładnia językowa, jak też celowościowa
przepisów art. 16 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. prowadzą do wniosku, że zorga-
nizowane w zakładach opieki zdrowotnej rejestry usług medycznych, po wejściu w
życie ustawy z dnia 6 lutego 1997 r. o powszechnym ubezpieczeniu społecznym, tj.
od 1 stycznia 1999 r., należą do kas chorych.
5
Redakcja tych przepisów ujęta w tym samym artykule wskazuje na to, że reje-
stry usług medycznych miały być zorganizowane wcześniej niż kasy chorych - po to,
aby jako w pełni zorganizowana i działająca już instytucja weszły w struktury tych kas
z chwilą, gdy rozpoczną one swoją działalność. Zdaniem Sądu, interpretacja wyżej
przytoczonych przepisów jednoznacznie wskazuje na to, że taki właśnie był zamysł
ustawodawcy i kasa chorych nie może się nie zastosować do jego woli. Dodać wy-
pada, że skoro ustawodawca wskazał dzień 31 grudnia 1998 r. jako ostateczny ter-
min zorganizowania przedmiotowego rejestru (vide art. 16 ust. 1 powołanej ustawy),
to byłoby nielogiczne wywodzić, że z dnia na dzień, bo już 1 stycznia 1999 r., instytu-
cja ta miałaby być zbędna.
Sąd Rejonowy doszedł do wniosku, że skoro przejęcie rejestru usług medycz-
nych reguluje w sposób szczegółowy powołanej wyżej ustawa, to rozważanie przepi-
su art. 231
KP uznać należy w niniejszej sprawie za niecelowe - zgodnie z zasadą, że
przepis szczególny wyłącza przepis ogólny. Sąd Rejonowy w wyroku ustalił zatem,
że powodowie z dniem 1 stycznia 1999 r. stali się pracownikami K.-P. Regionalnej
Kasy Chorych w B. Konsekwentnie do powyższego ustalenia stwierdził, że w dniu 25
stycznia 1999 r., tj. w dniu dokonania powodom wypowiedzeń umów o pracę, po-
zwany Szpital Powiatowy w Ż. nie był pracodawcą powodów, a zatem nie mógł sku-
tecznie rozwiązać z nimi stosunków pracy, skoro stosunki te nie łączyły już pozwa-
nego Szpitala z powodami. Mając to na uwadze Sąd Rejonowy uznał za bezskutecz-
ne wypowiedzenia umów o pracę powodom, dokonane przez Szpital Powiatowy w Ż.
Wyrokiem z dnia 4 października 1999 r. Sąd Okręgowy-Sąd Pracy i Ubezpie-
czeń Społecznych w Bydgoszczy oddalił apelację pozwanego Szpitala Powiatowego
w Ż. i K.-P. Regionalnej Kasie Chorych w B. Nie kwestionując ustaleń Sądu pierw-
szej instancji w przedmiocie utworzenia w 1997 r. w Zespole Opieki Zdrowotnej w Ż.
Rejestru Usług Medycznych i przekształcenia tego Zespołu zarządzeniem Wojewody
B. z dnia 10 listopada 1998 r., wydanym z mocy art. 36 w związku z art. 35 b ustawy
z dnia 30 sierpnia 1991 r. o zakładach opieki zdrowotnej (Dz.U. Nr 91, poz. 408 ze
zm.), w pięć samodzielnych publicznych zakładów opieki zdrowotnej (w tym Szpitala
Powiatowego w Ż.), jak również faktu, że z mocy art. 16 ust. 2 ustawy z dnia 20
czerwca 1997 r. o zmianie ustawy o zakładach opieki zdrowotnej oraz o zmianie nie-
których ustaw (Dz.U. Nr 104, poz. 661 ze zm.) zadania rejestrów usług medycznych
z dniem 1 stycznia 1999 r. stały się zadaniami powszechnego ubezpieczenia zdro-
wotnego (kas chorych), Sąd drugiej instancji nie podzielił stanowiska Sądu Rejono-
6
wego, że przekazanie zadań na podstawie tego przepisu, oznaczało jednocześnie
przejęcie tych rejestrów, ponieważ uznanie, że nastąpiło także przejęcie zakładu
pracy czy też pracowników musi wynikać z wyraźnego uregulowania ustawowego i
nie można go wyprowadzać z dorozumianej woli ustawodawcy. Powołując orzecz-
nictwo Sądu Najwyższego zapadłe na tle stosowania ustawy z dnia 7 grudnia 1991 r.
o systemie oświaty (Dz.U. Nr 95, poz. 425 ze zm.), Sąd drugiej instancji dopatrzył się
w ustalonym stanie faktycznym przesłanek do uznania, że nastąpiło przejęcie (przez
Kasę Chorych) zakładu pracy w rozumieniu art. 231
§ 1 KP. W rezultacie uznał wyrok
Sądu pierwszej instancji - mimo wskazania innej podstawy prawnej - za odpowiada-
jący prawu.
Powyższy wyrok zaskarżyła kasacją K.-P. Kasa Chorych, zarzucając narusze-
nie prawa materialnego - art. 231
KP przez uznanie, że przejęcie zadań rejestru usług
medycznych jest tożsame z przejęciem zakładu pracy.
Sąd Najwyższy rozważył, co następuje:
Kasacja okazała się uzasadniona. Ustawa z dnia 30 sierpnia 1991 r. o zakła-
dach opieki zdrowotnej (Dz.U. Nr 91, poz. 408 ze zm.) w art. 7 ust. 1 daje definicję
zakładu opieki zdrowotnej, a w art. 2 wymienia rodzaje zakładów opieki zdrowotnej,
w art. 3 wymienia rodzaje świadczeń zdrowotnych, w rozdziale 2 (art. 20 - 26) zaj-
muje się szpitalami, a w rozdziale 3 innymi zakładami opieki zdrowotnej (art. 27 -
32d). W świetle uregulowań tych przepisów brak jest podstaw do uznania, że rejestr
usług medycznych jest zakładem pracy w rozumieniu art. 3 KP. Już w wyroku z dnia
19 kwietnia 1979 r., I PR 16/79 (OSNC 1979 r. z. 10, poz. 205), Sąd Najwyższy
uznał, że nie są zakładami pracy jednostki organizacyjne wchodzące w skład zespołu
opieki zdrowotnej, chyba że w statucie tego zespołu przewidziane są - i w praktyce
realizowane - dla kierowników tych jednostek organizacyjnych uprawnienia do na-
wiązywania, zmiany i rozwiązania stosunku pracy. Wprawdzie przepis art. 231
§ 1 KP
dotyczy także części zakładu pracy, a temu pojęciu pozornie mógłby odpowiadać
rejestr usług medycznych, jednakże powyższy wyrok został przywołany dla podkre-
ślenia, że dla zachowania przesłanek z art. 23 1
§ 1 KP istotne jest „przejęcie” zakła-
du pracy lub jego części i to zarówno w znaczeniu podmiotowym, jak i przedmioto-
wym.
7
Tymczasem z dodanego ustawą z dnia 20 czerwca 1997 r. o zmianie ustawy o
zakładach opieki zdrowotnej oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz.U. Nr 104, poz.
661 ze zm.) rozdziału 3a „Rejestr Usług Medycznych” wynika, że świadczenia zdro-
wotne i związane z ich udzielaniem usługi w publicznych zakładach opieki zdrowotnej
oraz podmioty udzielające świadczeń na zasadach określonych w art. 35 i 35a (za-
mawiania i zlecania świadczeń innym podmiotom niż publiczne zakłady opieki zdro-
wotnej) podlegają rejestrowaniu i monitorowaniu w systemie ewidencyjno-informa-
tycznym (podkreślone SN), zwanym dalej „rejestrem usług medycznych”. Oznacza to
ni mniej ni więcej, że rejestr usług medycznych nie jest zakładem opieki zdrowotnej w
rozumieniu ustawy o zakładach opieki zdrowotnej ani jego częścią w rozumieniu art.
3 KP, a tylko systemem ewidencyjno – informatycznym, w którym wydawane są ksią-
żeczki usług medycznych dla dokumentacji usługi medycznej, prowadzone są wyka-
zy osób objętych rejestrem i podmiotów udzielających usługi oraz zlecających ich
wykonanie, a gromadzone dane informacyjne mają być udostępnione naczelnym i
centralnym organom administracji rządowej, wojewodom, organom samorządu tery-
torialnego, podmiotom, które utworzyły publiczne zakłady opieki zdrowotnej, pod-
miotom finansującym udzielanie tych usług oraz samorządom zakładów medycznych
(art. 32f ust. 1). Rada Ministrów została upoważniona do określenia, w drodze rozpo-
rządzenia, zakresu i szczegółowych zasad udostępniania danych i informacji, o któ-
rych mowa w wymienionym wyżej przepisie, lecz dotychczas z uprawnienia tego nie
skorzystała. Dla realizacji celu, o którym mowa w art. 32e ust. 1 ustawy, utworzono
centralny rejestr usług medycznych prowadzony przez Ministra Zdrowia i Opieki
Społecznej, wojewódzki rejestr usług medycznych prowadzony przez wojewodę i
terenowe rejestry usług medycznych prowadzone przez jednostki organizacyjne,
wskazane przez wojewodę. Przepis art. 32e jest nadal zamieszczany w znowelizo-
wanej ustawie z dnia 30 sierpnia 1991 r. o zakładach opieki zdrowotnej, mimo że
przepis art. 16 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. o zmianie ustawy o zakładach
opieki zdrowotnej stanowił, że z dniem 1 stycznia 1999 r. zadania związane z prowa-
dzeniem usług medycznych, o których mowa w art. 32e nowelizowanej ustawy stają
się zadaniami kas powszechnego ubezpieczenia zdrowotnego w rozumieniu ustawy
z dnia 6 lutego 1997 r. o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym (Dz.U. Nr 28,
poz. 153 ze zm.). Ta ostatnia ustawa wchodziła w życie z dniem 1 stycznia 1999 r.,
lecz jeszcze przed dniem jej wejścia w życie została ustawą z dnia 18 lipca 1998 r. o
zmianie ustawy o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym oraz o zmianie niektó-
8
rych ustaw (Dz.U. Nr 117, poz. 756 ze zm.) znowelizowana przez dodanie rozdziału
7a: „Przetwarzanie i ochrona danych”. Cel uzyskiwania i przetwarzania danych oso-
bowych osób ubezpieczonych jest częściowo zbieżny z celem wymienionym w art.
32e ust. 1 ustawy o zakładach opieki zdrowotnej, lecz w stosunku do niego znacznie
rozszerzony, przy czym dla realizacji tego celu nie jest tworzona w kasie chorych
żadna jednostka organizacyjna. Jednocześnie po myśli art. 66 ust. 1 ustawy o po-
wszechnym ubezpieczenie zdrowotnym kasa chorych jest instytucją samorządową
reprezentującą ubezpieczonych. Kasy chorych i zakłady opieki zdrowotnej funkcjo-
nują w odrębnych systemach prawnych, odmiennie niż szkoły i placówki oświatowo-
wychowawcze, których zdania określa ustawa z dnia 7 grudnia 1991 r. o systemie
oświaty (Dz.U. Nr 95, poz. 425 ze zm.), zaś prawa i obowiązki nauczycieli ustawa z
dnia 26 stycznia 1982 r. Karta Nauczyciela (Dz.U. z 1997 r. Nr 56, poz. 357 ze zm.),
która w art. 20 przewiduje sytuację rozwiązania stosunku pracy w razie likwidacji
szkoły i uprawnienia z tym związane, zaś utworzenie stanowisk nauczycielskich w
nowo utworzonej szkole lub ich istnienie w placówce oświatowo-wychowawczej pro-
wadzonej nadal przez inny organ zarządzający, uprawnia - w świetle powołanego
przez Sąd drugiej instancji orzecznictwa Sądu Najwyższego - do uznania, że nastą-
piło przejęcie zakładu pracy w rozumieniu art. 231
§ 1 KP. Dlatego też zdaniem Sądu
Najwyższego, przepis art. 16 ust. 2 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. nie jest dosta-
teczną podstawą prawną do uznania, że Kasa Chorych została zobowiązana do
przejęcia pracowników byłego Zespołu Opieki Zdrowotnej w Ż. podzielonego na pięć
zakładów opieki zdrowotnej, mimo tego, że w ramach jednego z nich do 31 grudnia
1998 r. funkcjonował system ewidencyjno-informatyczny, zwany „rejestrem usług
medycznych”. Jeżeli zatem Zespół Opieki Zdrowotnej w Ż. de facto przestał istnieć, a
działający w jego ramach Szpital przekształcony został w Szpital Powiatowy, w któ-
rego strukturze nie istnieje ani rejestr usług medycznych, ani nie istnieją środki finan-
sowe na jego funkcjonowanie, to dalsze zatrudnienie powodów stało się zbędne, co
uzasadniało wypowiedzenie im umów o pracę. Jednocześnie z materiału dowodowe-
go wynika, że Kasa Chorych nie przejęła żadnego majątku rejestru usług medycz-
nych w Ż., jego zasobów ani też z rejestru tego nie korzysta. Dane, do gromadzenia
których została zobowiązana, rejestruje na podstawie kontraktów ze świadczenio-
dawcami usług medycznych.
Jeżeli zatem w rzeczywistości nie nastąpiło przejęcie przez Kasę Chorych
części zakładu pracy - rejestru usług medycznych (czego dowodzi także podjęcie
9
przez Szpital Powiatowy w Ż. działań zmierzających do przekazania powodów Kasie
Chorych dopiero w styczniu 1999 r. i dokonanie dopiero w tym miesiącu wypowie-
dzeń), brak jest podstaw do uznania, że pozwana Kasa Chorych stała się z mocy
prawa pracodawcą powodów. Powyższe stwierdzenie prowadzi do uznania zasad-
ności kasacji, a w konsekwencji do zmiany zaskarżonego wyroku i poprzedzającego
go wyroku Sądu pierwszej instancji i oddalania powództwa.
W tym stanie rzeczy Sąd Najwyższy w oparciu o art. 39315
KPC orzekł jak w
sentencji.
========================================