Pełny tekst orzeczenia

Wyrok z dnia 9 listopada 2001 r.
III RN 148/99
Sąd Najwyższy rozpoznaje rewizję nadzwyczajną od prawomocnego wy-
roku Naczelnego Sądu Administracyjnego w granicach zaskarżenia oraz pods-
taw rewizji nadzwyczajnej.
Przewodniczący SSN Andrzej Wasilewski, Sędziowie SN: Jerzy Kwaśniewski
(sprawozdawca), Andrzej Wróbel.
Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu w dniu 9 listopada 2001 r. sprawy ze skargi
Janusza T. na decyzję Wojewody L. z dnia 23 listopada 1998 r. [...] w przedmiocie
zameldowania na pobyt czasowy, na skutek rewizji nadzwyczajnej Prezesa Naczel-
nego Sądu Administracyjnego [...] od wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego-
Ośrodka Zamiejscowego w Lublinie z dnia 22 lutego 2000 r. [...]
o d d a l i ł rewizję nadzwyczajną.
U z a s a d n i e n i e
Wyrokiem z dnia 22 lutego 2000 r. Naczelny Sąd Administracyjny-Ośrodek
Zamiejscowy w Lublinie oddalił skargę Janusza T. na decyzję Wojewody L. z dnia 23
listopada 1998 r., utrzymującą w mocy decyzję organu pierwszej instancji orzekającą
zameldowanie Hugo C. na pobyt czasowy do dnia 30 września 2000 r. w lokalu przy
ul. O. w L.
Od wyroku tego rewizję nadzwyczajną wniósł Prezes Naczelnego Sądu Admi-
nistracyjnego, który zarzucając rażące naruszenie art. 27 ust. 1 ustawy z dnia 11
maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym (Dz.U. Nr 74, poz. 368 ze zm.)
w związku z art. 47 ust. 2 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i
dowodach osobistych (jednolity tekst: Dz.U. z 1984 r. Nr 32, poz. 174 ze zm.), wniósł
o uchylenie zaskarżonego wyroku oraz uchylenie zaskarżonej decyzji Wojewody L.
oraz utrzymanej nią w mocy decyzji Prezydenta Miasta L.
2
Sąd Najwyższy uznał, że rewizja nadzwyczajna Prezesa Naczelnego Sądu
Administracyjnego nie ma usprawiedliwionej podstawy z następujących przyczyn.
Podstawę rozpatrywanej rewizji nadzwyczajnej stanowi skonkretyzowany za-
rzut naruszenia w zaskarżonym wyroku określonych przepisów prawa. Przepisy te
zostały wymienione wyżej w ramach tzw. petitum rewizji nadzwyczajnej, a w jej uza-
sadnieniu wskazano ponadto na naruszenie art. 328 § 2 KPC. Mając na uwadze, że
rewizja nadzwyczajna została skierowana przeciwko prawomocnemu wyrokowi, że
jej podstawą jest rażące naruszenie wskazanych przepisów prawa oraz, że rozpoz-
nanie rewizji nadzwyczajnej następuje przy odpowiednim stosowaniu przepisów o
postępowaniu kasacyjnym (por. art. 10 ustawy z dnia 1 marca 1996 r. o zmianie Ko-
deksu postępowania cywilnego... Dz.U. Nr 43, poz. 189 ze zm.), Sąd Najwyższy roz-
poznał sprawę w zakresie skonkretyzowanej określonymi zarzutami podstawy rewizji
nadzwyczajnej (art. 39311
§ 1 KPC).
Żaden z podniesionych zarzutów nie został wykazany. W uzasadnieniu za-
skarżonego wyroku Naczelny Sąd Administracyjny przedstawił stan faktyczny
sprawy, w tym relację z przebiegu postępowania przed organami administracyjnymi
pierwszej i drugiej instancji, stanowisko skarżącego i stanowiska tych organów i na
tym tle ocenę Sądu w zakresie zgodności zaskarżonej decyzji z prawem. W przed-
stawionej ocenie, oprócz wyjaśnienia ustawowych warunków zameldowania na pobyt
stały lub czasowy według art. 9 ust. 2 i art. 29 ust. 1 ustawy o ewidencji ludności wy-
rażone zostało stanowisko Sądu, iż zaskarżona decyzja została wydana prawidłowo
w ramach określonej w art. 47 ust. 2 tej ustawy kompetencji rozstrzygnięcia wątpli-
wości wynikających na tle zgłoszonych danych. Nawiązując do wcześniej przedsta-
wionych ustaleń zaskarżonej decyzji NSA stwierdził expressis verbis, że „Hugo C.
jest mężem najemcy lokalu Jadwigi, zamieszkuje w tym lokalu i koncentruje w tym
lokalu zamierzenia życiowe, a zatem jest uprawniony do przebywania w tym lokalu.
W tej sytuacji Sąd stwierdził, że zaskarżona decyzja nie narusza przepisów obowią-
zującego prawa i skargę od niej oddalił na podstawie art. 27 ust. 1 ustawy o Naczel-
nym Sądzie Administracyjnym”.
W świetle tego, co wynika z uzasadnienia zaskarżonego wyroku, należy
uznać, że oczywiście niezasadny jest zarzut dotyczący naruszenia art. 27 ust. 1
ustawy o Naczelnym Sądzie Administracyjnym. Według tego przepisu: „w razie nie-
uwzględnienia skargi Sąd skargę oddala”. Dokładnie tak rozstrzygnął NSA w zaskar-
żonym wyroku. Oczywiście bezzasadny jest także zarzut naruszenia art. 328 § 2
3
KPC przez - jak to ujęto w uzasadnieniu rewizji nadzwyczajnej o pozbawienie uza-
sadnienia wyroku konkretnych elementów, o których mowa w tym przepisie . Tym-
czasem, wbrew rewizji nadzwyczajnej, w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku znala-
zły się odpowiednie do zakresu postępowania sądu administracyjnego (por. art. 21
ustawy o Naczelnym Sądzie Administracyjnym) oceny co do zgodności z prawem
postępowania administracyjnego w rozpatrywanej sprawie, co do podstawy faktycz-
nej wyroku i co do odpowiedniości stanu faktycznego i zastosowanych w zaskarżonej
decyzji określonych przepisów prawa materialnego. Być może, iż ustalenia te
mogłyby być ujęte w szerszym wywodzie argumentacyjnym. W żadnym jednak razie
nie jest zasadny zarzut rażącego naruszenia art. 328 § 2 KPC, przy czym w rewizji
nadzwyczajnej nawet nie wskazano na to, ażeby ewentualne niedostatki uzasadnie-
nia wyroku mogły mieć istotny wpływ na wynik sprawy (por. art. 3931
pkt 2 KPC).
Sąd Najwyższy stwierdził, że także w odniesieniu do zarzutu naruszenia art.
47 ust. 2 ustawy o ewidencji ludności, rewizja nadzwyczajna nie wskazała odpowied-
niej argumentacji. Stosownie do tego przepisu, jeżeli nie można dokonać zameldo-
wania w trybie tak zwanej czynności materialnoprawnej, o której mowa w ustępie
pierwszym art. 47 ustawy, z powodu danych budzących wątpliwości, to następuje
rozstrzygnięcie spornego problemu przesłanek zameldowania w trybie decyzji wła-
ściwego organu gminy. W świetle oceny wyrażonej w uzasadnieniu zaskarżonego
wyroku, Naczelny Sąd Administracyjny prawidłowo zinterpretował treść art. 47 ust. 2
ustawy o ewidencji ludności, zresztą w rewizji nadzwyczajnej nie ma co do tego ja-
kiegokolwiek zarzutu. Nie ma też zarzutu, który odnosiłby się do wadliwej subsumcji
wskazanego przepisu do ustalonych okoliczności (por. art. 3931
pkt 1 KPC). Takiej
wadliwości wyroku nie ma, skoro rozstrzygnięto o zameldowaniu na pobyt czasowy
męża osoby uprawnionej do zajmowania danego lokalu na zasadzie najmu, przy
czym zameldowanie potwierdzało istniejący stan faktyczny rzeczywistego zamiesz-
kiwania i z pochodnym od żony (będącej najemcą lokalu) do tego uprawnieniem. Je-
żeli więc nie ma naruszenia wskazanego przepisu ani w zakresie jego interpretacji,
ani w zakresie jego zastosowania, to nie są odpowiednie do podniesionego zarzutu
argumenty rewizji nadzwyczajnej jakoby – zdaniem skarżącego – kwestia uprawnień
do lokalu nie została należycie wyjaśniona oraz, że w toku postępowania przed or-
ganem pierwszej instancji nastąpiło „naruszenie procedury administracyjnej przy za-
wieszeniu postępowania administracyjnego”. Wobec nieadekwatności tych argu-
mentów do postawionego zarzutu nie podlegały one merytorycznemu rozpoznaniu.
4
Podobnie należało ocenić inne argumenty, które nie dotyczyły art. 47 ust. 2 ustawy o
ewidencji, lecz stosowania przepisów o postępowaniu, których naruszenia nie zarzu-
cono. W szczególności można zauważyć, że w rewizji nadzwyczajnej zarzut bezpod-
stawności rozstrzygnięcia łączy się z brakiem w aktach sprawy karty pobytu czaso-
wego Hugo C., chociaż z powoływanej także w rewizji nadzwyczajnej notatki służbo-
wej wynika, że kartę taką zainteresowany uzyskał w okresie od dnia 4 listopada 1998
r. do dnia 4 listopada 2000 r., a więc był to fakt objęty postępowaniem zakończonym
zaskarżoną decyzją z dnia 23 listopada 1998 r.
Z powyższych przyczyn, uznając że rewizja nadzwyczajna nie miała uspra-
wiedliwionej podstawy, Sąd Najwyższy orzekł o jej oddaleniu (art. 39312
KPC).
========================================