Pełny tekst orzeczenia

Postanowienie z dnia 13 sierpnia 2002 r.
I PKN 649/01
Wskazanie zagadnienia prawnego uzasadniającego rozpoznanie kasacji
powinno nastąpić przez określenie przepisów prawa, w związku z którymi zo-
stało sformułowane.
Sędzia SN: Jadwiga Skibińska-Adamowicz
Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 13 sierpnia
2002 r. sprawy z powództwa Jana W. przeciwko Zarządowi Miasta S. i Miejskiemu
Ośrodkowi Sportu i Rekreacji w S. o przywrócenie do pracy, na skutek kasacji powo-
da od wyroku Sądu Okręgowego-Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Krośnie
z dnia 24 listopada 2000 r. [...]
o d m ó w i ł przyjęcia kasacji do rozpoznania.
U z a s a d n i e n i e
Sąd Rejonowy-Sąd Pracy w Sanoku wyrokiem z dnia 26 maja 2000 r. oddalił
powództwo Jana W. przeciwko Zakładowi Miasta S. i Miejskiemu Ośrodkowi Sportu i
Rekreacji w S. o uznanie za bezskuteczne wypowiedzenia umowy o pracę. Ustalił, że
przyczyną wypowiedzenia powodowi umowy o pracę była zmiana treści statutu Mia-
sta S. wprowadzająca kadencyjność na niektórych stanowiskach, między innymi na
stanowiskach kierowników gminnych jednostek organizacyjnych działających w for-
mie zakładów i jednostek budżetowych, a także objęcie tych stanowisk w drodze
konkursu. Ponieważ powód był zatrudniony na czas nieokreślony, zmiana zawartej
przez niego umowy o pracę na umowę terminową była niedopuszczalna.
Sąd Okręgowy-Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Krośnie wyrokiem z
dnia 24 listopada 2000 r. oddalił apelację powoda złożoną od wyroku Sądu Rejono-
wego, opartą na zarzucie naruszenia art. 45 k.p. wskutek oddalenia przez ten Sąd
powództwa mimo braku zasadności wypowiedzenia umowy o pracę, oraz na zarzu-
cie naruszenia art. 233 k.p.c., przez nierozważenie fragmentu uchwały Zarządu Mia-
2
sta S. z dnia 23 lutego 2000 r. dotyczącego braku możliwości zamiany powodowi
umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony na umowę o pracę na czas określony.
Sąd Okręgowy przyjął jako własne ustalenia Sądu Rejonowego, podnosząc,
że wynika z nich, iż powód podjął pracę w Miejskim Ośrodku Sportu i Rekreacji w S.
na stanowisku p.o. dyrektora od dnia 16 października 1990 r., a następnie w wyniku
przeprowadzonego konkursu został powołany na czas nieokreślony na stanowisko
dyrektora tego Ośrodka uchwałą Zarządu Miasta z dnia 5 kwietnia 1991 r. Stosownie
do art. 8 ustawy z dnia 2 lutego 1996 r. zmieniającej Kodeks pracy, stosunek pracy
powoda przekształcił się z powołania na umowę o pracę na czas nieokreślony. Po-
zwany Ośrodek jest zakładem budżetowym stanowiącym jednostkę organizacyjną
Miasta Sanoka i działa na podstawie statutu uchwalonego przez Radę Miasta.
Ośrodkiem tym zarządza dyrektor jednoosobowo, na podstawie pełnomocnictwa
udzielonego przez Zarząd Miasta i w granicach określonych w tym pełnomocnictwie.
Uchwałą [..] z dnia 26 października 1999 r. Rada Miasta S. dokonała zmiany § 33
statutu, polegającej na dodaniu ustępów 4 i 5, przewidujących, że zatrudnienie kie-
rowników gminnych jednostek organizacyjnych działających w formie zakładów i jed-
nostek budżetowych następuje na czas określony pięciu lat w drodze konkursu prze-
prowadzonego przez Zarząd Miasta. Zgodnie z art. 30 ust. 2 pkt 5 ustawy z dnia 8
marca 1990 r. o samorządzie terytorialnym (Dz.U. z 1996 r. Nr 13, poz. 74), Zarząd
Miasta podjął w dniu 23 lutego 2000 r. uchwałę [..] o wypowiedzeniu powodowi
umowy o pracę z zachowaniem trzymiesięcznego okresu wypowiedzenia. Jednocze-
śnie powód został poinformowany o możliwości przystąpienia do konkursu na stano-
wisko dyrektora Miejskiego Ośrodka Sportu i Rekreacji w S. Pismo o wypowiedzeniu
umowy o pracę otrzymał w dniu 25 lutego 2000 r., po uprzednim uzyskaniu przez
pracodawcę od związku zawodowego NSZZ „Solidarność” odpowiedzi, że nie jest
członkiem tego związku i nie korzysta z jego ochrony.
Sąd Okręgowy potwierdził słuszność stanowiska Sądu Rejonowego co do
tego, że wypowiedzenie powodowi umowy o pracę było uzasadnione, a sprawiła to
uchwała Rady Miasta S., zmieniająca statut tego Miasta i wprowadzająca zasadę
powierzania stanowisk kierowniczych w gminnych jednostkach organizacyjnych na
czas określony pięciu lat, po przeprowadzeniu konkursu. Uchwała ta weszła w życie
z dniem 20 grudnia 1999 r. Sąd Okręgowy zaznaczył również, że statut Miasta S. jest
- w myśl art. 40 ust. 2 pkt 1 ustawy o samorządzie gminnym - przepisem gminnym,
powszechnie obowiązującym na obszarze Gminy Miasta S. Uregulowania w nim za-
3
warte były zatem wiążące dla Rady Gminy i Zarządu. Celem natomiast zmiany doko-
nanej w statucie było stworzenie Zarządowi Miasta możliwości doboru kadry na sta-
nowiska kierownicze w sposób zapewniający efektywne wykonywanie zadań przez
Gminę. Sąd drugiej instancji stwierdził ponadto, że konkurs na zajmowane przez
powoda stanowisko umożliwia mu zgłoszenie swojej kandydatury i przystąpienie do
tego konkursu.
W kasacji od powyższego wyroku, zaskarżającej wyrok Sądu Okręgowego w
całości, opartej na podstawach naruszenia prawa materialnego (art. 45 k.p.) oraz
przepisów postępowania (art. 233 § 1 i art. 233 § 1 w związku z art. 382 k.p.c. oraz
art. 381 k.p.c.), powód wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości, a także
wyroku Sądu Rejonowego w Sanoku i przekazanie sprawy do ponownego rozpozna-
nia, ewentualnie o zmianę zaskarżonego wyroku i wyroku Sądu pierwszej instancji i
orzeczenie w sposób zgodny z żądaniem pozwu. Jako okoliczność uzasadniającą
rozpoznanie kasacji skarżący wskazał występowanie w sprawie istotnego zagadnie-
nia prawnego, mianowicie tego, czy uchwała organu założycielskiego, tj. Rady Mia-
sta S., w przedmiocie zmiany statutu tego Miasta i przyjmująca określoną formę po-
stępowania w przypadku zatrudniania kierowników jednostek budżetowych może sta-
nowić przyczynę wypowiedzenia pracownikowi umowy o pracę, przy braku wyraźnej
delegacji dla zarządu Miasta do rozwiązania z pracownikiem tego stosunku pracy.
Jak skarżący zaznaczył, „w szczególności chodzi tutaj o klasyfikację przyczyny - jej
konkretność.”
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Przedstawienie przez stronę skarżącą okoliczności mających uzasadniać roz-
poznanie kasacji przez Sąd Najwyższy (art. 3933
§ 1 pkt 3 k.p.c.) jest spełnieniem
jednego z kilku warunków, od których zależy ocena, czy kasacja odpowiada wyma-
ganiom stawianym jej jako środkowi zaskarżania orzeczeń wydanych przez sądy
drugiej instancji. Spełnienie tego warunku ma takie znaczenie, że nie pozwala Sądo-
wi Najwyższemu odrzucić kasacji (oczywiście wtedy, gdy kasacja odpowiada także
pozostałym wymaganiom określonym w art. 3933
§ 1 k.p.c.). Nie oznacza jednak, że
w takiej sytuacji obowiązkiem Sądu Najwyższego jest rozpoznanie kasacji. Zgodnie
bowiem z art. 393 § 1 k.p.c., Sąd Najwyższy - w ramach tzw. przedsądu - jest po
zbadaniu sprawy uprawniony do odmowy przyjęcia kasacji do rozpoznania, gdy w
4
sprawie nie występuje istotne zagadnienie prawne, gdy nie istnieje potrzeba wykładni
przepisów prawnych budzących poważne wątpliwości bądź wywołujących rozbieżno-
ści w orzecznictwie sądów lub gdy kasacja jest oczywiście bezzasadna. W myśl art.
393 § 2 k.p.c., powyższego przepisu nie stosuje się jednak wtedy, gdy zachodzi nie-
ważność postępowania lub gdy zaskarżone orzeczenie oczywiście narusza prawo.
Jak z przytoczonej regulacji wynika, przyjęcie kasacji do rozpoznania zależy od za-
wartych w niej racji i argumentów uwzględniających przesłanki wymienione w art.
393 k.p.c.
Odnosząc się do kasacji powoda należy stwierdzić, że wskazana przez niego
okoliczność, mająca - jego zdaniem - uzasadniać przyjęcie kasacji do rozpoznania,
jest niewystarczająca. Powód powołał się wprawdzie na występowanie w sprawie
istotnego zagadnienia prawnego, a nawet sformułował je szerzej w końcowym frag-
mencie kasacji, jednak nie można uznać, że owo zagadnienie ma charakter zagad-
nienia „prawnego”, jak tego wymaga przepis art. 393 § 1 pkt 1 k.p.c. Zagadnienie
prawne występuje bowiem wówczas, gdy istotna dla rozstrzygnięcia sprawy kwestia
dotyczy wykładni lub stosowania przepisów prawa materialnego bądź procesowego.
Zatem zagadnienie prawne, aczkolwiek może także powstać w konkretnej sprawie,
powinno wskazywać przepisy prawa, w związku z którymi zostało sformułowane.
Oznacza to, że strona skarżąca powinna powołać przepisy (przepis), z których wy-
wodzi tezę o istnieniu zagadnienia prawnego. Wówczas bowiem Sąd Najwyższy ma
dopiero podstawę do oceny, czy przedstawione zagadnienie jest rzeczywiście za-
gadnieniem „prawnym” oraz czy jest to zagadnienie „istotne”.
Jest w sprawie niewątpliwe, że skarżący sformułował zagadnienie, nazywając
je zagadnieniem prawnym, z pominięciem jakichkolwiek przepisów prawa odnoszą-
cych się do poruszonych przez siebie kwestii. Nie można natomiast uznać za speł-
nienie rozważanego warunku przytoczenie obu podstaw kasacji przewidzianych w
art. 3931
k.p.c.
Z tych względów na podstawie art. 3937
§ 1 k.p.c. Sąd Najwyższy odmówił
przyjęcia kasacji do rozpoznania.
========================================