Pełny tekst orzeczenia

UCHWŁA Z DNIA 9 MAJA 2003 R.
SNO 21/03
Przewodniczący: sędzia SN Wiesław Błuś.
Sędziowie SN: Helena Ciepła (sprawozdawca), Iwona Koper.
Sąd Najwyższy – Sąd Dyscyplinarny w Warszawie z udziałem Zastępcy
Rzecznika Dyscyplinarnego oraz protokolanta w sprawie sędziego Sądu
Rejonowego w związku z zażaleniem obrońcy obwinionego na uchwałę Sądu
Apelacyjnego – Sądu Dyscyplinarnego z dnia 24 lutego 2003 r., sygn. akt (...) w
przedmiocie zawieszenia w czynnościach służbowych na czas postępowania
dyscyplinarnego i obniżenia wynagrodzenia po wysłuchaniu Zastępcy
Rzecznika Dyscyplinarnego
u c h w a l i ł:
u t r z y m a ć w mocy zaskarżoną uchwałę.
U z a s a d n i e n i e
Postanowieniem z dnia 1 sierpnia 2002 r. Zastępcy Rzecznika
Dyscyplinarnego Sądu Okręgowego wszczęto w stosunku do sędziego Sądu
Rejonowego postępowanie dyscyplinarne o czyny noszące znamiona przewinień
służbowych oraz przewinienia dyscyplinarnego polegających na:
- zaniechaniu w okresie od dnia 27 lutego 2001 r. do dnia 10 maja 2002 r.
obowiązku niezwłocznego zawiadomienia Prezesa Sądu Okręgowego o
toczących się sprawach sądowych, w których występował jako strona,
tj. przewinienia służbowego z art. 90 u.s.p i art. l07 § 1 u.s.p.;
2
- prowadzenia w okresie od 1991 r. do dnia 1 stycznia 2000 r.
działalności gospodarczej z innymi osobami oraz uzyskiwania
dodatkowych dochodów, tj. przewinienia służbowego z art. 86 § 3 pkt 5
u.s.p. i art. 107 § 1 u.s.p.;
- wykorzystywania w okresie od początku 2001 r. do dnia 31 marca 2001
r. prestiżu urzędu sędziowskiego w celu wspierania osobistego interesu,
żądania od Marii K. miesięcznych wypłat pieniędzy w kwocie od 750 zł
do 1000 zł oraz żądania przeniesienia własności samochodu VW
Multivan stanowiącego własność Przedsiębiorstwa BHU „P.(...)”, czym
rażąco uchybił godności urzędu sędziowskiego, tj. przewinienia
dyscyplinarnego z art. 107 § 1 u.s.p.
Orzeczenie to oparto na następujących ustaleniach:
Do Sądu Rejonowego Wydział I Cywilny wpłynęły dwie sprawy z
powództwa sędziego Sądu Rejonowego o zapłatę, a to:
w dniu 27 lutego 2001 r przeciwko spadkobiercom Andrzeja Ż.
i w dniu 9 stycznia 2002 r. przeciwko Dominikowi K., o zainicjowaniu których
nie powiadomił on Prezesa Sądu Okręgowego, a uczynił to dopiero na wezwanie
Prezesa tego Sądu.
Od 1991 r. do 1999 r. sędzia Sądu Rejonowego utrzymywał zażyłe stosunki
z rodziną, zaangażował się w prowadzenie przez nich przedsiębiorstwa pod
nazwą BHU „P.(...)” udzielając porad prawnych, za co na żądanie otrzymywał
miesięczne wynagrodzenie początkowo po 500 DM, następnie po 500 zł
miesięcznie, a ostatnio od 750 – 1000 zł miesięcznie. Żądał też przeniesienia na
swoją rzecz prawa własności samochodu VW Multivan stanowiącego własność
wymienionego Przedsiębiorstwa.
Rozpoznając sprawę dyscyplinarną sędziego Sądu Rejonowego Sąd
Apelacyjny – Sąd Dyscyplinarny na wniosek Zastępcy Rzecznika uchwałą z
dnia 24 lutego 2003 r. zawiesił wymienionego sędziego w czynnościach
3
służbowych na czas postępowania dyscyplinarnego i obniżył na czas trwania
tego zawieszenia wynagrodzenie o 30%.
Podzielając ustalenia poczynione przez Zastępcę Rzecznika
Dyscyplinarnego Sądu Okręgowego – Sąd Dyscyplinarny uznał, że
uprawdopodabniają one, a w szczególności treść listu pisanego do Marii K., w
wysokim stopniu popełnienie przez sędziego Sądu Rejonowego zarzucanych mu
czynów, dają podstawę do przyjęcia, iż interes wymiaru sprawiedliwości
mógłby być zagrożony przez dalsze wykonywanie przez wymienionego
sędziego czynności służbowych i stanowią dostateczne podstawy do
zawieszenia go w czynnościach służbowych.
Odwołując się do przepisu art. 82 § 2 u.s.p. Sąd Dyscyplinarny stwierdził,
że zachowanie sędziego Sądu Rejonowego opisane w zarzucanych mu czynach,
w rażący sposób godzi w powagę urzędu, pozostaje w sprzeczności z
obowiązkiem dbałości o interes i dobro wymiaru sprawiedliwości oraz
uzasadnia zawieszenie go w czynnościach, zwłaszcza, że czyn opisany w pkt 3
może zawierać znamiona przestępstwa stosowania gróźb bezprawnych.
Jednocześnie na podstawie art. 129 § 3 u.s.p uznał za zasadne obniżenie
wymienionemu sędziemu na czas trwania zawieszenia wynagrodzenia o 30%.
W zażaleniu na wymienioną uchwałę obrońca obwinionego sędziego
zarzucił wadliwą ocenę materiału dowodowego i bezpodstawne przyjęcie
wysokiego prawdopodobieństwa popełnienia zarzucanych czynów na podstawie
zeznań świadków J. i D. K., którzy są zainteresowani w sprawie. Nadto zarzucił
brak w zebranym materiale dostatecznych podstaw do przyjęcia zagrożenia
interesu wymiaru sprawiedliwości dalszym wykonywaniem czynności
służbowych przez obwinionego sędziego.
W konkluzji wniósł o uchylenie zaskarżonej uchwały i oddalenie wniosku
Zastępcy Rzecznika Dyscyplinarnego.
Sąd Najwyższy – Sąd Dyscyplinarny zważył, co następuje:
4
Stanowisko Sądu Apelacyjnego – Sądu Dyscyplinarnego nie może być
skutecznie zwalczane, albowiem znajduje uzasadnienie w przepisach art. 82 § 2
i 129 § 1 i 3 u.s.p. Skarżący bezpodstawnie kwestionuje dokonaną ocenę
zebranego materiału. Fakt niezawiadomienia Prezesa Sądu Okręgowego o
toczących się sprawach potwierdził w swoich zeznaniach sędzia Sądu
Okręgowego X. Y. pełniący obowiązki Prezesa tego Sądu. Natomiast zeznania
świadków M. i D. K. korespondują z treścią listu pisanego przez obwinionego
sędziego, którego autorstwo przyznał.
W tak zebranym materiale dowodowym Sąd Apelacyjny – Sąd
Dyscyplinarny miał podstawy do przyjęcia, że uprawdopodabnia on w wysokim
stopniu popełnienie przez obwinionego sędziego zarzucanych mu czynów, co
wystarcza do zawieszenia go w czynnościach służbowych, a nie przesądza o
odpowiedzialności dyscyplinarnej. Słusznie też ,wbrew stanowisku skarżącego,
Sąd ten przypisał zachowaniu obwinionego sędziego właściwy ciężar
gatunkowy i w konsekwencji trafnie przyjął, iż dalsze wykonywanie przez niego
czynności służbowych, przez czas trwania postępowania dyscyplinarnego,
mogłoby godzić w powagę urzędu i zagrażać interesowi wymiaru
sprawiedliwości, któremu to zagrożeniu zapobiega zawieszenie w czynnościach.
Konsekwencją zawieszenia było zgodnie z przepisem art. 129 § 3 u.s.p.
obniżenie wynagrodzenia, w stopniu, który nie budzi zastrzeżeń.
Z tych względów Sąd Najwyższy zaskarżoną uchwałę utrzymał w mocy.