Pełny tekst orzeczenia

Wyrok z dnia 11 czerwca 2003 r.
I PK 273/02
Naruszenie przez pracodawcę zasad współżycia społecznego (uczci-
wego działania, dobrych obyczajów, przyzwoitości, lojalności wobec pracow-
nika) stanowi czyn niedozwolony (art. 415 k.c. w związku z art. 300 k.p.).
Przewodniczący SSN Józef Iwulski, Sędziowie SN: Katarzyna Gonera (spra-
wozdawca), Jadwiga Skibińska-Adamowicz.
Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 11 czerwca 2003 r.
sprawy z powództwa Urszuli N. przeciwko PKP SA Zakładowi Teleinformatyki Kole-
jowej w P. o zapłatę, na skutek kasacji strony pozwanej od wyroku Sądu Okręgowe-
go-Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Poznaniu z dnia 22 lutego 2002 r. [...]
o d d a l i ł kasację;
zasądził od strony pozwanej na rzecz powódki kwotę 1.125 (jeden tysiąc sto
dwadzieścia pięć ) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
U z a s a d n i e n i e
Sąd Rejonowy-Sąd Pracy w Wolsztynie wyrokiem z 10 października 2001 r.
[...] utrzymał w mocy wyrok zaoczny z 9 marca 2001 r., którym tenże Sąd zasądził od
strony pozwanej - PKP S.A. Zakładu Teleinformatyki Kolejowej w P. na rzecz powód-
ki Urszuli N. tytułem odprawy kwotę 17.914,35 zł z ustawowymi odsetkami od 10
stycznia 2001 r. do dnia zapłaty.
Rozpoznając sprawę w wyniku wniesienia przez stronę pozwaną sprzeciwu od
wyroku zaocznego, Sąd Rejonowy ustalił, że powódka Urszula N. była zatrudniona u
pozwanego pracodawcy na podstawie umowy o pracę w pełnym wymiarze czasu
pracy w okresie od 1 listopada 1983 r. do 30 września 2000 r. na stanowisku telegra-
fisty i starszego telegrafisty. Pozwany podjął 29 września 2000 r. decyzję o wypowie-
dzeniu powódce umowy o pracę w oparciu o art. 30 § 1 pkt 2 k.p. w związku z art. 1
ust. 1 i art. 10 ustawy z dnia 28 grudnia 1989 r. o szczególnych zasadach rozwiązy-
2
wania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn dotyczących zakładu pracy oraz
o zmianie niektórych ustaw. Jednocześnie pozwany na podstawie art. 36¹ § 1 k.p.
zastosował wobec powódki skrócony do 1 miesiąca okres wypowiedzenia, wobec
czego umowa o pracę miała ulec rozwiązaniu z dniem 31 października 2000 r. Decy-
zja o wypowiedzeniu umowy została podjęta przez pracodawcę z dnia na dzień, bez
żadnej konsultacji ze związkami zawodowymi. Już 29 września 2000 r pozwany
przygotował dokumenty niezbędne do rozwiązania z pracownikami umów o pracę, w
tym również dla powódki Urszuli N. Pracownica pozwanego - Irena H. została zobo-
wiązana do tego, aby wypowiedzenia zostały wręczone pracownikom tego samego
dnia lub najpóźniej dnia następnego, tj. 30 września 2000 r., aby natychmiast rozpo-
czął bieg okres wypowiedzenia. Wobec faktu, że powódka w dniu 29 września 2000
r. nie świadczyła pracy, Irena H. próbowała skontaktować się z nią telefonicznie i w
tym celu zadzwoniła do niej do domu. Telefon w domu powódki odebrała jej córka
Magdalena N., której Irena H. przekazała informację, aby powódka pilnie skontakto-
wała się z zakładem pracy w P. Powódka jeszcze tego samego dnia zatelefonowała
do P. i wówczas dowiedziała się, że została zwolniona. Powódka zobowiązała się, iż
stawi się u pozwanego 2 października 2000 r. i podpisze wszystkie dokumenty zwią-
zane z rozwiązaniem z nią stosunku pracy. W dniu 2 października 2000 r. stawiła się
w zakładzie pracy w P. i pokwitowała odbiór wypowiedzenia umowy o pracę oraz za
namową pracodawcy, napisała prośbę o rozwiązanie z nią stosunku pracy z dniem
30 września 2000 r. Oba dokumenty powódka podpisała z datą wsteczną, tj. z dniem
29 września 2000 r. Pozwany we wrześniu 2000 r. znał już treść przepisów ustawy z
dnia 8 września 2000 r. o komercjalizacji, restrukturyzacji i prywatyzacji przedsiębior-
stwa państwowego „Polskie Koleje Państwowe” (Dz.U. Nr 84, poz. 948) i wysokości
odpraw przysługujących pracownikom zgodnie z przepisami tej ustawy w razie roz-
wiązania z nimi umów o pracę. W związku z rozwiązaniem z powódką umowy o
pracę pozwany wypłacił jej rekompensatę pieniężną w łącznej kwocie 12.085,65 zł, w
tym odprawę w wysokości 4.028,55 zł oraz odszkodowanie za skrócony okres wy-
powiedzenia w wysokości 8.057,10 zł.
Na podstawie tak ustalonego stanu faktycznego Sąd Rejonowy rozważał, czy
ustawa z dnia 8 września 2000 r. o komercjalizacji, restrukturyzacji i prywatyzacji
przedsiębiorstwa państwowego „Polskie Koleje Państwowe”, a zwłaszcza ją przepisy
art. 48 i 49 ust. 1, mają zastosowanie do roszczenia powódki o zasądzenie od strony
pozwanej kwoty 17.914,35 zł. Ustawa ta weszła w życie 14 dni po jej ogłoszeniu, tj. z
3
dniem 26 października 2000 r. Jednakże art. 48 ustawy stanowił, że pracownicy, z
którymi rozwiązanie stosunku pracy nastąpiło w latach 2000 - 2002 z przyczyn doty-
czących zakładu pracy, a którzy nie spełniają warunków umożliwiających uzyskanie
praw do emerytury, urlopu kolejowego lub świadczenia przedemerytalnego, mają
prawo do jednorazowej odprawy pieniężnej. Z kolei przepis art. 49 ust. 1 wysokość
odprawy określa na kwotę 30.000 zł. Sąd Rejonowy zwrócił uwagę, że Kodeks pracy
nie reguluje problematyki działania lub niedziałania wstecz przepisów prawa (zasady
nieretroakcji). Stąd też na podstawie art. 300 k.p. do stosunków pracy odpowiednie
zastosowanie ma art. 3 k.c., zgodnie z którym ustawa nie ma mocy wstecznej, chyba
że wynika to z jej brzmienia lub celu. Trybunał Konstytucyjny dokonując badania
zgodności z Konstytucją RP aktów normatywnych przewidujących działanie prawa
wstecz, wielokrotnie zajął stanowisko (obecnie już utrwalone), że w świetle art. 2
Konstytucji, stanowiącego że Rzeczpospolita Polska jest demokratycznym państwem
prawnym, urzeczywistniającym zasady sprawiedliwości społecznej, dopuszczenie
działania prawa z mocą wsteczną może mieć miejsce tylko wyjątkowo, gdy istnieją
ku temu ważne powody i gdy takie wsteczne działanie wynika z brzmienia przepisu.
Zdaniem Sądu Rejonowego z brzmienia przepisów ustawy o komercjalizacji, re-
strukturyzacji i prywatyzacji przedsiębiorstwa państwowego „Polskie Koleje Pań-
stwowe”, zwłaszcza ze sformułowania „rozwiązanie stosunku pracy nastąpiło w la-
tach 2000 - 2002”, wynika jednoznacznie, iż przepisy art. 48 i 49 mają działanie
wsteczne i obejmują swoją regulacją okres od 1 stycznia 2000 r., a nie dopiero od 26
października 2000 r., czyli od dnia wejścia w życie ustawy. Sąd pierwszej instancji
zwrócił też uwagę, że analiza innych przepisów ustawy, np. art. 22 ust. 1, wskazuje
na to, że ustawa reguluje zobowiązania pieniężne PKP według stanu na dzień 30
czerwca 2000 r., a więc również wstecznie w stosunku do daty wejścia ustawy w ży-
cie.
W ocenie Sądu Rejonowego pomimo faktu, że z powódką rozwiązano stosu-
nek pracy z dniem 30 września 2000 r., czyli na 27 dni przed wejściem w życie
przedmiotowej ustawy, brzmienie przepisów art. 48 i 49 ustawy uzasadnia wniosek,
iż mają one moc wsteczną i obejmują również takie przypadki, jak przypadek po-
wódki - pracownika, z którym rozwiązano umowę o pracę przed dniem wejścia w ży-
cie ustawy. Na ich podstawie należało zasądzić od pozwanego na rzecz powódki
kwotę w wysokości 17.914,35 zł, czyli różnicę między świadczeniem wypłaconym
(12.085,65 zł) a świadczeniem przewidzianym w ustawie (30.000 zł). Jest bowiem
4
bezsporne, że pozwany rozwiązał z powódką stosunek pracy z przyczyn dotyczą-
cych zakładu pracy - co znajduje odzwierciedlenie w treści wydanego powódce świa-
dectwa pracy. Spełniony został zatem przewidziany w art. 48 przedmiotowej ustawy
warunek wypłaty jednorazowej odprawy pieniężnej. Powódka ma stałe miejsce za-
mieszkania na obszarze powiatu, w którym stopa bezrobocia w dniu rozwiązania sto-
sunku pracy była większa niż przeciętna stopa bezrobocia w kraju. Tym samym
spełniona została również druga przesłanka do wypłaty dochodzonej odprawy, okre-
ślona w art. 49 ust. 1. Powódka spełnia również wymagania określone w art. 50
ustawy. Sąd Rejonowy zauważył, że nawet gdyby przyjąć, że faktycznie przepisy
ustawy nie miały mocy wstecznej i zaczęły obowiązywać dopiero od 26 października
2000 r - to jest po dacie rozwiązania z powódką umowy o pracę - to działania praco-
dawcy należałoby uznać za sprzeczne z zasadami współżycia społecznego i stano-
wiące przejaw nadużycia prawa. Pracodawca wiedząc bowiem, że wejdzie w życie
ustawa, która korzystniej dla zwalnianego pracownika ma regulować kwestie związa-
ne z wypłatą odpraw pieniężnych, dążył za wszelką cenę do rozwiązania z powódką
umowy o pracę przed wejściem w życie korzystniejszych dla niej przepisów. Pozwa-
ny wypowiedział powódce - swojemu długoletniemu pracownikowi - umowę o pracę z
zastosowaniem skróconego do jednego miesiąca okresu wypowiedzenia. Mimo to
umowa miała trwać do 31 października 2000 r., wobec tego pracodawcy zależało na
tym - o co usilnie zabiegał - aby powódka stawiła się bezzwłocznie w zakładzie pracy
i podpisała wcześniej przygotowane dokumenty. Bezsporne jest, że powódka stawiła
się w zakładzie pracy w dniu 2 października 2000 r. i dopiero wówczas za namową
pracodawcy sporządziła wniosek o skrócenie ustawowego okresu wypowiedzenia do
30 września 2000 r. Pracodawca zaś w piśmie również opatrzonym datą wsteczną, tj.
29 września 2000 r., „uwzględnił” wniosek powódki, który faktycznie do tego dnia
wcale jeszcze nie został złożony. Takie działanie pozwanego, jak stwierdził Sąd Re-
jonowy, w świetle art. 8 k.p. nie może być uznane za wykonywanie prawa i nie korzy-
sta z ochrony.
Sąd Okręgowy w Poznaniu-Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych wyrokiem z
22 lutego 2002 r. [...] oddalił apelację strony pozwanej, w której zarzucono narusze-
nie prawa materialnego poprzez błędną wykładnię art. 48 ustawy z dnia 8 września
2000 r. o komercjalizacji, restrukturyzacji i prywatyzacji przedsiębiorstwa państwo-
wego „Polskie Koleje Państwowe” oraz niewłaściwe zastosowanie art. 3 k.c. i art. 8
k.p., a ponadto sprzeczność istotnych ustaleń Sądu z treścią zebranego w sprawie
5
materiału dowodowego polegającą na ustaleniu, że pozwany znał w dniu rozwiązania
z powódką umowy o pracę ostateczną treść ustawy z dnia 8 września 2000 r.
Sąd Okręgowy podzielił ustalenia faktyczne Sądu Rejonowego, a także doko-
naną na ich podstawie subsumcję i rozważania prawne. Nie podzielił w szczególno-
ści zarzutów apelacji co do naruszenia art. 48 ustawy o komercjalizacji, restruktury-
zacji i prywatyzacji przedsiębiorstwa państwowego „Polskie Koleje Państwowe”, a
także art. 3 k.c. oraz 8 k.p. Sąd Okręgowy podkreślił, że trudne do oszacowania
skutki finansowe dla pozwanego, mogące wyniknąć z realizacji roszczeń pracowni-
ków zwalnianych od 1 stycznia 2000 r. do dnia wejścia ustawy w życie o wypłatę ko-
rzystniejszych świadczeń, nie uzasadniają wadliwego stosowania ustawy, a co za
tym idzie łamania praw pracowników. Biorąc powyższe po uwagę, a także fakt, że
powódka spełnia przesłanki określone w art. 48, art. 49 ust. 1 oraz art. 50 przedmio-
towej ustawy, Sąd drugiej instancji podzielił pogląd Sądu Rejonowego, iż jej żądanie
było uzasadnione. Sąd Okręgowy za słuszne uznał ustalenie, że pozwany w dacie
rozwiązywania z powódką umowy o pracę wiedział o treści ustawy z dnia 8 września
2000 r., a tym samym działał niezgodnie z zasadami współżycia społecznego. Nie
kwestionując samej zasadności rozwiązania umowy o pracę z powódką, Sąd Okrę-
gowy krytycznie ocenił sposób, w jaki pozwany pracodawca dokonał wypowiedzenia.
Z zachowania pozwanego wynika bowiem, że dążył za wszelką cenę, by umowę o
pracę rozwiązać jak najszybciej, jeszcze przed wejściem w życie przedmiotowej
ustawy.
Wyrok Sądu Okręgowego zaskarżyła w całości kasacją strona pozwana. Peł-
nomocnik skarżącej oparł kasację na podstawie naruszenia prawa materialnego
przez: 1) błędną wykładnię art. 48 i 49 ustawy z dnia 8 września 2000 r. o komercjali-
zacji, restrukturyzacji i prywatyzacji przedsiębiorstwa państwowego “Polskie Koleje
Państwowe” wskutek uznania, że ze sformułowania „rozwiązanie stosunku pracy
nastąpiło w latach 2000 - 2002” wynika jednoznacznie, iż przepisy art. 48 i 49 ustawy
o komercjalizacji obejmują swoją regulacją okres od 1 stycznia 2000 r., a nie dopiero
od 26 października 2000 r., czyli od dnia wejścia w życie ustawy; 2) niewłaściwe za-
stosowanie art. 3 k.c. i naruszenie zasady lex retro non agit wskutek uznania, iż art.
48 i 49 ustawy o komercjalizacji mają moc wsteczną.
Przedstawiając okoliczności uzasadniające rozpoznanie kasacji, pełnomocnik
strony pozwanej wskazał, iż w sprawie występuje istotne zagadnienie prawne pole-
gające na rozstrzygnięciu kwestii, czy postanowienia art. 48 i 49 ustawy o komercja-
6
lizacji mają moc wsteczną i wprowadzają uzasadnione odstępstwo od zasady lex re-
tro non agit wynikającej z art. 3 k.c., czy też w następstwie niewłaściwej interpretacji
przepisów ustawy doszło do naruszenia zasady nieretroakcji. Ponadto zdaniem skar-
żącej istnieje potrzeba wykładni przepisów art. 48 i 49 ustawy o komercjalizacji bu-
dzących poważne wątpliwości z uwagi na sformułowanie „rozwiązanie stosunku
pracy nastąpiło w latach 2000 -2002”, z którego nie wynika jednoznacznie, czy prze-
pisy mają zastosowanie do osób zwalnianych od 1 stycznia 2000 r., czy też od 26
października 2000 r., tj. od dnia wejścia w życie ustawy.
Strona pozwana wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku przez uwzględnienie
apelacji i oddalenie powództwa, ewentualnie o uchylenie wyroku i przekazanie
sprawy w tym zakresie Sądowi Okręgowemu do ponownego rozpoznania.
W odpowiedzi na kasację pełnomocnik powódki wniósł o jej oddalenie.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Kwestia wykładni przepisów art. 48 i 49 ustawy z dnia 8 września 2000 r. o
komercjalizacji, restrukturyzacji i prywatyzacji przedsiębiorstwa państwowego „Pol-
skie Koleje Państwowe” była już przedmiotem wypowiedzi Sądu Najwyższego, który
w niepublikowanych dotąd wyrokach z 10 października 2002 r., I PKN 476/01 oraz z
5 grudnia 2002 r., I PKN 647/01 zajął stanowisko, zgodnie z którym celem ustawy
była miedzy innymi restrukturyzacja zatrudnienia, a w jej ramach przyznanie prawa
do odpraw pracownikom, z którymi stosunki pracy zostały rozwiązane w latach 2000-
2002 (w tekście pierwotnym, w obecnym stanie prawnym - w latach 2000-2003), co
należy rozumieć jako przyznanie odpraw pracownikom zwalnianym od 1 stycznia
2000 r. do 31 grudnia 2002 r. (w obecnym stanie prawnym do 31 grudnia 2003 r.),
inaczej mówiąc - mimo wejścia w życie ustawy dopiero 26 października 2000 r. -
prawo do odprawy przysługuje także pracownikom zwolnionym z pracy w roku 2000
przed tą datą.
Problem prawny objęty zarzutami kasacji oraz zagadnienie przedstawione
przez stronę skarżącą jako okoliczność uzasadniająca rozpoznanie kasacji mogą być
uznane za kontrowersyjne. Możliwość retroaktywnego skutku ustawy jest bowiem
zagadnieniem teoretycznie (doktrynalnie) i praktycznie (legislacyjnie oraz jurydycz-
nie) skomplikowanym i wywołującym szereg wątpliwości interpretacyjnych. W odnie-
sieniu do art. 48 i 49 ustawy o komercjalizacji, restrukturyzacji i prywatyzacji przed-
7
siębiorstwa państwowego „Polskie Koleje Państwowe” są poważne argumenty prze-
mawiające zarówno za przyjęciem wstecznego działania tych przepisów (przedsta-
wione choćby w uzasadnieniach wyroków Sądu Najwyższego w sprawach I PKN
476/01 i I PKN 647/01), jak i przeciwko stosowaniu tych przepisów w stosunku do
stanów faktycznych sprzed dnia wejścia w życie ustawy (o czym świadczą liczne
procesy prowadzone w całym kraju w związku z powództwami wytoczonymi przez
zwolnionych pracowników Polskim Kolejom Państwowym i zapadłe w tych procesach
wyroki sądów powszechnych).
W rozpoznawanej sprawie rozstrzyganie kontrowersji dotyczących wykładni
art. 48 i 49 ustawy o komercjalizacji, restrukturyzacji i prywatyzacji przedsiębiorstwa
państwowego “Polskie Koleje Państwowe” nie jest jednak konieczne, a przesądzenie
spornego zagadnienia w jedną lub druga stronę nie miałoby wpływu na treść roz-
strzygnięcia. Poza językową i celowościową wykładnią przepisów art. 48 i 49 tej
ustawy - zgodną z dotychczasowymi wypowiedziami Sądu Najwyższego w tym
przedmiocie (por. wyroki w sprawach I PKN 476/01 i I PKN 647/01) - Sądy obu in-
stancji przywołały także dalszą argumentację, która ma niebagatelne znaczenie dla
oceny zasadności roszczeń pracownika w tej konkretnej sprawie, w ustalonym stanie
faktycznym. Otóż pracodawcy przypisano świadome i celowe działanie, może jesz-
cze nie sprzeczne z prawem, ale z pewnością sprzeczne z zasadami współżycia
społecznego. Sądy obu instancji oceniły bowiem usilne starania pracodawcy, aby
stosunek pracy z powódką został rozwiązany jeszcze przed wejściem w życie
ustawy, jako naruszenie obowiązku lojalności pracodawcy wobec pracownika, naka-
zu uczciwości i przyzwoitości, jako wykorzystanie niewiedzy pracownika co do przy-
sługujących mu z mocy ustawy uprawnień (w tym przypadku do odprawy) i doprowa-
dzenie go w związku z tą niewiedzą do złożenia niekorzystnego oświadczenia woli, tj.
wyrażenia zgody na rozwiązanie stosunku pracy przed upływem ustawowego okresu
wypowiedzenia. Z ustalonego stanu faktycznego, niepodważonego w kasacji w jaki-
kolwiek sposób, wynika bowiem, że decyzja pracodawcy o rozwiązaniu z powódką
umowy o pracę podjęta 29 września 2000 r. została jej zakomunikowane telefonicz-
nie jeszcze tego samego dnia, ale pisemne oświadczenie pracodawcy zostało jej
faktycznie doręczone dopiero 2 października 2000 r., przy czym dopiero tego dnia za
namową pracodawcy powódka napisała prośbę o rozwiązanie z nią stosunku pracy z
dniem 30 września 2000 r. i pismo to podpisała z ustaloną datą wsteczną 29 wrze-
śnia 2000 r. Pracodawca nie poinformował przy tym powódki, że wyrażając zgodę na
8
rozwiązanie stosunku pracy przed wejściem w życie ustawy z 8 września 2000 r.
utraci ona uprawnienia do odprawy, nakłonił ją natomiast do antydatowania złożo-
nych oświadczeń.
Kwalifikacja opisanego zachowania pracodawcy dokonana przez Sądy obu in-
stancji oznacza w istocie przypisanie mu deliktu. Naruszenie zasad współżycia spo-
łecznego - uczciwego działania, dobrych obyczajów, przyzwoitości, lojalności - sta-
nowi czyn niedozwolony (art. 415 k.c.), srodzący odpowiedzialność odszkodowaw-
czą. Zasądzoną na rzecz powódki uzupełniającą część odprawy można w takiej sy-
tuacji potraktować jako odszkodowanie. Nawet gdyby przyjąć, jak twierdzi w kasacji
strona pozwana, że do sytuacji powódki nie stosuje się przepisów art. 48 i 49 ustawy
o komercjalizacji, restrukturyzacji i prywatyzacji przedsiębiorstwa państwowego „Pol-
skie Koleje Państwowe” (ponieważ jej stosunek pracy z pozwanym pracodawcą uległ
niewątpliwie rozwiązaniu przed dniem wejścia w życie tej ustawy), a zatem nie przy-
sługuje jej odprawa pieniężna w wysokości 30.000 zł, to jednocześnie należałoby
wziąć pod uwagę przyczynę i okoliczności, w jakich powódka utraciła to prawo do
odprawy. Powódka utraciła prawo do odprawy dlatego, że umowa o pracę została
rozwiązana nie ze skutkiem na dzień 31 października 2000 r., jak to powinno mieć
miejsce lege artis nawet przy skróceniu do jednego miesiąca okresu wypowiedzenia,
lecz z dniem 30 września 2000 r. W ten sposób - w wyniku działań strony pozwanej,
szczegółowo opisanych w ustaleniach faktycznych Sądów obu instancji - powódka
utraciła prawo do uzyskania świadczenia, które niewątpliwie przysługiwałoby jej,
gdyby umowa została rozwiązana w terminie określonym przepisami Kodeksu pracy.
Powyższe rozważania prowadzą do wniosku, że nawet gdyby przyjąć sposób
wykładni przepisów art. 48 i 49 ustawy o komercjalizacji, restrukturyzacji i prywatyza-
cji przedsiębiorstwa państwowego „Polskie Koleje Państwowe” prezentowany w ka-
sacji, a zatem, że przepisy dotyczące odpraw stosuje się do pracowników, z którymi
stosunek pracy został rozwiązany po wejściu w życie ustawy, powódka powinna
otrzymać odszkodowanie rekompensujące jej szkodę, jaką poniosła w następstwie
sprzecznych z zasadami współżycia społecznego działań pracodawcy, które w spo-
sób świadomy i celowy (a zatem zawiniony) miały doprowadzić do utraty przysługu-
jących jej uprawnień do odprawy. W tych okolicznościach należało dojść do wniosku,
że rozstrzygnięcie Sądu drugiej instancji odpowiada prawu, a użyta przez ten Sąd
argumentacja prawna, wskazująca na przyjęcie konstrukcji deliktu, nie została w ża-
den sposób zakwestionowana w kasacji.
9
Mając powyższe na uwadze Sąd Najwyższy orzekł jak w sentencji.
========================================