Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE Z DNIA 21 PAŹDZIERNIKA 2003 R.
SNO 37/03
W postępowaniu dyscyplinarnym nie można stosować art. 540 k.p.k.
określającego podstawy wznowienia postępowania karnego, skoro kwestia
ta uregulowana jest autonomicznie w ustawie – Prawo o ustroju sądów
powszechnych (art. 128 ustawy).
Przewodniczący: SN Piotr Hofmański (sprawozdawca).
Sędziowie SN: Marek Pietruszyński, Henryk Pietrzkowski.
Sąd Najwyższy – Sąd Dyscyplinarny w Warszawie na posiedzeniu bez
udziału stron (art. 544 § 3 k.p.k.) w dniu 21 października 2003 r. po rozpoznaniu
wniosku obrońcy sędziego Sądu Rejonowego o wznowienie postępowania
dyscyplinarnego zakończonego prawomocnym wyrokiem Wyższego Sądu
Dyscyplinarnego z dnia 23 maja 2000 r., sygn. akt (...) utrzymującym w mocy
wyrok Sądu Dyscyplinarnego z dnia 23 listopada 1999 r., sygn. akt (...)
postanowił:
1) w n i o s e k o d d a l i ć;
2) kosztami sądowymi postępowania obciążyć Skarb Państwa.
U z a s a d n i e n i e
Wyrokiem Sądu Dyscyplinarnego z dnia 23 listopada 1999 r. sędzia Sądu
Rejonowego uznana została za winną tego, że w okresie od połowy listopada
1996 roku wbrew obowiązującym przepisom regulującym czas pracy sędziego
określonym w art. 65 ustawy z dnia 20 czerwca 1985 r. – Prawo o ustroju sądów
powszechnych i poleceniom przewodniczącego wydziału oraz kierownictwa
2
Sądu Rejonowego odmawiała świadczenia pracy na stanowisku sędziego w
czasie stosownym do jej zadań, a następnie od dnia 14 marca 1998 r. do dnia 10
września 1998 r. nie stawiała się do pracy w Sądzie Rejonowym i nie
usprawiedliwiła swojej nieobecności, tj. czynu z art. 80 § 1 ustawy z dnia 20
czerwca 1985 r. – Prawo o ustroju sądów powszechnych za co na podstawie art.
82 § 1 pkt 5 tej ustawy skazana na karę dyscyplinarną wydalenia ze służby
sędziowskiej.
Wyrok powyższy, poddany kontroli instancyjnej na skutek odwołania
obwinionej, utrzymany został w mocy wyrokiem Wyższego Sądu
Dyscyplinarnego z dnia 23 maja 2000 r.
Aktualnie obrońca obwinionej wniósł wniosek o wznowienie postępowania
w sprawie. Nie wskazując ewentualnej podstawy wznowienia autor wniosku
wywiódł, iż dotychczas obwiniona nie wskazywała, iż w „okresie objętym
aktem oskarżenia” nie mogła pracować z powodu przewlekłej choroby, a swoją
nieobecność w pracy uważała za usprawiedliwioną z powodu błędnej
interpretacji przepisu art. 60 § 1 ustawy – Prawo o ustroju sądów powszechnych.
W pisemnej odpowiedzi na wniosek Zastępca Rzecznika Dyscyplinarnego
w Sądzie Okręgowym wniósł o oddalenie wniosku.
Sąd Najwyższy – Sąd Dyscyplinarny zważył, co następuje:
Wniosek nie jest zasadny i nie zasługuje na uwzględnienie. Jego autor,
choć nie wskazuje który przepis miałby być podstawą wznowienia
postępowania w sprawie, usiłuje wykazać, iż w sprawie po wydaniu
prawomocnego orzeczenia ujawniły się nowe fakty lub dowody nie znane
przedtem Sądowi, wskazujące na to, iż wyszły na jaw nowe okoliczności lub
dowody, które mogły uzasadniać uniewinnienie w rozumieniu art.126 § 2
ustawy – Prawo o ustroju sądów powszechnych.
Argumentacja, która – zdaniem obrońcy obwinionej – ma uzasadniać
wniosek o wznowienie może być określona jako wprost niedorzeczna. Nie da się
3
bowiem nie dostrzec, iż okoliczności, które podnoszone są we wniosku, nie są
okolicznościami, które teraz dopiero wyszły na jaw w rozumieniu art. 126 § 2
ustawy – Prawo o ustroju sądów powszechnych. Okoliczność, iż obwiniona
pozostawała w błędzie co do interpretacji art. 60 § 1 poprzednio obowiązującej
ustawy – Prawo o ustroju sądów powszechnych podnoszona była i oceniona w
toku postępowania przed sądami dyscyplinarnymi.
Nie jest także okolicznością nową fakt choroby obwinionej w okresie,
którego dotyczy skazanie. Niezależnie od tego, iż nie przedstawiono żadnej
dokumentacji świadczącej o niezdolności obwinionej do pracy w
„inkryminowanym” okresie, trzeba zauważyć, że przepis art. 126 § 2 Prawa o
u.s.p. – odmiennie niż art. 540 § 1 pkt 2 k.p.k. nie uzależnia możliwości
wznowienia postępowania od tego, czy ujawnione okoliczności nie były znane
Sądowi. Wskazuje zaś, iż chodzi o nowe okoliczności lub dowody, które wyszły
na jaw po prawomocnym skazaniu. W postępowaniu dyscyplinarnym nie można
zaś stosować art. 540 k.p.k. określającego podstawy wznowienia postępowania
karnego, skoro kwestia ta uregulowana jest autonomicznie w ustawie – Prawo o
ustroju sądów powszechnych (por. art. 128 tej ustawy). Nie sposób w związku z
tym przyjąć, iż wynikający ze stanu zdrowia fakt niezdolności sędziego do
wywiązywania się z jego obowiązków mógłby być oceniony jako okoliczność
nowa – dająca podstawę do wznowienia postępowania w sprawie.
Uwzględniwszy powyższe, orzeczono jak w postanowieniu, o kosztach
rozstrzygając stosownie do art. 133 ustawy – Prawo o ustroju sądów
powszechnych.