III KRS 4/03
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:14-11-2012
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Wyrok z dnia 4 listopada 2003 r.
III KRS 4/03
Wyrażenie przez Krajową Radę Sądownictwa zgody na dalsze zajmowa-
nie przez sędziego stanowiska nie może nastąpić w przypadku złożenia wnio-
sku po terminie określonym w art. 69 § 3 ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. - Prawo
o ustroju sądów powszechnych (Dz.U. Nr 98, poz. 1070 ze zm.).
Przewodniczący SSN Beata Gudowska, Sędziowie SN: Krystyna Bednarczyk
(sprawozdawca), Maria Tyszel.
Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 4 listopada 2003 r.
sprawy z odwołania Barbary S.-M. od uchwały Krajowej Rady Sądownictwa [...] z
dnia 18 lutego 2003 r. w sprawie przeniesienia sędziego w stan spoczynku
o d d a l i ł odwołanie.
U z a s a d n i e n i e
Uchwałą z dnia 18 lutego 2003 r. Krajowa Rada Sądownictwa nie wyraziła
zgody na dalsze zajmowanie stanowiska sędziego przez Barbarę S.-M., sędziego
Sądu Rejonowego w W. Krajowa Rada Sądownicza uznała, że wniosek zgłoszony 31
grudnia 2002 r. został złożony po upływie terminu określonego w art. 69 § 3 ustawy z
dnia 27 lipca 2001 r. - Prawo o ustroju sądów powszechnych (Dz.U. Nr 98, poz. 1070
ze zm.) wynoszącego sześć miesięcy przed ukończeniem przez sędziego 65 roku
życia. Termin ten w przypadku sędziego Barbary S.-M. upłynął 4 grudnia 2002 r.
W odwołaniu od tej uchwały sędzia Barbara S.-M. wniosła o jej uchylenie za-
rzucając, że niezawinione przez nią uchybienie terminowi ma oczywisty wpływ na jej
sytuację w postępowaniu o wyrażenie zgody na dalsze zajmowanie stanowiska. W
uzasadnieniu odwołania podniosła, że przed objęciem stanowiska sędziego praco-
wała w zakładach pracy, gdzie była stosowana zasada, iż pracownik odchodził na
emeryturę z końcem miesiąca, w którym osiągnął wiek emerytalny. Taka samą za-
sadę odniosła w stosunku do swojej sytuacji i będąc przekonana o słuszności takiej
2
interpretacji art. 69 § 3 Prawa o ustroju sądów powszechnych nie składała wniosku o
przywrócenie terminu. Uchwała przyjmująca, iż wniosek złożyła po terminie, dotkliwie
narusza jej interes, gdyż przejście w stan spoczynku obniży jej dochody i uniemożliwi
spłacenie zaciągniętego kredytu.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 69 § 1 Prawa o ustroju sądów powszechnych Krajowa Rada
Sądownictwa może na wniosek sędziego wyrazić zgodę na dalsze zajmowanie sta-
nowiska po ukończeniu 65 roku życia. Przepis art. 69 § 3 zakreśla sędziemu termin
do zgłoszenia takiego wniosku, które musi nastąpić przed upływem sześciu miesięcy
przed ukończeniem przez sędziego 65 roku życia. Wyrażenie przez Krajową Radę
Sądownictwa zgody na dalsze zajmowanie przez sędziego stanowiska nie może na-
stąpić w przypadku niezłożenia przez sędziego wniosku w terminie określonym w art.
69 § 3. Zgłoszenie wniosku po upływie terminu jest równoznaczne z brakiem wnio-
sku, a zgoda nie może być wyrażona bez wniosku sędziego. Kwestia przyczyn uchy-
bienia terminu, które określone zostały w odwołaniu jako niezawinione, nie może być
przedmiotem rozważań Sądu Najwyższego, gdyż nie była ona podnoszona w piśmie
do Krajowej Rady Sądownictwa z dnia 31 grudnia 2002 r. Nie było w nim wniosku o
uznanie spóźnienia za usprawiedliwione ani też wniosku o przywrócenie terminu.
Zgodnie z dotychczasowym orzecznictwem Sądu Najwyższego w sprawach z odwo-
łania od uchwały Krajowej Rady Sądownictwa nie jest dopuszczalne powoływanie
nowych faktów i dowodów (art. 39311
§ 2 k.p.c.) - wyroki Sądu Najwyższego z dnia
14 marca 2002 r. III KRS 1/ 02 (OSNAPiUS 2002 nr 18, poz. 448) i z dnia 27 marca
2002 r. III KRS 2/02 (OSNAPiUS 2002 nr 21, poz. 535). Sąd Najwyższy może oce-
niać zatem tylko materiał przedstawiony Krajowej Radzie Sądownictwa.
Na podstawie art. 13 ust. 2 ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. o Krajowej Radzie
Sądownictwa (Dz.U. Nr 100, poz. 1082 ze zm.) uchwała wydana w indywidualnej
sprawie poza wyjątkami określonymi tym przepisie, może być zaskarżona do Sądu
Najwyższego z powodu jej sprzeczności z prawem, o ile przepisy odrębne nie stano-
wią inaczej. Kontroli Sądu Najwyższego jest więc poddana zgodność uchwały z pra-
wem. W związku z tym odwołanie może być rozpoznawane tylko w takim zakresie, w
jakim zarzuca Krajowej Radzie Sądownictwa naruszenie prawa. W tym zakresie
wnosząca odwołanie przedstawia własną interpretację przepisu art. 69 § 3 Prawa o
3
ustroju sądów powszechnych, zgodnie z którą określony w nim termin upływa z koń-
cem miesiąca przypadającego sześć miesięcy wstecz przed miesiącem, w którym
zostanie osiągnięty wiek 65 lat. Taka interpretacja nie znajduje żadnego uzasadnie-
nia w brzmieniu omawianego przepisu, który w sposób wyraźny określa ten termin
jako sześć miesięcy przed dniem osiągnięcia wskazanego wieku. Argumentacja za-
warta w odwołaniu nie odnosi się w ogóle do treści przepisu, lecz oparta jest na
praktyce stosowanej w sytuacjach regulowanych innymi przepisami niż Prawo o
ustroju sądów powszechnych. Argumentacja ta nie może być przez Sąd Najwyższy
podzielona i nie ma żadnych podstaw do uznania, że zaskarżona uchwała zapadła z
naruszeniem prawa.
Z tych przyczyn Sąd Najwyższy na podstawie art. 13 ust. 5 ustawy o Krajowej
Radzie Sądownictwa oddalił odwołanie.
========================================
III KRS 4/03
Wyrażenie przez Krajową Radę Sądownictwa zgody na dalsze zajmowa-
nie przez sędziego stanowiska nie może nastąpić w przypadku złożenia wnio-
sku po terminie określonym w art. 69 § 3 ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. - Prawo
o ustroju sądów powszechnych (Dz.U. Nr 98, poz. 1070 ze zm.).
Przewodniczący SSN Beata Gudowska, Sędziowie SN: Krystyna Bednarczyk
(sprawozdawca), Maria Tyszel.
Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 4 listopada 2003 r.
sprawy z odwołania Barbary S.-M. od uchwały Krajowej Rady Sądownictwa [...] z
dnia 18 lutego 2003 r. w sprawie przeniesienia sędziego w stan spoczynku
o d d a l i ł odwołanie.
U z a s a d n i e n i e
Uchwałą z dnia 18 lutego 2003 r. Krajowa Rada Sądownictwa nie wyraziła
zgody na dalsze zajmowanie stanowiska sędziego przez Barbarę S.-M., sędziego
Sądu Rejonowego w W. Krajowa Rada Sądownicza uznała, że wniosek zgłoszony 31
grudnia 2002 r. został złożony po upływie terminu określonego w art. 69 § 3 ustawy z
dnia 27 lipca 2001 r. - Prawo o ustroju sądów powszechnych (Dz.U. Nr 98, poz. 1070
ze zm.) wynoszącego sześć miesięcy przed ukończeniem przez sędziego 65 roku
życia. Termin ten w przypadku sędziego Barbary S.-M. upłynął 4 grudnia 2002 r.
W odwołaniu od tej uchwały sędzia Barbara S.-M. wniosła o jej uchylenie za-
rzucając, że niezawinione przez nią uchybienie terminowi ma oczywisty wpływ na jej
sytuację w postępowaniu o wyrażenie zgody na dalsze zajmowanie stanowiska. W
uzasadnieniu odwołania podniosła, że przed objęciem stanowiska sędziego praco-
wała w zakładach pracy, gdzie była stosowana zasada, iż pracownik odchodził na
emeryturę z końcem miesiąca, w którym osiągnął wiek emerytalny. Taka samą za-
sadę odniosła w stosunku do swojej sytuacji i będąc przekonana o słuszności takiej
2
interpretacji art. 69 § 3 Prawa o ustroju sądów powszechnych nie składała wniosku o
przywrócenie terminu. Uchwała przyjmująca, iż wniosek złożyła po terminie, dotkliwie
narusza jej interes, gdyż przejście w stan spoczynku obniży jej dochody i uniemożliwi
spłacenie zaciągniętego kredytu.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 69 § 1 Prawa o ustroju sądów powszechnych Krajowa Rada
Sądownictwa może na wniosek sędziego wyrazić zgodę na dalsze zajmowanie sta-
nowiska po ukończeniu 65 roku życia. Przepis art. 69 § 3 zakreśla sędziemu termin
do zgłoszenia takiego wniosku, które musi nastąpić przed upływem sześciu miesięcy
przed ukończeniem przez sędziego 65 roku życia. Wyrażenie przez Krajową Radę
Sądownictwa zgody na dalsze zajmowanie przez sędziego stanowiska nie może na-
stąpić w przypadku niezłożenia przez sędziego wniosku w terminie określonym w art.
69 § 3. Zgłoszenie wniosku po upływie terminu jest równoznaczne z brakiem wnio-
sku, a zgoda nie może być wyrażona bez wniosku sędziego. Kwestia przyczyn uchy-
bienia terminu, które określone zostały w odwołaniu jako niezawinione, nie może być
przedmiotem rozważań Sądu Najwyższego, gdyż nie była ona podnoszona w piśmie
do Krajowej Rady Sądownictwa z dnia 31 grudnia 2002 r. Nie było w nim wniosku o
uznanie spóźnienia za usprawiedliwione ani też wniosku o przywrócenie terminu.
Zgodnie z dotychczasowym orzecznictwem Sądu Najwyższego w sprawach z odwo-
łania od uchwały Krajowej Rady Sądownictwa nie jest dopuszczalne powoływanie
nowych faktów i dowodów (art. 39311
§ 2 k.p.c.) - wyroki Sądu Najwyższego z dnia
14 marca 2002 r. III KRS 1/ 02 (OSNAPiUS 2002 nr 18, poz. 448) i z dnia 27 marca
2002 r. III KRS 2/02 (OSNAPiUS 2002 nr 21, poz. 535). Sąd Najwyższy może oce-
niać zatem tylko materiał przedstawiony Krajowej Radzie Sądownictwa.
Na podstawie art. 13 ust. 2 ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. o Krajowej Radzie
Sądownictwa (Dz.U. Nr 100, poz. 1082 ze zm.) uchwała wydana w indywidualnej
sprawie poza wyjątkami określonymi tym przepisie, może być zaskarżona do Sądu
Najwyższego z powodu jej sprzeczności z prawem, o ile przepisy odrębne nie stano-
wią inaczej. Kontroli Sądu Najwyższego jest więc poddana zgodność uchwały z pra-
wem. W związku z tym odwołanie może być rozpoznawane tylko w takim zakresie, w
jakim zarzuca Krajowej Radzie Sądownictwa naruszenie prawa. W tym zakresie
wnosząca odwołanie przedstawia własną interpretację przepisu art. 69 § 3 Prawa o
3
ustroju sądów powszechnych, zgodnie z którą określony w nim termin upływa z koń-
cem miesiąca przypadającego sześć miesięcy wstecz przed miesiącem, w którym
zostanie osiągnięty wiek 65 lat. Taka interpretacja nie znajduje żadnego uzasadnie-
nia w brzmieniu omawianego przepisu, który w sposób wyraźny określa ten termin
jako sześć miesięcy przed dniem osiągnięcia wskazanego wieku. Argumentacja za-
warta w odwołaniu nie odnosi się w ogóle do treści przepisu, lecz oparta jest na
praktyce stosowanej w sytuacjach regulowanych innymi przepisami niż Prawo o
ustroju sądów powszechnych. Argumentacja ta nie może być przez Sąd Najwyższy
podzielona i nie ma żadnych podstaw do uznania, że zaskarżona uchwała zapadła z
naruszeniem prawa.
Z tych przyczyn Sąd Najwyższy na podstawie art. 13 ust. 5 ustawy o Krajowej
Radzie Sądownictwa oddalił odwołanie.
========================================