Pełny tekst orzeczenia

Wyrok z dnia 26 lutego 2004 r.
III SK 3/04
Decyzja Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki orzekająca zawarcie
umowy sprzedaży ciepła pomiędzy odbiorcą i dostawcą energii jest zgodna z
art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. - Prawo energetyczne (Dz.U. Nr 54,
poz. 348 ze zm.), jeżeli została wydana w wyniku żądania strony doprowadzenia
„do zawarcia umowy i ustalenie warunków świadczenia usług polegających na
przesyłaniu wytworzonej energii cieplnej".
Przewodniczący SSN Kazimierz Jaśkowski, Sędziowie SN: Zbigniew Myszka,
Andrzej Wasilewski (sprawozdawca).
Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 26 lutego 2004 r. sprawy
z odwołania Spółdzielni Mieszkaniowej Lokatorsko-Własnościowej w P. przeciwko
Prezesowi Urzędu Regulacji Energetyki przy udziale zainteresowanej P. Gospodarki
Komunalnej Sp. z o.o. w P. o zawarcie umowy, na skutek kasacji strony pozwanej od
wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie-Sądu Antymonopolowego z dnia 10 lipca
2002 r. [...]
u c h y l i ł zaskarżony wyrok i przekazał sprawę Sądowi Okręgowemu w
Warszawie-Sądowi Ochrony Konkurencji i Konsumentów do ponownego rozpozna-
nia, pozostawiając temu Sądowi rozstrzygnięcie o kosztach postępowania kasacyj-
nego.
U z a s a d n i e n i e
Prezes Urzędu Regulacji Energetyki (nadal jako: Prezes URE) decyzją [...] z
dnia 28 lutego 2001 r., wydaną na podstawie art. 8 ust. 1 w związku z art. 30 ust. 1
ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. - Prawo energetyczne (Dz.U. Nr 54, poz. 348 ze
zm. - powoływanej nadal jako: Prawo energetyczne) oraz w związku z art. 104 k.p.a.
w wyniku rozpatrzenia wniosku P. Gospodarki Komunalnej Spółka z o.o. z siedzibą w
P. (nadal jako: P. Gospodarka Komunalna) w sprawie rozstrzygnięcia sporu dotyczą-
2
cego odmowy zawarcia umowy sprzedaży ciepła przez Spółdzielnię Mieszkaniową
Lokatorsko-Własnościową z siedzibą w P. (nadal jako: Spółdzielnia Mieszkaniowa)
orzekł „zawarcie umowy sprzedaży ciepła pomiędzy Spółdzielnią Mieszkaniową Lo-
katorsko-Własnościową z siedzibą w P. a P. Gospodarką Komunalną Spółka z o.o. z
siedzibą w P.” w oparciu o projekt umowy sprzedaży ciepła, stanowiący załącznik do
niniejszej decyzji, a przedstawiony przez P. Gospodarkę Komunalną, do którego tre-
ści Prezes URE wprowadził stosowne zmiany.
Spółdzielnia Mieszkaniowa wniosła odwołanie od powyższej decyzji Prezesa
URE z dnia 28 lutego 2001 r., w którym zarzuciła naruszenie prawa materialnego -
art. 5 ust. 2 w związku z art. 30 ust. 1 Prawa energetycznego oraz art. 107 § 1 k.p.a. i
równocześnie wniosła także zażalenie na dwa postanowienia Prezesa URE - na po-
stanowienie z dnia 27 kwietnia 2001 r. odmawiające uzupełnienia na wniosek Spół-
dzielni Mieszkaniowej powyższej decyzji oraz na postanowienie z dnia 31 marca
2001 r. odrzucające zażalenie Spółdzielni Mieszkaniowej na postanowienie odma-
wiające uzupełnienia decyzji, bowiem w zaskarżonej decyzji Prezes URE orzekł o
zawarciu umowy sprzedaży ciepła, pomijając w niej jednocześnie stwierdzenie w
kwestii zasadności lub bezzasadności odmowy zawarcia umowy sprzedaży ciepła
przez P. Gospodarkę Komunalną.
Sąd Okręgowy w Warszawie-Sąd Antymonopolowy wyrokiem z dnia 10 lipca
2002 r. [...] uchylił w całości zaskarżoną decyzję Prezesa URE z dnia 28 lutego 2001
r. oraz postanowienie Prezesa URE z dnia 27 kwietnia 2001 r., stwierdzając w uza-
sadnieniu tego rozstrzygnięcia, że: „jak wynika z akt administracyjnych, przedmioto-
we postępowanie zostało wszczęte w sprawie dotyczącej odmowy zawarcia umowy
sprzedaży ciepła. Przedmiotowa zaskarżona decyzja dotyczy orzeczenia zawarcia
umowy, pomijając całkowicie kwestię odmowy zawarcia umowy. Takie rozstrzygnię-
cie - orzeczenie o zawarciu umowy spowodowało, że Prezes Urzędu wszczął postę-
powanie w innej sprawie (w sprawie odmowy zawarcia umowy), a w innej zaś zakoń-
czył je. Wydając decyzję o zawarciu umowy uszło uwadze Prezesa URE, że nie zo-
stało wszczęte postępowanie o zawarcie umowy. A zatem postępowanie prowadzo-
ne przez Prezesa URE zostało wszczęte w innej sprawie, a w innej zostało zakoń-
czone. Prezes URE zmienił zatem przedmiot rozstrzygnięcia bez zgody strony - art.
61 § 2 k.p.a. Powyższe uchybienie spowodowało naruszenie interesów stron, naru-
szenie art. 107 k.p.a. - poprzez brak rozstrzygnięcia co do istoty sporu. Wniesione
przy odwołaniu zażalenie na odmowę uzupełnienia decyzji zasługiwało na uwzględ-
3
nienie wobec faktu, iż Prezes Urzędu nie orzekł w całości w sprawie, która była
przedmiotem postępowania, tj. w sprawie odmowy zawarcia umowy.”
Prezes URE w kasacji od powyższego wyroku Sądu Okręgowego w Warsza-
wie-Sądu Antymonopolowego z dnia 10 lipca 2002 r. zarzucił: po pierwsze - naru-
szenie art. 233 § 1 k.p.c. „przez błędne ustalenie, iż Prezes URE w innej sprawie
wszczął postępowanie administracyjne, a w innej je zakończył”; po drugie - narusze-
nie art. 8 ust. 1 Prawa energetycznego „przez jego błędną wykładnię”. W konse-
kwencji, Prezes URE wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekaza-
nie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd Okręgowy w Warszawie - Sąd
Antymonopolowy. W uzasadnieniu zarzutów kasacji Prezes URE podkreślił, iż zasłu-
guje ona na rozpoznanie, bowiem: „zaskarżone niniejszą kasacją orzeczenie Sądu
Antymonopolowego jest rozbieżne z dotychczasowym orzecznictwem tego Sądu w
podobnych sprawach (...)”. W szczególności w uzasadnieniu kasacji wywiedziono,
że:
Po pierwsze, „przedmiotowe postępowanie zostało wszczęte (...) nie na wnio-
sek powoda, lecz na wniosek zainteresowanego [...], który wniósł o ‘doprowadzenie
do zawarcia umowy’ z uwagi na fakt, iż ‘negocjacje co do treści umowy nie doprowa-
dziły do jej określenia i tym samym podpisania’. W treści zawiadomienia o wszczęciu
postępowania administracyjnego [...] przedmiot postępowania został określony zgod-
nie z art. 8 ust. 1 ustawy - Prawo energetyczne (...). W trakcie prowadzonego postę-
powania administracyjnego strony przedstawiały swoje stanowiska co do brzmienia
spornych postanowień umowy. Z materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie
wynika, że powód był zainteresowany otrzymywaniem od przedsiębiorstwa energe-
tycznego dostaw ciepła. Powód nie złożył wniosku o rozstrzygnięcie w przedmiocie
zasadności bądź bezzasadności odmowy z jego strony zawarcia umowy sprzedaży
ciepła. Dopiero odwołując się od decyzji powód, oprócz zakwestionowania niektórych
postanowień umowy orzeczonej zaskarżoną decyzją, zarzucił decyzji naruszenie art.
107 § 1 k.p.a. poprzez pominięcie w sentencji stwierdzenia dotyczącego zasadności
lub bezzasadności odmowy zawarcia umowy przez powoda. Jak z powyższego wy-
nika, zaskarżony wyrok narusza zasadę swobodnej oceny dowodów, przyjmując nie-
zgodnie ze stanem faktycznym, iż postępowanie toczyło się od początku w sprawie
ustalenia, czy odmowa zawarcia przez powoda umowy sprzedaży ciepła była zasad-
na, czy też nie.”
4
Po drugie, zgodnie z art. 8 ust. 1 Prawa energetycznego, Prezes URE jest or-
ganem właściwym do rozstrzygania na wniosek strony jedynie wymienionych w tym
przepisie spraw spornych. Tymczasem określony w art. 8 ust. 1 Prawa energetycz-
nego: „katalog spraw spornych nie przewiduje kompetencji Prezesa URE do orzeka-
nia w przedmiocie zasadności bądź niezasadności odmowy zawarcia umowy sprze-
daży energii elektrycznej, paliw gazowych lub ciepła. Jedynie w przypadku, gdy
umowa nie może być zawarta ze względu na brak warunków technicznych lub eko-
nomicznych dostarczania energii elektrycznej, paliw gazowych lub ciepła, o których
mowa w art. 7 ust. 1 ustawy - Prawo energetyczne, Prezes URE jest zobowiązany -
zdaniem wnoszącego kasację - orzec o braku obowiązku zawarcia takiej umowy. Tak
więc, zgodnie z dotychczasowym orzecznictwem Sądu Antymonopolowego, roz-
strzygnięcie sporu polegającego na odmowie zawarcia umowy sprzedaży energii lub
paliw powinno nastąpić poprzez wydanie przez Prezesa URE decyzji administracyj-
nej ustalającej treść spornych zapisów negocjowanej umowy. Ewentualne rozstrzy-
gnięcie co do zasadności bądź też bezzasadności odmowy zawarcia przez powoda
umowy sprzedaży ciepła z zainteresowanym (...) nie miałoby wpływu na skuteczne
rozstrzygnięcie spornej sprawy, gdyż zgodnie z prezentowanym wyżej orzecznic-
twem Sądu Antymonopolowego, jedynie orzeczenie Prezesa URE treści spornych
postanowień (bądź też całego tekstu) umowy (przy przyjęciu, że w danej sprawie na
przedsiębiorstwie energetycznym ciąży publicznoprawny obowiązek zawarcia umowy
sprzedaży) zastępuje oświadczenie woli stron w przedmiocie zawarcia umowy. Roz-
strzygnięcie sporu jedynie poprzez stwierdzenie w przedmiocie oceny zasadności
odmowy zawarcia takiej umowy przez powoda, skutkowałoby faktycznie zarówno
nierozstrzygnięciem spornych kwestii (...), jak również niewykonalnością decyzji Pre-
zesa URE. Na tę okoliczność trafnie zwrócił uwagę Sąd Antymonopolowy w wyroku z
dnia 4 grudnia 2000 r., XVII Ame 92/00 (...)”.
Spółdzielnia Mieszkaniowa w odpowiedzi na kasację wniosła o jej odrzucenie,
bowiem - w jej ocenie - strona pozwana „nie przedstawiła okoliczności uzasadniają-
cych przyjęcie jej do rozpoznania”, względnie też o oddalenie kasacji i zasądzenie na
rzecz strony powodowej kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu kasacyj-
nym, wedle norm przepisanych. W uzasadnieniu swego stanowiska strona powo-
dowa wskazała na to, że:
Po pierwsze, zaskarżony wyrok Sądu Antymonopolowego nie narusza art. 233
§ 1 k.p.c., natomiast „w wydanym orzeczeniu - decyzji Prezesa URE naruszono
5
przepisy procedury administracyjnej, tj. zmieniono przedmiot rozstrzygnięcia bez
zgody strony. Powód w toku postępowania administracyjnego domagał się rozstrzy-
gnięcia odnośnie zasadności lub bezzasadności odmowy zwarcia umowy sprzedaży
ciepła.”
Po drugie, zdaniem powoda, zarzut naruszenia art. 8 ust. 1 Prawa energe-
tycznego „z uwagi błędną jego wykładnię też nie znajduje uzasadnienia, lecz świad-
czy o niezrozumieniu zarzutu przez powoda. Nie ma znaczenia podany w treści art. 8
ust. 1 ww. ustawy katalog spraw spornych rozstrzyganych przez Prezesa URE.
Wszczynając postępowanie administracyjne z art. 8 ust. 1 Prawa energetycznego
Prezes URE jest związany zakresem żądania wskazanym przez stronę. Odmowa
zawarcia umowy sprzedaży ciepła jest czymś zupełnie innym niż ustalenie treści
umowy sprzedaży ciepła. Powód stoi na stanowisku, że kształtując treść umowy
między stronami będącymi w sporze Prezes URE winien przesądzać w zasadzie
kwestie sporne między stronami zainteresowanymi zawarciem umowy z racji posia-
danych kompetencji, a nie układać treść całej umowy, kiedy najczęściej większość
przepisów jest oczywista dla stron i nie powinny angażować w ten proces bez po-
trzeby Prezesa URE.”
Po trzecie, ponadto, w opinii powoda:„gdyby doszło do uprawomocnienia się
decyzji Prezesa URE orzekającego zawarcie umowy sprzedaży ciepła, to taka
umowa wiązałaby strony mimo, że postępowanie administracyjne nie było w sposób
prawidłowy prowadzone, chyba że doszłoby do wzruszenia decyzji Prezesa URE w
trybie nadzwyczajnym. Zawarcie umowy - decyzja Prezesa URE, wydana w trybie
art. 8 ust. 1 Prawa energetycznego, wywiera swój skutek w dacie uprawomocnienia
się takiej decyzji lub wyroku Sądu Antymonopolowego (art. 64 k.c.).”
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Materiał dowodowy zgromadzony w aktach administracyjnych rozpoznawanej
sprawy wskazuje w sposób niebudzący żadnych wątpliwości na to, że: po pierwsze –
P. Gospodarka Komunalna pismem z dnia 13 lipca 2000 r. skierowanym do Prezesa
URE z siedzibą w Gdańsku zwróciła się „z prośbą, zgodnie z art. 8 ust. 1 Prawa
energetycznego (...), o doprowadzenie do zawarcia umowy i ustalenie warunków
świadczenia usług polegających na przesyłaniu wytworzonej energii cieplnej dla jed-
nego z wielu odbiorców jakim jest Spółdzielnia Mieszkaniowa Lokatorsko-Własno-
6
ściowa w P.”; po drugie - z kolei, Prezes URE z siedzibą w Gdańsku pismem z dnia 7
sierpnia 2000 r., na podstawie art. 61 § 4 k.p.a. oraz art. 8 ust. 1 i art. 30 ust. 1
Prawa energetycznego, zawiadomił Spółdzielnię Mieszkaniową o tym, że w wyniku
wniosku P. Gospodarki Komunalnej „zostało wszczęte w dniu 14 lipca 2000 r. postę-
powanie administracyjne w sprawie rozstrzygnięcia sporu dotyczącego odmowy za-
warcia umowy sprzedaży ciepła przez Spółdzielnię Mieszkaniową”; po trzecie - w
odpowiedzi na powyższe zawiadomienie, Spółdzielnia Mieszkaniowa: a) pismem z
dnia 28 lipca 2000 r. skierowanym do Prezesa URE zwróciła się w trybie art. 8 ust. 2
Prawa energetycznego o „wydanie postanowienia w przedmiocie kontynuowania
przez Przedsiębiorstwo Gospodarki Komunalnej dostaw energii cieplnej dla Spół-
dzielni Mieszkaniowej do czasu ostatecznego rozstrzygnięcia - zawarcia nowej
umowy sprzedaży energii cieplnej”, a to w związku „z wypowiedzeniem Spółdzielni
Mieszkaniowej z dniem 1 lipca 2000 r. umowy na dostawę ciepła z dnia 01.01.1992
r., a niezawarcie nowej umowy wobec przerwania trwających negocjacji przez P. Go-
spodarkę Komunalną i zwrócenie się bezzasadnie w tej kwestii do Prezesa URE”; b)
pismem z dnia 21 sierpnia 2000 r. skierowanym do Prezesa URE przedstawiła swe
wyjaśnienia w sprawie będącej przedmiotem powyższego postępowania administra-
cyjnego wszczętego na wniosek Przedsiębiorstwa Gospodarki Komunalnej, w którym
w odpowiedzi na wezwanie Prezesa URE do sprecyzowania „jakie zapisy uzgodnio-
nego projektu umowy sprzedaży ciepła kwestionuje Spółdzielnia, z jednoczesnym
uzasadnieniem swojego stanowiska” Spółdzielnia Mieszkaniowa stwierdziła, że: „bez
wskazania ‘uzgodnionego’ projektu nie może sprecyzować jakie zapisy kwestionuje.
Swoje stanowisko w zakresie oczekiwań Odbiorcy ciepła Spółdzielnia sprecyzowała
(oczywiście licząc się z uzgodnieniami podczas negocjacji) w przedłożonym Dostaw-
cy ‘projekcie’ umowy oraz piśmie z dnia 25.05.2000 r. [...] w sprawie dostosowania
umowy sprzedaży ciepła do obowiązującego prawa energetycznego”; po czwarte -
Prezes URE, w ramach toczącego się postępowania administracyjnego w przed-
miotowej sprawie: a) naprzód, postanowieniem z dnia 7 sierpnia 2000 r., które uzu-
pełnione zostało wydanym w trybie art. 111 § 1 w związku z art. 26 k.p.a. postano-
wieniem z dnia 31 sierpnia 2000 r., nakazał P. Gospodarce Komunalnej kontynuowa-
nie dostaw ciepła dla obiektów Spółdzielni Mieszkaniowej na warunkach określonych
w umowie z dnia 1 stycznia 1992 r., według cen i stawek opłat oraz zasad wynikają-
cych z taryfy zatwierdzonej decyzją Prezesa URE z dnia 15 lutego 2000 r.; b) a na-
stępnie, decyzją z dnia 28 lutego 2001 r., wydaną na podstawie art. 8 ust. 1 w
7
związku z art. 30 ust. 1 Prawa energetycznego oraz art. 104 k.p.a., orzekł „zawarcie
umowy sprzedaży ciepła pomiędzy Spółdzielnią Mieszkaniową a P. Gospodarką Ko-
munalną, według projektu umowy sprzedaży ciepła, stanowiącego załącznik do ni-
niejszej decyzji; w uzasadnieniu tej decyzji Prezes URE stwierdził w szczególności
także, iż: W dniu 30 stycznia 2001 r. zawiadomiono Strony o zakończeniu postępo-
wania dowodowego i możliwości zapoznania się z aktami sprawy. W wyznaczonym
terminie Strony nie skorzystały z możliwości zapoznania się ze zgromadzonym mate-
riałem dowodowym.”; po piąte - ponieważ pismem z dnia 16 marca 2001 r. Spół-
dzielnia Mieszkaniowa zwróciła się do Prezesa URE z żądaniem uzupełnienia sen-
tencji wydanej decyzji z dnia 28 lutego 2001 r., która jej zdaniem „nie odnosi się do
zasadniczej kwestii, a mianowicie zasadności odmowy zawarcia prze Spółdzielnię
zaproponowanej wersji umowy, w sytuacji gdy postępowanie administracyjne prowa-
dzone w tej sprawie przed Prezesem URE dotyczyło ‘odmowy Spółdzielni zawarcia
umowy sprzedaży ciepła’, nie zaś zawarcia umowy, która jest konsekwencją oceny
przez Prezesa URE odmowy zawarcia umowy” - w wyniku rozpoznania tego żądania,
Prezes URE postanowieniem z dnia 27 kwietnia 2001 r. „odmówił uzupełnienia roz-
strzygnięcia decyzji z dnia 28 lutego 2001 r. orzekającej zawarcie umowy sprzedaży
ciepła pomiędzy Spółdzielnią Mieszkaniową a P. Gospodarką Komunalną”, przy
czym w uzasadnieniu tego postanowienia stwierdził w szczególności, że: „w przed-
miotowej sprawie PGK Spółka z o.o. wystąpiła z wnioskiem o wszczęcie postępowa-
nia administracyjnego w sprawie odmowy zawarcia przez Spółdzielnię umowy sprze-
daży ciepła. Tym samym, okres od dnia wszczęcia postępowania administracyjnego
do dnia wydania decyzji należy traktować jako okres wzajemnych negocjacji pomię-
dzy stronami. Prezes URE jest organem administracji publicznej, który kształtuje
treść odpowiednich umów w sytuacji kiedy strony nie dojdą do porozumienia w dro-
dze wzajemnych negocjacji. Natomiast w powyższej sprawie nie jest istotne, czy
jedna ze stron zasadnie czy też bezzasadnie odmawia zawarcia umowy. Traktując
postępowanie przed Prezesem URE jako przedłużenie wzajemnych negocjacji po-
między stronami, na każdym etapie postępowania, zgodnie z art. 13 i art. 114 k.p.a.,
strony mogą zawrzeć ugodę.
W przedmiotowej sprawie z możliwości złożenia wniosku o rozstrzygnięcie
sporu dotyczącego odmowy zawarcia umowy sprzedaży ciepła skorzystała PGK
Spółka z o.o., wszczynając postępowanie. Z kolei Prezes URE, rozstrzygając powyż-
szy spór, orzekł zawarcie umowy sprzedaży ciepła między stronami, ze względu na
8
brak porozumienia między nimi w sprawie zawarcia umowy. W trakcie prowadzonego
postępowania przedmiotem oceny Prezesa URE nie była przyczyna odmowy zawar-
cia umowy sprzedaży ciepła. Prezes URE, rozstrzygając niniejszy spór, rozstrzyga
bowiem w zakresie dotyczącym treści umowy sprzedaży ciepła, nie zaś samej za-
sadności odmowy jej zawarcia.”
W świetle powyższych ustaleń, trafny okazał się podniesiony w kasacji zarzut
naruszenia przez Sąd Okręgowy w Warszawie-Sąd Antymonopolowy art. 233 § 1
k.p.c., skoro - wbrew treści zgromadzonego w niniejszej sprawie materiału dowodo-
wego - rozstrzygnięcie zaskarżonego wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie-Sądu
Antymonopolowego z dnia 10 lipca 2002 r. oparte zostało na oczywiście błędnych i
niezgodnych z materiałem dowodowym ustaleniach tego Sądu, wedle których:
„przedmiotowe postępowanie zostało wszczęte w sprawie dotyczącej odmowy za-
warcia umowy sprzedaży ciepła. Przedmiotowa zaskarżona decyzja dotyczy orze-
czenia zawarcia umowy, pomijając całkowicie kwestię odmowy zawarcia umowy.
Prezes Urzędu wszczął postępowanie w innej sprawie a w innej zaś zakończył je.
Wydając decyzję o zawarciu umowy uszło uwadze Prezesa URE, że nie zostało
wszczęte postępowanie o zawarcie umowy. A zatem postępowanie prowadzone
przez Prezesa URE zostało wszczęte w innej sprawie, a w innej zostało zakończone.
Prezes Urzędu zmienił zatem przedmiot rozstrzygnięcia bez zgody strony - art. 61 §
2 k.p.a.”. Tymczasem, w rozpoznawanej sprawie: po pierwsze - przedmiotowa decy-
zja Prezesa URE z dnia 28 lutego 2001 r. została wydana w wyniku wszczęcia po-
stępowania na żądanie P. Gospodarki Komunalna z dnia 13 lipca 2000 r., w którym
wyraźnie zwracała się ona do Prezesa URE, aby „zgodnie z art. 8 ust. 1 Prawa ener-
getycznego” doprowadził w wyniku swego rozstrzygnięcia „do zawarcia umowy i
ustalenie warunków świadczenia usług polegających na przesyłaniu wytworzonej
energii cieplnej dla jednego z wielu odbiorców jakim jest Spółdzielnia Mieszkaniowa
Lokatorsko-Własnościowa w P.”, co oznacza, że w danym wypadku oczywiście bez-
zasadny okazał się sformułowany w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku zarówno
zarzut naruszenia przez Prezesa URE art. 61 § 2 k.p.a., jak również zarzut narusze-
nia art. 107 k.p.a.; oraz po drugie - decyzja Prezesa URE z dnia 28 lutego 2001 r.
orzekająca zawarcie umowy sprzedaży ciepła pomiędzy odbiorcą i dostawcą energii
jest zgodna z art. 8 ust. 1 Prawa energetycznego, który przyznaje Prezesowi URE
kompetencję do podejmowania na wniosek strony rozstrzygnięć w wypadku sporów:
„dotyczących ustalenia warunków świadczenia usług, o których mowa w art. 4 ust. 2,
9
odmowy zawarcia umowy sprzedaży energii elektrycznej, paliw gazowych lub ciepła”,
skoro została ona wydana w wyniku żądania strony o doprowadzenie: „do zawarcia
umowy i ustalenie warunków świadczenia usług polegających na przesyłaniu wytwo-
rzonej energii cieplnej”.
Biorąc powyższe pod uwagę, Sąd Najwyższy na podstawie art. 39313
§ 1 k.p.c.
orzekł jak w sentencji.
========================================