Pełny tekst orzeczenia

Postanowienie z dnia 14 października 2004 r.
I PZP 7/04
1. Wykładnia przepisu, który nie ma zastosowania w stanie faktycznym
sprawy, nie może być przedmiotem zagadnienia prawnego przedstawionego do
rozpoznania na podstawie art. 390 § 1 k.p.c.
2. Średnim wynagrodzeniom nauczycieli ustalonym w ustawie z dnia 26
stycznia 1982 r. - Karta Nauczyciela (jednolity tekst: Dz.U. z 2003 r. Nr 118, poz.
1112 ze zm.) powinny odpowiadać średnie wynagrodzenia nauczycieli okre-
ślone przez jednostkę samorządu terytorialnego na obszarze jej działania, a nie
indywidualne wynagrodzenie konkretnego nauczyciela (art. 30 ust. 6 tej
ustawy).
Przewodniczący SSN Jadwiga Skibińska-Adamowicz (sprawozdawca), Sę-
dziowie SN: Katarzyna Gonera, Zbigniew Myszka.
Sąd Najwyższy, z udziałem prokuratora Prokuratury Krajowej Piotra Wiśniew-
skiego, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 14 października 2004 r. sprawy z po-
wództwa Andrzeja K. przeciwko Szkole Podstawowej [...] w S. z udziałem Ogólno-
polskiego Akademickiego Związku Zawodowego Krajowego Zarządu w Warszawie o
zapłatę wynagrodzenia, na skutek zagadnienia prawnego przedstawionego posta-
nowieniem Sądu Okręgowego-Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Kielcach z
dnia 4 czerwca 2004 r. [...]
„Czy art. 30 ust. 6 ustawy - Karta Nauczyciela (tekst jedn. Dz.U. z 1997 r. nr
56, poz. 357 ze zm.) stanowi podstawę indywidualnych roszczeń nauczycieli o za-
płatę wynagrodzenia za pracę w wysokości określonej w art. 30 ust. 3 i 4 Karty Nau-
czyciela jako średnie wynagrodzenie nauczycieli ?”
o d m ó w i ł podjęcia uchwały.
U z a s a d n i e n i e
2
Powód Andrzej K. żądał zasądzenia od Szkoły Podstawowej [...] w S. kwoty
1.536,40 zł wraz z odsetkami ustawowymi z tytułu niedoszacowania jego wynagro-
dzenia w 2001 r. Pozwana Szkoła wniosła o oddalenie powództwa, twierdząc, że
wynagrodzenie powoda zostało ustalone zgodnie z rozporządzeniem Ministra Edu-
kacji Narodowej z dnia 11 maja 2000 r. w sprawie minimalnych stawek wynagrodze-
nia zasadniczego oraz z uchwałą Rady Gminy z dnia 14 września 2000 r. ustalającą
dodatki do wynagrodzenia.
Sąd Rejonowy-Sąd Pracy w Skarżysku Kamiennej wyrokiem z dnia 17 lipca
2003 r. zasądził na rzecz powoda żądaną przez niego kwotę. Ustalił, że powód jest
zatrudniony w pozwanej Szkole od dnia 1 września 1990 r. jako nauczyciel miano-
wany wychowania fizycznego. Uchwałą [...] z dnia 14 września 2000 r. Rada Gminy
w B. uchwaliła regulamin określający wysokość oraz szczegółowe warunki przyzna-
wania nauczycielom dodatku motywacyjnego, funkcyjnego i za warunki pracy oraz
innych składników wynagrodzenia, a także dodatki do wynagrodzenia zasadniczego
dla nauczycieli zatrudnionych na terenie Gminy B. Na podstawie tej uchwały dyrektor
pozwanej Szkoły ustalił wynagrodzenie powoda w wysokości 1.763,66 zł obejmujące:
dodatek za wysługę lat, dodatek motywacyjny, wynagrodzenie za godziny nadlicz-
bowe, dodatek za specjalizację i wychowawstwo. Sąd Rejonowy uznał, że podstawę
materialnoprawną uwzględnienia żądania stanowi art. 30 ustawy z dnia 26 stycznia
1982 r. - Karta Nauczyciela (jednolity tekst: Dz.U. z 1997 r. Nr 56, poz. 357 ze zm.).
Z przepisu tego wynika, że w określeniu wysokości wynagrodzenia nauczycieli
uczestniczą dwa podmioty: minister właściwy do spraw oświaty i wychowania (w for-
mie rozporządzenia) oraz organ prowadzący szkołę, będący jednostką samorządu
terytorialnego (w drodze regulaminu). Według art. 30 ust. 3 ustawy, średnie wyna-
grodzenie nauczyciela stanowi 82% kwoty bazowej ustalonej dla pracowników sfery
budżetowej na podstawie art. 5 pkt 1 lit. a i art. 6 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 23 grud-
nia 1999 r. o kształtowaniu wynagrodzeń w państwowej sferze budżetowej oraz o
zmianie niektórych ustaw (Dz.U. Nr 110, poz. 1255 ze zm.), przy czym kwota bazowa
jest ustalana corocznie w ustawie budżetowej. Natomiast średnie wynagrodzenie
nauczyciela mianowanego w 2001 r. stanowi 161% wynagrodzenia nauczyciela sta-
żysty. Kwota bazowa na 2001 r. wynosi 1.603,56 zł, zaś 82% tej kwoty - 1.315 zł.
Zatem średnie wynagrodzenie nauczyciela mianowanego w 2001 r. wynosiło 2.117 zł
(1.315 zł x 161% = 2.117 zł). Biorąc pod uwagę powyższe wyliczenie, Sąd Rejonowy
ustalił, że w 2001 r. wynagrodzenie miesięczne powoda zostało zaniżone o 118 zł, co
3
w skali roku czyni kwotę 1.416 zł. Poza tym zaniżenie to spowodowało również obni-
żenie dodatkowego wynagrodzenia rocznego.
W apelacji od powyższego wyroku strona pozwana zarzuciła błędną interpre-
tację art. 30 ust. 6 Karty Nauczyciela. Jej zdaniem z przepisu tego wynika, że regu-
lamin wynagradzania powinien być tak skonstruowany, by była uzyskiwana średnia
na terenie działania jednostki samorządu terytorialnego, w związku z tym nie można
mówić o niedoszacowaniu indywidualnych wynagrodzeń w stosunku do średnich
gwarantowanych. Na wysokość średniego wynagrodzenia nauczycieli na terenie
gminy mają bowiem wpływ różne czynniki, np. odprawy emerytalne, nagrody jubileu-
szowe itp., które akurat nie muszą wystąpić w danej placówce i dlatego bezpośrednio
nie mają wpływu na indywidualne wynagrodzenia. Natomiast na indywidualne wyna-
grodzenie nauczyciela mają wpływ czynniki zależne od jakości pracy świadczonej
przez nauczyciela (np. dodatek motywacyjny), od zadań wyznaczonych nauczycie-
lowi przez dyrektora szkoły (np. dodatek za wychowawstwo, za godziny zastępstw
doraźnych), od oceny pracy nauczyciela (np. nagrody). Regulamin wynagradzania
obowiązujący w pozwanej Szkole został uchwalony przez Radę Gminy B. i jego za-
kwestionowanie może nastąpić w trybie postępowania administracyjnego.
Sąd Okręgowy-Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Kielcach uznał, że
występuje w sprawie istotne zagadnienie prawne budzące poważne wątpliwości,
sprowadzające się do pytania, czy art. 30 ust. 6 Karty Nauczyciela może stanowić -
jak przyjął Sąd Rejonowy - podstawę indywidualnych roszczeń nauczycieli o zapłatę
wynagrodzenia za pracę w wysokości określonej w art. 30 ust. 3 i 4 tej Karty jako
średnie wynagrodzenie nauczycieli. Wątpliwości te uzasadnił Sąd Okręgowy nastę-
pująco. Wynagrodzenie nauczycieli składa się z wynagrodzenia zasadniczego,
dodatków (np. za wysługę lat), wynagrodzenia za godziny ponadwymiarowe i doraź-
nych zastępstw, nagród i innych świadczeń wynikających ze stosunku pracy (art. 30
ust. 1). Wysokość wynagrodzenia zasadniczego jest uzależniona od stopnia awansu
zawodowego, posiadanych kwalifikacji oraz wymiaru zajęć obowiązkowych, a wyso-
kość dodatków - od okresu zatrudnienia, jakości świadczonej pracy, wykonywania
zadań dodatkowych, warunków pracy (art. 30 ust. 2). Średnie wynagrodzenie nau-
czycieli wszystkich stopni awansu zawodowego zostało określone procentowo jako
pewna wielkość średniego wynagrodzenia nauczyciela-stażysty. I tak, średnie wyna-
grodzenie nauczyciela stażysty stanowi 82% kwoty bazowej ustalanej corocznie w
ustawie budżetowej (art. 30 ust. 3), natomiast w 2001 r. (okres objęty sporem) śred-
4
nie wynagrodzenie nauczyciela mianowanego wynosiło 161% średniego wynagro-
dzenia nauczyciela-stażysty, a kwota bazowa - 1.603,56 zł. Minister właściwy do
spraw oświaty i wychowania, w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw
pracy, określa w drodze rozporządzenia wysokość minimalnych stawek wynagrodze-
nia zasadniczego dla nauczycieli poszczególnych stopni awansu zawodowego,
szczegółowe zasady zaszeregowania, wykaz dodatkowych zajęć itp. (art. 30 ust. 5),
natomiast organ prowadzący szkołę będący jednostką samorządu terytorialnego
określa w drodze regulaminu wysokość stawek dodatków i szczegółowe warunki ich
przyznawania, szczegółowy sposób obliczania wynagrodzenia za godziny nadlicz-
bowe i godziny doraźnych zastępstw, wysokość i warunki wypłacania tych składni-
ków wynagrodzenia, które nie zostały określone w ustawie - w taki sposób, by śred-
nie wynagrodzenia nauczycieli składające się z wynagrodzenia zasadniczego i wy-
mienionych wyżej elementów, odpowiadały na obszarze działania danej jednostki
samorządu terytorialnego co najmniej średnim wynagrodzeniom nauczycieli, o któ-
rych mowa odpowiednio w art. 30 ust. 3 i 4 Karty Nauczyciela. Ponieważ celem art.
30 ust. 1 tej Karty jest zapewnienie nauczycielom określonego wynagrodzenia, kwoty
obliczone w sposób przyjęty w art. 30 ust. 3 i 4 ustawy można by traktować jako mi-
nimalną gwarantowaną wysokość wynagrodzenia nauczycieli poszczególnych stopni
awansu zawodowego. Przy takim rozumieniu art. 30 ust. 1 ustawy pojęcie średniego
wynagrodzenia nauczyciela oznaczałoby sumę jego wynagrodzenia zasadniczego i
składników wymienionych w art. 30 ust. 6 pkt 1-3, która nie może być niższa od wy-
nagrodzenia obliczonego na podstawie art. 30 ust. 3 i 4 Karty Nauczyciela, co z kolei
dawałoby nauczycielowi roszczenie o wyrównanie wynagrodzenia do poziomu za-
gwarantowanego w art. 30 ust. 3 i 4. Jednak w takim wypadku jako nieracjonalne
należałoby ocenić przekazanie organom samorządowym kompetencji w zakresie
ustalania niektórych składników wynagrodzenia, skoro suma tych składników jest z
góry określona, a jedyna możliwość różnicowania wynagrodzenia polegałaby na jego
podwyższeniu poszczególnym nauczycielom ponad poziom określony w art. 30 ust. 3
i 4 Karty Nauczyciela.
Z drugiej strony - zdaniem Sądu Okręgowego - należy mieć na uwadze to, że
Karta Nauczyciela nie określa minimalnej, lecz średnią wysokość określonych skład-
ników wynagrodzenia dla grupy nauczycieli pracujących na danym terenie oraz
ogólną sumę środków, które organ prowadzący szkołę powinien przeznaczyć na ten
cel, ale nie przewiduje, w jaki sposób te środki miałyby być podzielone między po-
5
szczególnych nauczycieli. Oznacza to, że wyznaczenie ogólnej sumy środków na
wynagrodzenia nauczycieli w danej jednostce samorządu terytorialnego pozostawia
jej dość szeroki zakres swobody co do sposobu podziału tych środków, a w konse-
kwencji może prowadzić do zróżnicowania wysokości wynagrodzeń nauczycieli na
obszarze działania tej jednostki. Jeżeli przy tym organ prowadzący szkołę uchwalił
regulamin wynagradzania, to pracodawca (szkoła) jest obowiązany wypłacać nau-
czycielom wynagrodzenie w nim przewidziane, natomiast nauczycielom przysługują
roszczenia jedynie o wypłatę świadczeń przewidzianych w tym regulaminie. Tym
samym nauczyciel nie mógłby dochodzić roszczeń na tej podstawie, że - według jego
oceny (wyliczeń) - dodatki ustalone przez organ prowadzący szkołę są zbyt niskie w
stosunku do wytycznych ujętych w art. 30 ust. 6 Karty Nauczyciela.
Prokurator Prokuratury Krajowej wniósł o udzielenie odpowiedzi przeczącej na
przedstawione zagadnienie prawne albo o odmowę podjęcia uchwały.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Przedstawione przez Sąd Okręgowy zagadnienie prawne ma na celu rozwia-
nie wątpliwości, które wyłoniły się przy rozpoznawaniu roszczenia powoda z tytułu
zaniżenia wynagrodzenia w okresie od 1 stycznia do 31 grudnia 2001 r. „Niedosza-
cowanie wynagrodzenia” - jak to określił powód - powstało w wyniku ustalenia przez
dyrektora pozwanej Szkoły wysokości dodatków za wysługę lat i motywacyjnego,
wynagrodzenia za godziny nadliczbowe oraz dodatków za specjalizację i za wycho-
wawstwo na podstawie regulaminu określającego wysokość oraz szczegółowe wa-
runki przyznawania nauczycielom dodatków motywacyjnego, funkcyjnego i za wa-
runki pracy oraz niektórych innych składników wynagrodzenia, a także określającego
wysokość i szczegółowe zasady przyznawania i wypłacania dodatków mieszkanio-
wego i wiejskiego. Regulamin ten został uchwalony w dniu 14 września 2000 r. przez
Radę Gminy w B., będącą organem uchwałodawczym tej Gminy, gmina natomiast
jest w myśl art. 3 ust. 1 pkt 5 ustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty
(jednolity tekst: Dz.U. z 1996 r. Nr 67, poz. 329 ze zm.) organem prowadzącym
szkoły na obszarze swego działania.
Kompetencję do określenia w drodze regulaminu wysokości stawek dodatków
(za wysługę lat, motywacyjnego, funkcyjnego oraz za warunki pracy) oraz szczegó-
łowych warunków przyznawania tych dodatków, szczegółowego sposobu obliczania
6
wynagrodzenia za godziny ponadwymiarowe oraz za godziny doraźnych zastępstw,
a także wysokości i warunków wypłacania nagród i innych świadczeń wynikających
ze stosunku pracy (z pewnymi wyjątkami) stwarzał dla organu prowadzącego szkołę
art. 30 ust. 6 ustawy z dnia 26 stycznia 1982 r. - Karta Nauczyciela (jednolity tekst:
Dz.U. z 1997 r. Nr 56, poz. 357 ze zm.) w brzmieniu obowiązującym w 2001 r., tj.
nadanym ustawą z dnia 18 lutego 2000 r. o zmianie ustawy - Karta Nauczyciela oraz
o zmianie niektórych innych ustaw (Dz.U. Nr 19, poz. 239). Przepis ten, poza ozna-
czeniem dopuszczalnego przedmiotu regulacji w regulaminie wydanym przez organ
prowadzący szkołę, stanowił, że określenie wysokości stawek dodatków i innych
składników wynagrodzenia powinno nastąpić w taki sposób, by „średnie wynagro-
dzenie nauczycieli, składające się z wynagrodzenia zasadniczego i składników, o
których mowa w pkt 1-3, odpowiadało na obszarze działania danej jednostki samo-
rządu terytorialnego co najmniej średnim wynagrodzeniom nauczycieli, o których
mowa odpowiednio w art. 3 i 4”. Również Sąd Okręgowy, formułując zagadnienie
prawne, zapytał o to, czy wynagrodzenie za pracę w wysokości określonej w art. 30
ust. 3 i 4 ustawy, jako średnie wynagrodzenie nauczycieli, może być przedmiotem ich
indywidualnych roszczeń.
Jak z powyższego wynika, wszystkie wymienione przepisy (art. 30 ust. 3, 4 i 6
ustawy) składają się na całość konstrukcji przedstawionego zagadnienia prawnego.
Tymczasem w 2001 r., czyli w okresie spornym, ustęp 4 art. 30 Karty Nauczyciela
jeszcze nie obowiązywał. Wprawdzie ustawa z dnia 18 lutego 2000 r., zmieniając od
dnia 6 kwietnia 2000 r. dotychczasowy art. 30 Karty Nauczyciela, wprowadziła sześć
jego ustępów, w tym także ustęp 4, lecz nie wszystkie one weszły w życie wraz z
pozostałymi przepisami ustawy zmieniającej, tj. od dnia 6 kwietnia 2000 r. Z art. 18
pkt 2 ustawy zmieniającej Kartę Nauczyciela wynika, że art. 30 ust. 4 wszedł w życie
dopiero z dniem 1 stycznia 2002 r. Oznacza to, że przepis ten nie miał zastosowania
przy ocenie stanu faktycznego sprawy i nie mógł też być brany pod uwagę jako ele-
ment jej stanu prawnego. Z tego względu udzielenie przez Sąd Najwyższy odpowie-
dzi na zagadnienie prawne wiążące się z tym przepisem nie może służyć właściwe-
mu rozpoznaniu sprawy w związku ze złożoną apelacją. Byłoby więc sprzeczne z
celem instytucji prawnej przewidzianej w art. 390 § 1 k.p.c.
W uzasadnieniu zagadnienia prawnego Sąd Okręgowy podniósł, że w myśl
art. 30 ust. 5 Karty Nauczyciela minister właściwy do spraw oświaty i wychowania
określa w drodze rozporządzenia wysokość minimalnych stawek wynagrodzenia za-
7
sadniczego dla określonych w tym przepisie nauczycieli oraz sposób obliczenia wy-
sokości tych stawek, natomiast do organu prowadzącego szkołę będącego jednostką
samorządu terytorialnego należy takie określenie wysokości dodatków i innych
składników wynagrodzenia, by razem z wynagrodzeniem zasadniczym odpowiadały
na obszarze działania danej jednostki samorządu terytorialnego co najmniej średnim
wynagrodzeniom nauczycieli, o których mowa w ust. 3 i 4 art. 30 ustawy. W innym
fragmencie uzasadnienia Sąd Okręgowy stwierdził, że średnie wynagrodzenie nau-
czyciela stażysty zostało określone w 2001 r. jako 82% kwoty bazowej, tj. w wysoko-
ści 1.603,56 zł, i te dane liczbowe są zgodne z ustawą budżetową na 2001 r. oraz z
art. 30 ust. 3 Karty Nauczyciela. Natomiast stwierdzenie, że w 2001 r. średnim wyna-
grodzeniem nauczyciela mianowanego było 161% średniego wynagrodzenia staży-
sty, zaś nauczycieli posiadających inny stopień awansu zawodowego - inne wielkości
procentowe, nie wynika z żadnych przepisów powołanych przez Sąd Okręgowy w
uzasadnieniu zagadnienia prawnego, a zwłaszcza z art. 30 ust. 4 Karty Nauczyciela,
który został wypełniony treścią dopiero w późniejszym czasie. Średnie wynagrodze-
nie nauczycieli innych niż nauczyciel stażysta, przysługujące im w 2001 r., ustalił na
okres przejściowy od 1 stycznia 2001 r. do 30 września 2002 r. przepis art. 12 ust. 1
pkt 2 ustawy z dnia 18 lutego 2000 r. o zmianie ustawy - Karta Nauczyciela oraz o
zmianie niektórych innych ustaw (Dz.U. Nr 19, poz. 239), przewidując dla nauczy-
ciela mianowanego (takim był powód) 161% średniego wynagrodzenia nauczyciela
stażysty. Jednak Sąd Okręgowy nie wskazał tego przepisu jako mającego zastoso-
wanie w sprawie. Zresztą regulacja w nim zawarta wymagałaby ponadto uwzględ-
nienia ust. 2 i ust. 3 art. 12, czyli oceny w szerszym kontekście prawnym.
Przedstawione uwagi uzasadniają więc odmowę podjęcia uchwały. Niemniej
Sąd Najwyższy uznał za celowe zwrócenie uwagi na następujące aspekty sprawy.
Według art. 30 ust. 5 Karty Nauczyciela w brzmieniu nadanym mu ustawą z
dnia 18 lutego 2000 r. zmieniającą Kartę Nauczyciela, do ministra właściwego do
spraw oświaty i wychowania (w porozumieniu z ministrem właściwym do sprawy
pracy) należy określenie wysokości minimalnych stawek wynagrodzenia zasadnicze-
go i sposobu obliczania wysokości tych stawek dla nauczycieli realizujących w różny
sposób obowiązujący ich tygodniowy obowiązkowy wymiar godzin. Gdy zatem cho-
dzi o wynagrodzenie zasadnicze, nauczycielowi należy się tyle, ile określi właściwy
minister w rozporządzeniu. Natomiast stosownie do art. 30 ust. 6 ustawy, do organu
prowadzącego szkołę będącego organem samorządu terytorialnego należy określe-
8
nie wysokości stawek dodatków do wynagrodzenia i wysokości innych jego składni-
ków (o ile nie zostały określone w ustawie lub w odrębnych przepisach) - w taki spo-
sób, by średnie wynagrodzenie nauczycieli, składające się z wynagrodzenia zasad-
niczego (ustalonego w rozporządzeniu przez właściwego ministra) i składników w
postaci dodatków oraz należności za godziny ponadwymiarowe i doraźnych za-
stępstw (ustalonych w regulaminie wynagradzania przez organ prowadzący szkołę
na obszarze działania danej jednostki samorządu terytorialnego) odpowiadało co
najmniej średnim wynagrodzeniom nauczycieli określonym procentowo w ustawie (o
czym była mowa we wcześniejszej części rozważań). Średnie wynagrodzenie nie jest
wynagrodzeniem minimalnym, przysługującym każdemu nauczycielowi przynajmniej
w tej minimalnej wysokości. Średnie wynagrodzenie - jak to wynika z art. 30 ust. 6
Karty Nauczyciela - składa się z wynagrodzenia zasadniczego oraz z dodatków do
niego oraz innych składników, które nie są jednakowe dla wszystkich nauczycieli.
Prawo do nich i ich wysokość są uzależnione od spełnienia się określonych przesła-
nek, np. dodatek funkcyjny - od pełnienia funkcji, dodatek za wysługę lat - od stażu
pracy, a wynagrodzenie za pracę w godzinach ponadwymiarowych - od pracy w ta-
kim wymiarze itp. Toteż skoro dodatki są różne dla różnych nauczycieli, wynagro-
dzenie ustalone dla konkretnego nauczyciela może się różnić od średniego wyna-
grodzenia nauczycieli na obszarze gminy. Z art. 30 ust. 6 Karty Nauczyciela wynika,
że „średnim wynagrodzeniom nauczycieli”, ustalonym w tej ustawie, powinny odpo-
wiadać średnie wynagrodzenia nauczycieli (składające się z wynagrodzenia zasadni-
czego i innych ustawowo określonych składników) określone przez jednostkę samo-
rządu terytorialnego na obszarze jej działania - a nie indywidualne wynagrodzenie
konkretnego nauczyciela. Wskazuje na to wyraźnie użyta liczba mnoga: „średnie
wynagrodzenia nauczycieli”, co oznacza, że owe „średnie wynagrodzenia” na obsza-
rze gminy, ustalone w drodze regulaminu, nie mogą być niższe od „średnich
wynagrodzeń” ustalonych w ustawie. Wielkość „średnią” uzyskuje się natomiast z
wielkości różniących się między sobą (mniejszych i większych).
W orzecznictwie sądowym i w piśmiennictwie charakter regulaminu dotyczą-
cego wynagrodzenia nauczycieli, o którym stanowi art. 30 ust. 6 Karty Nauczyciela,
nie wywołuje kontrowersji. Jest on traktowany jako akt powszechnie obowiązującego
prawa miejscowego (art. 87 ust. 2 i art. 94 Konstytucji RP) i samodzielna podstawa
normatywna ustalania uprawnień nauczycieli w zakresie wynagrodzenia (zob.
A.Kisielewicz: Regulamin dotyczący wynagrodzenia nauczycieli, Prawo Pracy 2001 r.
9
s. 19 i 21). Jest nie tylko czynnością stanowienia prawa miejscowego przez organ
samorządu terytorialnego, ale także „lokalnym przedłużeniem ustawy - Karty Nau-
czyciela” i aktem wykonawczym do niej, wydanym na podstawie zawartego w niej
upoważnienia (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego-Ośrodka Zamiejsco-
wego w Białymstoku z dnia 1 marca 2001 r., SA/Bk 1532/00, OSP 2002 nr 11, poz.
138 z glosą aprobującą W.Chruścicielewskiego i P.Tarno - tamże, oraz glosę S.Kani
do wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 2 lutego 2001 r., II SA
3057/00, Samorząd Terytorialny 2001 nr 12, s. 65-67). Zatem tylko niezgodność tego
regulaminu z ustawą mogłaby być przyczyną jego niestosowania.
Z powyższych względów Sąd Najwyższy orzekł jak w sentencji postanowienia.
========================================