Pełny tekst orzeczenia

Postanowienie z dnia 13 maja 2005 r.
II UZ 25/05
Kasacja podlega odrzuceniu (art. 3935
w związku z art. 3933
§ 2 k.p.c.), je-
żeli mimo wezwania sądu do „podania wartości zaskarżenia wraz ze sposobem
jej wyliczenia" pełnomocnik wnioskodawcy podaje jedynie „szacunkową"
kwotę, bez wskazania „sposobu wyliczenia" wartości przedmiotu zaskarżenia.
Przewodniczący SSN Jerzy Kuźniar, Sędziowie SN: Katarzyna Gonera,
Andrzej Wasilewski (sprawozdawca).
Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 13 maja
2005 r. sprawy z wniosku Zygmunta P. przeciwko Wojskowemu Biuru Emerytalnemu
w S. o wysokość świadczenia, na skutek zażaleń wnioskodawcy na postanowienia
Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 17 lutego 2005 r. [...] oraz z dnia 10 sierpnia
2004 r. [...]
1. u c h y l i ł postanowienie Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 17 lutego
2005 r. [...];
2. o d d a l i ł zażalenie na postanowienie Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z
dnia 10 sierpnia 2004 r. [...].
U z a s a d n i e n i e
Sąd Apelacyjny w Poznaniu wyrokiem z dnia 15 czerwca 2004 r. [...] oddalił
apelację wnioskodawcy - Zygmunta P. od wyroku Sądu Okręgowego-Sądu Pracy i
Ubezpieczeń Społecznych w Szczecinie z dnia 12 listopada 2002 r. [...] oddalającego
jego odwołanie od decyzji organu rentowego - Wojskowego Biura Emerytalnego w S.
z dnia 25 lutego 1998 r., mocą której dokonano waloryzacji przysługującej wniosko-
dawcy emerytury wojskowej.
Następnie, pełnomocnik skarżącego pismem z dnia 5 sierpnia 2004 r. wniosła
kasację od powyższego wyroku Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 15 czerwca
2004 r. W wyniku wezwania pełnomocnika skarżącego do uzupełnienia wniesionej
2
kasacji poprzez określenie wartości przedmiotu zaskarżenia, w uzupełniającym ka-
sację piśmie procesowym z dnia 20 stycznia 2005 r., które do Sądu Apelacyjnego w
Poznaniu wpłynęło w dniu 24 stycznia 2005 r., pełnomocnik skarżącego odmówiła
określenia wartości przedmiotu zaskarżenia, oświadczając równocześnie, iż „osta-
teczne stanowisko powoda jest takie, że w sprawie niniejszej nie ma żadnej wartości
przedmiotu sporu z braku podstaw prawnych do jej wykazania, wyliczenia czy nali-
czenia dopóty dopóki następca prawny pozwane Wojskowe Biuro Emerytalne w S.
poprzedniego Szefa Wojewódzkiego Sztabu Wojskowego w K. nie wyda i nie dorę-
czy do rąk powoda konstytutywnego odrębnego, prawotwórczego administracyjnego
aktu prawnego - administracyjnej decyzji emerytalnej ustalającej prawo powoda do
emerytury wojskowej (...)”. Z kolei, w dniu 1 lutego 2005 r. wpłynęło do Sądu Apela-
cyjnego w Poznaniu pismo wnioskodawcy z dnia 29 stycznia 2005 r., w którym w
nawiązaniu do treści kasacji wniesionej przez jego pełnomocnika w powyższej spra-
wie oświadcza on, iż „dla jasności sytuacji prawnej cofam w całości i odwołuję w ca-
łości fikcyjną, hipotetyczną wskazaną bez podstawy prawnej wartość przedmiotu
sporu z treści pisma z dnia 23 grudnia 2004 r., kasację podtrzymuję w całości.”
Mając na uwadze treść powyższego pisma wnioskodawcy z dnia 29 stycznia
2005 r., Sąd Apelacyjny w Poznaniu postanowieniem z dnia 17 lutego 2005 r. [...]
umorzył postępowanie kasacyjne, przyjąwszy że wnioskodawca cofnął kasację.
Pełnomocnik skarżącego pismem z dnia 28 lutego 2005 r., które wpłynęło do
Sądu Apelacyjnego w Poznaniu w dniu 3 marca 2005 r., wniósł zażalenie na powyż-
sze postanowienie Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 17 lutego 2005 r., uma-
rzające postępowanie kasacyjne od wyroku Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia
15 czerwca 2004 r., podnosząc w uzasadnieniu tego zażalenia, że - wbrew treści
zaskarżonego postanowienia - powód nie cofnął kasacji w powyższej sprawie, nato-
miast „cofnął tylko i wyłącznie wskazane bez podstawy prawnej wartości przedmiotu
sporu i pismem tym wniesionym do Sądu Najwyższego Izba Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w Warszawie nie cofnął ani zażalenia w sprawie
[...], ani nie cofnął kasacji w sprawie [...], a ustalenie jak i interpretacja Sądu Apela-
cyjnego III Wydział Ubezpieczeń Społecznych w Poznaniu treści pisma powoda z
dnia 29 stycznia 2005 r. jest błędne, niewłaściwe, bezprawne i bezpodstawne oraz
samowolne.”
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
3
1. Sąd Apelacyjny w Poznaniu postanowieniem z dnia 17 lutego 2005 r. [...]
umorzył postępowanie wszczęte na skutek wniesionej przez pełnomocnika wniosko-
dawcy kasacji od wyroku Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 15 czerwca 2004 r.
[...] z tej przyczyny, że „pismem z dnia 29.01.2005 r. wnioskodawca Zygmunt P. cof-
nął wniesioną kasację w sprawie.” Tymczasem wnioskodawca w swym piśmie z dnia
29 stycznia 2005 r., które do Sądu Najwyższego wpłynęło w dniu 1 lutego 2005 r.,
wyraźnie oświadczył, że „dla jasności sytuacji prawnej cofam w całości i odwołuję w
całości fikcyjną, hipotetyczną, wskazaną bez podstawy prawnej wartość przedmiotu
sporu z treści pisma z dnia 23 grudnia 2004 r. Kasację podtrzymuję w całości.” W tej
sytuacji, w rozpoznawanej sprawie brak było podstaw dla umorzenia postępowania
kasacyjnego w rozpoznawanej sprawie z powodu cofnięcia przez wnioskodawcę
wniesionej kasacji, a w konsekwencji zażalenie pełnomocnika wnioskodawcy na po-
wyższe postanowienie Sądu Apelacyjnego w Poznaniu postanowieniem z dnia 17
lutego 2005 r. w sprawie umorzenia postępowania kasacyjnego w tej sprawie oka-
zało się zasadne.
Biorąc powyższe pod uwagę, Sąd Najwyższy na podstawie art. 39815
§ 1 w
związku z art. 3941
§ 3 k.p.c. orzekł jak w pkt 1 sentencji.
2. W rozpoznawanej sprawie jest poza sporem, że Sąd Apelacyjny w Pozna-
niu wyrokiem z dnia 15 czerwca 2004 r. oddalił apelację wnioskodawcy od wyroku
Sądu Okręgowego-Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Szczecinie z dnia 12
listopada 2002 r., oddalającego jego odwołanie od decyzji organu rentowego - Woj-
skowego Biura Emerytalnego w S. z dnia 25 lutego 1998 r., mocą której organ ren-
towy dokonał „waloryzacji emerytury wojskowej” przysługującej wnioskodawcy. W
konsekwencji, Sąd Apelacyjny w Poznaniu w uzasadnieniu postanowienia z dnia 10
sierpnia 2004 r. o odrzuceniu kasacji pełnomocnika wnioskodawcy od powyższego
wyroku Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 15 czerwca 2004 r. stwierdził, że -
wbrew wywodom kasacji - rozpoznawana sprawa nie jest sprawą ani o „przyznanie
emerytury”, ani też o „objęcie obowiązkiem ubezpieczenia społecznego”, lecz sprawą
o „waloryzację świadczenia emerytalnego”, przy czym wnioskodawca nie wykazał,
aby wartość przedmiotu zaskarżenia wynosiła co najmniej dziesięć tysięcy złotych, a
w tej sytuacji kasacja w tej sprawie jest niedopuszczalna (art. 3921
§ 1 k.p.c.).
W wyniku rozpoznania zażalenia wnioskodawcy na powyższe postanowienie
Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 10 sierpnia 2004 r. o odrzuceniu kasacji, Sąd
4
Najwyższy postanowieniem z dnia 25 listopada 2004 r. (II UZ 52/04) zwrócił akta
sprawy Sądowi Apelacyjnemu w Poznaniu „celem wezwania pełnomocnika wniosko-
dawcy o podanie wartości przedmiotu zaskarżenia wraz ze sposobem wyliczenia”, w
następstwie czego w piśmie procesowym z dnia 23 grudnia 2004 r., które do Sądu
Apelacyjnego wpłynęło w dniu 27 grudnia 2004 r. [...], pełnomocnik wnioskodawcy
oświadczyła, iż: „określa szacunkowo różnicę miesięczną między dochodzonym, a
otrzymywanym świadczeniem na wysokość 1.000,00 zł miesięcznie. Czyli zgodnie z
art. 22 k.p.c. wartość przedmiotu zaskarżenia w kasacji stanowi w przybliżeniu
12.000,00 zł. Ponadto powód wyjaśnia, że określa wartość przedmiotu sporu na
kwotę 20.000,00 zł. Świadczenie miesięczne powoda (tj. wysokość emerytury lub
renty) nie została nigdy ustalona”. Natomiast organ rentowy, w piśmie procesowym z
dnia 5 stycznia 2005 r., które wpłynęło do Sądu Apelacyjnego w dniu 10 stycznia
2005 r. [...], nawiązując do powyższego pisma procesowego pełnomocnika wniosko-
dawcy, oświadczył, że „organ rentowy w piśmie procesowym z dnia 25 maja 1998 r.
wskazał podstawę prawną waloryzacji oraz dokonał szczegółowego wyliczenia skut-
ków tej operacji. Organ rentowy zarówno w zaskarżonej decyzji, jak i we wskazanym
piśmie procesowym określił konkretne stawki uposażenia, oraz dokonał stosownych
działań matematycznych. Dlatego ubezpieczony dysponując takimi danymi winien
wyliczyć konkretnie wartość przedmiotu zaskarżenia. Organ rentowy (...) zauważa
również, że nie do przyjęcia jest twierdzenie ubezpieczonego, iż wskutek dokonanej
w 1998 r. waloryzacji emerytury zaniżył jej wysokość o 1.000 zł miesięcznie. Takiemu
rozumowaniu przeczy chociażby zestawienie wysokości świadczenia brutto wyliczo-
nego przez organ rentowy na 1.244,85 zł z wielkością zaniżenia wskazanego przez
ubezpieczonego - 1.000 zł.” Następnie: (a) wnioskodawca w piśmie procesowym z
dnia z dnia 29 stycznia 2005 r., które do Sądu Najwyższego wpłynęło w dniu 1 lutego
2005 r., oświadczył, że „dla jasności sytuacji prawnej cofam w całości i odwołuję w
całości fikcyjną, hipotetyczną, wskazaną bez podstawy prawnej wartość przedmiotu
sporu z treści pisma z dnia 23 grudnia 2004 r.”; (b) z kolei, pełnomocnik wniosko-
dawcy w zażaleniu z dnia 28 lutego 2005 r. na postanowienie Sądu Apelacyjnego z
dnia 17 lutego 2005 r. o umorzeniu postępowania kasacyjnego, które do Sądu Ape-
lacyjnego wpłynęło w dniu 3 marca 2005 r., potwierdziła, iż wnioskodawca „cofnął
tylko i wyłącznie wskazane bez podstawy prawnej wartości przedmiotu sporu”; (c)
wreszcie, wnioskodawca w piśmie procesowym z dnia 2 maja 2005 r., które do Sądu
Najwyższego wpłynęło w dniu 4 maja 2005 r., oświadczył, iż „wskazuje, że Wojskowe
5
Biuro Emerytalne w S. (...) wypłaciło do rąk powoda świadczenie pieniężne zaliczko-
wo zabezpieczające w kwocie 1.244,85 zł PLN miesięcznie brutto, co pomnożone
przez 12 miesięcy w stosunku rocznym dało kwotę 14.938,20 zł PLN, która to kwota
spełnia ustawowy warunek formalny wniesionych przez pełnomocnika powoda kasa-
cji i zażaleń co do zakresu wysokości przedmiotu zaskarżenia.”
Powyższe ustalenia dają podstawę do stwierdzenia, że pełnomocnik powoda
nie uczyniła zadość wezwaniu Sądu Apelacyjnego do uzupełnienia kasacji poprzez
„podanie wartości przedmiotu zaskarżenia wraz ze sposobem wyliczenia”, bowiem w
swym piśmie procesowym z dnia 23 grudnia 2004 r., które do Sądu Apelacyjnego
wpłynęło w dniu 27 grudnia 2004 r. [...], sama oświadczyła, że jedynie określa „sza-
cunkowo różnicę miesięczną między dochodzonym, a otrzymywanym świadczeniem
na wysokość 1.000,00 zł miesięcznie”, bez podania „sposobu wyliczenia” wartości
przedmiotu zaskarżenia. W tej sytuacji, kasacja podlegała odrzuceniu na podstawie
art. 3935
w związku z art. 3933
§ 2 k.p.c. Tym samym, w rozpoznawanej sprawie po-
stanowienie Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 10 sierpnia 2004 r. o odrzuceniu
kasacji okazało się trafne.
Biorąc powyższe pod uwagę, Sąd Najwyższy na podstawie art. 39814
w
związku art. 3941
§ 3 k.p.c. z orzekł jak w pkt 2 sentencji.
========================================