Pełny tekst orzeczenia

Wyrok z dnia 14 lipca 2005 r.
II UK 304/04
Prawo do emerytury lub renty nie ulega zawieszeniu lub zmniejszeniu na
podstawie art. 104 ust. 5 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i ren-
tach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (jednolity tekst: Dz.U. z 2004 r. Nr
39, poz. 353 ze zm.) tylko wówczas, gdy ubezpieczony osiąga przychód w po-
staci honorariów z tytułu działalności twórczej w rozumieniu art. 8 ust. 7
ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych
(Dz.U. Nr 137, poz. 887 ze zm.).
Przewodniczący SSN Maria Tyszel, Sędziowie SN: Beata Gudowska, Andrzej
Wasilewski (sprawozdawca).
Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 14 lipca 2005 r. sprawy z
wniosku Rajmundy P. przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych-Oddziałowi w
G. o zwrot nienależnie pobranego świadczenia, na skutek kasacji wnioskodawczyni
od wyroku Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 9 września 2004 r. [...]
u c h y l i ł zaskarżony wyrok oraz poprzedzający go wyrok Sądu Okręgowe-
go-Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Gdańsku z siedzibą w Gdyni z dnia 23
czerwca 2003 r. [...] i przekazał sprawę Sądowi Okręgowemu do ponownego rozpo-
znania i orzeczenia o kosztach postępowania kasacyjnego.
U z a s a d n i e n i e
Sąd Okręgowy-Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Gdańsku z siedzibą
w Gdyni wyrokiem z dnia 23 czerwca 2003 r. [...], w wyniku odwołania ubezpieczonej
Rajmundy P. od trzech decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych-Oddział w G.
orzekających obowiązek zwrotu nienależnie pobranego świadczenia rentowego, a
mianowicie: (1) decyzji z dnia 5 sierpnia 2002 r. dotyczącej zwrotu kwoty 4.630,70 zł
tytułem nienależnie pobranego świadczenia rentowego w roku 2000, (2) decyzji z
dnia 2 sierpnia 2002 r. dotyczącej zwrotu kwoty 5.648,88 zł tytułem nienależnie po-
2
branego świadczenia rentowego w roku 2001 oraz (3) decyzji z dnia 27 listopada
2002 r. dotyczącej zwrotu kwoty 3.902,48 zł tytułem nienależnie pobranego świad-
czenia rentowego w roku 1999, zmienił zaskarżone decyzje i ustalił brak obowiązku
zwrotu nienależnie pobranych świadczeń w latach 1999, 2000 i 2001 przez ubezpie-
czoną oraz zasądził na jej rzecz od organu rentowego zwrot kosztów procesu.
W wyniku apelacji organu rentowego od powyższego wyroku Sądu Okręgo-
wego-Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Gdańsku z siedzibą w Gdyni z dnia
23 czerwca 2003 r., Sąd Apelacyjny w Gdańsku wyrokiem z dnia 9 września 2004 r.
[...] zmienił zaskarżony wyrok i oddalił odwołanie ubezpieczonej. W uzasadnieniu
powyższego wyroku Sąd Apelacyjny stwierdził, że istotnym zagadnieniem prawnym
występującym w niniejszej sprawie jest kwestia znaczenia pojęcia twórcy, które wy-
stępuje w przepisach (a) ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach
pokrewnych (jednolity tekst: Dz.U. z 2000 r. Nr 80, poz. 904 ze zm.), (b) ustawy z
dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz.U. Nr 137,
poz. 887 ze zm.) oraz (c) ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z
Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (jednolity tekst: Dz.U. z 2004 r. Nr 39, poz. 353
ze zm.), przy czym: „poza sporem jest, że znaczenie słowa twórca w rozumieniu
przepisów emerytalno-rentowych ma nieco węższe znaczenie. Zgodnie z art. 8 ust. 7
ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych, za twórcę uważa się osobę, która two-
rzy dzieła w zakresie architektury, architektury wnętrz, architektury krajobrazu, urba-
nistyki, literatury pięknej, sztuk plastycznych, muzyki, fotografiki, twórczości audiowi-
zualnej, choreografii i lutnictwa artystycznego oraz sztuki ludowej, będące przed-
miotem prawa autorskiego. Z ustępu 9 przywołanego artykułu wynika, że uznanie
działalności za twórczą lub artystyczną i ustalenie daty jej rozpoczęcia następuje w
formie decyzji Komisji do Spraw Zaopatrzenia Emerytalnego Twórców, działającej
przy ministrze właściwym do spraw kultury. Takiej decyzji wnioskodawczyni nie po-
siadała. W tym kontekście nie można twierdzić zatem, że wnioskodawczyni jako
samodzielny pracownik naukowo-dydaktyczny Uniwersytetu G. zajmujący się opra-
cowywaniem cudzych utworów literackich jest twórcą w znaczeniu przepisów ubez-
pieczeniowych. W/w bowiem przepis art. 8 ust. 7 ustawy o SUS takich jak Rajmunda
P. osób nie zalicza do twórców, a co za tym idzie nie można przyjąć, iż otrzymywała
honoraria z tytułu działalności twórczej w myśl art. 104 ust. 5 ustawy z dnia 17 grud-
nia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. (...)
gdyby ustawodawca nie chciał wprowadzić pewnych ograniczeń i związanych z tym
3
rozwiązań prawnych pojęcie twórcy odniósłby bezpośrednio do praw autorskich.
Skoro zaś tak nie uczynił, to uzasadnione jest stanowisko, że pojęcie twórcy i artysty
zostały określone w ustawie o systemie ubezpieczeń społecznych, które jest lex ge-
nerali w stosunku do ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Spo-
łecznych. Przepisy tych ustaw zatem należy analizować łącznie i również w kontek-
ście innych norm prawa ustanowionych na gruncie przepisów ubezpieczeniowych.
Zgodnie z art.104 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń
Społecznych prawo do emerytury lub renty ulega zawieszeniu lub świadczenia te
ulegają zmniejszeniu na zasadach określonych w ust. 3-8 oraz w art. 105, w razie
osiągania przychodu z tytułu działalności podlegającej obowiązkowi ubezpieczenia
społecznego, o której mowa w ust. 2 oraz z tytułu służby wymienionej w art. 6 ust. 1
pkt 4 i 6. Skoro zatem wnioskodawczyni Rajmunda P. nie prowadząc działalności
twórczej w rozumieniu przepisów ubezpieczeniowych i pobierając rentę z tytułu cał-
kowitej niezdolności do pracy w latach 1999, 2000 i 2001 osiągnęła przychody w
kwotach przekraczających 70% przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia za
kwartał kalendarzowy ostatnio ogłoszonego przez Prezesa GUS nie więcej niż 130%
tej kwoty, to zasadnie skarżący wskazał, iż świadczenia jej przysługujące ulegają
zmniejszeniu o kwotę tego przekroczenia nie większą jednak niż kwota maksymal-
nego zmniejszenia. Wobec tego ZUS w sposób zgodny z przepisami nakazał zwrot
nadpłaconych kwot z tytułu renty za wskazane okresy. Stanowiska tego nie może
zmienić fakt, iż część wynagrodzenia wnioskodawczyni była określona przez praco-
dawcę jako honorarium (wynagrodzenie objęte prawem autorskim), ale było to wy-
łącznie dla celów podatkowych. Taki - jedynie umowny podział pozwalał na podwyż-
szenie kosztów uzyskania przychodu, a więc zmniejszenia zaliczki na podatek. Wy-
odrębnienie to jednak nie miało wpływu na naliczenie składek na ubezpieczenie
społeczne, które następowało od całości wynagrodzenia.”
W kasacji od powyższego wyroku Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 9
września 2004 r. pełnomocnik ubezpieczonej zarzucił: po pierwsze - naruszenie art.
104 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych oraz art.
8 ust. 7 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych „poprzez ich błędną wykładnię i
niewłaściwe zastosowanie, a w szczególności błędne przyjęcie, że termin honora-
rium z tytułu działalności twórczej użyty w art. 104 ust. 5 ustawy o emeryturach i
rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych nie obejmuje swoim zakresem wyna-
grodzenia z tytułu działalności twórczej uzyskiwanego przez mianowanych nauczy-
4
cieli akademickich w ramach stosunku pracy łączącego ich ze szkołą wyższą.”; po-
nadto, w uzasadnieniu kasacji pełnomocnik skarżącej w tym kontekście dodatkowo
zarzucił, że: „Sąd Apelacyjny całkowicie pomija kluczowe w sprawie argumenty: (1)
art. 104 ust. 5 ustawy o emeryturach i rentach posługuje się terminem działalność
twórcza, (2) termin działalność twórcza zdefiniowany został w art. 1 ust. 1 ustawy z
dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych, (3) zgodnie z art. 2
ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych definicje legalne zawarte w tej ustawie
stosowane być mogą jedynie w zakresie spraw objętych jej regulacją, (4) miejsce art.
8 ust. 7 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych w systematyce tej ustawy jed-
noznacznie wskazuje na to, że przepis ten dotyczy wyłącznie zasad podlegania
ubezpieczeniu społecznemu. Art. 8 ust. 7 ustawy o systemie ubezpieczeń społecz-
nych (...) nie może znaleźć zastosowania przy wykładni pojęcia działalność twórcza,
gdyż niezależnie od różnic językowych obu terminów: - art. 2 ust. 1 ustawy o syste-
mie ubezpieczeń społecznych wskazuje wyraźnie na to, że zakres tej ustawy nie
obejmuje zagadnień dotyczących przyznawania, zawieszania i zmniejszania świad-
czeń emerytalnych i rentowych, a art. 2 ust. 2 tej ustawy stanowi wprost, że rodzaje
świadczeń z ubezpieczeń społecznych, warunki nabywania prawa do nich oraz za-
sady i tryb ich przyznawania określają odrębne przepisy.”; po drugie - naruszenie art.
7 i art. 9 k.p.a. w związku z art. 124 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu
Ubezpieczeń Społecznych, polegające „na błędnym poinformowaniu ubezpieczonej
przez organ rentowy, że pobieranie przez nią wynagrodzenia z tytułu umowy o pracę
nie wpływa w ogóle na prawo do renty oraz wysokość świadczenia rentowego, to jest
takie naruszenie przepisu postępowania - art. 233 § 1 k.p.c., które miało istotny
wpływ na wynik sprawy”, albowiem „pracownicy ZUS-u Inspektora w G. udzielili
ubezpieczonej dwukrotnie w kwietniu 1999 r. i lipcu 2000 r. ustnie błędnej informacji,
że pobieranie przez panią Rajmundę P. wynagrodzenia z tytułu umowy o pracę nie
wpływa w ogóle na prawo do renty oraz wysokość świadczenia rentowego.”
Równocześnie, jako na okoliczność uzasadniającą przyjęcie kasacji do rozpo-
znania pełnomocnik ubezpieczonej wskazał na potrzebę odpowiedzi na następujące
pytanie: „czy termin honorarium z tytułu działalności twórczej’ użyty w art. 104 ust. 5
ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych obejmuje
swoim zakresem wynagrodzenie z tytułu działalności twórczej uzyskiwane przez
mianowanych nauczycieli akademickich w ramach stosunku pracy łączącego ich ze
szkołą wyższą.” W konsekwencji, w kasacji sformułowany został wniosek o uchylenie
5
zaskarżonego wyroku i oddalenie apelacji organu rentowego, względnie o uchylenie
zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Apelacyjnemu w Gdańsku do
ponownego rozpoznania oraz o zasądzenie na rzecz ubezpieczonej od organu ren-
towego kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego w postępo-
waniu kasacyjnym.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Stosownie do dyspozycji art. 3 ustawy z dnia 22 grudnia 2004 r. o zmianie
ustawy - Kodeks postępowania cywilnego oraz ustawy - Prawo o ustroju sądów po-
wszechnych (Dz.U. z 2005 r. Nr 13, poz. 98), która weszła w życie z dniem 6 lutego
2005 r. (art. 6 tej ustawy), do złożenia i rozpoznania kasacji od orzeczenia wydanego
przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy, a także do odmowy przyjęcia kasacji
do rozpoznania, stosuje się przepisy dotychczasowe.
Zgodnie z art. 104 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpie-
czeń Społecznych, prawo do emerytury lub renty ulega zawieszeniu lub świadczenia
te ulegają zmniejszeniu (stosownie do zasad określonych w przepisach tej ustawy) w
razie osiągania przez ubezpieczonego przychodu z tytułu działalności podlegającej
obowiązkowi ubezpieczenia społecznego, z tym jednak zastrzeżeniem, że regulacji
tej „nie stosuje się do honorariów z tytułu działalności twórczej lub artystycznej” (art.
104 ust. 5 tej ustawy).
Z kolei, zgodnie z dyspozycją art. 8 ust. 7 ustawy o systemie ubezpieczeń
społecznych, który na gruncie polskiego porządku prawnego obejmuje ubezpieczenia
emerytalne, rentowe, chorobowe i wypadkowe (art. 1 tej ustawy) i jest podstawowym
aktem prawnym (lex generalis) określającym między innymi także obowiązujące w
prawie polskim „zasady podlegania ubezpieczeniom społecznym” (rozdział 2: art. 8 -
art. 14 tej ustawy), „za twórcę uważa się osobę, która tworzy dzieła w zakresie ar-
chitektury, architektury wnętrz, architektury krajobrazu, urbanistyki, literatury pięknej,
sztuk plastycznych, muzyki, fotografiki, twórczości audiowizualnej, choreografii i lut-
nictwa artystycznego oraz sztuki ludowej, będące przedmiotem prawa autorskiego.”
Co więcej, art. 8 ust. 9 tej ustawy stanowi ponadto, że w konkretnym wypadku
„uznanie działalności za twórczą i ustalenie daty jej rozpoczęcia następuje w formie
decyzji Komisji do Spraw Zaopatrzenia Emerytalnego Twórców, działającej przy mi-
nistrze właściwym do spraw kultury.”
6
Przyjęta w art. 1 ust. 1 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych defi-
nicja „utworu” („przedmiotem prawa autorskiego jest każdy przejaw działalności twór-
czej o indywidualnym charakterze, ustalony w jakiejkolwiek postaci, niezależnie od
wartości, przeznaczenia i sposobu wyrażenia”) nakazuje poszukiwać cech indywidu-
alizujących (wyróżniających) określony utwór (dzieło) w stosunku do innych utworów
(dzieł) w przedmiotowych znamionach rezultatu jakiejś działalności twórczej (art. 1
ust. 2 tej ustawy) i stąd wyprowadza prawa autorskie twórcy dzieła (art. 1 ust. 3 i ust.
4 tej ustawy). Natomiast obowiązująca na podstawie art. 8 ust. 7 ustawy o systemie
prawa ubezpieczeń społecznych definicja legalna pojęcia „twórcy”, mająca na celu
wskazanie, które spośród osób fizycznych prowadzących pozarolniczą działalność
gospodarczą mogą być zaliczone do kręgu „twórców” (art. 8 ust. 6 pkt 2 tej ustawy),
nakazuje wprawdzie poszukiwać podmiotowych cech indywidualizujących te osoby
poprzez ustalenie, czy są one twórcami utworów (dzieł) będących przedmiotem
prawa autorskiego w rozumieniu art. 1 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrew-
nych, jednakże w zakresie węższym aniżeli wynika to z art. 1 ust. 1 i ust. 2 ustawy o
prawie autorskim i prawach pokrewnych, albowiem wyłącznie „w zakresie architek-
tury, architektury wnętrz, architektury krajobrazu, urbanistyki, literatury pięknej, sztuk
plastycznych, muzyki, fotografiki, twórczości audiowizualnej, choreografii i lutnictwa
artystycznego oraz sztuki ludowej.” Oznacza to, że właśnie z tej przyczyny art. 8 ust.
7 ustawy o systemie prawa ubezpieczeń społecznych stanowi na gruncie prawa pol-
skiego lex specialis względem regulacji prawnej zawartej w art. 1 ustawy o prawie
autorskim i prawach pokrewnych. W konsekwencji, prawo do emerytury lub renty nie
ulega zawieszeniu lub świadczenia te nie ulegają zmniejszeniu - stosownie do zasad
określonych w art. 104 ust. 5 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpie-
czeń Społecznych - jeżeli ubezpieczony osiąga przychód w postaci honorariów z ty-
tułu działalności twórczej w rozumieniu art. 8 ust. 7 ustawy o systemie prawa ubez-
pieczeń społecznych.
W rozpoznawanej sprawie jest poza sporem, że ubezpieczona, która od dnia 1
marca 1999 r. pobierała rentę stałą z tytułu całkowitej niezdolności do pracy, pozo-
stawała równocześnie w stosunku pracy z Uniwersytetem G. jako samodzielny pra-
cownik naukowo-dydaktyczny i osiągała z tego tytułu przychody w postaci wynagro-
dzenie za pracę. Zważywszy zatem na okoliczność, że ubezpieczona wykonując
obowiązki pracownicze pracownika naukowo-dydaktycznego szkoły wyższej, który
opracowuje (analizuje lub interpretuje) cudze utwory literackie w ramach prowadzo-
7
nych zajęć dydaktycznych (wykładów, ćwiczeń lub seminariów) dla studentów, nie
mogła być uważana „za twórcę” w rozumieniu art. 8 ust. 7 ustawy o systemie ubez-
pieczeń społecznych, albowiem w tym wypadku nie wchodziło w grę tworzenie przez
nią będącego przedmiotem prawa autorskiego dzieła „w zakresie architektury, archi-
tektury wnętrz, architektury krajobrazu, urbanistyki, literatury pięknej, sztuk plastycz-
nych, muzyki, fotografiki, twórczości audiowizualnej, choreografii i lutnictwa arty-
stycznego oraz sztuki ludowej” oraz na okoliczność, że działalność ubezpieczonej nie
mogła być również uznana (i nie została uznana) za działalność twórczą w formie
decyzji Komisji do Spraw Zaopatrzenia Emerytalnego Twórców, działającej przy mi-
nistrze właściwym do spraw kultury (art. 8 ust. 9 ustawy o systemie ubezpieczeń
społecznych), trafnie Sąd Apelacyjny w Gdańsku w zaskarżonym wyroku stwierdził,
iż w rozpoznawanej sprawie organ rentowy prawidłowo zastosował wobec ubezpie-
czonej art. 104 ust. 1 w związku z art. 104 ust. 8 ustawy o emeryturach i rentach z
Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, wydając na podstawie tych przepisów zaskar-
żone decyzje zobowiązujące ją do zwrotu nienależnie pobranych świadczeń rento-
wych w latach 1999, 2000 i 2001.
Jednakże, przy rozpoznawaniu niniejszej sprawy należało mieć na uwadze
także i to, że: po pierwsze - ubezpieczona we wniesionym do Sądu Okręgowego-
Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Gdańsku z siedzibą w Gdyni odwołaniu od
trzech decyzji organu rentowego zobowiązujących ją do zwrotu nienależnie pobra-
nych świadczeń rentowych w latach 1999, 2000 i 2001 zarzuciła również, iż „pracow-
nicy ZUS-u udzielili mi błędnej informacji, że pobierane przeze mnie wynagrodzenie z
tytułu umowy o pracę nie wpływa w ogóle na prawo do renty oraz wysokość świad-
czenia rentowego. Mimo, że od roku 1999 składam do ZUS-u corocznie zaświadcze-
nia o wysokości przychodów nikt nie pouczył mnie również, że osiągam zbyt wysokie
z punktu widzenia przepisów emerytalno-rentowych wynagrodzenie i może pociągać
to za sobą ujemne dla mnie skutki”; po drugie - Sąd Okręgowy-Sąd Pracy i Ubezpie-
czeń Społecznych w Gdańsku z siedzibą w Gdyni, który wyrokiem z dnia 23 czerwca
2003 r. zmienił zaskarżone przez ubezpieczoną decyzje i ustalił brak obowiązku
ubezpieczonej do zwrotu nienależnie pobranych świadczeń rentowych w latach
1999, 2000 i 2001, nie rozpoznał powyższego zarzutu ubezpieczonej dotyczącego
udzielenia jej przez pracowników organu rentowego nieprawidłowej informacji; po
trzecie - w konsekwencji, zarzut dotyczący udzielenia ubezpieczonej nieprawidłowej
informacji przez pracowników organu rentowego nie był również przedmiotem rozpo-
8
znania w postępowaniu przed Sądem Apelacyjnym w Gdańsku, przeprowadzonego
w wyniku apelacji wniesionej przez organ rentowy, natomiast pełnomocnik ubezpie-
czonej w kasacji zarzucił „także nieuwzględnienie przy ocenie zebranego w sprawie
materiału dowodowego faktu naruszenia przez organ rentowy art. 7 i 9 k.p.a. w
związku z art. 124 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Spo-
łecznych polegającego na błędnym poinformowaniu ubezpieczonej przez organ ren-
towy, że pobierane przez nią wynagrodzenie z tytułu umowy o pracę nie wpływa w
ogóle na prawo do renty oraz wysokość świadczenia rentowego, to jest naruszenie
przepisu postępowania - art. 233 § 1 k.p.c., które miało istotny wpływ na wynik
sprawy”, wskazując dodatkowo w uzasadnieniu kasacji, iż „jak wykazało postępowa-
nie przed Sądem Okręgowym pracownicy ZUS-u Inspektorat w G. udzielili ubezpie-
czonej dwukrotnie w kwietniu 1999 r. i lipcu 2000 r. ustnie błędnej informacji, że po-
bierane przez Panią Rajmundę P. wynagrodzenie z tytułu umowy o pracę nie wpływa
w ogóle na prawo do renty oraz wysokość świadczenia rentowego.” Z tej przyczyny,
konieczne okazało się więc uchylenie zaskarżonego wyroku oraz poprzedzającego
go wyroku Sądu Okręgowego-Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Gdańsku z
siedzibą w Gdyni z dnia 23 czerwca 2003 r. i przekazanie sprawy temu Sądowi
Okręgowemu do ponownego rozpoznania wyłącznie w zakresie, w jakim w uprzednio
przeprowadzonym postępowaniu w niniejszej sprawie nie został rozpoznany sfor-
mułowany w odwołaniu ubezpieczonej zarzut, że „pracownicy ZUS-u udzielili mi
błędnej informacji, że pobierane przeze mnie wynagrodzenie z tytułu umowy o pracę
nie wpływa w ogóle na prawo do renty oraz wysokość świadczenia rentowego.”
Biorąc powyższe pod uwagę, Sąd Najwyższy na podstawie art. 39313
§ 1 k.p.c.
w związku z art. 3 ustawy z dnia 22 grudnia 2004 r. o zmianie ustawy - Kodeks po-
stępowania cywilnego oraz ustawy - Prawo o ustroju sądów powszechnych (Dz.U. z
2005 r. Nr 13, poz. 98) orzekł jak w sentencji.
========================================