Pełny tekst orzeczenia

UCHWAŁA Z DNIA 14 LIPCA 2005 R.
SNO 33/05
Przewodniczący: sędzia SN Wiesław Błuś.
Sędziowie SN: Helena Ciepła (sprawozdawca), Mirosław Bączyk.
Sąd Najwyższy – Sąd Dyscyplinarny na posiedzeniu bez udziału Zastępcy
Rzecznika Dyscyplinarnego, z udziałem protokolanta w sprawie sędziego Sądu
Rejonowego po rozpoznaniu w dniu 14 lipca 2005 r. w związku z zażaleniem na
uchwałę Sądu Apelacyjnego  Sądu Dyscyplinarnego z dnia 25 maja 2005 r.
sygn. akt (...) w przedmiocie zawieszenia w czynnościach służbowych
u c h w a l i ł : utrzymać w mocy zaskarżoną uchwałę i kosztami postępowania
obciążyć Skarb Państwa.
U z a s a d n i e n i e
Prezes Sądu Okręgowego w dniu 17 maja 2005 r., działając na podstawie
art. 130 § 1 Prawa o ustroju sądów powszechnych, zarządził natychmiastową
przerwę w czynnościach służbowych wykonywanych przez sędziego Sądu
Rejonowego od dnia 17 maja 2005 r. do dnia 16 czerwca 2005 r., podając że
wymagają tego istotne interesy służbowe.
Sąd Apelacyjny  Sąd Dyscyplinarny ustalił, że wymieniony sędzia w
okresie od dnia 1 marca 2003 r. do dnia 13 kwietnia 2005 r. pełnił funkcję
Przewodniczącego IV Wydziału Karnego Sądu Rejonowego. Decyzją Ministra
Sprawiedliwości z dnia 23 marca 2005 r. został oddelegowany do pełnienia
obowiązków sędziego w Sądzie Okręgowym na okres od dnia 1 kwietnia 2005 r.
do dnia 30 września 2005 r.
Prokurator Prokuratury Krajowej w odpowiedzi z dnia 16 maja 2005 r.
udzielonej Prezesowi Sądu Okręgowego, co do stanu zaawansowania
postępowania przygotowawczego prowadzonego między innymi wobec sędziów
tego Sądu stwierdził, że materiał dowodowy zgromadzony w trakcie śledztwa
Prokuratora Apelacyjnego, sygn. akt AP II Ds. (...), pozwala na sformułowanie
pod adresem sędziego Sądu Rejonowego zarzutu dopuszczenia się czynów
zabronionych w okresie pełnienia funkcji Przewodniczącego Wydziału.
W tak ustalonym stanie faktycznym i powołaniu się na znany Sądowi
Apelacyjnemu – Sądowi Dyscyplinarnemu z urzędu fakt złożenia przez
Prokuratora Apelacyjnego wniosku z dnia 20 maja 2005 r. o zezwolenie na
pociągnięcie sędziego Sądu Rejonowego do odpowiedzialności karnej, Sąd ten
uznał, że istotne interesy służbowe i dobro wymiaru sprawiedliwości wymagają
zawieszenia tego sędziego w wykonywaniu czynności służbowych.
2
W konkluzji, uchwałą z dnia 25 maja 2005 r., na podstawie art. 131 § l
u.s.p. zawiesił sędziego w czynnościach służbowych.
Sędzia Sądu Rejonowego w zażaleniu na tę uchwałę zarzucił obrazę
przepisów:
- art. 439 § 1 pkt1 k.p.k. w związku z art. 111 u.s.p. przez udział w wydaniu
orzeczenia sędziego nieuprawnionego;
- art. 438 pkt 2 k. p. k. w związku z art. 6, 7, 92 i art.410 oraz art. 168 w
związku z art. 170 § 3 i 368 k.p.k. przez:
 naruszenie prawa obwinionego do obrony,
 oparcie treści uchwały na nieujawnionym materiale dowodowym w
postaci akt sprawy AP II Ds. (...) Prokuratury Apelacyjnej i wniosku
Prokuratora tej Prokuratury o zezwolenie na pociągnięcie sędziego do
odpowiedzialności karnej oraz nieuwzględnienie wniosku obrońcy o
zarządzenie przerwy celem zapoznania się z wymienionym materiałem
dowodowym,
 brak uzasadnienia, jakie istotne interesy służbowe przemawiają za
zawieszeniem w czynnościach służbowych i na czym ma polegać dobro
wymiaru sprawiedliwości,
- art. 438 pkt 1 k.p.k. w związku z art. 130 u.s.p. przez uznanie, że istotne
interesy służbowe i dobro wymiaru sprawiedliwości wymagają zawieszenia
go w czynnościach służbowych na czas nieokreślony.
W konkluzji wniósł o uchylenie zaskarżonej uchwały i przekazanie sprawy
do ponownego rozpoznania, ewentualnie o jej zmianę przez uchylenie
zarządzenia Prezesa Sądu Okręgowego z dnia 17 maja 2005 r. o
natychmiastowej przerwie w czynnościach służbowych wykonywanych przez
skarżącego.
Sąd Najwyższy  Sąd Dyscyplinarny zważył, co następuje:
Stanowisko Sądu Apelacyjnego – Sądu Dyscyplinarnego nie może być
skutecznie zwalczane, albowiem znajduje uzasadnienie w treści art. 131 § 1
u.s.p.
Zarzut naruszenia przepisu art. 439 § 1 pkt 1 k.p.k. w związku z art. 111
u.s.p. okazał się chybiony. Jak bowiem wynika z pisma Wiceprezesa Sądu
Apelacyjnego – Sądu Dyscyplinarnego z dnia 7 lipca 2005 r. do zmiany składu
orzekającego w przedmiotowej sprawie doszło w związku z pozostawaniem na
urlopie pierwotnie wylosowanego sędziego E. M., co spowodowało, jak tego
wymaga przepis art. 111 § l u.s.p., ponowne losowanie, w wyniku którego
wylosowano nowego członka składu w osobie sędziego A. U. Tym samym nie
zachodzi bezwzględna przyczyna odwoławcza, o jakiej mowa w art. 439 § l pkt
1 k.p.k.
Nie może też odnieść skutku zarzut naruszenia prawa obwinionego do
obrony. Wprawdzie słusznie zarzuca on Sądowi Apelacyjnemu  Sądowi
Dyscyplinarnemu, obrazę wymienionych na wstępie przepisów kodeksu
3
postępowania karnego przez nieuwzględnienie, złożonego na posiedzeniu Sądu
w dniu 25 maja 2005 r., wniosku jego obrońcy o umożliwienie zapoznania się z
wnioskiem Prokuratury Apelacyjnej o pociągnięcie obwinionego do
odpowiedzialności karnej i z aktami tej sprawy, jednakże uchybienie to
ostatecznie pozostaje bez wpływu na treść zaskarżonej uchwały. Jak bowiem
wynika z akt Sądu Apelacyjnego – Sądu Dyscyplinarnego w sprawie o
zezwolenie na pociągnięcie obwinionego do odpowiedzialności karnej, z
których Sąd Najwyższy – Sąd Dyscyplinarny przeprowadził dowód, obwiniony
sędzia otrzymał odpis wymienionego wniosku w dniu 6 czerwca 2005 r. i
zapoznał się wraz ze swoim obrońcą z aktami tej sprawy w dniu 8 czerwca 2005
r. W związku z tym uzupełnił złożone zażalenie w sprawie rozpoznawanej przez
Sąd Najwyższy – Sąd Dyscyplinarny. W konsekwencji bez wpływu na treść
zaskarżonej uchwały pozostaje też akcentowany przez obwinionego brak
formalnego oddalenia przytoczonego wyżej wniosku dowodowego jego
obrońcy, jak tego wymagają przepisy art.170 § 3 k.p.k., który obwiniony
traktuje wyjątkowo instrumentalnie.
Wreszcie, nieuzasadniony okazał się zarzut kwestionujący prawidłowość
uzasadnienia zaskarżonej uchwały. Wprawdzie ma rację obwiniony, że
postępowanie dyscyplinarne podporządkowane jest regułom przepisów
normujących sporządzanie uzasadnień w postępowaniu karnym oraz że
uzasadnienie jest ogólnikowe i zawiera zwroty ustawowe. Jednakże w
postępowaniu dyscyplinarnym nie można stosować tych wszystkich przepisów
kodeksu postępowania karnego, których nie można pogodzić ze specyficznym
charakterem postępowania dyscyplinarnego. Ogólnikowość uzasadnienia
zaskarżonej uchwały nie jest też takiego stopnia, żeby uniemożliwiała
dokonanie kontroli instancyjnej. Zawiera ono bowiem elementy wymagane
przepisem art. 424 k.p.k. Wskazuje, odwołując się do treści odpowiedzi
otrzymanej przez Prezesa Sądu Okręgowego od Prokuratora Prokuratury
Krajowej powody, jakimi kierował się Sąd Apelacyjny – Sąd Dyscyplinarny
przy ferowaniu zaskarżonej uchwały. Sąd ten nie naruszył też wymienionego
przepisu, używając zwrotu ustawowego zawartego w przepisie art. 130 u.s.p., że
„istotne interesy służbowe i dobro wymiaru sprawiedliwości wymagają
zawieszenia sędziego”. Co należy rozumieć pod pojęciami istotnych interesów
służbowych i powagi sądu nie może budzić wątpliwości u obwinionego jako
sędziego i dlatego brak ich konkretyzacji pozostaje bez wpływu na trafność
zaskarżonej uchwały.
W tym stanie rzeczy, skoro nie zachodzi żadna z bezwzględnych przyczyn
odwoławczych, stwierdzić trzeba, że zaskarżona uchwała jest merytorycznie
słuszna i dlatego Sąd Najwyższy – Sąd Dyscyplinarny utrzymał ją w mocy.