Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II UK 73/05
POSTANOWIENIE
Dnia 16 grudnia 2005 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Józef Iwulski
w sprawie z wniosku J. W.
przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych
z udziałem T. W.
o ustalenie istnienia obowiązku ubezpieczenia społecznego,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 16 grudnia 2005 r.,
kasacji wnioskodawcy od wyroku Sądu Apelacyjnego w […]
z dnia 9 listopada 2004 r.,
odmawia przyjęcia kasacji do rozpoznania.
Uzasadnienie
Wyrokiem z dnia 9 listopada 2004 r., Sąd Apelacyjny-Sąd Pracy i
Ubezpieczeń Społecznych oddalił apelację J. W. od wyroku Sądu Okręgowego-
Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 12 czerwca 2003 r., oddalającego
odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z dnia 19 czerwca 2002 r.
stwierdzającej, że zainteresowana T. W. nie podlega ubezpieczeniu społecznemu
jako pracownik.
Wyrok ten kasacją zaskarżył odwołujący się od decyzji ZUS J. W. Jego
zdaniem, "wniesienie kasacji jest uzasadnione tym, iż zaskarżony wyrok w sposób
oczywisty narusza prawo (art. 3933
§ 1 pkt 3 k.p.c.) a ponadto istnieje konieczność
wyjaśnienia istotnego zagadnienia prawnego (art. 393 § 1 pkt 1 k.p.c.) a mianowicie
2
- czy w przypadku gdy Zakład Ubezpieczeń Społecznych odmawia objęcia
pracowniczym ubezpieczeniem społecznym zarzucając, iż zatrudnienie ma
charakter pozorny (art. 83 § 1 k.c.), to czy ciężar dowodu w tym zakresie obciąża
zakład pracy (art. 6 k.p.c.) czy też ubezpieczonego?".
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Oczywistość naruszenia prawa (art. 393 § 2 k.p.c.) powinna być rozumiana
jako widoczna bez pogłębionej analizy sprzeczność wykładni lub stosowania prawa
z jego brzmieniem albo powszechnie pojętymi regułami interpretacji (postanowienie
z dnia 26 lutego 2001 r., I PKN 15/01, OSNAPiUS 2002 nr 20, poz. 494;
postanowienie z dnia 17 października 2001 r., I PKN 157/01, OSNP 2003 nr 18,
poz. 437); oczywiste naruszenie prawa przez zaskarżony wyrok jest możliwe do
przyjęcia tylko wówczas, gdy jest ono z góry widoczne dla każdego prawnika, bez
potrzeby głębszej analizy prawniczej (por. orzeczenie z dnia 8 czerwca 1934 r., C III
76/34, Zb.Urz. 1935, poz. 15); gdy jest zupełnie pewne i nie może ulegać żadnej
wątpliwości (por. orzeczenie z dnia 25 września 1934 r., C II 1532/34, Zb.Urz. 1935,
poz. 98); gdy jest niewątpliwie sprzeczne z zasadniczymi i nie podlegającymi różnej
wykładni przepisami prawa (por. orzeczenie z dnia 30 stycznia 1963 r., II CZ 3/63,
OSPiKA 1963 nr 11, poz. 286). Skarżący w żaden sposób nie wykazał, aby
występowały przesłanki uznania, że w sprawie występuje oczywiste naruszenie
prawa przez zaskarżony wyrok w tym znaczeniu.
Podstawą faktyczną zaskarżonego rozstrzygnięcia było przede wszystkim
ustalenie, że "brak jakichkolwiek dowodów na to, że zainteresowana faktycznie
świadczyła pracę". Takie ustalenie wiąże Sąd Najwyższy (art. 39311
k.p.c.) i
decydujące jest, że zostało dokonane, a nie na kim spoczywał ciężar dowodu w tym
zakresie (pomijając, że w sformułowanym przez skarżącego zagadnieniu wymienia
się zakład pracy, czyli pracodawcę, którym był skarżący oraz ubezpieczonego, czyli
zainteresowaną; nie stawia się natomiast problemu, czy ciężar dowodu spoczywa
na organie rentowym).
Sąd Najwyższy ocenił, że w sprawie nie zachodzą okoliczności wymienione
w art. 393 § 1 i 2 k.p.c., zwłaszcza wskazane przez skarżącego i dlatego uznał za
uzasadnioną odmowę przyjęcia kasacji do rozpoznania, o czym orzekł na
podstawie tych przepisów w związku z art. 3937
§ 1 k.p.c.
3

II UK 73/05

Powołane przepisy:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia