Pełny tekst orzeczenia

Wyrok z dnia 10 stycznia 2006 r.
I UK 121/05
Udział w posiedzeniach zarządu spółki z ograniczoną odpowiedzialno-
ścią należy do pracowniczych obowiązków członka zarządu zatrudnionego na
stanowisku wiceprezesa zarządu.
Przewodniczący SSN Józef Iwulski, Sędziowie: SN Barbara Wagner (spra-
wozdawca), SA Zbigniew Korzeniowski.
Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 10 stycznia 2006 r.
sprawy z odwołania „E.” Polsko-Niemieckiej Spółki z o. o. w R. przeciwko Zakładowi
Ubezpieczeń Społecznych-Oddziałowi w R. o wysokość składek, na skutek kasacji
organu rentowego od wyroku Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 17 listopada
2004 r. [...]
u c h y l i ł zaskarżony wyrok oraz poprzedzający go wyrok Sądu Okręgowe-
go-Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Gliwicach Ośrodka Zamiejscowego w
Rybniku z dnia 18 grudnia 2002 r. [...] i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania
temu ostatniemu Sądowi, pozostawiając mu rozstrzygnięcie o kosztach postępowa-
nia kasacyjnego.
Uzasadnienie
Sąd Apelacyjny w Katowicach wyrokiem z dnia 17 listopada 2004 r. [...] zmie-
nił wyrok Sądu Okręgowego-Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Gliwicach z
dnia 18 grudnia 2002 r. [...], oddalający odwołanie „E.” Polsko - Niemieckiej Spółki z
o.o. w R. oraz poprzedzającą go decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych-Od-
działu w R. z dnia 27 grudnia 2001 r., wymierzającą Spółce składki na ubezpieczenie
społeczne za okres od września 1997 r. do 31 grudnia 1998 r., w ten sposób, że
ustalił, iż wypłaty za udział w posiedzeniach zarządu spółki na rzecz Engelberta J. i
Andrzeja L. w okresie od września 1997 r. do grudnia 1998 r. nie stanowią podstawy
wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne.
2
Podstawę rozstrzygnięcia stanowiły następujące ustalenia faktyczne i ich
prawna ocena. Engelbert J. i Andrzej L. byli zatrudnieni w „E.” Spółce z o.o. w R. En-
gelbert J. świadczył pracę na podstawie umowy o pracę na stanowisku wiceprezesa
zarządu Spółki od 27 grudnia 1997 r., zaś Andrzej L. był w niej zatrudniony od 1
marca 1992 r. do 31 stycznia 2001 r. początkowo jako kierownik „E.”, a od 6 lutego
1998 r. jako kierownik Zakładu „E.”. Spółka „E.” została wpisana do rejestru handlo-
wego w dniu 5 marca 1992 r. Jej prezesem był wówczas Herbert H., a członkiem
zarządu Engelbert J. W dniu 31 stycznia 1997 r. dokonano zmiany w rejestrze han-
dlowym poprzez wpisanie jako wiceprezesa Engelberta J. oraz Andrzeja L. jako
członka zarządu. Na podstawie uchwały zarządu Engelbert J. i Andrzej L. otrzymy-
wali wynagrodzenie za udział w posiedzeniach zarządu Spółki.
W ocenie Sądu Okręgowego, udział Engelberta J. i Andrzeja L. w posiedze-
niach zarządu wynikał z zawartych z nimi umów o pracę. Nie jest możliwe rozdziele-
nie obowiązków wchodzących w zakres stosunku pracy i obowiązków wynikających z
pełnionych funkcji członków zarządu. Obowiązki te są ze sobą ściśle powiązane i
mają na celu prowadzenie spraw Spółki. Nie ma znaczenia, że zakres czynności pra-
cowników nie wskazywał na obowiązek uczestniczenia w posiedzeniach zarządu
oraz że umowy o pracę nie przewidywały za te czynności wynagrodzenia. Engelbert
J. i Andrzej L. brali udział w posiedzeniach zarządu w związku z zawartą przez nich
umową o pracę - jako wiceprezes i jako członek zarządu. Nawet gdyby Andrzej L. nie
zawarł umowy o pracę ze Spółką jako członek zarządu, to pełnienie przez niego tej
funkcji i jednoczese wykonywanie pracy na podstawie umowy o pracę przesądzają,
że jego uczestnictwo w posiedzeniach zarządu wynika z zawartej umowy o pracę. W
konkluzji Sąd wskazał, że od wynagrodzeń za udział w posiedzeniach zarządu po-
winny być odprowadzone składki na ubezpieczenie społeczne.
Sąd Apelacyjny nie podzielił poglądu i argumentacji Sądu pierwszej instancji w
kwestii odprowadzania składek od wynagrodzenia za udział w posiedzeniach zarzą-
du. Zdaniem tego Sądu, z zawartych przez strony umów o pracę nie wynika koniecz-
ność udziału Engelberta J. i Andrzeja L. w posiedzeniach zarządu. Umowy te nie
przewidują z tego tytułu żadnego wynagrodzenia. Wypłaty za udział w posiedzeniach
wynikają z powołania Engelberta J. i Andrzeja L. przez zgromadzenie wspólników.
Podkreślił, że wykonywanie czynności związanych z powołaniem na członka zarządu
wynika bezpośrednio z ustawy z dnia 15 września 2000 r. - Kodeks spółek handlo-
wych (Dz.U. Nr 94, poz. 1037 ze zm.). Sąd uznał, że w sprawie mają zastosowanie
3
przepisy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 29 stycznia 1990 r. w sprawie wyso-
kości i podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne, zgłaszania do ubez-
pieczenia społecznego oraz rozliczania składek i świadczeń z ubezpieczenia spo-
łecznego oraz wydanej na jego podstawie instrukcji Nr 2 Prezesa Zakładu Ubezpie-
czeń Społecznych z dnia 4 lipca 1997 r. określającej szczegółowe zasady postępo-
wania w sprawie zgłoszeń do ubezpieczenia społecznego, rozliczania i opłacania
składek na ubezpieczenia społeczne, składek na Fundusz Pracy oraz składek na
Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych przez zakłady pracy zatrud-
niające ponad 20 pracowników i członków spółdzielni (Dz.Urz. ZUS Nr 5, poz. 7).
Wedle § 12 ust. 5 pkt 6 powołanej instrukcji, nie są dochodem z tytułu wykonywania
pracy w ramach stosunku pracy i nie wchodzą do podstawy wymiaru składek na
ubezpieczenie wypłaty za udział w radach nadzorczych i zarządach spółek, jeżeli
udział ten nie wynika z zawartej umowy o pracę. Z przepisów tych należy wnosić, że
istnieje możliwość zawarcia umowy o pracę oraz niezależnie od tego pełnienie do-
datkowych obowiązków poza zawartą umową. Wobec tego wypłaty za udział w po-
siedzeniach zarządu Spółki na rzecz Engelberta J. i Andrzeja L. w okresie od wrze-
śnia 1997 r. do grudnia 1998 r. nie stanowią podstawy wymiaru składek na ubezpie-
czenie społeczne.
Pełnomocnik Zakładu Ubezpieczeń Społecznych-Oddziału w R. zaskarżył ten
wyrok kasacją. Wskazując jako jej podstawy naruszenie prawa materialnego, a mia-
nowicie art. 208 § 1 i § 4 Kodeksu spółek handlowych w związku z art. 80 k.p. i § 7
rozporządzenia Rady Ministrów w sprawie wysokości i podstawy wymiaru składek na
ubezpieczenie społeczne, zgłaszania do ubezpieczenia społecznego oraz rozliczania
składek i świadczeń z ubezpieczenia społecznego - poprzez wyrażenie błędnego
poglądu, że wynagrodzenie za udział w posiedzeniach zarządu spółki nie stanowi
wynagrodzenia za pracę pracowników zatrudnionych na podstawie umowy o pracę
na stanowisku członków zarządu tej spółki i nie podlega „oskładkowaniu” na ubez-
pieczenia społeczne, a także naruszenie przepisów postępowania, a to art. 233 k.p.c.
- poprzez „dowolną ocenę zebranego materiału dowodowego a w szczególności do-
wolne uznanie, że wynagrodzenie za udział pracowników zarządu spółki z o.o. w po-
siedzeniach tego zarządu, wypłacane było na innej podstawie niż umowa o pracę”,
wniósł o „uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Apelacyjnemu
celem ponownego rozpoznania”. Jego zdaniem, okolicznościami uzasadniającymi rozpo-
znanie kasacji jest „oczywiste naruszenie przepisów prawa [...] na skutek uznania, że wy-
4
nagrodzenie pracownika zarządu spółki z o.o. za udział w posiedzeniach zarządu spółki nie
stanowi wynagrodzenia za pracę i nie podlega oskładkowaniu na ubezpieczenie społeczne”
oraz występowanie istotnych zagadnień prawnych, a mianowicie „czy w świetle art. 208 § 1
i 4 kodeksu spółek handlowych należało uznać, że do istotnych obowiązków członka zarzą-
du wieloosobowego, spółki z o.o. należy udział w posiedzeniach zarządu spółki w sprawach
bieżących oraz podejmowanie uchwał w sprawach przekraczających zakres zwykłych
czynności spółki, a także w sprawach zwykłych czynności spółki przy sprzeciwie co naj-
mniej jednego z członków zarządu” oraz „czy w świetle art. 29 kp i art. 208 kodeksu han-
dlowego w umowie o pracę na stanowisku członka zarządu spółki z o.o. oraz w zakresie
czynności na tym stanowisku, konieczne jest wyszczególnienie, że do obowiązków członka
zarządu spółki z o.o., należy udział w posiedzeniach tego zarządu.”
W uzasadnieniu kasacji organ rentowy podniósł, że pogląd Sądu, wedle którego wy-
płaty za udział w posiedzeniach zarządu wynikają z powołania Engelberta J. i Andrzeja L.
przez zgromadzenie wspólników, a nie z umów o pracę, jest sprzeczny z art. 208 Kodeksu
spółek handlowych. Zgodnie z powołanym przepisem, wieloosobowy zarząd spółki podej-
muje decyzje w formie uchwał obligatoryjnie, jeżeli sprawa dotyczy zakresu przekraczają-
cego zwykłe czynności spółki, a także w sprawach dotyczących zwykłych czynności spółki w
przypadku zgłoszenia sprzeciwu przez co najmniej jednego członka zarządu. Skoro do obo-
wiązków ustawowych członków zarządu należy podejmowanie uchwał, to również udział w
posiedzeniach zarządu powinien należeć do ich podstawowych obowiązków. Jeżeli więc
Engelbert J. i Andrzej L. byli zatrudnieni w Spółce na podstawie umów o pracę w charakterze
członków zarządu, to „pobierane z tego tytułu wynagrodzenie było wynagrodzeniem ze sto-
sunku pracy a nie z jakichkolwiek innych tytułów”. Przyznanie członkom zarządu dodatko-
wego wynagrodzenia na podstawie uchwały zgromadzenia wspólników nie należy traktować
jako wynagrodzenia poza stosunkiem pracy. Przeciwny pogląd pozostaje w sprzeczności z §
7 rozporządzenia Rady Ministrów w sprawie wysokości i podstawy wymiaru składek na
ubezpieczenie społeczne, zgłaszania do ubezpieczenia społecznego i świadczeń z ubezpie-
czenia społecznego. Powołany przepis nie wymienia wśród przychodów niepodlegających
oskładkowaniu na ubezpieczenie przychodów uzyskanych za udział w radach nadzorczych
lub zarządach spółek. Dokonana przez Sąd wykładnia § 12 ust. 5 pkt 6 instrukcji Nr 2 Preze-
sa ZUS z 4 lipca 1997 r. jest niezgodna z literalnym brzmieniem tego przepisu. Odnosi się on
bowiem wyłącznie do przypadków kiedy udział w radach nadzorczych i zarządach spółek nie
wynika z zawartej umowy o pracę. Ponieważ Sąd ustalił, że obaj członkowie zarządu byli
5
zatrudnieni na podstawie umów o pracę, to § 12 ust 5 pkt 6 instrukcji nie może mieć do nich
zastosowania.
W odpowiedzi na kasację Spółka „E.” wniosła o jej oddalenie.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
1. Rozpoznając kasację, w pierwszej kolejności należy odnieść się do podstaw
prawnych rozstrzygnięcia zawartego w zaskarżonym nią wyroku. W sprawie mają
zastosowanie przepisy prawa materialnego obowiązujące w okresie od września
1997 r. do 31 grudnia 1998 r. W zakresie wymiaru i opłacania składek na pracowni-
cze ubezpieczenie społeczne obowiązywały wówczas ustawa z dnia z dnia 25 listo-
pada 1986 r. o organizacji i finansowaniu ubezpieczeń społecznych (jednolity tekst:
Dz.U. z 1989 r. Nr 25, poz. 137 ze zm.) oraz - wydane, między innymi, na podstawie
jej art. 33 ust. 2 i 3 - rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 29 stycznia 1990 r. w
sprawie wysokości i podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne, zgła-
szania do ubezpieczenia społecznego oraz rozliczania składek i świadczeń z ubez-
pieczenia społecznego (jednolity tekst: Dz.U. z 1993 r. Nr 68, poz. 330 ze zm., po-
woływane dalej także jako „rozporządzenie”), zaś w odniesieniu do funkcjonowania
spółek prawa handlowego i ich organów - rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospo-
litej Polskiej z dnia 27 czerwca 1934 r. - Kodeks handlowy (Dz.U. Nr 57, poz. 502 ze
zm.), a nie ustawa z dnia 15 września 2000 r. Kodeks spółek handlowych. Trzeba też
podnieść, że instrukcja nr 2 Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z 4 lipca
1997 r. nie stanowi źródła prawa obowiązującego powszechnie. Została wprawdzie
wydana z upoważnienia zawartego w § 53 rozporządzenia Rady Ministrów z 29
stycznia 1990 r., jest jednak aktem wewnętrznym skierowanym do organów rento-
wych, wiążącym je na zasadzie generalnego polecenia określonego w nim postępo-
wania (tu: ustalania podstawy wymiaru składek). Instrukcja ta może stanowić pewną
wskazówkę co do intencji centralnego organu administracji państwowej, a w rezulta-
cie może być przydatna przy wykładni przepisów rozporządzenia, ale nie może być
samoistną podstawą rozstrzygnięcia sprawy przez sądy.
Z kolei do postępowania kasacyjnego mają zastosowanie przepisy Kodeksu
postępowania cywilnego w brzmieniu obowiązującym po nowelizacji tego aktu
ustawą z dnia 24 maja 2000 r. o zmianie ustawy - Kodeks postępowania cywilnego,
ustawy o zastawie rejestrowym i rejestrze zastawów, ustawy o kosztach sądowych w
6
sprawach cywilnych oraz ustawy o komornikach sądowych i egzekucji (Dz.U. Nr 48,
poz. 554), a przed ich zmianą ustawą z dnia 22 grudnia 2004 r. o zmianie ustawy -
Kodeks postępowania cywilnego oraz ustawy - Prawo o ustroju sądów powszech-
nych (Dz.U. z 2005 r. Nr 13, poz. 98).
Rację ma przeto pełnomocnik Spółki „E.” twierdząc w odpowiedzi na kasację,
że organ rentowy wadliwie powołał jako podstawę wniesienia kasacji art. 393 § 1 i §
2 k.p.c. (zamiast art. 3931
k.p.c.) i błędnie podniósł w niej zarzut naruszenia art. 208
k.s.h. (zamiast art. 201 k.h.).
2. Zgodnie z § 7 ust. 1 rozporządzenia z dnia 29 stycznia 1990 r. w sprawie
wysokości i podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne, zgłaszania do
ubezpieczenia społecznego oraz rozliczania składek i świadczeń z ubezpieczenia
społecznego, podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne pracowników
stanowi dochód pracownika w gotówce i w naturze „z tytułu pracy w ramach stosun-
ku pracy, obejmujący wszelkiego rodzaju należności pieniężne oraz wartość pienięż-
ną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty bez względu na źródło finansowania
tych należności i świadczeń”. Jest to zasada, od której przepis ten przewiduje kilka-
dziesiąt wyjątków. Ich katalog jest zamknięty.
Obowiązek członka zarządu spółki z ograniczoną odpowiedzialnością wyko-
nywania czynności związanych z prowadzeniem jej spraw może wynikać albo tylko z
art. 201 k.h. (obecnie: art. 208 k.s.h.), albo - także - z treści stosunku pracy lub in-
nych - mających podstawę w nazwanych i nienazwanych umowach prawa cywilnego
- stosunków prawnych (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 27 maja
1993 r., III APr 30/93, OSA 1994 nr 6, poz. 46 oraz wyroki Sądu Najwyższego z dnia
28 lipca 1999 r., I PKN 171/99, OSNAPiUS 2000 nr 21, poz. 785 oraz z dnia14 lutego
2001 r., I PKN 258/00, OSNAPiUS 2002 nr 23, poz. 565). Zatrudnienie członka za-
rządu w ramach stosunku pracy powoduje, że o treści jego praw i obowiązków pra-
cowniczych decyduje treść stosunku pracy (por. np. wyrok Sądu Najwyższego z dnia
7 stycznia 2000 r., I PKN 404/99, OSNAiUSP 2001 nr 10, poz. 347). Gdy zatem
uczestnictwo członka zarządu spółki kapitałowej w posiedzeniach jej zarządu należy
do jego obowiązków pracowniczych, wynagrodzenie za udział w posiedzeniach tego
organu jest dochodem „z tytułu pracy w ramach stosunku pracy”. Wniosek taki wy-
nika bezpośrednio z analizy § 7 rozporządzenia, wobec czego zbędne jest sięganie
do § 12 ust. 5 pkt 6 instrukcji, wedle którego „nie stanowią podstawy wymiaru skła-
dek wypłaty nie będące dochodem z tytułu wykonywania pracy w ramach stosunku
7
pracy, w szczególności: […] wypłaty za udział w […] zarządach spółek, jeżeli udział
ten nie wynika z zawartej umowy o pracę”.
Engelbert J. był zatrudniony w Spółce „E.” na stanowisku wiceprezesa jej za-
rządu; będący członkiem zarządu Andrzej L., jako - początkowo kierownik „E.”, a na-
stępnie kierownik Zakładu. Ich sytuacja formalna była zatem odmienna. Z racji zaj-
mowanego przez Engelberta J. stanowiska (rodzaju pracy) udział w posiedzeniach
zarządu należał do jego pracowniczych obowiązków. Tej treści obowiązek Andrzeja
L. nie wynikał z zajmowanego stanowiska, ale z łączącego go ze Spółką stosunku
organizacyjnego (art. 201 k.h.). Udział w posiedzeniach zarządu spółki nie jest bo-
wiem obowiązkiem pracowniczym członka zarządu zatrudnionego w tej spółce na
innym niż prezes, wiceprezes lub członek zarządu stanowisku, jeżeli nie został wy-
raźnie przewidziany w umowie o pracę. Trafność takiego rozumowania zdają się
potwierdzać przepisy podatkowe. Korzyść uzyskana przez członka zarządu spółki
kapitałowej z tytułu udziału w posiedzeniach zarządu może być albo przychodem w
rozumieniu art. 12 ust. 1 i 4 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od
osób fizycznych (jednolity tekst: Dz.U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) albo przy-
chodem z działalności wykonywanej osobiście w rozumieniu art. 13 pkt 7, w zależno-
ści od tego czy udział ten jest czynnością członka zarządu wykonywaną w ramach
stosunku zatrudnienia, czy na podstawie samego tylko aktu ustanowienia.
Podniesiony w kasacji zarzut naruszenia art. 80 k.p. mógłby być odnoszony
tylko do wynagrodzenia za udział w posiedzeniach zarządu Spółki otrzymywanego
przez Engelberta J., bo tylko do jego obowiązków pracowniczych należało uczest-
nictwo w posiedzeniach zarządu. Zarzut ten jest jednak o tyle nietrafny, że dla prawi-
dłowego rozstrzygnięcia rozpoznawanej sprawy obojętne było czy wynagrodzenie
wypłacane za udział w posiedzeniach zarządu stanowiło składnik wynagrodzenia za
pracę, czy nie. Istotna była natomiast kwalifikacja tego wynagrodzenia jako przycho-
du z pracy, a takim było ono - w świetle przytoczonych wyżej przepisów - niewątpli-
wie. Poza tym, bardziej usprawiedliwione byłoby powołanie art. 78 k.p., który to prze-
pis odnosi obowiązek zapłaty za pracę do jej rodzaju, ilości i jakości.
Częściowo tylko zasadny jest także zarzut naruszenia art. 233 k.p.c., a miano-
wicie w takiej części, w jakiej Sąd drugiej instancji ocenił, że z faktu zatrudnienia En-
gelberta J. w ramach stosunku pracy na stanowisku wiceprezesa zarządu Spółki „E.”
nie wynika pracowniczy obowiązek uczestniczenia w posiedzeniach tego zarządu,
8
bowiem ocena, że Andrzej L. jako pracownik nie był zobowiązany do udziału w po-
siedzeniach zarządu jest prawidłowa.
3. Sąd Najwyższy rozpoznaje sprawę w granicach zaskarżenia kasacją oraz
jej podstaw; bierze jednak pod rozwagę z urzędu nieważność postępowania (art.
39311
§ 1 k.p.c.).
Zgodnie z art. 47711
k.p.c., stronami postępowania w sprawach z zakresu
ubezpieczeń społecznych są: ubezpieczony, inna osoba, której praw i obowiązków
dotyczy zaskarżona decyzja, organ rentowy i zainteresowany, to jest ten, czyje
prawa i obowiązki zależą od rozstrzygnięcia sprawy. Przedmiotem sporu w rozpo-
znawanej sprawie była kwestia obowiązku uiszczenia przez spółkę „E.” składek na
ubezpieczenie społeczne za dwóch jej pracowników - Engelberta J. i Andrzeja L.
Wprawdzie toczył się on bezpośrednio między organem rentowym i płatnikiem skła-
dek (adresatem decyzji), ale Engelbert J. i Andrzej L. byli w nim zainteresowanymi.
Od tego bowiem czy uiszczona zostanie za nich składka na ubezpieczenie zależeć
będzie w przyszłości wysokość podstawy wymiaru świadczeń z ubezpieczeń spo-
łecznych, a w rezultacie wysokość samych tych świadczeń.
Według art. 47711
§ 2 zdanie drugie k.p.c., sąd obowiązany jest z urzędu we-
zwać do udziału w postępowaniu zainteresowanego, który nie został wezwany do
udziału w sprawie przed organem rentowym. Skutkiem zaniechania dokonania tej
czynności jest pozbawienie strony możliwości obrony swych praw, a w konsekwencji
nieważność postępowania (art. 379 pkt 5 k.p.c.). Orzecznictwo Sądu Najwyższego
jest w tym zakresie utrwalone (por. uchwała z dnia 29 lipca 1998 r., III ZP 20/98,
OSNAPiUS 1998 nr 23, poz. 690 oraz wyroki: z dnia 3 października 1996 r., II URN
36/96, OSNAPiUS 1997 nr 9, poz. 156; z dnia 15 lipca 1999 r., II UKN 52/99,
OSNAPiUS 2000 nr 22, poz. 826; z dnia 8 grudnia 2000 r., II UKN 128/00,
OSNAPiUS 2002 nr 15, poz. 368) i aprobowane przez doktrynę (por. M. Cholewa:
glosa do powołanego wyżej wyroku II UKN 128/00, OSP 2003 nr 3, poz. 30). Sądy -
ani pierwszej, ani drugiej instancji - nie wezwały Engelberta J. i Andrzeja L. do
udziału w postępowaniu, do czego zobowiązywał je art. 47711
§ 2 zdanie drugie k.p.c.
Tym samym pozbawiły ich możliwości obrony swych praw. Zatem zarówno postępo-
wanie przed Sądem Okręgowym-Sądem Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Gliwi-
cach w sprawie [...] zakończonej wyrokiem z 18 grudnia 2002 r., jak też postępowa-
nie przed Sądem Apelacyjnym w Katowicach w sprawie [...] zakończonej zaskarżo-
nym kasacją wyrokiem, są z mocy art. 379 pkt 5 k.p.c. nieważne.
9
Mając powyższe na względzie Sąd Najwyższy, stosownie do art. 39311
k.p.c.
w związku z art. 39313
§ 1 k.p.c., orzekł jak w sentencji.
========================================