Pełny tekst orzeczenia

Uchwała z dnia 7 marca 2006 r.
I PZP 5/05
Przewodniczący SSN Katarzyna Gonera (sprawozdawca), Sędziowie: SN
Roman Kuczyński, SA Zbigniew Korzeniowski.
Sąd Najwyższy, przy udziale prokuratora Prokuratury Krajowej Iwony Kasz-
czyszyn, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 7 marca 2006 r. sprawy z powództwa
Przedsiębiorstwa Handlowo - Usługowego B. SA w B. przeciwko Grzegorzowi G. o
zapłatę, na skutek zagadnienia prawnego przekazanego postanowieniem Sądu
Okręgowego-Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Białymstoku z dnia 15 listo-
pada 2005 r. [...]
„Czy umowa o zakazie konkurencji po ustaniu stosunku pracy (art. 1012
§ 1
k.p.) zawarta pomiędzy pracodawcą a pracownikiem w tym samym dniu co pierwsza
umowa o pracę na czas określony zaczyna obowiązywać wraz z rozwiązaniem się tej
umowy spowodowanym przez upływ terminu, na jaki została zawarta, czy też po
rozwiązaniu się ostatniej umowy o pracę (na czas określony lub nieokreślony) za-
wartej pomiędzy tymi samymi stronami ?”
p o d j ą ł uchwałę:
Zakaz konkurencji obejmujący okres po ustaniu stosunku pracy aktuali-
zuje się w chwili, gdy pomiędzy stronami umowy o zakazie konkurencji nie ist-
nieje już stosunek pracy.
U z a s a d n i e n i e
Przedstawione Sądowi Najwyższemu do rozstrzygnięcia zagadnienie prawne
budzące poważne wątpliwości powstało w następującym stanie sprawy.
Przedsiębiorstwo Handlowo - Produkcyjne „B.” SA domagało się zasądzenia
od Grzegorza G. kwoty 6.000 zł tytułem kary umownej za złamanie przez niego za-
kazu konkurencji obowiązującego po rozwiązaniu łączącego strony stosunku pracy.
2
Sąd Rejonowy w Białymstoku wyrokiem z 21 lipca 2005 r. [...] zasądził od po-
zwanego na rzecz powodowej Spółki kwotę 6.000 zł z ustawowymi odsetkami od 29
listopada 2004 r., dokonując następujących ustaleń.
Strony pozostawały w stosunku pracy do 6 października 2004 r. W dniu 19
czerwca 2001 r. zawarły umowę o zakazie konkurencji, która miała zacząć obowią-
zywać po ustaniu stosunku pracy. Na jej podstawie pozwany zobowiązał się przez
okres roku od ustania tego stosunku do nieświadczenia pracy lub usług na rzecz
podmiotów prowadzących działalność konkurencyjną w stosunku do powodowej
Spółki. Przyjął na siebie także zobowiązanie zapłacenia pracodawcy równowartości
sześciokrotnego miesięcznego wynagrodzenia zasadniczego w razie złamania zaka-
zu konkurencji. Łącząca strony umowa o pracę została rozwiązana za porozumie-
niem stron 6 października 2004 r. Tego samego dnia pozwany zatrudnił się w spółce
„J.” na stanowisku przedstawiciela handlowego. Jego nowy pracodawca zajmuje się
handlem materiałami poligraficznymi i biurowymi. Spółka „J." jest konkurentem Spółki
„B." na rynku papierniczym, obie mają podobny krąg klientów. Sąd Rejonowy uznał
zawartą przez strony umowę o zakazie konkurencji za ważną. Podobnie ocenił za-
mieszczone w niej prawo byłego pracodawcy domagania się zapłaty kary umownej
za złamanie przez pracownika tego zakazu. Sąd Najwyższy przyjmuje w swoim
orzecznictwie dopuszczalność zastrzeżenia w umowie o zakazie konkurencji po
ustaniu stosunku pracy kary umownej na rzecz byłego pracodawcy (por. wyrok SN z
10 października 2003 r., I PK 528/02, OSNP 2004 nr 19, poz. 336). W przypadku gdy
umowa nie zawiera postanowienia dotyczącego wysokości należnego pracownikowi
odszkodowania za powstrzymywanie się od działalności naruszającej interes praco-
dawcy, mają zastosowanie odpowiednie przepisy Kodeksu pracy o odszkodowaniu,
a mianowicie art.1012
§ 3 k.p. w związku z art.18 § 2 k.p. Sąd Rejonowy nie podzielił
poglądu pozwanego o sprzeczności umowy z zasadami współżycia społecznego.
Skoro pozwany zatrudnił się w spółce zajmującej się handlem takimi samymi artyku-
łami jak powodowa Spółka, zobowiązany jest zapłacić jej przewidzianą w umowie
karę umowną.
Apelację od powyższego wyroku wniósł pozwany. Zarzucił naruszenie art. 38 i
39 k.c. w związku z art. 58 k.c., poprzez przyjęcie, że umowa o zakazie konkurencji
jest ważna, pomimo zawarcia jej przez członka zarządu Spółki niemającego do tego
uprawnień, a także dokonanie błędnej wykładni art. 58 § 2 k.c., wyrażające się uzna-
niem, że niewydanie pracownikowi odpisu spornej umowy nie stanowi naruszenia za-
3
sad współżycia społecznego. Pozwany zarzucił także naruszenie art. 484 § 2 k.c. w
następstwie przyjęcia, że żądana od niego kwota nie jest rażąco wygórowana oraz
błędne ustalenie jakoby miał dostęp do szczególnie ważnych informacji, których
ujawnienie mogłoby narazić powódkę na szkodę.
Rozpoznając apelację wniesioną przez pozwanego Sąd Okręgowy-Sąd Pracy
i Ubezpieczeń Społecznych w Białymstoku uznał, że rozstrzygnięcie sprawy zależy
od wyjaśnienia zagadnienia prawnego budzącego poważne wątpliwości, które przed-
stawił Sądowi Najwyższemu na podstawie art. 390 § 1 k.p.c. Zagadnienie to dotyczy
rozstrzygnięcia kwestii „czy umowa o zakazie konkurencji po ustaniu stosunku pracy
(art. 1012
§ 1 k.p.) zawarta pomiędzy pracodawcą a pracownikiem w tym samym dniu
co pierwsza umowa o pracę na czas określony zaczyna obowiązywać wraz z rozwią-
zaniem się tej umowy spowodowanym przez upływ terminu, na jaki została zawarta,
czy też po rozwiązaniu się ostatniej umowy o pracę (na czas określony lub nieokre-
ślony) zawartej pomiędzy tymi samymi stronami”. Przedstawiając powyższe zagad-
nienie prawne Sąd drugiej instancji podniósł, że uwadze Sądu Rejonowego uszło, iż
strony zawarły ze sobą cztery kolejno następujące po sobie umowy o pracę - jedną
na okres próbny, dwie na czas określony i jedną na czas nieokreślony. Pierwsza
umowa została zawarta 19 czerwca 2001 r. i obowiązywała do 31 sierpnia 2001 r.
Druga została zawarta na okres od 1 września 2001 r. do 31 marca 2002 r., trzecia
na okres od 1 kwietnia 2002 r. do 31 października 2002 r. Ostatnią umowę strony
zawarły na czas nieokreślony od 1 listopada 2002 r. Zawierając 19 czerwca 2001 r.
pierwszą umowę - na okres próbny - strony zawarły jednocześnie umowę o zakazie
konkurencji po ustaniu stosunku pracy.
Sąd Okręgowy wskazał, że zgodnie z treścią art. 30 § 1 pkt 4 k.p. umowa o
pracę rozwiązuje się z upływem czasu, na który była zawarta. Umowa o pracę ma
charakter dwustronnie zobowiązujący, odpłatny i konsensualny. Jej nawiązanie wy-
maga zgodnego oświadczenia woli pracodawcy i pracownika. W umowie terminowej
składają oni również zgodne oświadczenie o dacie jej rozwiązania. Z tego powodu
żadne późniejsze oświadczenia woli w tym przedmiocie nie są potrzebne. Także
umowa o zakazie konkurencji ma charakter terminowy. Zawierana jest w interesie
pracodawcy. Jej treść oraz czasowy zakres obowiązywania mogą zostać zmienione
tylko w drodze porozumienia lub aneksu, ewentualnie wystąpienia przewidzianych
przez strony okoliczności powodujących jej wygaśnięcie.
4
Strony zawarły 19 czerwca 2001 r. dwie umowy. W umowie o pracę został
określony termin końcowy jej obowiązywania (31 sierpnia 2001 r.), a w umowie o
zakazie konkurencji termin początkowy (po ustaniu stosunku pracy). Pierwsza data
ma charakter pewny, natomiast druga warunkowy. Zdaniem Sądu Okręgowego w
rozpoznawanej sprawie istnieją poważne wątpliwości, co do tego, kiedy ten warunek
się ziścił. Zgodnie z treścią art. 25 § 2 k.p., umowa na okres próbny nie mogła zostać
zawarta na dłużej niż trzy miesiące. Teoretycznie - gdyby strony zawarły umowę na
maksymalny okres - rozwiązałaby się ona najpóźniej 19 września 2001 r. W rzeczy-
wistości nastąpiło to 31 sierpnia 2001 r. Według Sądu z uwagi na to, że umowa o
zakazie konkurencji ma charakter akcesoryjny w stosunku do umowy o pracę, może
zacząć obowiązywać w razie powstania stosunku pracy lub po jego ustaniu, gdyż
Kodeksowi pracy znane są dwa rodzaje umów o zakazie konkurencji - obowiązująca
w czasie trwania stosunku pracy oraz po jego ustaniu. Ta druga stanowi odstępstwo
od zasady wolności pracy wyrażonej w art. 10 k.p. i dlatego - zdaniem Sądu - wyja-
śnienia wymaga zakres czasowego jej stosowania w sytuacji, gdy strony pozosta-
wały w stosunku pracy, który istniał na skutek zawarcia kilku następujących po sobie
umów o pracę o charakterze terminowym. Zawarcie kolejnej umowy jest zawsze zda-
rzeniem przyszłym i niepewnym. Skoro powodowa Spółka i pozwany w tym samym
dniu zawarli dwie umowy, można przyjąć, że po ustaniu pierwszej terminowej umowy
o pracę zaczął obowiązywać pozwanego zakaz konkurencji, polegający na po-
wstrzymywaniu się od zatrudnienia w innej spółce papierniczej. W takim przypadku
pozwany byłby ograniczony w prawie wyboru innego pracodawcy tylko w okresie od
1 września 2001 r. do 1 września 2002 r. Ponieważ w spółce „J." zatrudnił się 6 paź-
dziernika 2004 r., obowiązek zapłaty kary umownej w ogóle by nie powstał. Przy za-
łożeniu, że łączący strony stosunek pracy rozwiązał się dopiero 6 października 2004
r., należy przyjąć, że tego dnia zaczął obowiązywać sporny zakaz. Za takim stanowi-
skiem może - zdaniem Sądu - przemawiać nieprzerwane trwanie łączącego strony
stosunku pracy od 19 czerwca 2001 r. do 6 października 2004 r. Co prawda, było to
spowodowane zawarciem aż czterech umów o pracę, ale pomiędzy nimi nie było
żadnej przerwy.
Wniesienie powództwa o zapłatę kary umownej wskazuje na przyjęcie przez
powodową Spółkę tego drugiego stanowiska. Według Sądu, ma ono jednak pewną
wadę - po zakończeniu każdej umowy wydano pozwanemu świadectwo pracy, co
5
sugeruje brak po jej stronie zamiaru utrzymywania z pozwanym dalszej więzi praw-
nej.
Sąd zwrócił uwagę, że umowa, o której mowa w art.1012
§ 1 k.p., wymaga pod
rygorem nieważności formy pisemnej. W rozpoznawanej sprawie ma to praktyczne
znaczenie. W doktrynie prawa pracy i judykaturze dopuszcza się możliwość zawarcia
umowy o pracę w sposób dorozumiany, na przykład poprzez dopuszczenie do
świadczenia pracy. Wymaganie co do formy przy umowie o zakazie konkurencji wy-
klucza możliwość zawarcia tego rodzaju umowy w sposób dorozumiany, ale sytuację
komplikuje art. 65 § 2 k.c., zgodnie z którym w umowie należy raczej badać, jaki był
zgodny zamiar stron i cel umowy, aniżeli opierać się na jej dosłownym brzmieniu. Z
ustaleń Sądu Rejonowego nie wynika, jakie były późniejsze ustalenia stron co do
trwania umowy o zakazie konkurencji i czy w drugiej połowie 2001 r. lub w 2002 r.
powróciły one do kwestii umowy o zakazie konkurencji. W tej sytuacji rozpoznanie
apelacji wymaga - zdaniem Sądu Okręgowego - wcześniejszego rozstrzygnięcia
kwestii, od kiedy pozwany był związany spornym zakazem.
W postępowaniu przed Sądem Najwyższym powodowa Spółka zajęła stano-
wisko, że wynikający z umowy stron zawartej 19 czerwca 2001 r. zakaz konkurencji
po ustaniu stosunku pracy uaktualnił się dopiero po ustaniu ostatniej umowy, rozwią-
zanej na mocy porozumienia stron 6 października 2004 r. Umowa o zakazie konku-
rencji została zawarta przed nawiązaniem stosunku pracy z pozwanym. Nie była po-
nawiana przy zawieraniu kolejnych umów o pracę. Następowały one jednak bezpo-
średnio po sobie, a zatem stosunek pracy cechował się ciągłością. Postanowienia
umowy o zakazie konkurencji stały się aktualne dopiero po faktycznym zakończeniu
pracy przez pozwanego i dopiero od tego dnia należy liczyć roczny termin obowiązy-
wania umowy o zakazie konkurencji.
Prokurator Prokuratury Krajowej wniósł o udzielenie odpowiedzi według pro-
pozycji drugiej zawartej w pytaniu prawnym Sądu Okręgowego.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Przedstawione zagadnienie prawne dotyczy wykładni art. 1012
k.p. w kontek-
ście zawierania przez strony stosunku pracy kilku następujących po sobie termino-
wych umów o pracę.
6
Pracownik może być objęty zakazem konkurencji w czasie trwania stosunku
pracy (art. 1011
k.p.) lub po ustaniu stosunku pracy (art. 1012
k.p.). Treścią umowy o
zakazie konkurencji po ustaniu stosunku pracy jest zobowiązanie się pracownika do
niepodejmowania po rozwiązaniu stosunku pracy działalności konkurencyjnej wobec
pracodawcy w zakresie i przez czas określony w umowie oraz zobowiązanie się pra-
codawcy do wypłacenia pracownikowi z tego tytułu odszkodowania w określonej wy-
sokości, mającego stanowić rekompensatę zarobków utraconych przez pracownika
wskutek objęcia go ograniczeniem dotyczącym powstrzymywania się od działalności
konkurencyjnej. Istotną cechą umowy o zakazie prowadzenia działalności konkuren-
cyjnej po ustaniu stosunku pracy jest to, że czas jej obowiązywania wykracza poza
okres związania stron stosunkiem pracy. Wykonanie wynikających z umowy upraw-
nień i obowiązków stron następuje dopiero po rozwiązaniu stosunku pracy. Umowa o
zakazie konkurencji po ustaniu stosunku pracy, o jakiej stanowi art. 1012
k.p., może
być zawarta tylko w czasie trwania stosunku pracy. Zdolność do zawarcia takiej
umowy mają bowiem tylko pracodawca i pracownik, a zatem strony stosunku pracy.
Jednakże umowa ta dotyczy niewątpliwie czasu po definitywnym ustaniu stosunku
pracy, inaczej mówiąc będący istotą tej umowy zakaz konkurencji obejmujący okres
po ustaniu stosunku pracy aktualizuje się w chwili, gdy pomiędzy stronami umowy o
zakazie konkurencji nie istnieje już stosunek pracy. Umowa ta ma bowiem zagwaran-
tować pracodawcy (ściślej: byłemu pracodawcy) ochronę jego interesów, które mo-
głyby zostać naruszone lub zagrożone podjęciem przez pracownika (ściślej: byłego
pracownika) działalności konkurencyjnej. Istotą umowy o zakazie konkurencji po
ustaniu stosunku pracy, o jakiej mowa w art. 1012
k.p., jest zatem związanie nią stron
dotychczasowego stosunku pracy, który definitywnie ustał - a więc byłego pracowni-
ka i byłego pracodawcy.
Wniosek taki wypływa nie tylko z językowej wykładni art. 1012
k.p., w którym
mowa jest jednoznacznie o zawarciu umowy o zakazie konkurencji po ustaniu sto-
sunku pracy, czyli umowy, z której wynikające wzajemne obowiązki stron (powstrzy-
mywanie się od działalności konkurencyjnej z jednej strony i wypłata stosownego
odszkodowania z drugiej strony) mają być realizowane po ustaniu stosunku pracy.
Umowa o zakazie konkurencji po ustaniu stosunku pracy została przy tym wyraźnie
przeciwstawiona zakazowi konkurencji obowiązującemu pracownika w czasie trwania
stosunku pracy (niezależnie od tego, czy została w tym przedmiocie zawarta oddziel-
na umowa - art. 1011
k.p., czy też obowiązek ten wynika z ogólnych przepisów doty-
7
czących obowiązków pracownika - art. 100 § 2 k.p.). Również względy celowościowe
i funkcjonalne nakazują odnosić zakaz konkurencji, o jakim stanowi art. 1012
k.p., do
czasu, jaki następuje po definitywnym ustaniu stosunku pracy, choćby stosunek ten
wynikał z kilku kolejno po sobie następujących umów terminowych (w rozpoznawanej
sprawie umowy na czas próbny, a następnie dwóch umów na czas określony) zanim
doszło do zawarcia umowy na czas nieokreślony.
Zawarcie umowy o zakazie konkurencji po ustaniu stosunku pracy następuje z
reguły z inicjatywy pracodawcy, który dla zabezpieczenia własnego interesu zamie-
rza chronić szczególnie ważne informacje, do których dostęp ma zatrudniany pra-
cownik, przed ich ujawnieniem w uzgodnionym okresie po rozwiązaniu stosunku
pracy, co mogłoby narazić interesy pracodawcy na szkodę. Następuje to w powiąza-
niu z istotnym ograniczeniem możliwości zatrudnienia byłego pracownika u innego
pracodawcy prowadzącego działalność konkurencyjną lub prowadzenia przez byłego
pracownika własnej działalności konkurencyjnej w innych formach po ustaniu stosun-
ku pracy obwarowanego zakazem konkurencji w uzgodnionym okresie karencyjnym,
co łączy się z obowiązkiem byłego pracodawcy zapłaty byłemu pracownikowi umó-
wionego odszkodowania za powstrzymanie się od podejmowania działalności, której
można by przypisać charakter działalności konkurencyjnej. Strony zawierające
umowę o zakazie konkurencji mogą ułożyć stosunek prawny, objęty zakazem konku-
rencji po ustaniu zatrudnienia, według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie
sprzeciwiały się właściwości (naturze) tego stosunku, ustawie ani zasadom współży-
cia społecznego (art. 3531
k.c. w związku z art. 300 k.p.).
Z powyższych rozważań wynika, że umowa o zakazie konkurencji po ustaniu
stosunku pracy zawierana jest z odroczonym w czasie skutkiem prawnym. Odrocze-
nie tego skutku następuje do chwili ustania stosunku pracy. Chodzi przy tym o defi-
nitywne ustanie stosunku pracy, czyli stan rzeczy (faktyczny i prawny), w którym
stron umowy o zakazie konkurencji nie wiąże już w ogóle stosunek pracy. Jest to
sytuacja zbliżona do zawarcia umowy pod warunkiem zawieszającym. Zgodnie z art.
89 k.c., z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych albo wynikających z
właściwości czynności prawnej, powstanie lub ustanie skutków czynności prawnej
można uzależnić od zdarzenia przyszłego i niepewnego. Ustanie stosunku pracy jest
zdarzeniem przyszłym i pewnym (każdy stosunek pracy kiedyś ustaje, choćby ze
względu na przejście przez pracownika na emeryturę), dlatego przepis art. 89 k.c. nie
ma do tej sytuacji bezpośredniego zastosowania. Umowa o zakazie konkurencji po
8
ustaniu stosunku pracy nie jest zawierana pod warunkiem, lecz z zastrzeżeniem ter-
minu, w szczególny sposób określonego. Ustanie stosunku pracy nie jest warunkiem,
lecz terminem. Jednak zgodnie z art. 116 § 1 k.c., jeżeli skutki czynności prawnej
mają powstać w oznaczonym terminie, stosuje się odpowiednio przepisy o warunku
zawieszającym. Zastrzeżony termin następuje z chwilą definitywnego ustania sto-
sunku pracy i wówczas aktualizuje się skutek umowy o zakazie konkurencji jako
czynności prawnej.
Przyjęcie przeciwnego założenia - zgodnie z którym umowa o zakazie konku-
rencji po ustaniu stosunku pracy (art. 1012
§ 1 k.p.), zawarta pomiędzy pracodawcą a
pracownikiem w czasie obowiązywania pierwszej umowy o pracę na czas określony,
zaczynałaby odnosić skutek wraz z rozwiązaniem się tej umowy spowodowanym
przez upływ terminu, na jaki została zawarta, mimo zawarcia niezwłocznie po wyga-
śnięciu tej umowy terminowej kolejnej umowy na czas określony lub nieokreślony -
prowadziłoby do sytuacji, w której umowa o zakazie konkurencji po ustaniu stosunku
pracy byłaby realizowana przez strony trwającego stosunku pracy, co wiązałoby się
na przykład z koniecznością wypłacania pracownikowi przez pracodawcę umówione-
go odszkodowania za powstrzymywanie się od działalności konkurencyjnej niezależ-
nie od (równolegle) wypłacanego mu wynagrodzenia za pracę, którego wysokość na
ogół - przy zawieraniu przez strony stosunku pracy umowy, o jakiej stanowi art. 1011
k.p. - uwzględnia zakaz konkurencji na czas trwania stosunku pracy.
Ponadto, co jest nie bez znaczenia z punktu widzenia interesów pracodawcy,
umowa o zakazie konkurencji po ustaniu stosunku pracy zawierana jest z pracowni-
kiem mającym dostęp do szczególnie ważnych informacji, których ujawnienie mo-
głoby narazić pracodawcę na szkodę. Gdyby umowa o zakazie konkurencji po usta-
niu stosunku pracy zaczynała odnosić skutek wraz z rozwiązaniem się pierwszej
umowy o pracę na czas określony, wynikającym z upływu terminu, na jaki została
zawarta, mimo zawarcia niezwłocznie po wygaśnięciu tej umowy terminowej kolejnej
umowy na czas określony lub nieokreślony, czyli - inaczej mówiąc - zakaz konkuren-
cji byłby realizowany w istocie w czasie trwającego nadal stosunku pracy między tymi
samymi stronami, co oznacza, że mógłby wygasnąć - ze względu na upływ czasu,
przez jaki miał obowiązywać pracownika - jeszcze w czasie trwającego stosunku
pracy, nie zostałby zrealizowany istotny cel zawarcia takiej umowy, a interes praco-
dawcy, związany z nieujawnianiem przez pracownika szczególnie ważnych informa-
cji, nie byłby chroniony w tym czasie, który dla tego rodzaju interesu pracodawcy jest
9
najistotniejszy - mianowicie bezpośrednio po definitywnym ustaniu stosunku pracy.
Przyjęcie, że umowa o zakazie konkurencji po ustaniu stosunku pracy zawarta przez
pracodawcę i pracownika w czasie obowiązywania pierwszej umowy o pracę na czas
określony zaczyna obowiązywać wraz z rozwiązaniem się tej umowy spowodowa-
nym przez upływ terminu, na jaki została zawarta, a nie dopiero po rozwiązaniu
ostatniej umowy o pracę (na czas określony lub nieokreślony), zawartej przez te
same strony bezpośrednio po ustaniu pierwszej umowy terminowej, byłoby
sprzeczne z celem i istotą umowy o zakazie konkurencji po ustaniu stosunku pracy
(art. 1012
§ 1 k.p.).
Należy jednak zaznaczyć, że odmienne skutki mogą wynikać z umowy stron,
do umowy o zakazie konkurencji po ustaniu stosunku pracy stosuje się bowiem
ogólną zasadę dotyczącą zobowiązań umownych - wynikającą z art. 3531
k.c. - za-
sadę swobody umów, zgodnie z którą strony zawierające umowę mogą ułożyć sto-
sunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się
właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego.
Istotna treść umowy zawartej przez strony podlega ustaleniu według reguł wykładni
oświadczeń woli (art. 65 k.c.).
Mając powyższe na uwadze Sąd Najwyższy udzielił na przedstawione przez
Sąd Okręgowy pytanie odpowiedzi ujętej w sentencji uchwały.
========================================