Pełny tekst orzeczenia

Wyrok z dnia 5 lipca 2006 r.
III PK 34/06
1. Obowiązek pracodawcy wynikający z art. 12 ustawy z dnia 28 grudnia
1989 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków
pracy z przyczyn dotyczących zakładu pracy (jednolity tekst: Dz.U. z 2002 r. Nr
112, poz. 980 ze zm.) jest ograniczony do zatrudnienia pracownika w tej samej
grupie zawodowej, natomiast nowe warunki zatrudnienia mogą odbiegać od
poprzednich w zakresie stanowiska i wymiaru czasu pracy, wynagrodzenia,
miejsca pracy i innych elementów składających się na treść umowy o pracę.
2. Zgłoszenie zamiaru powrotu do pracy przez pracownika zawiadomio-
nego o planowanym naborze na stanowiska pracy w tej samej grupie zawodo-
wej po terminie wyznaczonym przez pracodawcę oraz w momencie, gdy nie
dysponuje on już wolnymi miejscami pracy, zwalnia pracodawcę z obowiązku
jego zatrudnienia na podstawie art. 12 ustawy z dnia 28 grudnia 1989 r.; obo-
wiązek ten może ponownie powstać, gdy zwolni się miejsce pracy w tej samej
grupie zawodowej, a nie upłynął jeszcze termin określony w tym przepisie.
Przewodniczący SSN Kazimierz Jaśkowski, Sędziowie: SN Jerzy
Kwaśniewski, SA Jolanta Strusińska-Żukowska (sprawozdawca).
Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 5 lipca
2006 r. sprawy z powództwa Anny G., Danuty S. i Grażyny K. przeciwko Telekomu-
nikacji Polskiej SA w W. o nawiązanie stosunku pracy, na skutek skargi kasacyjnej
strony pozwanej od wyroku Sądu Okręgowego-Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecz-
nych w Radomiu z dnia 22 grudnia 2005 r. [...]
u c h y l i ł zaskarżony wyrok i przekazał sprawę Sądowi Okręgowemu-Są-
dowi Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Radomiu do ponownego rozpoznania, po-
zostawiając temu sądowi rozstrzygnięcie o kosztach postępowania kasacyjnego.
U z a s a d n i e n i e
2
Sąd Rejonowy-Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Radomiu wyrokiem z
dnia 25 maja 2005 r. zobowiązał pozwaną Telekomunikację Polską SA w W. do na-
wiązania stosunków pracy z powódkami Danutą S., Elżbietą K. i Anną G. na warun-
kach pracy i płacy sprzed dnia rozwiązania z nimi stosunków pracy, w terminie 7 dni
od dnia uprawomocnienia się wyroku.
Sąd pierwszej instancji ustalił, że powódki były długoletnimi pracownicami
strony pozwanej, zatrudnionymi ostatnio na stanowiskach telefonistek. Zawarte z
nimi umowy o pracę zostały wypowiedziane przez pracodawcę w związku z likwida-
cją Obszaru do Spraw Usług Operatora w Telekomunikacji Polskiej SA Obszaru Te-
lekomunikacyjnego w R. Z Grażyną K. stosunek pracy został rozwiązany z dniem 30
listopada 2002 r., zaś z pozostałymi dwiema powódkami - z dniem 31 grudnia 2002 r.
Kolejne reorganizacje Telekomunikacji Polskiej SA doprowadziły do tego, że od 13
października 2003 r. zaczęła funkcjonować w R. struktura CRM (Zarządzanie Relacji
z Klientami), w związku z czym już w sierpniu 2003 r. Obszar Telekomunikacji Pol-
skiej SA w R. poinformował pisemnie byłych pracowników, w tym powódki, że TP SA
rozpoczyna nabór zewnętrzny pracowników na nowo utworzone stanowiska pracy do
struktur CRM w Pionie Kontaktów z Klientami. Wszystkie powódki wyraziły wolę na-
wiązania stosunków pracy z byłym pracodawcą, przy czym Grażyna K. stosowne
pismo złożyła 26 sierpnia 2003 r., Anna G. - 30 grudnia 2003 r., zaś Danuta S. - 31
grudnia 2003 r.
Sąd Rejonowy wskazał, że w myśl art. 12 ustawy z dnia 28 grudnia 1989 r. o
szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn
dotyczących zakładu pracy (jednolity tekst: Dz.U. z 2002 r., Nr 112, poz. 980 ze zm.),
pracodawca powinien ponownie zatrudnić pracownika, z którym rozwiązał stosunek
pracy z przyczyn określonych w art. 1 ust. 1 ustawy, jeżeli ponownie zatrudnia pra-
cowników w tej samej grupie zawodowej, a były pracownik zgłosi zamiar powrotu do
pracy w ciągu roku od dnia rozwiązania stosunku pracy. Sąd pierwszej instancji
stwierdził, że rozwiązanie umów o pracę z powódkami nastąpiło z przyczyn, o któ-
rych mowa w tym przepisie, oraz że pracownice dochowały terminu rocznego przewi-
dzianego dla zgłoszenia zamiaru powrotu do pracy. W oparciu o dowody zgroma-
dzone w sprawie uznał także, iż pracownicy zatrudniani przez pozwaną w strukturach
CRM mogą być uważani za reprezentujących tę samą grupę zawodową, co uprzed-
nio telefonistki oraz że powódki spełniały wymagania stawiane kandydatom na te
stanowiska. Powódki mogą zatem domagać się nawiązania stosunków pracy, a legi-
3
tymowaną biernie w tej sprawie jest Telekomunikacja Polska SA, choć umowy o
pracę z powódkami zostały rozwiązane przez innego pracodawcę, tj. Obszar Tele-
komunikacji Polskiej SA w R., bowiem pozwana przejęła zobowiązania tego praco-
dawcy na podstawie art. 231
k.p.
Sąd Okręgowy-Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Radomiu wyrokiem z
dnia 22 grudnia 2005 r. oddalił apelację strony pozwanej od wyroku Sądu Rejonowe-
go, akceptując ustalenia faktyczne i rozważania prawne Sądu pierwszej instancji. W
szczególności Sąd Okręgowy podniósł, że faktycznym pracodawcą powódek była
Telekomunikacja Polska SA, która decyzjami stosownych organów spółki, zmieniała,
likwidowała i powoływała poszczególne „Obszary”, określając ich uprawnienia. W
związku z tym, pomimo zmian pracodawcy w ramach przekształceń wewnętrznej
struktury organizacyjnej pozwanej, nie została wyłączona wobec powódek możliwość
zastosowania art. 12 ustawy z dnia 28 grudnia 1989 r. o szczególnych zasadach
rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn dotyczących zakładu
pracy.
Jako nietrafne Sąd drugiej instancji ocenił stanowisko skarżącego, że obowią-
zek ponownego zatrudnienia pracownika powstaje dopiero w momencie złożenia
przez niego oświadczenia o zamiarze powrotu do pracy, a tym samym wcześniejsze
obsadzenie wolnych stanowisk uniemożliwia nawiązanie stosunku pracy z byłym
pracownikiem. Sąd ten wskazał, że art. 12 ustawy z dnia 28 grudnia 1989 r. o szcze-
gólnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn doty-
czących zakładu pracy określa roczny termin dla zgłoszenia powrotu do pracy, przy
czym były pracownik spełniający określone przepisem warunki ma pierwszeństwo do
zatrudnienia u byłego pracodawcy. Jeżeli zatem pracownik, o którym mowa w art. 12
ustawy, zgłosił swój powrót do pracy w ciągu roku od rozwiązania stosunku pracy, to
wcześniejsze zatrudnienie w jego grupie zawodowej nowego pracownika nie zwalnia
pracodawcy od obowiązku zatrudnienia pracownika uprawnionego. Swój pogląd w
tym zakresie Sąd Okręgowy wsparł stanowiskiem Sądu Najwyższego wyrażonym w
wyrokach: z dnia 11 kwietnia 2001 r., I PKN 337/00 (OSNP 2003 nr 2, poz. 33) i z
dnia 16 lutego 2005 r., I PK 172/04 (OSNP 2005 nr 20, poz. 18). Sąd drugiej instancji
nie znalazł także podstaw do zakwestionowania przyjętego za podstawę rozstrzy-
gnięcia przez Sąd Rejonowy ustalenia, że pozwana ogłosiła nabór na stanowiska
pracy odpowiadające grupie zawodowej telefonistek, jaką reprezentowały powódki.
Powołując się na utrwalone orzecznictwo Sądu Najwyższego, Sąd Okręgowy wska-
4
zał, że przez używane w art. 12 ustawy z dnia 28 grudnia 1989 r. o szczególnych
zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn dotyczących
zakładu pracy pojęcie „tej samej grupy zawodowej” należy rozumieć zespół rodzajo-
wo wewnętrznie spójnych czynności zawodowych wyodrębnionych w strukturze or-
ganizacyjnej zakładu pracy, bądź pracowników o podobnych kwalifikacjach realizują-
cych określone, zbliżone rodzajowo zadania, czy też spełniających takie same funk-
cje (czynności). Porównanie zakresu czynności na zajmowanych uprzednio przez
powódki stanowiskach telefonistek i na oferowanych przez pozwaną stanowiskach
radców prowadzi do wniosku, że zadania te zbliżone są rodzajowo, bowiem polegają
na telefonicznym informowaniu klientów o usługach świadczonych przez TP SA. W
obu przypadkach wymagano wykształcenia średniego i odpowiednich predyspozycji
psychicznych, tj. odporności na stres, kultury w kontaktach z klientami, umiejętności
współpracy i komunikatywności. Nie bez znaczenia dla oceny tożsamości grupy za-
wodowej jest też fakt, że zarówno powódki, jak i pracownicy przyjmowani na stano-
wisko radcy, byli zatrudniani w ramach jednego pionu wewnętrznej struktury organi-
zacyjnej, tj. Pionu Kontaktów z Klientami. Okoliczności te, zdaniem Sądu Okręgowe-
go, pozwalały na ustalenie, że osoby zatrudniane przez pozwaną na stanowiskach
radców jako pracownicy „do spraw utrzymania klientów” należeli do tej samej grupy
zawodowej, co powódki pracujące uprzednio na stanowiskach telefonistek. W konse-
kwencji Sąd drugiej instancji nie znalazł podstaw do uwzględnienia apelacji strony
pozwanej od zaskarżonego przez nią wyroku Sądu Rejonowego.
Skargę kasacyjną od wyroku Sądu Okręgowego wniosła pozwana Telekomu-
nikacja Polska SA, która skarżąc wyrok w całości, zarzuciła mu mające istotny wpływ
na wynik sprawy naruszenie przepisów postępowania - art. 378 § 1 k.p.c. i art. 328 §
2 k.p.c. w związku z art. 391 § 1 k.p.c. - poprzez zaniechanie rozpoznania wszystkich
zarzutów apelacyjnych oraz brak uzasadnienia dla pominięcia części tych zarzutów,
a także naruszenie prawa materialnego - art. 12 ustawy z dnia 28 grudnia 1989 r. o
szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn
dotyczących zakładu pracy - poprzez jego błędną wykładnię polegającą na uznaniu,
że określony w tym przepisie obowiązek pracodawcy ma charakter bezwzględny,
niezależny od daty zgłoszenia przez pracownika zamiaru powrotu do pracy, o ile
tylko zgłoszenie nastąpiło w ciągu roku od ustania stosunku pracy.
Opierając skargę na takich podstawach, skarżący wniósł o uchylenie wyroku
Sądu Okręgowego i jego zmianę poprzez oddalenie powództwa w całości, względnie
5
o uchylenie tego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi drugiej instancji do ponowne-
go rozpoznania oraz o zasądzenie na rzecz pozwanej kosztów procesu. W uzasad-
nieniu skargi podniesiono, że jednym z zarzutów apelacyjnych pozwanej był zarzut
obrazy art. 12 ustawy z dnia 28 grudnia 1989 r. o szczególnych zasadach rozwiązy-
wania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn dotyczących zakładu pracy w
związku z bezzasadnym uznaniem przez Sąd Rejonowy, iż przepis ten zobowiązuje
pracodawcę do nawiązania stosunku pracy na takich samych warunkach, na jakich
pracownik był zatrudniony przed rozwiązaniem stosunku pracy. Apelujący zarzucał
także naruszenie art. 112
k.p., poprzez nakazanie zatrudnienia powódek na dotych-
czasowych warunkach niezależnie od warunków, na jakich pracują osoby przyjmo-
wane przez pozwaną na stanowiska analogiczne. Sąd drugiej instancji nie rozpoznał
tych zarzutów, a w uzasadnieniu orzeczenia pominął wskazanie, z jakich względów
tego zaniechał, co spowodowało naruszenie art. 378 § 1 k.p.c. oraz art. 328 § 1
k.p.c. w związku z art. 391 § 1 k.p.c. mogące mieć istotny wpływ na wynik sprawy.
Nakazanie nawiązania z powódkami stosunków pracy na warunkach obowiązujących
poprzednio narusza bowiem art. 12 ustawy przytoczonej w petitum skargi kasacyjnej.
Skarżący wskazał nadto, że zarzut obrazy tego przepisu (prawa materialnego)
jest uzasadniony także błędnym uznaniem przez Sąd drugiej instancji, że na sku-
teczność przewidzianych w nim roszczeń pracownika nie mają wpływu ani termin
zgłoszenia zamiaru powrotu do pracy, ani fakt, że rekrutacja w tej samej grupie za-
wodowej została dokonana przed zgłoszeniem przez pracownika zamiaru powrotu do
pracy, ani wystąpienie przez pracodawcę z ofertą zatrudnienia do wcześniej zwolnio-
nych pracowników przed rozpoczęciem rekrutacji. Zdaniem skarżącego, okoliczność
zawiadomienia byłych pracowników o prowadzonym naborze na nowe stanowiska
pracy powoduje, iż nie może on ponosić ryzyka związanego z koniecznością zwięk-
szenia zatrudnienia w stopniu większym niż planowane w sytuacji, gdy byli pracowni-
cy zamiar powrotu do pracy zgłosili po upływie kilku miesięcy od otrzymania stosow-
nej informacji i już po obsadzeniu przez pracodawcę wolnych miejsc pracy. Skarżący
podniósł, że w orzecznictwie Sądu Najwyższego, oprócz zaprezentowanego przez
Sąd Okręgowy w motywach wyroku stanowiska o bezwzględnym obowiązku praco-
dawcy zatrudnienia pracownika, który zamiar powrotu do pracy zgłosił w terminie
rocznym od rozwiązania stosunku pracy, można znaleźć także poglądy wspierające
wykładnię art. 12 ustawy zaprezentowaną przez stronę pozwaną. Z wyroku Sądu
Najwyższego z dnia 13 lutego 1997 r., I PKN 80/96 (OSNP 1997 nr 23, poz. 463),
6
wynika np., że pracodawca nie może odmówić przyjęcia do pracy pracownika, który
zgłosił swój powrót w terminie, o ile dysponuje wolnym miejscem pracy, odpowiada-
jącym kwalifikacjom pracownika. Natomiast w wyroku z dnia 18 października 2005 r.,
II PK 881/05 (niepublikowanym), Sąd Najwyższy zajął stanowisko, że były pracownik
może domagać się nawiązania stosunku pracy, jeżeli chęć powrotu do pracy zgłosi
zanim na wolne stanowisko zostaną przyjęte inne osoby.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Rozważając w pierwszej kolejności zarzuty sformułowane w ramach podstawy
kasacyjnej określonej w art. 3983
§ 1 pkt 2 k.p.c., wskazać należy, iż - jak słusznie
podniósł skarżący - wynikający z art. 378 § 1 zdanie pierwsze k.p.c. obowiązek roz-
poznania sprawy w granicach apelacji oznacza zarówno bezwzględny zakaz wykra-
czania przez sąd drugiej instancji poza te granice, jak też nakaz wzięcia pod uwagę i
rozważenia wszystkich podniesionych w apelacji zarzutów i wniosków.
Z akt sprawy wynika, że w apelacji pozwanej - wśród zarzutów mających uza-
sadniać wniosek o zmianę wyroku Sądu pierwszej instancji i oddalenie roszczeń
wszystkich powódek - znalazł się zarzut naruszenia art. 12 ustawy z dnia 28 grudnia
1989 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z
przyczyn dotyczących zakładu pracy (zwanej dalej ustawą), poprzez bezzasadne
uznanie, że przepis ten zobowiązuje pracodawcę do nawiązania stosunku pracy na
takich warunkach, na jakich pracownik był zatrudniony uprzednio, a także zarzut ob-
razy art. 112
k.p., poprzez nakazanie pozwanej zatrudnienia powódek na określonych
warunkach niezależnie od warunków pracy i płacy pracowników zatrudnionych przez
pozwaną na analogicznych stanowiskach. Sąd Okręgowy rozpoznający apelację,
mimo dostrzeżenia omawianych zarzutów, czemu dał wyraz we wstępnej części
uzasadnienia, nie uwzględnił ich jednak w swych rozważaniach ani nie wyjaśnił, dla-
czego w ogóle ich nie rozpoznał, co uniemożliwia jakąkolwiek kontrolę kasacyjną w
tym przedmiocie. Nie można zaś odmówić racji skarżącemu, gdy twierdzi, że rozpo-
znanie tych zarzutów apelacyjnych mogło mieć istotny wpływ na rozstrzygnięcie
sprawy. Sąd Rejonowy zobowiązał bowiem pozwaną do nawiązania z powódkami
stosunków pracy na poprzednich warunkach pracy i płacy. Przepis art. 12 ustawy
nakłada na pracodawcę obowiązek ponownego zatrudnienia pracownika po spełnie-
niu określonych w nim warunków. Nie budzi wątpliwości, że przepis ten dotyczy po-
7
nownego nawiązania stosunku pracy, a ściślej złożenia pracownikowi oferty nawią-
zania stosunku pracy, skoro przewidziany tam obowiązek został nałożony wyłącznie
na pracodawcę, a więc ma charakter jednostronny. Pracodawca wypełnia więc swój
obowiązek ponownego zatrudnienia, jeśli oferuje byłemu pracownikowi nawiązanie
stosunku pracy, nawet gdy ten z propozycji nie korzysta. Skoro przedmiotem oferty
jest ponowne nawiązanie stosunku pracy a nie jego reaktywacja, to pracodawca re-
alizując omawianą powinność nie ma obowiązku zaproponowania pracownikowi tych
samych warunków zatrudnienia co poprzednio. Taki pogląd wyraził już Sąd Najwyż-
szy w wyroku z dnia 4 grudnia 1998 r., I PKN 444/98 (OSNP 2000 nr 2, poz. 45),
stwierdzając, że obowiązek zatrudnienia w tej samej grupie zawodowej wynikający z
art. 12 ustawy z dnia 28 grudnia 1989 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z
pracownikami stosunków pracy z przyczyn dotyczących zakładu pracy nie oznacza
konieczności zatrudnienia pracownika na tym samym stanowisku, jakie zajmował
poprzednio, ani w tym samym wymiarze czasu pracy. Obowiązek pracodawcy po-
nownego zatrudnienia pracownika ogranicza się więc jedynie do danej (tej samej)
grupy zawodowej u danego pracodawcy, natomiast nowe warunki zatrudnienia mogą
odbiegać od poprzednich nie tylko w zakresie stanowiska i wymiaru czasu pracy,
lecz także wynagrodzenia za pracę, jednostki organizacyjnej, w której ma być praca
świadczona i innych elementów składających się na treść umowy o pracę. Nie budzi
wątpliwości, że muszą być przy tym respektowane zasady dotyczące równego trak-
towania w zatrudnieniu i niedyskryminacji, w tym zasada wyrażona w art. 112
k.p.
Z powyższych względów zarzut naruszenia przez Sąd Okręgowy art. 378 § 1
k.p.c. w związku z art. 12 ustawy i art. 112
k.p., a także art. 328 § 2 k.p.c. w związku z
art. 391 § 1 k.p.c., okazał się w pełni uzasadniony.
W okolicznościach tej sprawy, nie można także odmówić waloru trafności za-
rzutowi skarżącego dotyczącemu naruszenia art. 12 ustawy przez błędną wykładnię
polegającą na uznaniu, że zatrudnienie na wolnych stanowiskach pracy innych osób
w żadnej sytuacji nie zwalnia pracodawcy z obowiązku ponownego zatrudnienia by-
łego pracownika, jeżeli zgłosi on zamiar powrotu do pracy w określonym przepisem
terminie. Zaprezentowany w uzasadnieniu wyroku pogląd Sądu Okręgowego w tym
przedmiocie został oparty na orzeczeniach Sądu Najwyższego, które wydane zostały
na tle innej sytuacji faktycznej niż istniejąca w niniejszej sprawie. Sąd drugiej instan-
cji nie zwrócił dostatecznej uwagi na okoliczność, która stanowi nową jakość w
porównaniu ze stanem faktycznym spraw, na których rozstrzygnięciach bazował, a
8
polega na zawiadomieniu przez pozwaną byłych pracowników o dokonywanym na-
borze na nowe stanowiska pracy w terminie wyprzedzającym rekrutację, bo już w
sierpniu 2003 r. Sąd Okręgowy, powołując się na tezę wyroku z dnia 16 lutego 2005
r., I PK 172/04 (OSNP 2005 nr 20, poz. 318), nie przywiązał wagi do uzasadnienia
tego orzeczenia, w którym wyraźnie wskazano, iż art. 12 ustawy nie daje podstawy
do stwierdzenia, że pracodawca przed zatrudnieniem osób spoza kręgu uprawnio-
nych musi powiadomić byłych pracowników o zamiarze ponownego zatrudniania w
ich grupie zawodowej. Jednakże nie powiadamiając o tym uprawnionych pracowni-
ków musi się liczyć z ryzykiem konieczności zwiększenia zatrudnienia w stopniu
większym od planowanego. Sąd Najwyższy tym samym wyraził pogląd, co słusznie
podkreślił skarżący, że takie ryzyko nie obciąża pracodawcy, który zawiadomił byłych
pracowników o zamierzonym, czy dokonywanym naborze na wolne stanowiska
pracy.
Uprawnienie pracownika uregulowane w omawianym przepisie ma charakter
tzw. pierwszeństwa w zatrudnieniu. Jest to pierwszeństwo przysługujące tylko tym
pracownikom, z którymi rozwiązano stosunki pracy z przyczyn określonych w art. 1
ust. 1 ustawy i którzy zgłosili zamiar podjęcia zatrudnienia. Zgłoszenie powrotu do
pracy stanowi przesłankę realizacji obowiązku pracodawcy złożenia oświadczenia
woli o ponownym zatrudnieniu. Jeżeli zatem, pomimo wyprzedzającego zawiadomie-
nia byłych pracowników o planowanej rekrutacji w ramach tej samej grupy zawodo-
wej, chęci powrotu do pracy nie zgłosi do czasu zakończenia naboru wystarczająca
liczba uprawnionych, to nie ma podstaw do stwierdzenia, że pracodawca miałby być
pozbawiony możliwości zatrudnienia na tych stanowiskach innych osób, bądź by w
razie zgłoszenia się uprawnionego już po zakończeniu rekrutacji, czy musiał zwięk-
szać zatrudnienie ponad zaplanowane tylko dlatego, że były pracownik zachował
termin roczny przewidziany przez art. 12 ustawy. W takiej sytuacji uznać bowiem
należy, że były pracownik nie skorzystał z przysługującego mu prawa pierwszeństwa
do zatrudnienia z własnej woli, skoro chęci powrotu do pracy nie zgłosił przed zakoń-
czeniem naboru pracowników na wolne stanowiska, pomimo że pracodawca zawia-
domił go o swoich zamierzeniach i to w terminie wyprzedzającym taką rekrutację.
Przy zaistnieniu tego rodzaju okoliczności aktualizuje się zatem pogląd Sądu Naj-
wyższego wyrażony w uzasadnieniu przytoczonego przez skarżącego wyroku Sądu
Najwyższego z dnia 18 października 2005 r., II PK 81/05 (dotychczas niepublikowa-
ny), że w przypadku zgłoszenia przez pracownika zamiaru powrotu do pracy w mo-
9
mencie, gdy pracodawca nie dysponuje już wolnymi miejscami pracy, obowiązek za-
trudnienia pracownika powstaje dopiero wówczas, gdy ponownie zwolni się miejsce
pracy w tej samej grupie zawodowej.
W niniejszej sprawie chęć powrotu do pracy niezwłocznie po zawiadomieniu
przez pozwaną o planowanym naborze zewnętrznym zgłosiła jedynie powódka Gra-
żyna K. Natomiast dwie pozostałe powódki wyraziły swą wolę w tym przedmiocie
dopiero po upływie czterech miesięcy od uzyskania takiej informacji (w przedostatnim
i ostatnim dniu przewidzianego przez art. 12 ustawy terminu rocznego) i po zakoń-
czeniu (według twierdzeń pozwanej) naboru na nowe stanowiska pracy. W świetle
zaprezentowanych powyżej rozważań, okoliczność ta może mieć istotne znaczenie
dla rozstrzygnięcia o żądaniach powódek Danuty S. i Anny G. dotyczących nawiąza-
nia stosunku pracy z pozwaną, a zatem trafnie skarżący zarzuca, iż Sąd Okręgowy w
sposób nieuprawniony nie przydał jej takiego waloru, pomijając tym samym koniecz-
ność rozpoznania zasadności roszczeń tych powódek również w tym aspekcie.
Z tych względów Sąd Najwyższy uznał skargę kasacyjną strony pozwanej za
w pełni uzasadnioną, wobec czego z mocy art. 39815
§ 1 k.p.c. i art. 39821
w związku
z art. 108 § 2 k.p.c. orzekł jak w sentencji.
========================================