Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt V CSK 429/06
POSTANOWIENIE
Dnia 20 grudnia 2006 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
Prezes SN Tadeusz Ereciński
w sprawie z wniosku A. R. i J. T.
przy uczestnictwie W. P. i innych
o ustanowienie drogi koniecznej,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 20 grudnia 2006 r.,
na skutek skargi kasacyjnej wnioskodawczyni J. T. od postanowienia Sądu
Okręgowego
z dnia 11 lipca 2006 r.,
odrzuca skargę kasacyjną.
Uzasadnienie
2
Postanowieniem z dnia 11 lipca 2006 r. Sąd Okręgowy oddalił apelację
wnioskodawczyni J. T. od postanowienia Sądu Rejonowego.
W skardze kasacyjnej wnioskodawczyni zarzuciła naruszenie art. 233 § 1
w zw. z art. 328 § 2, art. 316 § 1 w zw. z art. 391 § 1, art. 382 i 386 § 1 k.p.c. oraz
art. 145 § 2 k.c. i wnosiła o uchylenie zaskarżonego postanowienia i przekazanie
sprawy Sądowi Okręgowemu do ponownego rozpoznania.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 3984
§ 1 pkt 3 k.p.c., skarga kasacyjna powinna zawierać
wniosek o przyjęcie jej do rozpoznania i jego uzasadnienie. Wymaganie to
związane jest z instytucją tzw. przedsądu, uregulowaną w art. 3989
k.p.c., a jego
spełnienie polega na wskazaniu, że w sprawie występuje istotne zagadnienie
prawne lub, że istnieje potrzeba wykładni przepisów prawnych budzących
poważne wątpliwości lub wywołujących rozbieżności w orzecznictwie sądów lub,
że zachodzi nieważność postępowania lub, że skarga kasacyjna jest oczywiście
uzasadniona. W uzasadnieniu wniosku należy przedstawić odrębną, pogłębioną
argumentację prawną wskazującą na zaistnienie powołanej okoliczności
uzasadniającej przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania (por. uzasadnienie
uchwały Połączonych Izb – Izby Administracyjnej, Pracy i Ubezpieczeń
Społecznych oraz Izby Cywilnej Sądu Najwyższego z dnia 17 grudnia 2002 r.,
III CZP 72/02, OSNC 2003, nr 7-8, poz. 92, postanowienia Sądu Najwyższego
z dnia 17 października 2001 r., III CZ 98/01, OSNC 2002, nr 5, poz. 71, z dnia
30 maja 2001 r., III CZ 36/01, OSNC 2002, nr 2, poz. 22, z dnia 10 maja 2001 r.,
II CZ 35/01, OSNC 2002, nr 1, poz. 11, z dnia 11 stycznia 2002 r., III CKN 570/01,
OSNC 2002, nr 12, poz. 151).
Obowiązek ten nie został spełniony.
Skarżąca jako okoliczność uzasadniającą przyjęcie skargi kasacyjnej do
rozpoznania wskazała "(...) potrzebę wykładni przepisów, potrzebę eliminacji
rozbieżności w orzecznictwie Sądu Najwyższego. Wniosek ten przytoczony także
na uzasadnienie podstawy naruszenia prawa materialnego tj. art. 145 § 2 k.c.
W szczególności sformułowanie w tym przepisie zawarte – »o ile jest to możliwe«
zdanie drugie art. 145 § 2 k.c. zdaniem skarżącej dotyczy warunków gruntowych,
a nie osobowych, przymiotów stron".
3
Jak wyjaśniono w orzecznictwie Sądu Najwyższego na tle art. 393 § 1 pkt 1
k.p.c. przedstawienie okoliczności, uzasadniających rozpoznanie kasacji ze
względu na występujące w sprawie istotne zagadnienie prawne, polega na
sformułowaniu tego zagadnienia i wskazaniu argumentów, które prowadzą do
rozbieżnych ocen. Konieczne jest wyjaśnienie, jakie zagadnienie prawne
występuje w sprawie i dlaczego jest ono istotne, albo określenie, które przepisy
wymagają wykładni Sądu Najwyższego, ze wskazaniem, na czym polegają
związane z tym poważne wątpliwości, lub z przedstawieniem rozbieżności
występujących w orzecznictwie sądów (por. np. postanowienia z dnia 10 maja
2001 r., II CZ 35/01, OSNC 2002, nr 1, poz. 11 i z dnia 11 stycznia 2002 r.,
III CKN 570/01, OSNC 2002, nr 12, poz. 151). Pogląd ten pozostaje aktualny po
wejściu w życie przepisów o skardze kasacyjnej.
Skarga kasacyjna jest niedopuszczalna również z innych przyczyn.
Zgodnie z art. 3983
§ 3 k.p.c. podstawą skargi kasacyjnej nie mogą być zarzuty
dotyczące ustalenia faktów lub oceny dowodów (por. postanowienie Sądu
Najwyższego z dnia 23 września 2005 r., III CSK 13/05, OSNC 2006, nr 4,
poz. 76). Tymczasem skarżąca jako podstawę skargi wskazała przepisy, które
wprost dotyczą ustalenia faktów lub oceny dowodów, a ich naruszenia dopatruje
się w "pominięciu części materiału dowodowego zebranego w postępowaniu,
braku wyczerpujących ustaleń i (...) pominięciu odmiennych ustaleń dokonanych
w postępowaniu pierwszoinstancyjnym". Również zarzut naruszenia art. 145 k.c.
zmierza do podważenia ustaleń Sądu.
Z tych względów Sąd Najwyższy orzekł jak w postanowieniu (art. 3986
§ 3
k.p.c.).