Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt V CZ 103/06
POSTANOWIENIE
Dnia 19 grudnia 2006 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Tadeusz Żyznowski (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Maria Grzelka
SSN Grzegorz Misiurek
w sprawie ze skargi K. W. i W. W.
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego
wyroku Sądu Apelacyjnego
z dnia 27 października 2005 r.,
w sprawie z powództwa K. W. i W. W.
przeciwko Z. D. i K. M.
o zapłatę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 19 grudnia 2006 r.,
zażalenia skarżących K. W. i W. W.
na postanowienie Sądu Apelacyjnego
z dnia 18 lipca 2006 r.,
uchyla zaskarżone postanowienie.
2
Uzasadnienie
Zaskarżonym postanowieniem z dnia 18 lipca 2006 r. Sąd Apelacyjny
odrzucił wniesioną przez K. i W. W. skargę o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego orzeczenia uznając, że skarżący wadliwie wykonali zarządzenie
zmierzające do usunięcia braków formalnych skargi.
W zażaleniu skarżący wnosili o jego uchylenie w całości i przekazanie
sprawy do ponownego rozpoznania.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
K. W. i W. W., reprezentowani przez zawodowego pełnomocnika, wnieśli w
dniu 9 sierpnia 2006 r. skargę o stwierdzenie niezgodności z prawem
postanowienia Sądu Apelacyjnego z dnia 27 października 2005 r., w sprawie […]
824/05. W komparycji pisma oznaczone zostały obie strony, tj. zarówno powodowie
oraz pozwani Z. D. i K. D., jednakże w przypadku pozwanych nie wskazano
adresów zamieszkania. Jakkolwiek Sąd Apelacyjny dysponował danymi
adresowymi pozwanych, bowiem do wniesionej skargi kasacyjnej załączone zostały
dowody nadania skargi pozwanym (k. 14), to wezwanie skarżących do usunięcia
braku formalnego pisma należy uznać za prawidłowe.
W wykonaniu zarządzenia wzywającego skarżących do usunięcia braków
formalnych, w tym do wskazania adresów zamieszkania stron, złożone zostało
pismo procesowe, zawierające żądane dane. Zdaniem Sądu Apelacyjnego pismo to
nie spełnia wymagań art. 128 k.p.c., bowiem złożone zostało bez odpisów.
Sąd odrzucił skargę stwierdzając, że w dalszym ciągu dotknięta jest ona wadami
uniemożliwiającymi nadanie jej biegu.
Zażalenie jest zasadne. Należy podzielić pogląd, że określony w art. 128
k.p.c. obowiązek dołączania odpisów pism i ich załączników dotyczy tych pism,
co do których przewidziany jest obowiązek doręczenia ich uczestniczącym
w sprawie podmiotom. Ratio legis tego przepisu polega na umożliwieniu osobom
biorącym udział sprawie zaznajomienia się z materiałem procesowym oraz
3
przygotowanie się do udziału w postępowaniu. Natomiast do innych pism przepis
ten nie znajduje zastosowania. Wnoszone do sądu pisma należy zatem podzielić
na pisma procesowe mające znaczenie dla innych niż strona wnosząca osób
uczestniczących w postępowaniu (np. pozew, odpowiedź na pozew, środki
zaskarżenia, wnioski dowodowe, wnioski o odroczenie rozprawy) oraz na pisma,
które takiego znaczenia nie mają lub dotyczą tylko niektórych uczestników
postępowania (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 stycznia 1980 r.,
II CR443/79, OSNC 1980/10/186, postanowienie Sądu Najwyższego z 24 kwietnia
1980 r., IV CZ 23/80. OSNC 1980/11/216, postanowienie Sądu Najwyższego z dnia
27 października 2005 r., III CZP 65/05, OSNC 2006/3/50).
Pismem z dnia 17 lipca 2006 r. powodowie wskazali adresy zamieszkania
stron (k. 21). Należy uznać, że pismo to ma znaczenie wyłącznie dla sądu, bowiem
umożliwia mu prawidłowe dokonywanie doręczeń w toku postępowania. Nie
podlega ono doręczeniu pozostałym podmiotom. Nie jest bowiem od niego
uzależnione podjęcie obrony przez innych uczestników postępowania, nie dotyczy
ono gromadzenia materiału procesowego, ani nie wpływa na tok postępowania.
Pismo to jest składane wyłącznie w interesie wnoszącego, zaś jego treść nie
wpływa na sytuację procesową innych podmiotów występujących w sprawie.
Złożenie takiego pisma bez odpisów nie uniemożliwia doręczenia osobom
uprawnionym skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego
orzeczenia, która jest właściwym pismem w sprawie. Wobec powyższego nie ma
podstaw by uznać, że nie jest możliwe nadanie sprawie biegu.
Z podanych względów, na podstawie art. 39815
§ 1 w zw. z art. 3941
§ 3
k.p.c., Sąd Najwyższy orzekł, jak w sentencji.