III CZ 99/06
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:28-02-2014
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt III CZ 99/06
POSTANOWIENIE
Dnia 19 stycznia 2007 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Kazimierz Zawada (przewodniczący)
SSN Mirosław Bączyk
SSN Hubert Wrzeszcz (sprawozdawca)
w sprawie z wniosku L. G.
przy uczestnictwie Z. G. i in. ,
o podział majątku wspólnego,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 19 stycznia 2007 r.,
zażalenia wnioskodawczyni na postanowienie Sądu Okręgowego w K.
z dnia 6 października 2006 r.,
oddala zażalenie.
Uzasadnienie
2
Postanowieniem z dnia 23 sierpnia 2006 r. Sąd Okręgowy w K. oddalił
wniosek wnioskodawczyni o przywrócenie terminu do złożenia wniosku
o zwolnienie jej od opłaty od skargi kasacyjnej i odrzucił skargę kasacyjna.
Na to postanowienie pełnomocnik wnioskodawczyni złożył zażalenie, które
Sąd Okręgowy w K. odrzucił – na podstawie art. 1302
§ 3 k.p.c. – postanowieniem z
dnia 6 października 2006 z powodu nieuiszczenia należnej opłaty (radca prawny
zapłacił 40 zł opłaty).
W zażaleniu na postanowienie z dnia 6 października 2006 r. pełnomocnik
wnioskodawczyni wniósł o uchylenie tego orzeczenia.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Sąd Okręgowy trafnie uznał, że przysługujące wnioskodawczyni zażalenie
na postanowienie o odrzuceniu skargi kasacyjnej (art. 3941
§ 1 w zw. z art. 13 § 2
k.p.c.) podlega opłacie przewidzianej w art. 19 ust. 3 pkt 2 w zw. z art. 149 ust. 1
ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. Nr 167, poz. 1398;
dalej – ustawa o koszach sądowych), tj. w wysokości piątej części opłaty. Zgodnie
z art. 38 ustawy o kosztach sądowych cała opłata w sprawach o podział majątku
wspólnego, mająca charakter opłaty stałej, wynosi 1000 zł, chyba że strony – co nie
miało miejsca w sprawie – złożyły zgodny projekt podziału tego majątku (wówczas
opłata wynosi 300 zł). To oznacza, że należna opłata od wniesionego w sprawie
zażalenia wynosiła 200 zł, a nie 40 zł. Sąd Okręgowy trafnie zatem uznał, że
zażalenie podlega odrzuceniu na podstawie art. 1302
§ 3 k.p.c. z powodu
nieuiszczenia należnej opłaty stałej.
Tej oceny nie zmienia podniesiona w zażaleniu okoliczność, że
„przedmiotem zażalenia (...) było w zasadzie oddalenie wniosku o przywrócenie
terminu do złożenia wniosku o zwolnienie wnioskodawczyni od opłaty od skargi
kasacyjnej”. Postanowienie sądu drugiej instancji oddalające taki wniosek nie ma
charakteru postanowienia kończącego postępowania w sprawie, ponieważ nie
kończy postępowania w sprawie jako pewnej całości poddanej pod osąd, dotyczy
natomiast jedynie określonej kwestii wpadkowej; postanowieniem kończącym
3
postępowanie w sprawie jest dopiero orzeczenie o odrzuceniu skargi kasacyjnej.
Na wspomniane postanowienie nie przysługuje zatem zażalenie do Sądu
Najwyższego (art. 3941
§ 2 k.p.c.). Nie oznacza to jednak, że sprawa
w przedmiocie wniosku o zwolnienie od wpisu od skargi kasacyjnej w ogóle nie
podlega kontroli Sądu Najwyższego. Jest ona bowiem możliwa przy okazji
rozpoznawania zażalenia na odrzucenie skargi kasacyjnej, jeżeli skarżący zawarł
w nim wniosek o rozpoznanie, na podstawie art. 380 k.p.c., kwestii dotyczących
wniosku o zwolnienie od wpisu od skargi kasacyjnej. Jednakże warunkiem
rozpoznania tej kwestii jest złożenie zażalenia na odrzucenie skargi kasacyjnej
należycie opłaconego.
Chybiony jest także zarzut, że zażalenie – zgodnie z art. 99 ustawy
o kosztach sądowych – nie podlegało opłacie jako oczywiście uzasadnione
z powodu nieważności postępowania (art. 379 pkt 4 w zw. z art. 48 § 1 pkt 5
k.p.c.). Przede wszystkim zarzut nieważności nie dotyczy postępowania, w którym
zapadło zaskarżone postanowienie, ponieważ sędzia A. C. – K. nie brała udziału w
wydaniu tego postanowienia. Poza tym w sprawie w ogóle nie zachodzi sytuacja
przewidziana w hipotezie art. 48 § 1 pkt 5 k.p.c. gdyż wymieniona sędzia nie brała
udziału w wydaniu postanowienia o podziale majątku wspólnego przez sąd
pierwszej instancji.
Z przedstawionych powodów Sąd Najwyższy orzekł, jak w sentencji
postanowienia (art. 39814
w zw. z art. 3941
§ 3 k.p.c.).
db
POSTANOWIENIE
Dnia 19 stycznia 2007 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Kazimierz Zawada (przewodniczący)
SSN Mirosław Bączyk
SSN Hubert Wrzeszcz (sprawozdawca)
w sprawie z wniosku L. G.
przy uczestnictwie Z. G. i in. ,
o podział majątku wspólnego,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 19 stycznia 2007 r.,
zażalenia wnioskodawczyni na postanowienie Sądu Okręgowego w K.
z dnia 6 października 2006 r.,
oddala zażalenie.
Uzasadnienie
2
Postanowieniem z dnia 23 sierpnia 2006 r. Sąd Okręgowy w K. oddalił
wniosek wnioskodawczyni o przywrócenie terminu do złożenia wniosku
o zwolnienie jej od opłaty od skargi kasacyjnej i odrzucił skargę kasacyjna.
Na to postanowienie pełnomocnik wnioskodawczyni złożył zażalenie, które
Sąd Okręgowy w K. odrzucił – na podstawie art. 1302
§ 3 k.p.c. – postanowieniem z
dnia 6 października 2006 z powodu nieuiszczenia należnej opłaty (radca prawny
zapłacił 40 zł opłaty).
W zażaleniu na postanowienie z dnia 6 października 2006 r. pełnomocnik
wnioskodawczyni wniósł o uchylenie tego orzeczenia.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Sąd Okręgowy trafnie uznał, że przysługujące wnioskodawczyni zażalenie
na postanowienie o odrzuceniu skargi kasacyjnej (art. 3941
§ 1 w zw. z art. 13 § 2
k.p.c.) podlega opłacie przewidzianej w art. 19 ust. 3 pkt 2 w zw. z art. 149 ust. 1
ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. Nr 167, poz. 1398;
dalej – ustawa o koszach sądowych), tj. w wysokości piątej części opłaty. Zgodnie
z art. 38 ustawy o kosztach sądowych cała opłata w sprawach o podział majątku
wspólnego, mająca charakter opłaty stałej, wynosi 1000 zł, chyba że strony – co nie
miało miejsca w sprawie – złożyły zgodny projekt podziału tego majątku (wówczas
opłata wynosi 300 zł). To oznacza, że należna opłata od wniesionego w sprawie
zażalenia wynosiła 200 zł, a nie 40 zł. Sąd Okręgowy trafnie zatem uznał, że
zażalenie podlega odrzuceniu na podstawie art. 1302
§ 3 k.p.c. z powodu
nieuiszczenia należnej opłaty stałej.
Tej oceny nie zmienia podniesiona w zażaleniu okoliczność, że
„przedmiotem zażalenia (...) było w zasadzie oddalenie wniosku o przywrócenie
terminu do złożenia wniosku o zwolnienie wnioskodawczyni od opłaty od skargi
kasacyjnej”. Postanowienie sądu drugiej instancji oddalające taki wniosek nie ma
charakteru postanowienia kończącego postępowania w sprawie, ponieważ nie
kończy postępowania w sprawie jako pewnej całości poddanej pod osąd, dotyczy
natomiast jedynie określonej kwestii wpadkowej; postanowieniem kończącym
3
postępowanie w sprawie jest dopiero orzeczenie o odrzuceniu skargi kasacyjnej.
Na wspomniane postanowienie nie przysługuje zatem zażalenie do Sądu
Najwyższego (art. 3941
§ 2 k.p.c.). Nie oznacza to jednak, że sprawa
w przedmiocie wniosku o zwolnienie od wpisu od skargi kasacyjnej w ogóle nie
podlega kontroli Sądu Najwyższego. Jest ona bowiem możliwa przy okazji
rozpoznawania zażalenia na odrzucenie skargi kasacyjnej, jeżeli skarżący zawarł
w nim wniosek o rozpoznanie, na podstawie art. 380 k.p.c., kwestii dotyczących
wniosku o zwolnienie od wpisu od skargi kasacyjnej. Jednakże warunkiem
rozpoznania tej kwestii jest złożenie zażalenia na odrzucenie skargi kasacyjnej
należycie opłaconego.
Chybiony jest także zarzut, że zażalenie – zgodnie z art. 99 ustawy
o kosztach sądowych – nie podlegało opłacie jako oczywiście uzasadnione
z powodu nieważności postępowania (art. 379 pkt 4 w zw. z art. 48 § 1 pkt 5
k.p.c.). Przede wszystkim zarzut nieważności nie dotyczy postępowania, w którym
zapadło zaskarżone postanowienie, ponieważ sędzia A. C. – K. nie brała udziału w
wydaniu tego postanowienia. Poza tym w sprawie w ogóle nie zachodzi sytuacja
przewidziana w hipotezie art. 48 § 1 pkt 5 k.p.c. gdyż wymieniona sędzia nie brała
udziału w wydaniu postanowienia o podziale majątku wspólnego przez sąd
pierwszej instancji.
Z przedstawionych powodów Sąd Najwyższy orzekł, jak w sentencji
postanowienia (art. 39814
w zw. z art. 3941
§ 3 k.p.c.).
db