IV CNP 48/07
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:23-06-2014
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt IV CNP 48/07
POSTANOWIENIE
Dnia 18 maja 2007 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Mirosława Wysocka
ze skargi strony powodowej
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego wyroku częściowego
Sądu Okręgowego w L.
z dnia 22 listopada 2004 r., sygn. akt [...]
w sprawie z powództwa Samodzielnego Publicznego Szpitala Specjalistycznego w
[…] przeciwko Narodowemu Funduszowi Zdrowia, Skarbowi Państwa - Ministrowi
Zdrowia, Ministrowi Finansów, Ministrowi Skarbu Państwa i Sejmowi
Rzeczypospolitej Polskiej
o zapłatę,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 18 maja 2007 r.,
I. odrzuca skargę;
II. nie obciąża powoda kosztami postępowania na rzecz Skarbu
Państwa
Uzasadnienie
2
Powód Samodzielny Publiczny Szpital Specjalistyczny wniósł skargę o
stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego wyroku częściowego Sądu
Okręgowego w L. z dnia 22 listopada 2004 r. w zakresie oddalającym powództwo w
stosunku do pozwanego Narodowego Funduszu Zdrowia co do kwoty 9.971.291,14
zł. Wskazane orzeczenie Sądu pierwszej instancji uprawomocniło się wobec braku
jego zaskarżenia.
W odpowiedzi na skargę współpozwany Skarb Państwa zastępowany przez
Prokuratorię Generalną domagał się odrzucenia skargi bądź odmowy przyjęcia jej
do rozpoznania ewentualnie jej oddalenia oraz zasądzenia kosztów według norm
przepisanych.
Sąd Najwyższy, uznając skargę powoda za niedopuszczalną, zważył co
następuje:
Zgodnie z art. art. 4241
§ 1 k.p.c. skarga o stwierdzenie niezgodności
z prawem prawomocnego orzeczenia przysługuje stronom od orzeczenia sądu
drugiej instancji. Jedynie w wypadkach, jak stanowi § 2 tego przepisu, wyjątkowych,
gdy niezgodność z prawem wynika z naruszenia podstawowych zasad porządku
prawnego lub konstytucyjnych wolności albo praw człowieka i obywatela, skarga
może być wniesiona także od orzeczenia sądu pierwszej instancji, jeżeli strony nie
skorzystały z przysługujących im środków prawnych i nie jest możliwa zmiana lub
uchylenie tego orzeczenia w drodze innych przysługujących stronie środków
prawnych. Strona, wnosząc skargę od takiego nie zaskarżonego wyroku sądu
pierwszej instancji, obowiązana jest zgodnie z art. 4245
§ 1 pkt 5 k.p.c. wykazać, że
przesłanki te w danej sprawie zachodzą (por. m. in. postanowienie SN z dnia
19 stycznia 2006 r., II CNP 2/06, OSNC 2006, nr 6, poz. 112). Powód, mimo
podjętej w tym zakresie próby, wymaganiu temu nie sprostał. Wskazał wprawdzie
zasadę, która - jego zdaniem - doznała naruszenia na skutek wydania
zaskarżonego wyroku oraz przedstawił argumentację przekonujące o niemożliwości
wzruszenia obecnie tego orzeczenia przy pomocy innych dostępnych mu środków
prawnych, jednakże nie wykazał, że nieskorzystanie z nich uprzednio nastąpiło na
skutek wyjątkowych okoliczności, które uzasadniałyby wniesienie skargi
3
o stwierdzenie niezgodności z prawem tego wyroku. Zgodnie ze stanowiskiem
Sądu Najwyższego wyrażonym m. in. w postanowieniu z dnia 22 lutego 2006 r.,
I CNP 4/06 (OSNC 2006, nr 6, poz. 113) takimi okolicznościami mogą być np.
ciężka choroba, katastrofa, klęska żywiołowa bądź uzyskanie błędnej informacji od
pracownika sądu. Powód na tego rodzaju okoliczności w skardze się nie powoływał,
wyjaśniając jedynie, że nie skorzystał z przysługującego mu prawa do wniesienia
apelacji, gdyż kierował się wyrażanym w orzecznictwie stanowiskiem, które dopiero
później uległo zmianie, że za takie szkody, których naprawienia dochodził
w niniejszym procesie, odpowiedzialność ponosi Skarb Państwa. Zaniechanie
wniesienia przez stronę przysługującego jej środka zaskarżenia ze względu na
przewidywania co do wyniku jego rozpoznania, oczywiście nie może stanowić
wyjątkowej okoliczności, o której wyżej mowa.
Skarga w sprawie niniejszej ponadto nie zawiera wskazania przepisu,
z którym zaskarżony wyrok jest niezgodny, chociaż obowiązek jego wskazania
wynika jednoznacznie z art. 4245
§ 1 pkt 3 k.p.c. Brak ten zaś również stanowi
samodzielną przesłankę odrzucenia skargi (art. 4248
§ 1 k.p.c.). Powód, powołując
się na naruszenie prawa materialnego, wprawdzie nie sprecyzował, czy wypełnia
w ten sposób wymaganie określone art. 4245
§ 1 pkt 2 k.p.c., czy też w pkt 3 tego
przepisu, lecz sposób sformułowania tego zarzutu sugeruje, że powodowi nie
chodziło o wskazanie przepisu, z którym zaskarżone orzeczenie jest niezgodne (pkt
3), lecz o przytoczenie podstawy skargi (pkt 2). Niezależnie jednak od ostatecznej
oceny, które z tych wymagań zostało w rzeczywistości spełnione, należy stwierdzić,
że nie mogą być one ze sobą utożsamiane. Każde z nich musi być zatem spełnione
niezależnie i samodzielnie (por. np. postanowienie SN z dnia 28 lutego 2006 r.,
I CNP 12/06, LEX nr 201013 oraz postanowienie SN z dnia 20 lipca 2006 r.,
IV CNP 1/05, nie publ.). Zadośćuczynienie tylko jednemu z nich oznacza
konieczność uznania, że w zakresie drugiego z tych wymagań skarga dotknięta jest
istotnym brakiem.
Niedopuszczalność skargi powodowego Szpitala jest także spowodowana
nieusuwalnym brakiem jeszcze innego jej zasadniczego elementu określonego
w art. 4245
§ 1 pkt 4 k.p.c. W skardze powód nie uprawdopodobnił bowiem, że na
skutek wydania zaskarżonego niniejszą skargą wyroku doznał uszczerbku
4
majątkowego. Spełnienie tego wymagania polega na złożeniu przez stronę
wnoszącą skargę oświadczenia, że szkoda taka wystąpiła, wskazaniu jej rodzaju
i rozmiaru oraz związku przyczynowego, jaki zachodzi między wydaniem
zaskarżonego orzeczenia a szkodą, a także na powołaniu lub przedstawieniu
dowodów lub innych środków uwiarygodniających twierdzenia strony (por.
postanowienia SN z dnia 23 marca 2006 r., IV CNP 23/06, Biul. SN 2006, nr 6, poz.
8 oraz z dnia 31 stycznia 2006 r., IV CNP 38/05, OSNC 2006, nr 7-8, poz. 141).
W tym zakresie powód zaś ograniczył się jedynie do ogólnego stwierdzenia, że
poniósł szkodę, gdyż na skutek wydania wyroku z dnia 22 listopada 2004 r. został
pozbawiony możliwości uzyskania rekompensaty od Narodowego Funduszu
Zdrowia z tytułu podwyżki wynagrodzeń swoich pracowników.
Jak to zostało już wielokrotnie powiedziane w orzecznictwie Sądu
Najwyższego pominięcie choćby jednego z elementów konstrukcyjnych skargi
o stwierdzenie niezgodności z prawem wskazanych w art. 4245
§ 1 pkt 1-6 k.p.c.,
powoduje (podobnie jak w przypadku skargi kasacyjnej) konieczność jej odrzucenia
wprost bez wzywania do uzupełnienia tego braku (por. np. nie publ. postanowienie
SN z dnia 16 lutego 2007 r., V CNP 8/07 bądź odnoszące się do skargi kasacyjnej
postanowienie SN z dnia 14 lipca 2005 r., III CZ 61/05, OSNC 2006, nr 4, poz. 75).
Mając na względzie, że skarga powoda z wymienionych wyżej przyczyn,
podlegała odrzuceniu stosownie do art. 4248
§ 1 i 2 k.p.c., Sąd Najwyższy tak też
orzekł.
O kosztach postępowania ze skargi rozstrzygnięto na podstawie art. 102
k.p.c.
POSTANOWIENIE
Dnia 18 maja 2007 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Mirosława Wysocka
ze skargi strony powodowej
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego wyroku częściowego
Sądu Okręgowego w L.
z dnia 22 listopada 2004 r., sygn. akt [...]
w sprawie z powództwa Samodzielnego Publicznego Szpitala Specjalistycznego w
[…] przeciwko Narodowemu Funduszowi Zdrowia, Skarbowi Państwa - Ministrowi
Zdrowia, Ministrowi Finansów, Ministrowi Skarbu Państwa i Sejmowi
Rzeczypospolitej Polskiej
o zapłatę,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 18 maja 2007 r.,
I. odrzuca skargę;
II. nie obciąża powoda kosztami postępowania na rzecz Skarbu
Państwa
Uzasadnienie
2
Powód Samodzielny Publiczny Szpital Specjalistyczny wniósł skargę o
stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego wyroku częściowego Sądu
Okręgowego w L. z dnia 22 listopada 2004 r. w zakresie oddalającym powództwo w
stosunku do pozwanego Narodowego Funduszu Zdrowia co do kwoty 9.971.291,14
zł. Wskazane orzeczenie Sądu pierwszej instancji uprawomocniło się wobec braku
jego zaskarżenia.
W odpowiedzi na skargę współpozwany Skarb Państwa zastępowany przez
Prokuratorię Generalną domagał się odrzucenia skargi bądź odmowy przyjęcia jej
do rozpoznania ewentualnie jej oddalenia oraz zasądzenia kosztów według norm
przepisanych.
Sąd Najwyższy, uznając skargę powoda za niedopuszczalną, zważył co
następuje:
Zgodnie z art. art. 4241
§ 1 k.p.c. skarga o stwierdzenie niezgodności
z prawem prawomocnego orzeczenia przysługuje stronom od orzeczenia sądu
drugiej instancji. Jedynie w wypadkach, jak stanowi § 2 tego przepisu, wyjątkowych,
gdy niezgodność z prawem wynika z naruszenia podstawowych zasad porządku
prawnego lub konstytucyjnych wolności albo praw człowieka i obywatela, skarga
może być wniesiona także od orzeczenia sądu pierwszej instancji, jeżeli strony nie
skorzystały z przysługujących im środków prawnych i nie jest możliwa zmiana lub
uchylenie tego orzeczenia w drodze innych przysługujących stronie środków
prawnych. Strona, wnosząc skargę od takiego nie zaskarżonego wyroku sądu
pierwszej instancji, obowiązana jest zgodnie z art. 4245
§ 1 pkt 5 k.p.c. wykazać, że
przesłanki te w danej sprawie zachodzą (por. m. in. postanowienie SN z dnia
19 stycznia 2006 r., II CNP 2/06, OSNC 2006, nr 6, poz. 112). Powód, mimo
podjętej w tym zakresie próby, wymaganiu temu nie sprostał. Wskazał wprawdzie
zasadę, która - jego zdaniem - doznała naruszenia na skutek wydania
zaskarżonego wyroku oraz przedstawił argumentację przekonujące o niemożliwości
wzruszenia obecnie tego orzeczenia przy pomocy innych dostępnych mu środków
prawnych, jednakże nie wykazał, że nieskorzystanie z nich uprzednio nastąpiło na
skutek wyjątkowych okoliczności, które uzasadniałyby wniesienie skargi
3
o stwierdzenie niezgodności z prawem tego wyroku. Zgodnie ze stanowiskiem
Sądu Najwyższego wyrażonym m. in. w postanowieniu z dnia 22 lutego 2006 r.,
I CNP 4/06 (OSNC 2006, nr 6, poz. 113) takimi okolicznościami mogą być np.
ciężka choroba, katastrofa, klęska żywiołowa bądź uzyskanie błędnej informacji od
pracownika sądu. Powód na tego rodzaju okoliczności w skardze się nie powoływał,
wyjaśniając jedynie, że nie skorzystał z przysługującego mu prawa do wniesienia
apelacji, gdyż kierował się wyrażanym w orzecznictwie stanowiskiem, które dopiero
później uległo zmianie, że za takie szkody, których naprawienia dochodził
w niniejszym procesie, odpowiedzialność ponosi Skarb Państwa. Zaniechanie
wniesienia przez stronę przysługującego jej środka zaskarżenia ze względu na
przewidywania co do wyniku jego rozpoznania, oczywiście nie może stanowić
wyjątkowej okoliczności, o której wyżej mowa.
Skarga w sprawie niniejszej ponadto nie zawiera wskazania przepisu,
z którym zaskarżony wyrok jest niezgodny, chociaż obowiązek jego wskazania
wynika jednoznacznie z art. 4245
§ 1 pkt 3 k.p.c. Brak ten zaś również stanowi
samodzielną przesłankę odrzucenia skargi (art. 4248
§ 1 k.p.c.). Powód, powołując
się na naruszenie prawa materialnego, wprawdzie nie sprecyzował, czy wypełnia
w ten sposób wymaganie określone art. 4245
§ 1 pkt 2 k.p.c., czy też w pkt 3 tego
przepisu, lecz sposób sformułowania tego zarzutu sugeruje, że powodowi nie
chodziło o wskazanie przepisu, z którym zaskarżone orzeczenie jest niezgodne (pkt
3), lecz o przytoczenie podstawy skargi (pkt 2). Niezależnie jednak od ostatecznej
oceny, które z tych wymagań zostało w rzeczywistości spełnione, należy stwierdzić,
że nie mogą być one ze sobą utożsamiane. Każde z nich musi być zatem spełnione
niezależnie i samodzielnie (por. np. postanowienie SN z dnia 28 lutego 2006 r.,
I CNP 12/06, LEX nr 201013 oraz postanowienie SN z dnia 20 lipca 2006 r.,
IV CNP 1/05, nie publ.). Zadośćuczynienie tylko jednemu z nich oznacza
konieczność uznania, że w zakresie drugiego z tych wymagań skarga dotknięta jest
istotnym brakiem.
Niedopuszczalność skargi powodowego Szpitala jest także spowodowana
nieusuwalnym brakiem jeszcze innego jej zasadniczego elementu określonego
w art. 4245
§ 1 pkt 4 k.p.c. W skardze powód nie uprawdopodobnił bowiem, że na
skutek wydania zaskarżonego niniejszą skargą wyroku doznał uszczerbku
4
majątkowego. Spełnienie tego wymagania polega na złożeniu przez stronę
wnoszącą skargę oświadczenia, że szkoda taka wystąpiła, wskazaniu jej rodzaju
i rozmiaru oraz związku przyczynowego, jaki zachodzi między wydaniem
zaskarżonego orzeczenia a szkodą, a także na powołaniu lub przedstawieniu
dowodów lub innych środków uwiarygodniających twierdzenia strony (por.
postanowienia SN z dnia 23 marca 2006 r., IV CNP 23/06, Biul. SN 2006, nr 6, poz.
8 oraz z dnia 31 stycznia 2006 r., IV CNP 38/05, OSNC 2006, nr 7-8, poz. 141).
W tym zakresie powód zaś ograniczył się jedynie do ogólnego stwierdzenia, że
poniósł szkodę, gdyż na skutek wydania wyroku z dnia 22 listopada 2004 r. został
pozbawiony możliwości uzyskania rekompensaty od Narodowego Funduszu
Zdrowia z tytułu podwyżki wynagrodzeń swoich pracowników.
Jak to zostało już wielokrotnie powiedziane w orzecznictwie Sądu
Najwyższego pominięcie choćby jednego z elementów konstrukcyjnych skargi
o stwierdzenie niezgodności z prawem wskazanych w art. 4245
§ 1 pkt 1-6 k.p.c.,
powoduje (podobnie jak w przypadku skargi kasacyjnej) konieczność jej odrzucenia
wprost bez wzywania do uzupełnienia tego braku (por. np. nie publ. postanowienie
SN z dnia 16 lutego 2007 r., V CNP 8/07 bądź odnoszące się do skargi kasacyjnej
postanowienie SN z dnia 14 lipca 2005 r., III CZ 61/05, OSNC 2006, nr 4, poz. 75).
Mając na względzie, że skarga powoda z wymienionych wyżej przyczyn,
podlegała odrzuceniu stosownie do art. 4248
§ 1 i 2 k.p.c., Sąd Najwyższy tak też
orzekł.
O kosztach postępowania ze skargi rozstrzygnięto na podstawie art. 102
k.p.c.