Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III CZ 26/07
POSTANOWIENIE
Dnia 6 czerwca 2007 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Iwona Koper (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Grzegorz Misiurek
SSN Zbigniew Strus
w sprawie z wniosku N. N.
przy uczestnictwie S. N. i J. N.
o podział majątku wspólnego,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 6 czerwca 2007 r.,
zażalenia wnioskodawczyni
na postanowienie Sądu Okręgowego w K.
z dnia 5 marca 2007 r.,
uchyla zaskarżone postanowienie.
2
Uzasadnienie
Zaskarżonym postanowieniem Sąd Okręgowy odrzucił skargę kasacyjną
wnioskodawczyni od postanowienia wstępnego w sprawie o podział majątku
wspólnego po ustaniu wspólności majątkowej między małżonkami jako
niedopuszczalną z uwagi na wartość przedmiotu zaskarżenia, wskazaną w skardze
na kwotę niższą niż sto pięćdziesiąt tysięcy złotych (art. 5191
§ 2 k.p.c.).
W zażaleniu wnioskodawczyni wniosła o uchylenie postanowienia oraz
nadanie biegu skardze kasacyjnej zarzucając, że podstawą jej odrzucenia była
oczywista omyłka zawarta w skardze, dotycząca podanej w niej wartości
przedmiotu zaskarżenia i polegająca na wpisaniu w liczbie ją określającej jako
początkowej cyfry „1” zamiast „5” , którą skarżąca niniejszym prostuje.
Sąd Najwyższy zważył co następuje:
Wartość przedmiotu zaskarżenia wskazana została przez wnioskodawczynię
w apelacji na kwotę 3.500.000 zł. Zaskarżeniem objęte były rozstrzygnięcia
negatywne dotyczące następujących przedmiotów majątkowych: udziału w ½
części nieruchomości położonej przy ul. P. w K., samochodów osobowych i
ciężarowych, 5 kg złota oraz kwoty 3 mln zł. Sąd Okręgowy uwzględnił apelację
przez zaliczenie dodatkowo w skład majątku wspólnego 51 sztuk monet
dwudziestodolarowych w złocie i 31 sztuk sztabek złotych. W sprawie nie była
ustalana wartość przedmiotu sprawy, która we wniosku określona została na kwotę
1.500.000 zł. Wartość ta nie obejmowała przedmiotów o które wnioskodawczyni
następnie rozszerzyła wniosek w postaci złota oraz samochodów.
Ten stan rzeczy dostatecznie uzasadnia twierdzenie skarżącej, że
określenie wartości przedmiotu zaskarżenia na kwotę wskazaną w skardze
kasacyjnej jest wynikiem omyłki i stanowi oczywistą niedokładność, co z punktu
widzenia tego wymagania skargi, zgodnie z art. 130 § 1 zd. 2 k.p.c., nie stanowi
przeszkody do nadania jej właściwego biegu.
Z tych względów orzeczono ja w sentencji postanowienia (art. 39816
w zw.
z art. 3941
§ 3 k.p.c.).
db