Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II CZ 53/07
POSTANOWIENIE
Dnia 10 sierpnia 2007 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Tadeusz Żyznowski (przewodniczący)
SSN Maria Grzelka (sprawozdawca)
SSN Iwona Koper
w sprawie z wniosku Zakładu Energetycznego Spółki Akcyjnej
przy uczestnictwie J.W. i L.W.
o stwierdzenie zasiedzenia służebności gruntowej ,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 10 sierpnia 2007 r.,
zażalenia wnioskodawcy
na postanowienie Sądu Okręgowego w Ł.
z dnia 16 marca 2007 r., sygn. akt [...],
uchyla zaskarżone postanowienie.
2
Uzasadnienie
Postanowieniem z dnia 17 listopada 2006 r. Sąd Rejonowy w Ł. oddalił
wniosek Zakładu Energetycznego SA o stwierdzenie nabycia przez zasiedzenie
służebności gruntowej polegającej na korzystaniu z nieruchomości w Ł. przy ul. G.
31. Sąd Rejonowy uznał, że wnioskodawca nie wykazał, iż linie wysokiego
napięcia, o których mowa w dokumentach załączonych do wniosku stanowią
dokładnie te linię, która prowadzi przez nieruchomość uczestników postępowania,
oraz na czym polegało jego władztwo co do gruntu i co do słupa wysokiego
napięcia, w każdym zaś razie nie wykazał swojego posiadania w rozumieniu art.
336 k.c. Ponadto Sąd Rejonowy wskazał, że wnioskodawca nie sprecyzował
konkretnej treści służebności ograniczając się do stwierdzenia o korzystaniu z
nieruchomości uczestników postępowania.
W apelacji wnioskodawca zarzucił powyższemu postanowieniu naruszenie
art. 292 k.c. przez błędną wykładnię i art. 352 § 1 k.c. przez nie zastosowanie.
Stwierdził, że na nieruchomości uczestników postępowania wybudował trwałe
i widoczne urządzenie w postaci słupa energetycznego wysokiego napięcia, że
korzysta z tego urządzenia w celu przesyłu prądu co jest faktem notoryjnym, że
konserwuje słup i dokonuje okresowych oględzin oraz, że powyższe okoliczności
wynikają z przeprowadzonych, wymienionych przez skarżącego, dowodów.
Ponadto, wskazał, że wbrew stanowisku Sądu Rejonowego, w odniesieniu do
posiadania służebności nie ma zastosowania art. 336 k.c. lecz art. 352 k.c.
w związku z czym wnioskodawca nie był zobowiązany wykazywać czynności
właścicielskich w stosunku do działki gruntu, na której posadowiony został słup,
samo zaś korzystanie ze słupa rozpoczął co najmniej od dnia 7 kwietnia 1975 r.
i wykazał to w postępowaniu przed Sądem I instancji.
Zaskarżonym postanowieniem, wydanym po przeprowadzeniu rozprawy,
Sąd Okręgowy w Ł. odrzucił apelację, orzekł o zawiadomieniu Okręgowej Izby
Radców Prawnych o odrzuceniu apelacji radcy prawnego E.J. i rozstrzygnął o
kosztach postępowania odwoławczego. Sąd Okręgowy uznał, że w apelacji nie
zostały wskazane zarzuty stawiane zaskarżonemu orzeczeniu. Nie może być
3
uznany za prawidłowo sformułowany zarzut apelacyjny sprowadzający się do
stwierdzenia „naruszenie art. 292 k.c. poprzez błędną wykładnię”, „nie
zastosowanie art. 352 § 1 k.c.” bez wskazania na czym ma polegać błędna
wykładnia i jakie okoliczności wskazywały na potrzebę zastosowania art. 352 § 1
k.c. Sąd odwoławczy nie jest obowiązany domyślać się przedmiotu zarzutów
apelacyjnych, powinny być one sformułowane w sposób umożliwiający ich ocenę.
Rozpoznając zażalenie wnioskodawcy Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Przewidziany w art. 368 § 1 pkt 2 i 3 k.p.c. wymóg przedstawienia
i uzasadnienia zarzutów dotyczy twierdzeń skarżącego, że zaskarżony wyrok jest
wadliwy i w czym się wadliwość wyroku wyraża, oraz powołania się na konkretne
okoliczności, które zarzucaną wadliwość w rozpatrywanej sprawie – w ocenie
skarżącego – mają uzasadniać. Apelacja nie musi zawierać wskazania przepisów
prawa materialnego, które w zaskarżonym wyroku zostały naruszone ani formy ich
naruszenia; wystarczy, że z jej treści choćby wyartykułowanej przy użyciu języka
potocznego, że nie przyznanie racji skarżącemu, występującemu w roli powoda lub
pozwanego, nie znajduje uzasadnienia w przytoczonych przez niego
okolicznościach faktycznych i wyprowadzanych z nich wnioskach, natomiast rzeczą
sądu odwoławczego jest przyporządkowanie wskazywanych w apelacji wad
orzeczenia sądu pierwszej instancji do określonych naruszeń prawa materialnego
i ocena pod tym kątem apelacji jako zdatnej do wzruszenia orzeczenia sądu
pierwszej instancji w kierunku wnioskowanym przez skarżącego. Jeśli wnoszącym
apelację jest profesjonalny pełnomocnik procesowy należy oczekiwać, że zarzuty
dotyczące naruszenia prawa materialnego zostaną sformułowane w nawiązaniu do
postaci tego rodzaju uchybienia i adekwatnie uzasadnione argumentami natury
jurydycznej. Krytyczna w tym zakresie ocena sądu pierwszej lub drugiej instancji
nie może jednak prowadzić do wniosku, że apelacja nie zawiera przedstawienia
zarzutów, jeśli konkretne wady orzeczenia sądu pierwszej instancji zostały
przedstawione w inny sposób i poddają się ocenie sądu odwoławczego.
W rozpoznawanej sprawie z treści apelacji wynika jednoznacznie, że
skarżący zarzuca orzeczeniu Sądu Rejonowego błędne ustalenia, co do
wybudowania linii wysokiego napięcia, co do korzystania przez wnioskodawcę
4
z w/w urządzenia oraz, co do charakteru tego korzystania jako prowadzącego do
nabycia służebności gruntowej przez zasiedzenie, jak również błędne rozumienie
posiadania służebności i odpowiedniego stosowania przepisów o nabyciu przez
zasiedzenie własności nieruchomości. W tej sytuacji nie sposób uznać, że apelacja
nie zawiera przedstawienia zarzutów, aczkolwiek trzeba się zgodzić, że nie zostały
one sformułowane w sposób, jakiego należałoby oczekiwać od profesjonalnego
pełnomocnika procesowego.
Z przedstawionych względów Sąd Najwyższy uchylił zaskarżone
postanowienie (art. 386 w zw. z art. 3941
§ 3 i 39821
k.p.c.). O kosztach
postępowania zażaleniowego przed Sądem Najwyższym orzeknie Sąd Okręgowy
lub Sąd Rejonowy w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie (art. 108 § 1
k.p.c.).