I CZ 97/07
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:14-07-2014
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt I CZ 97/07
POSTANOWIENIE
Dnia 24 sierpnia 2007 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Zbigniew Strus (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Gerard Bieniek
SSN Elżbieta Skowrońska-Bocian
w sprawie z wniosku J.Ż.
przy uczestnictwie Miasta W.
o stwierdzenie nabycia spadku,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 24 sierpnia 2007 r.,
zażalenia wnioskodawczyni na postanowienie Sądu Okręgowego w W.
z dnia 16 lutego 2007 r., sygn. akt [...],
oddala zażalenie.
2
Uzasadnienie
W sprawie o nabycie spadku z wniosku J.Ż. została wniesiona apelacja od
postanowienia z 30.X.2006 r. z opłatą w kwocie 50 zł. Sąd Okręgowy odrzucił ją na
podstawie art. 1302
§ 3 k.p.c. gdyż w tym czasie obowiązywała już opłata w kwocie
100 zł, a środek odwoławczy wnosił zawodowy pełnomocnik (adwokat).
W zażaleniu na to postanowienie skarżąca zarzuca błędną wykładnię art. 149
ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. (dalej: u.k.s.c. 2005) w zakresie wyrażenia „sąd
danej instancji”, a ponadto wskazuje, że wnioskodawczyni nie odwołała
pełnomocnictwa udzielonego 7 czerwca 2005 r małżonkowi K.Ż., któremu powinno
być doręczone postanowienie z uzasadnieniem, tym bardziej, że w dniu doręczenia
wnioskodawczyni nie miała innego pełnomocnika.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Zażalenie jest nieuzasadnione i podlega oddaleniu.
W zakresie wykładni art. 149 u.k.s.c. 2005 skarżąca nie przedstawiła argumentacji
usprawiedliwiającej zapatrywanie, że nowa ustawa o kosztach sądowych
w sprawach cywilnych nie miała zastosowania w sprawie. Tymczasem Sąd
Najwyższy zagadnienie to rozważał wielokrotnie dokonując wykładni art. 149
u.k.s.c. 2005. Przykładowo można wskazać uchwałę z 22.11.2006 r., III CZP 86/06,
LEX nr 197667 stwierdzającą, że do apelacji wniesionej od wyroku wydanego po
wejściu w życie ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach
cywilnych (Dz. U. Nr 167, poz. 1398 ze zm.) mają zastosowanie przepisy tej
ustawy.
Również w uchwale z 24.01.2007 r., III CZP 124/06, OSNC 2007/6/91 wyjaśniono,
że zakończenie postępowania w danej instancji - w rozumieniu art. 149 ust. 1
u.k.s.c. 2005 - następuje z chwilą wydania orzeczenia kończącego postępowanie
w tej instancji. Skład Sądu Najwyższego rozpoznający zażalenie podziela to
stanowisko i – jak wyżej stwierdzono - nie znajduje w zażaleniu podstawy do jego
zakwestionowania.
Jeśli chodzi o zarzut niewłaściwego doręczenia postanowienia
z uzasadnieniem, należy uwzględnić regułę (przedstawioną w wyroku
z 16 listopada 2004 r., I PK 36/04, OSNP 2005/12/176), iż doręczenie pisma
3
procesowego samej stronie, a nie ustanowionemu przez nią pełnomocnikowi, jest
naruszeniem przepisów postępowania (art. 133 § 3 k.p.c.), którego wpływ na wynik
sprawy i znaczenie dla możności obrony przez stronę jej praw, należy oceniać
z uwzględnieniem okoliczności konkretnego przypadku.
W rozpoznawanej sprawie wniosek o doręczenie sporządziła i wniosła
bezpośrednio po ogłoszeniu postanowienia osobiście J.Ż., a 6 listopada 2006 r.
przesłała przez pocztę ponowny wniosek, żądając doręczenia jej uzasadnienia na
piśmie pod wskazany adres.
W takim wypadku zadośćuczynienie wyraźnemu żądaniu strony (uczestnika
postępowania) nie powoduje uchybienia art. 133 § 3 k.p.c. Sąd nie może dociekać
nieujawnionych motywów takiego żądania strony, a zasadę doręczania
pełnomocnikowi winien stosować zawsze, gdy nie została wyrażona odmienna wola
strony.
Ostatecznym argumentem przy rozpoznawaniu zażalenia pozostaje jednak
to, że wniesienia zażalenia podjął się zawodowy pełnomocnik i nie sprostał
surowym wymaganiom zawartym w art. 1302
§ 3 k.p.c.
Dlatego Sąd Najwyższy na podstawie art. 3941
§ 2 i 3 k.p.c. oddalił zażalenie.
POSTANOWIENIE
Dnia 24 sierpnia 2007 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Zbigniew Strus (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Gerard Bieniek
SSN Elżbieta Skowrońska-Bocian
w sprawie z wniosku J.Ż.
przy uczestnictwie Miasta W.
o stwierdzenie nabycia spadku,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 24 sierpnia 2007 r.,
zażalenia wnioskodawczyni na postanowienie Sądu Okręgowego w W.
z dnia 16 lutego 2007 r., sygn. akt [...],
oddala zażalenie.
2
Uzasadnienie
W sprawie o nabycie spadku z wniosku J.Ż. została wniesiona apelacja od
postanowienia z 30.X.2006 r. z opłatą w kwocie 50 zł. Sąd Okręgowy odrzucił ją na
podstawie art. 1302
§ 3 k.p.c. gdyż w tym czasie obowiązywała już opłata w kwocie
100 zł, a środek odwoławczy wnosił zawodowy pełnomocnik (adwokat).
W zażaleniu na to postanowienie skarżąca zarzuca błędną wykładnię art. 149
ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. (dalej: u.k.s.c. 2005) w zakresie wyrażenia „sąd
danej instancji”, a ponadto wskazuje, że wnioskodawczyni nie odwołała
pełnomocnictwa udzielonego 7 czerwca 2005 r małżonkowi K.Ż., któremu powinno
być doręczone postanowienie z uzasadnieniem, tym bardziej, że w dniu doręczenia
wnioskodawczyni nie miała innego pełnomocnika.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Zażalenie jest nieuzasadnione i podlega oddaleniu.
W zakresie wykładni art. 149 u.k.s.c. 2005 skarżąca nie przedstawiła argumentacji
usprawiedliwiającej zapatrywanie, że nowa ustawa o kosztach sądowych
w sprawach cywilnych nie miała zastosowania w sprawie. Tymczasem Sąd
Najwyższy zagadnienie to rozważał wielokrotnie dokonując wykładni art. 149
u.k.s.c. 2005. Przykładowo można wskazać uchwałę z 22.11.2006 r., III CZP 86/06,
LEX nr 197667 stwierdzającą, że do apelacji wniesionej od wyroku wydanego po
wejściu w życie ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach
cywilnych (Dz. U. Nr 167, poz. 1398 ze zm.) mają zastosowanie przepisy tej
ustawy.
Również w uchwale z 24.01.2007 r., III CZP 124/06, OSNC 2007/6/91 wyjaśniono,
że zakończenie postępowania w danej instancji - w rozumieniu art. 149 ust. 1
u.k.s.c. 2005 - następuje z chwilą wydania orzeczenia kończącego postępowanie
w tej instancji. Skład Sądu Najwyższego rozpoznający zażalenie podziela to
stanowisko i – jak wyżej stwierdzono - nie znajduje w zażaleniu podstawy do jego
zakwestionowania.
Jeśli chodzi o zarzut niewłaściwego doręczenia postanowienia
z uzasadnieniem, należy uwzględnić regułę (przedstawioną w wyroku
z 16 listopada 2004 r., I PK 36/04, OSNP 2005/12/176), iż doręczenie pisma
3
procesowego samej stronie, a nie ustanowionemu przez nią pełnomocnikowi, jest
naruszeniem przepisów postępowania (art. 133 § 3 k.p.c.), którego wpływ na wynik
sprawy i znaczenie dla możności obrony przez stronę jej praw, należy oceniać
z uwzględnieniem okoliczności konkretnego przypadku.
W rozpoznawanej sprawie wniosek o doręczenie sporządziła i wniosła
bezpośrednio po ogłoszeniu postanowienia osobiście J.Ż., a 6 listopada 2006 r.
przesłała przez pocztę ponowny wniosek, żądając doręczenia jej uzasadnienia na
piśmie pod wskazany adres.
W takim wypadku zadośćuczynienie wyraźnemu żądaniu strony (uczestnika
postępowania) nie powoduje uchybienia art. 133 § 3 k.p.c. Sąd nie może dociekać
nieujawnionych motywów takiego żądania strony, a zasadę doręczania
pełnomocnikowi winien stosować zawsze, gdy nie została wyrażona odmienna wola
strony.
Ostatecznym argumentem przy rozpoznawaniu zażalenia pozostaje jednak
to, że wniesienia zażalenia podjął się zawodowy pełnomocnik i nie sprostał
surowym wymaganiom zawartym w art. 1302
§ 3 k.p.c.
Dlatego Sąd Najwyższy na podstawie art. 3941
§ 2 i 3 k.p.c. oddalił zażalenie.