Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II PK 29/07
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 5 października 2007 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Jerzy Kuźniar (przewodniczący)
SSN Krystyna Bednarczyk
SSN Jolanta Strusińska-Żukowska (sprawozdawca)
w sprawie z powództwa M. S.
przeciwko "D.” Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością o odszkodowanie
oraz
z powództwa wzajemnego
"D. " Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością przeciwko M. S.
o zapłatę
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 5 października 2007 r.,
skargi kasacyjnej powoda (pozwanego wzajemnego) od wyroku Sądu Okręgowego
- Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w S.
z dnia 3 listopada 2006 r., sygn. akt (...)
1. oddala skargę kasacyjną;
2
2. zasądza od powoda (pozwanego wzajemnego) na rzecz
pozwanego (powoda wzajemnego) kwotę 900 zł (dziewięćset
złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
Uzasadnienie
Powód M. S. wnosił o zasądzenie od pozwanej „D.” spółki z o.o.
odszkodowania w kwocie 17626,56 zł z tytułu nieuzasadnionego i niezgodnego z
prawem wypowiedzenia umowy o pracę wraz z ustawowymi odsetkami. Pozwana
złożyła zaś pozew wzajemny, domagając się zasądzenia od powoda kwoty
17626,56 zł wraz z ustawowymi odsetkami tytułem zwrotu nienależnie wypłaconej
odprawy pieniężnej.
Wyrokiem z dnia 22 czerwca 2006 r. Sąd Rejonowy zasądził od pozwanej na
rzecz powoda kwotę 17626,56 zł wraz z ustawowymi odsetkami tytułem
odszkodowania, oddalając powództwo wzajemne.
Sąd pierwszej instancji ustalił, że w dniu 28 grudnia 1981 r. powód zawarł z
poprzednikiem prawnym pozwanej umowę o pracę na czas określony, natomiast 8
maja 1983 r. – umowę o pracę na czas nieokreślony z Zarządem Portu […], na
podstawie której pracował na stanowisku gospodarza statku. W dniu 22 maja 2001
r. pozwana spółka powierzyła mu stanowisko kierownika Wydziału Przeładunkowo
– Składowego Ł.. Pismem z dnia 22 czerwca 2005 r. pozwana zawiadomiła
Związek Zawodowy NSZZ „P.” o zamiarze wypowiedzenia powodowi umowy o
pracę, wskazując iż rozwiązanie umowy o pracę nastąpi z przyczyn niedotyczących
pracownika. Zarząd związku zawodowego wyraził pisemnie sprzeciw wobec tego
zamiaru, co jednak nie wpłynęło na zmianę decyzji pracodawcy, który pismem z
dnia 29 czerwca 2005 r. wypowiedział powodowi umowę o pracę na podstawie art.
10 ust. 1 w związku z art. 1 ust. 1 ustawy o szczególnych zasadach rozwiązywania
z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników. W
związku z rozwiązaniem umowy o pracę powodowi wypłacono odprawę pieniężną
w kwocie 17626,56 zł oraz odszkodowanie za skrócony okres wypowiedzenia w
kwocie 11751,04 zł. Sąd Rejonowy ustalił nadto, że stanowisko powoda nie zostało
zlikwidowane, Wydział Przeładunkowo – Składowy istniał do końca 2005 r. i
3
kierował nim D. K.. Planowane przez zarząd spółki zmiany organizacyjne weszły
zaś w życie z dniem 1 stycznia 2006 r.
Oceniając na tle tak ustalonego stanu faktycznego roszczenia obu stron, Sąd
pierwszej instancji uznał za uzasadnione żądanie powoda i nie znalazł podstaw do
uwzględnienia powództwa wzajemnego. Zdaniem tego Sądu, pozwana naruszyła
bowiem przepisy o wypowiadaniu umów o pracę zawartych na czas nieokreślony
(art. 30 § 4 k.p.) przez to, że nie przytoczyła w swoim oświadczeniu woli konkretnej
przyczyny swojej decyzji, zaś ustne wskazanie na likwidację stanowiska pracy
powoda nie odpowiadało rzeczywistemu stanowi rzeczy. Materiał dowodowy
zebrany w sprawie wyraźnie bowiem przemawia za tym, iż pozwana jedynie
pozorowała likwidację kierowniczych stanowisk pracy. Ponieważ zaś przywołanie
pozornej, nierzeczywistej i niekonkretnej przyczyny wypowiedzenia umowy o pracę
jest równoznaczne z brakiem wskazania takiej przyczyny, tego rodzaju działanie
pracodawcy narusza art. 30 § 4 k.p., co uzasadnia roszczenie powoda o
zasądzenie na jego rzecz odszkodowania za niezgodne z prawem wypowiedzenie
umowy o pracę (art. 45 § 1 k.p.).
Sąd Rejonowy nie znalazł natomiast podstaw do uwzględnienia powództwa
wzajemnego, podnosząc że w myśl art. 411 § 1 k.c., nie można żądać zwrotu
nienależnego świadczenia, jeżeli spełniający je wiedział, iż nie był do świadczenia
zobowiązany, chyba że spełnienie świadczenia nastąpiło z zastrzeżeniem zwrotu
albo w celu uniknięcia przymusu lub w wykonaniu nieważnej czynności prawnej.
Zwrotu świadczenia nie można żądać także wówczas, jeżeli jego spełnienie czyni
zadość zasadom współżycia społecznego. Według Sądu pierwszej instancji,
pracodawca miał świadomość, że nie był zobowiązany do wypłaty powodowi
odprawy pieniężnej, skoro w dacie wypowiadania mu umowy o pracę faktycznie nie
zachodziły żadne przyczyny niedotyczące pracownika, zaś art. 10 ust. 1 w związku
z art. 1 ust. 1 ustawy o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami
stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników przytoczono w
oświadczeniu pracodawcy jedynie dla pozoru, z czego pozwana w pełni zdawała
sobie sprawę. Ponadto Sąd Rejonowy podniósł, że pozwana spółka w sposób
niezgodny z prawem, bez wskazania konkretnej i uzasadnionej przyczyny zwolniła
pracownika z długoletnim stażem, nienagannie wykonującego swoje obowiązki,
4
wobec czego wypłacenie odprawy czyniło również zadość zasadom współżycia
społecznego.
Rozpoznając sprawę na skutek apelacji pozwanej (powódki wzajemnej), Sąd
Okręgowy – Sąd Pracy wyrokiem z dnia 3 listopada 2006 r. zmienił zaskarżony
wyrok w punktach II i III w ten sposób, że zasądził od pozwanego wzajemnego M.
S. na rzecz powódki wzajemnej „D.” spółki z o.o. kwotę 17626,56 zł z ustawowymi
odsetkami od dnia 9 marca 2006 r., oddalając powództwo wzajemne w pozostałym
zakresie, jak również apelację w pozostałej części.
Sąd drugiej instancji przyjął za własne ustalenia faktyczne poczynione przez
Sąd Rejonowy, ale zaprezentował odmienną ocenę prawną zasadności powództwa
wzajemnego. W ocenie tego Sądu, w sprawie nie budziło wątpliwości, iż
wypowiedzenie umowy o pracę powodowi (pozwanemu wzajemnemu) nastąpiło z
powołaniem się na okoliczności, które w istocie nie miały miejsca. Z uwagi bowiem
na brak likwidacji jego stanowiska pracy, jak również bliżej niesprecyzowane
zamierzenia reorganizacji, w chwili składania przez pracodawcę oświadczenia woli
w przedmiocie wypowiedzenia umowy nie zachodziły przesłanki do rozwiązania
stosunku pracy w oparciu o art. 10 ust. 1 w związku z art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 13
marca 2003 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków
pracy z przyczyn niedotyczących pracowników (Dz. U. Nr 90, poz. 844 ze zm.).
Owa wadliwość wypowiedzenia nie oznaczała jednak, iż było ono nieważne czy też
nieskuteczne. Każde oświadczenie woli w przedmiocie rozwiązania umowy o pracę,
również nieuzasadnione czy naruszające prawo, wywołuje bowiem skutek prawny,
prowadząc w konsekwencji do ustania stosunku pracy. Prawo do odprawy
pieniężnej pracownik nabywa w związku z rozwiązaniem umowy o pracę, wobec
czego świadczenie to winno być mu wypłacone w dniu ustania stosunku pracy.
Weryfikacja zgodności z prawem dokonanego przez pracodawcę wypowiedzenia
umowy o pracę możliwa jest jedynie w postępowaniu sądowym, toczącym się na
skutek złożonego przez pracownika odwołania. Dopiero zatem uznanie przez Sąd,
że przyczyny wskazane w oświadczeniu woli pracodawcy nie były rzeczywistym
powodem wypowiedzenia umowy o pracę i zasądzenie na rzecz pracownika
odszkodowania z tego tytułu przesądzają o zakwalifikowaniu wypłaconej odprawy
jako świadczenia nienależnego, co w przypadku żądania zwrotu tej należności
5
pozwala na zastosowanie odpowiednich przepisów Kodeksu cywilnego (art. 405 i
następne k.c. w związku z art. 300 k.p.). W ocenie Sądu drugiej instancji, odprawa
wypłacona pozwanemu wzajemnemu była zatem świadczeniem nienależnym,
które, po stwierdzeniu przez Sąd wadliwości wypowiedzenia i zasądzeniu w
związku z tym na rzecz pracownika odszkodowania, powinno być zwrócone
powódce wzajemnej. Za nieskuteczny Sąd Okręgowy uznał przy tym zarzut
pozwanego wzajemnego, iż obowiązek wydania korzyści lub zwrotu jej wartości
wygasł, bowiem świadczenie zostało przez niego zużyte. Sąd podniósł, iż zgodnie z
treścią art. 409 k.c., obowiązek wydania korzyści lub zwrotu jej równowartości
istotnie wygasa, jeżeli ten, kto korzyść uzyskał, zużył ją lub utracił w taki sposób, że
nie jest już wzbogacony, jednakże do zastosowania tego przepisu zachodzi
przesłanka negatywna, jeżeli wzbogacony, wyzbywając się korzyści lub ją
zużywając, powinien był liczyć się z obowiązkiem jej zwrotu. Powód (pozwany
wzajemny) wystąpił z powództwem, wówczas o uznanie wypowiedzenia za
bezskuteczne, w dniu 6 lipca 2005 r., czyli w tym samym czasie, kiedy faktycznie
wypłacono mu odprawę. Kwestionując zasadność wypowiedzenia dokonanego z
powołaniem się na przyczyny niedotyczące pracownika, już w tym momencie
powinien wiedzieć, że skuteczne ich podważenie doprowadzi do odpadnięcia
podstawy do wypłaty odprawy, a tym samym winien się liczyć z obowiązkiem jej
zwrotu jako świadczenia nienależnego. Powód (pozwany wzajemny) wydatkował
jednak otrzymaną od pracodawcy kwotę, przy czym dokonywał tego również po
wytoczeniu przez pozwaną powództwa wzajemnego. W ocenie Sądu
odwoławczego, całokształt okoliczności przedmiotowej sprawy nie uzasadnia
również twierdzeń powoda (pozwanego wzajemnego), jakoby żądanie zwrotu
odprawy stało w sprzeczności z zasadami współżycia społecznego.
Powód (pozwany wzajemny) złożył skargę kasacyjną od wyroku Sądu
Okręgowego, którą oparł na podstawie naruszenia prawa materialnego, to jest
przepisu art. 410 § 2 k.c. w związku z art. 405 k.c. w związku z art. 300 k.p. poprzez
ich niewłaściwe zastosowanie będące skutkiem przyjęcia, że podstawa
świadczenia, znajdująca zastosowanie w chwili rozwiązania umowy o pracę, na
skutek zarówno postawy pracodawcy – uznającego powództwo, jak i orzeczenia
Sądu Rejonowego ustalającego brak podstaw do stosowania przepisów ustawy z
6
dnia 13 marca 2003 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami
stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników, odpadła, a co za tym
idzie, spełnione świadczenie przekształciło się w świadczenie nienależne w
rozumieniu przepisu art. 410 § 2 k.c. i zaktualizował się obowiązek powoda jego
zwrotu pozwanej, podczas gdy zebrany w sprawie materiał dowodowy
jednoznacznie wskazuje, iż w dacie powstania po stronie powoda obowiązku
zwrotu wartości uzyskanej odprawy, powód zużył już otrzymaną odprawę, a do
chwili jej zużycia nie miał świadomości powinności liczenia się z obowiązkiem jej
zwrotu pozwanej, a to wskutek braku wiedzy o przyczynie wypowiedzenia mu
umowy o pracę.
Wskazując na takie zarzuty, skarżący wniósł o „zmianę” zaskarżonego wyroku
poprzez oddalenie w całości powództwa wzajemnego i zasądzenie od powódki
wzajemnej na rzecz pozwanego wzajemnego kosztów postępowania.
W uzasadnieniu skargi podniesiono, że Sąd Okręgowy za słuszny uznał
zarzut powódki wzajemnej, iż dokonane u pracodawcy zmiany organizacyjne nie
uzasadniały wypłaty odprawy, a tym samym powstał obowiązek zwrotu wypłaconej
pozwanemu wzajemnemu z tego tytułu kwoty. Nadto, Sąd drugiej instancji
posiłkował się wyrokiem Sądu Najwyższego z 3 października 2005 r. w sprawie III
PK 82/05, zgodnie z którym pracownik odwołujący się od wypowiedzenia umowy o
pracę złożonego na podstawie art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 28 grudnia 1989 r. o
szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z
przyczyn dotyczących zakładu pracy i kwestionujący istnienie przyczyny
wypowiedzenia, powinien liczyć się z obowiązkiem zwrotu odprawy z art. 8 tej
ustawy. Według skarżącego, Sąd Okręgowy nie dostrzegł jednak istotnej różnicy
pomiędzy stanem faktycznym ustalonym w przedmiotowej sprawie a stanem
faktycznym istniejącym w sprawie rozpoznawanej przez Sąd Najwyższy.
Orzeczenie Sądu Najwyższego dotyczy bowiem sytuacji, w której pracownik,
odwołując się od wypowiedzenia umowy o pracę, kwestionował istnienie przyczyny
wypowiedzenia, natomiast treść pozwu M. S. z 4 lipca 2005 r. jednoznacznie
wskazuje, iż powód (pozwany wzajemny) podnosił wadliwość wypowiedzenia z 29
czerwca 2005 r. w zakresie braku wskazania przez pracodawcę przyczyny
uzasadniającej jego decyzję, tj. naruszenie przepisu art. 30 § 4 k.p. Zdaniem autora
7
skargi, zachodzi więc istotna różnica pomiędzy stanami faktycznymi obu spraw. 0
ile bowiem w sprawie zakończonej wyrokiem Sądu Najwyższego, w piśmie
pracodawcy była podana (choć nieprawdziwa) przyczyna uzasadniająca
wypowiedzenie, o tyle wypowiedzenie powodowi umowy o pracę obarczone było
wadą w postaci braku wskazania samej przyczyny wypowiedzenia, co
uniemożliwiało powodowi (pozwanemu wzajemnemu) jakiekolwiek ustosunkowanie
się od decyzji pracodawcy. W treści wypowiedzenia z 29 czerwca 2005 r. pozwana
(powódka wzajemna) powołała się wprawdzie na przepis art. 10 ust. 1 w związku z
art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 13 marca 2003 r. o szczególnych zasadach
rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących
pracowników, jednakże użycie przez pracodawcę zwrotu „w związku z
rozwiązaniem umowy o pracę, po spełnieniu warunków określonych w art. 10 ust. 1
w związku z art. 1 ust. 1 przyczyn niedotyczących pracownika (Dz. U. z 2003 r. Nr
90 wraz z późn. zm.)…", powoduje że przedmiotowe wypowiedzenie, tak w dacie
jego doręczenia powodowi, jak i w dacie wnoszenia przez niego pozwu było w swej
treści całkowicie niezrozumiale. Nie można przy tym traktować wskazania
przepisów ustawy jako przyczyny rozwiązania z powodem umowy o pracę w
rozumieniu przepisu art. 30 § 4 k.p., ale powołanie się nie przez pracodawcę,
mogło obiektywnie utwierdzić powoda w przekonaniu, iż wypłacona mu następnie
odprawa należy się według prawa. Skarżący podniósł nadto, iż do lutego 2006 r.
nie kwestionował podstawy wypowiedzenia, a tylko w takim wypadku można byłoby
przyjąć, iż powód wytaczając powództwo o odszkodowanie, winien był się liczyć z
obowiązkiem zwrotu odprawy. Należy jednak zwrócić uwagę, iż w tej dacie, tj. w
lutym 2006 r. powód zużył juz wartość otrzymanej odprawy, co zgodnie z
przepisem art. 409 k.c. w związku z art. 300 k.p., skutkuje brakiem możliwości
skutecznego domagania się jej zwrotu przez powódkę wzajemną. Skarżący
wskazał także, iż świadczenie pozwanej (odprawa pieniężna) zostało spełnione bez
zastrzeżenia jego zwrotu, co w świetle wyjaśnień złożonych przez prezesa zarządu
pozwanej spółki, z których jednoznacznie wynika, iż w dacie wypowiadania
powodowi umowy o pracę miał pełną świadomość pozorności przyczyn tego
wypowiedzenia, jawi się jako niedbalstwo pozwanej, które winno skutkować
przyjęciem braku możliwości skutecznego domagania się zwrotu wypłaconej
8
odprawy.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Skarga kasacyjna nie ma usprawiedliwionych podstaw.
Sąd drugiej instancji prawidłowo bowiem przyjął, iż wadliwe (niezgodne z
prawem) wypowiedzenie umowy o pracę jest czynnością skuteczną w tym sensie,
że prowadzi do rozwiązania stosunku pracy. Jeżeli u podłoża oświadczenia woli
pracodawcy w tym przedmiocie leżą przy tym przyczyny niedotyczące pracownika,
to choćby były one pozorne, w dniu rozwiązania stosunku pracy aktualizuje się
obowiązek wypłaty pracownikowi odprawy pieniężnej przewidzianej przez art. 8
ustawy z dnia 13 marca 2003 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z
pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników (Dz. U. Nr
90, poz. 844 ze zm.). Stwierdzenie, iż wypowiedzenie umowy o pracę naruszało
obowiązujące przepisy może być dokonane wyłącznie w postępowaniu sądowym
toczącym się na skutek powództwa pracownika o przywrócenie do pracy, albo o
odszkodowanie. Skutkiem ustalenia w toku procesu sądowego braku przyczyn
niedotyczących pracownika, które uzasadniałyby wypowiedzenia powodowi umowy
o pracę, musi być uznanie bezpodstawności wypłaty odprawy pieniężnej, skoro
świadczenie to przysługuje wówczas, gdy rozwiązanie umowy o pracę następuje
właśnie z tych przyczyn. Wyrok Sądu zasądzający na rzecz pracownika
odszkodowanie z tytułu tego rodzaju niezgodności z prawem oświadczenia woli
pracodawcy przesądza zatem o konieczności zakwalifikowania wypłaconej
pracownikowi odprawy jako świadczenia nienależnego, bowiem skutkuje
stwierdzeniem odpadnięcia, istniejącej w chwili ustania stosunku pracy, podstawy
do wypłaty tej należności (art. 410 § 2 k.c.). Świadczenie, które ma charakter
nienależnego, powinno być zaś zwrócone osobie, która dokonała jego wypłaty (art.
410 § 1 k.c. w związku z art. 405 k.c.).
Stan faktyczny ustalony w tej sprawie odpowiada wprost opisanemu powyżej.
Pozwana (powódka wzajemna) wypowiedziała skarżącemu umowę o pracę
zawartą na czas nieokreślony z powołaniem się na przepisy ustawy o szczególnych
zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn
niedotyczacych pracowników i wypłaciła mu w związku z tym odprawę pieniężną w
dniu rozwiązania stosunku pracy. W toku postępowania sądowego ustalono
9
pozorność takiej przyczyny decyzji pracodawcy, co skutkowało zasądzeniem na
rzecz pracownika odszkodowania za niezgodne z prawem wypowiedzenie umowy o
pracę. Jak zaś słusznie podkreślono w uzasadnieniu wyroku Sądu Najwyższego z
dnia 3 października 2005 r., III PK 82/05 (OSNP 2006 nr 15 – 16, poz. 239),
odszkodowanie z tytułu nieuzasadnionego rozwiązania umowy o pracę na
podstawie ustawy o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami
stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników (podobnie jak uznanie
wypowiedzenia za bezskuteczne czy przywrócenie do pracy) i odprawa pieniężna
wypłacana z tytułu takiego zwolnienia to dwie odrębne instytucje prawne, a prawo
do nich powstaje w ściśle określonych przypadkach. Z logicznego punktu widzenia
pomiędzy zakresami zastosowania obu regulacji zachodzi relacja alternatywy
rozłącznej. Jeśli bowiem pracodawca rozwiązał umowę na podstawie wyżej
przytoczonej ustawy i przyczyny wypowiedzenia są prawdziwe, to powstaje
obowiązek zapłaty odprawy. W takiej sytuacji pracownik nie nabywa prawa do
odszkodowania z tytułu nieuzasadnionego rozwiązania umowy o pracę z tej
przyczyny. Jeśli zaś przyczyny, o których mowa w powołanej regulacji są
nieprawdziwe, to wówczas pracownik nabywa uprawnienia, o których mowa w art.
45 k.p., tracąc jednocześnie prawo do świadczeń na podstawie ustawy o
zwolnieniach grupowych. Sąd drugiej instancji prawidłowo zatem przyjął, że
zasądzenie na rzecz pracownika odszkodowania w związku z ustaleniem braku
przyczyn niedotyczących pracownika do wypowiedzenia mu umowy o pracę jest
równoznaczne z koniecznością stwierdzenia, iż odpadła podstawa do wypłaty
odprawy pieniężnej, w związku z czym przybrała ona charakter świadczenia
nienależnego w myśl art. 410 § 2 k.c. w związku z art. 300 k.p., które powód
(pozwany wzajemny) obowiązany był zwrócić pracodawcy stosownie do treści art.
410 § 1 k.c. w związku z art. 405 k.c. w związku z art. 300 k.p. W konsekwencji nie
ma żadnych przesłanek do stwierdzenia, ażeby Sąd Okręgowy błędnie
subsumował fakty ustalone w procesie pod stan faktyczny abstrakcyjny określony w
tych przepisach, wobec czego zarzut ich niewłaściwego zastosowania nie zasługuje
na uwzględnienie.
Warto przy tym zwrócić uwagę, iż istotą zarzutów skarżącego jest faktycznie
twierdzenie, iż zużył otrzymaną od pracodawcy odprawę, a do chwili jej zużycia nie
10
miał świadomości, iż powinien się liczyć z obowiązkiem jej zwrotu pozwanej. Autor
skargi, wbrew zwerbalizowanym w niej zarzutom, nie kwestionuje zatem
nienależnego charakteru wypłaconej powodowi odprawy pieniężnej, twierdząc
jedynie, iż obowiązek jej zwrotu wygasł z uwagi na zaistnienie okoliczności
wynikających z art. 409 k.c. W podstawie skargi kasacyjnej zabrakło jednak zarzutu
naruszenia przez Sąd drugiej instancji przepisu art. 409 k.c. w jakiejkolwiek formie,
co uniemożliwia Sądowi Najwyższemu rozstrzyganie o prawidłowości jego wykładni
lub zastosowania w postępowaniu apelacyjnym. Zgodnie bowiem z art. 39813
§ 1
k.p.c., Sąd Najwyższy rozpoznaje sprawę w granicach zaskarżenia oraz w
granicach podstaw. Jest więc związany granicami skargi kasacyjnej wyznaczonymi
jej podstawami, co oznacza, że nie może uwzględniać naruszenia żadnych innych
przepisów niż wskazane przez skarżącego. Sąd Najwyższy nie jest bowiem
uprawniony do samodzielnego dokonywania konkretyzacji zarzutów lub też
stawiania hipotez co do tego, jakiego aktu prawnego (przepisu) dotyczy podstawa
kasacji. Nie może także zastąpić skarżącego w wyborze podstawy kasacyjnej, jak
również w przytoczeniu przepisów, które mogłyby być naruszone przy wydawaniu
zaskarżonego orzeczenia. Sąd Najwyższy może zatem skargę kasacyjną
rozpoznawać tylko w ramach tej podstawy, na której ją oparto, odnosząc się jedynie
do przepisów, których naruszenie zarzucono. Skoro zaś nie ma przesłanek do
stwierdzenia, ażeby Sąd drugiej instancji naruszył przepisy wymienione w
podstawie skargi kasacyjnej, brak jest możliwości uznania, iż jest ona uzasadniona.
Z tych względów Sąd Najwyższy, z mocy art. 39814
k.p.c. oraz art. 39821
k.p.c.
w związku z art. 98 k.p.c. i 99 k.p.c, orzekł jak w sentencji.