Pełny tekst orzeczenia

Postanowienie z dnia 10 października 2007 r.
II PZ 36/07
1. Mylne oznaczenie jednego z elementów identyfikujących orzeczenie
zaskarżone skargą kasacyjną, wynikające z oczywistej omyłki pisarskiej, przy
prawidłowym oznaczeniu pozostałych danych, dostatecznie określających to
orzeczenie, nie może być utożsamiane z niewypełnieniem wymagania określo-
nego w art. 3984
§ 1 pkt 1 k.p.c.
2. Strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi
na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej
obrony (art. 98 § 1 k.p.c.). Decydujące zatem znaczenie ma wynik procesu, a
nie jego poszczególnych etapów. Wynik procesu to rozstrzygnięcie o sprawie
jako całości.
Przewodniczący SSN Zbigniew Myszka, Sędziowie SN: Roman Kuczyński,
Romualda Spyt (sprawozdawca).
Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 10 paź-
dziernika 2007 r. sprawy z powództwa Andrzeja C. przeciwko Urzędowi Gminy w S.
o ustalenie, na skutek zażalenia powoda na postanowienie Sądu Okręgowego-Sądu
Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Słupsku z dnia 26 lutego 2007 r. [...]
u c h y l i ł zaskarżone postanowienie.
U z a s a d n i e n i e
Zaskarżonym postanowieniem z dnia 2 lutego 2007 r. Sąd Okręgowy-Sąd
Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Słupsku odrzucił skargę kasacyjną powoda An-
drzeja C., sporządzoną przez radcę prawnego, wniesioną od wyroku tego Sądu z
dnia 30 października 2006 r. w sprawie przeciwko Urzędowi Gminy w S. o ustalenie.
W uzasadnieniu postanowienia Sąd Okręgowy wskazał, że pełnomocnik po-
woda nieprawidłowo oznaczył orzeczenie, którego skarga dotyczy, bowiem wskazał
błędną datę wyroku, tj. 10 października 2006 r., podczas kiedy w istocie zaskarżony
2
przedmiotową skargą wyrok zapadł 30 października 2006 r. Nadto uznał, że wskaza-
na przez skarżącego wartość przedmiotu zaskarżenia jest nieprawidłowa, bowiem
pełnomocnik skarżącego określił ją na kwotę 10.400 zł, a prawidłowo wyliczona
kwota, zgodnie z przepisem art. 231
k.p.c., wynosi 10.260 zł. Sąd podkreślił, że nie-
prawidłowe wskazanie wartości przedmiotu zaskarżenia nie jest brakiem formalnym,
podlegającym usunięciu, lecz stanowi uchybienie wymogom oznaczenia zaskarżo-
nego orzeczenia. Z tych względów Sąd Okręgowy uznał, że pełnomocnik powoda nie
dochował wymogów wskazanych w przepisie art. 3984
§ 1 pkt 1 k.p.c. i na mocy art.
3986
§ 2 k.p.c. odrzucił skargę kasacyjną.
Zażalenie na powyższe postanowienie wniósł powód domagając się o jego
uchylenie i zasądzenie na jego rzecz kosztów postępowania według norm przepisa-
nych. W uzasadnieniu zażalenia skarżący podniósł, że Sąd mając wątpliwości co do
wskazanej w skardze kasacyjnej wartości przedmiotu zaskarżenia, winien był we-
zwać pełnomocnika do wyjaśnienia tej kwestii bądź zarządzić z urzędu jej sprawdze-
nie. Nie mógł natomiast odrzucić skargi z powodu usuwalnego braku formalnego
skargi, bez wzywania pełnomocnika do usunięcia tego braku na podstawie art. 3986
§
1 k.p.c. Przyznał też, że oznaczając wyrok, popełnił omyłkę pisarską w dacie jego
wydania, lecz pozostałe dane zawarte w oznaczeniu zaskarżonego wyroku (ozna-
czenie sądu, stron i sygnatury akt), a także uzasadnienie skargi, nie pozostawiają
wątpliwości co do tego, że skarga ta dotyczy niniejszej sprawy.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zażalenie jest uzasadnione. Trafne są wywody skarżącego co do tego, iż
stwierdzenie, że skarga kasacyjna dotknięta jest usuwalnym brakiem formalnym,
oznacza wyłącznie to, iż przewodniczący (na mocy art. 3986
§ 1 k.p.c.) wzywa skar-
żącego do usunięcia braków w terminie tygodniowym pod rygorem odrzucenia
skargi. Dopiero nieusunięcie tych braków w terminie powoduje - w myśl art. 3986
§ 2
k.p.c. - odrzucenie skargi przez sąd drugiej instancji. Usunięcie wątpliwości sądu do-
tyczących prawidłowości określenia wartości przedmiotu zaskarżenia następuje
przez sprawdzenie wartości przedmiotu zaskarżenia, zgodnie z zasadą wyrażoną w
art. 25 § 1 k.p.c. Jeśli w wyniku tego sprawdzenia okaże się, że wartość wskazana w
skardze jest nieprawidłowa nie oznacza to, iż nastąpiło mylne oznaczenia wyroku,
jak przyjął Sąd Okręgowy. Wbrew stanowisku tego Sądu wartość przedmiotu zaskar-
3
żenia nie stanowi przesłanki identyfikującej zaskarżone orzeczenie. Oznaczenie
orzeczenia, od którego wniesiona jest skarga kasacyjna (art. 3984
§ 1 pkt 1 k.p.c.), to
nic innego jak wskazanie sądu, który je wydał, sygnatury akt, daty orzeczenia i stron
procesu. Dane te są wystarczające do zidentyfikowania orzeczenia, którego skarga
kasacyjna dotyczy.
Natomiast rozważając kwestię omyłki w dacie wyroku należy wziąć pod uwagę
to, czy pozostałe dane, wskazane wyżej, są dostateczne do zidentyfikowania orze-
czenia. Jak wynika z zaskarżonego postanowienia Sąd Okręgowy nie miał wątpliwo-
ści, jakiego orzeczenia dotyczy przedmiotowa skarga, bo w istocie mylne określenie
daty wyroku przy prawidłowym wskazaniu sądu, który je wydał, stron oraz sygnatury
akt, nie nastręczało trudności w takim ustaleniu. Zatem należy zgodzić się z twier-
dzeniem skargi, że pozostałe dane były wystarczające do tego, żeby - bez zbędnych
trudności - zidentyfikować zaskarżony wyrok. Odczytując znaczenie przepisu art.
3984
§ 1 pkt 1 k.p.c. należy mieć na uwadze jego cel, a celem tym jest to, aby sąd nie
musiał dociekać, czy też wręcz wyjaśniać, którego orzeczenia dotyczy skarga kasa-
cyjna, bo to należy do obowiązków skarżącego. Mylne oznaczenie jednego z ele-
mentów identyfikujących orzeczenie zaskarżone skargą kasacyjną, wynikające z
oczywistej omyłki pisarskiej, przy prawidłowym oznaczeniu pozostałych danych, do-
statecznie określających to orzeczenie (co miało miejsce w niniejszej sprawie), nie
może być utożsamiane z niewypełnieniem wymogu określonego w art. 3984
§ 1 pkt 1
k.p.c.
Mając na uwadze powyższe Sąd Najwyższy na mocy art. 39816
k.p.c. w
związku z art. 3941
§ 3 k.p.c. orzekł jak w sentencji postanowienia.
Sąd Najwyższy stwierdził także, że wniosek skarżącego (zawarty w zażaleniu)
o zasądzenie kosztów postępowania przed Sądem Najwyższym jest przedwczesny.
Zgodnie z przepisem art.108 § 1 zdanie pierwsze k.p.c., sąd rozstrzyga o kosztach w
każdym orzeczeniu kończącym sprawę w instancji. Analizując powyższy przepis nie
można pominąć ogólnej zasady rządzącej kosztami procesu. Zasada ta wyrażona
została w art. 98 § 1 k.p.c., zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę obowią-
zana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego do-
chodzenia praw i celowej obrony. Decydujące zatem znaczenie ma wynik procesu, a
nie jego poszczególnych etapów. Wynik procesu to rozstrzygnięcie o sprawie jako
całości. Postanowienie Sądu Najwyższego, w wyniku którego dochodzi do uchylenia
postanowienia sądu drugiej instancji odrzucającego skargę kasacyjną i które to
4
uchylenie ma charakter tzw. „uchylenia zmieniającego,” powoduje nadanie biegu
skardze kasacyjnej. Jej rozpoznanie zadecyduje o ostatecznym wyniku sprawy, we-
dług którego zostaną rozliczone koszty postępowania w całości. Na obecnym etapie
postępowania wynik sprawy nie jest znany. Zakładając hipotetycznie różne możliwe
warianty, to odmowa przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania bądź jej oddalenie
oznacza przegranie sprawy i nie ma podstaw do zasądzenia na rzecz strony prze-
grywającej jakichkolwiek kosztów procesu (wyjąwszy sytuację przewidzianą w prze-
pisie art. 103 k.p.c.). Natomiast orzeczenie Sądu Najwyższego uwzględniające
skargę kasacyjną przybrać może dwie formy. W przypadku uchylenia zaskarżonego
wyroku i przekazania sprawy sądowi drugiej instancji do ponownego rozpoznania
zastosowanie ma przepis art. art. 108 § 2 k.p.c. w związku z art. 391 § 1 k.p.c. i w
związku z art. 39821
k.p.c., w przypadku wyroku reformatoryjnego o kosztach procesu
rozstrzygać będzie przepis art. 98 § 1 k.p.c. w związku z art. 391 § 1 k.p.c. w związku
z art. 39821
k.p.c.
========================================