II CSK 587/07
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:24-12-2013
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:II CZ 147/01 III CKN 43/97
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt II CSK 587/07
POSTANOWIENIE
Dnia 30 stycznia 2008 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Elżbieta Skowrońska-Bocian
w sprawie z powództwa Z. S., A. S. i K. Z.
przeciwko S. W.
o wydanie nieruchomości,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 30 stycznia 2008 r.,
na skutek skargi kasacyjnej pozwanego od wyroku Sądu Okręgowego w P.
z dnia 31 maja 2007 r., sygn. akt II Ca (…), II Cz (…)
odrzuca skargę kasacyjną
Uzasadnienie
S. W., pozwany w sprawie o wydanie nieruchomości, wniósł skargę kasacyjną od
wyroku Sądu Okręgowego w P. z dnia 31 maja 2007 r. Wyrokiem tym zobowiązano go
do wydania powodom pasa gruntu bliżej określonego w sentencji, dokonano
rozgraniczenia, oddalono apelacje pozwanego oraz jednego z powodów Z. S. oraz
orzeczono o kosztach. Podana w skardze kasacyjnej wartość przedmiotu zaskarżenia
wynosi 300 zł.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
W sprawie zakończonej zaskarżonym wyrokiem skarga kasacyjna jest
niedopuszczalna. Zgodnie z art. 3982
§ 1 k.p.c. w sprawach o prawa majątkowe skarga
kasacyjna jest niedopuszczalna, jeżeli wartość przedmiotu zaskarżenia jest niższa niż
50.000 zł. Sprawa o wydanie nieruchomości, także wówczas, gdy przy rozpoznawaniu
tego żądania sąd dokonuje rozgraniczenia, jest sprawą o prawa majątkowe. Zarówno
2
bowiem żądanie, jak i zapadłe rozstrzygnięcie, dotyczą bezpośrednio majątkowych
interesów powoda oraz pozwanego.
Powyższego stanowiska nie podważa odwołanie się przez skarżącego do
postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 5 lutego 2002 r., II CZ 147/01 (Lex Polonica
401998, Lex nr 55142), gdyż odnosi się ono do innego stanu prawnego. (W sposób
jednoznaczny potwierdza to odwołanie się w uzasadnieniu tego postanowienia do
wyroku Sądu Najwyższego z dnia 30 kwietnia 1997 r., III CKN 43/97, „Wokanda” 1997,
nr 7, s. 4). Należy przypomnieć, że według pierwotnego brzmienia art. 393 pkt 1 k.p.c.
wartość przedmiotu zaskarżenia stanowiła przesłankę dopuszczalności kasacji w
sprawach o świadczenie. Przy takim stanie prawnym w pełni zasadne było stanowisko,
że kasacja jest dopuszczalna w sprawach, w których jednym z elementów
rozstrzygnięcia było ukształtowanie stanu prawnego (tak jak przy dokonaniu
rozgraniczenia).
Obecnie ustawowo określona minimalna wartość przedmiotu zaskarżenia stanowi
przesłankę dopuszczalności skargi kasacyjnej we wszystkich sprawach o prawa
majątkowe, niezależnie od tego, czy sąd zasądza jedynie określone świadczenie na
rzecz powoda, czy też kształtuje stan prawny.
Z tych względów skarga kasacyjna podlegała odrzuceniu jako niedopuszczalna
(art. 3986
§ 3 k.p.c.).
POSTANOWIENIE
Dnia 30 stycznia 2008 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Elżbieta Skowrońska-Bocian
w sprawie z powództwa Z. S., A. S. i K. Z.
przeciwko S. W.
o wydanie nieruchomości,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 30 stycznia 2008 r.,
na skutek skargi kasacyjnej pozwanego od wyroku Sądu Okręgowego w P.
z dnia 31 maja 2007 r., sygn. akt II Ca (…), II Cz (…)
odrzuca skargę kasacyjną
Uzasadnienie
S. W., pozwany w sprawie o wydanie nieruchomości, wniósł skargę kasacyjną od
wyroku Sądu Okręgowego w P. z dnia 31 maja 2007 r. Wyrokiem tym zobowiązano go
do wydania powodom pasa gruntu bliżej określonego w sentencji, dokonano
rozgraniczenia, oddalono apelacje pozwanego oraz jednego z powodów Z. S. oraz
orzeczono o kosztach. Podana w skardze kasacyjnej wartość przedmiotu zaskarżenia
wynosi 300 zł.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
W sprawie zakończonej zaskarżonym wyrokiem skarga kasacyjna jest
niedopuszczalna. Zgodnie z art. 3982
§ 1 k.p.c. w sprawach o prawa majątkowe skarga
kasacyjna jest niedopuszczalna, jeżeli wartość przedmiotu zaskarżenia jest niższa niż
50.000 zł. Sprawa o wydanie nieruchomości, także wówczas, gdy przy rozpoznawaniu
tego żądania sąd dokonuje rozgraniczenia, jest sprawą o prawa majątkowe. Zarówno
2
bowiem żądanie, jak i zapadłe rozstrzygnięcie, dotyczą bezpośrednio majątkowych
interesów powoda oraz pozwanego.
Powyższego stanowiska nie podważa odwołanie się przez skarżącego do
postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 5 lutego 2002 r., II CZ 147/01 (Lex Polonica
401998, Lex nr 55142), gdyż odnosi się ono do innego stanu prawnego. (W sposób
jednoznaczny potwierdza to odwołanie się w uzasadnieniu tego postanowienia do
wyroku Sądu Najwyższego z dnia 30 kwietnia 1997 r., III CKN 43/97, „Wokanda” 1997,
nr 7, s. 4). Należy przypomnieć, że według pierwotnego brzmienia art. 393 pkt 1 k.p.c.
wartość przedmiotu zaskarżenia stanowiła przesłankę dopuszczalności kasacji w
sprawach o świadczenie. Przy takim stanie prawnym w pełni zasadne było stanowisko,
że kasacja jest dopuszczalna w sprawach, w których jednym z elementów
rozstrzygnięcia było ukształtowanie stanu prawnego (tak jak przy dokonaniu
rozgraniczenia).
Obecnie ustawowo określona minimalna wartość przedmiotu zaskarżenia stanowi
przesłankę dopuszczalności skargi kasacyjnej we wszystkich sprawach o prawa
majątkowe, niezależnie od tego, czy sąd zasądza jedynie określone świadczenie na
rzecz powoda, czy też kształtuje stan prawny.
Z tych względów skarga kasacyjna podlegała odrzuceniu jako niedopuszczalna
(art. 3986
§ 3 k.p.c.).