Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt V CNP 199/07
POSTANOWIENIE
Dnia 30 stycznia 2008 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Lech Walentynowicz
w sprawie ze skargi dłużniczki M. R.
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego
postanowienia Sądu Okręgowego w O.
z dnia 18 października 2005 r., sygn. akt II Cz (…) [WSC (…)]
w sprawie z wniosku (...) BANK S.A. Oddział w R.
(poprzednio:(...) Bank Gospodarczy S.A. Oddział w R.)
przy uczestnictwie A. R. i M. R.
o nadanie klauzuli wykonalności bankowemu tytułowi egzekucyjnemu,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 30 stycznia 2008 r.,
odrzuca skargę.
Uzasadnienie
Postanowieniem z dnia 18 października 2005 r. Sąd Okręgowy w O. oddalił
zażalenie uczestników postępowania A. R. i M. R. od postanowienia Sądu Rejonowego
w G. z dnia 9 sierpnia 2005 r. nadającego klauzulę wykonalności bankowemu tytułowi
egzekucyjnemu.
Postanowienie Sądu Okręgowego zostało zakwestionowane przez dłużniczkę
Mariolę Rowińską skargą o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego
orzeczenia (art. 4241
k.p.c.). Skarżąca jako podstawę skargi wskazała naruszenie
przepisów prawa procesowego (art. 7862
§ 1 i § 2 k.p.c.) oraz prawa materialnego (art.
97 ust. 1 i art. 5 ust. 2 pkt 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe).
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
2
Zgodnie z art. 4245
§ 1 k.p.c., skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego orzeczenia powinna zawierać - obok oznaczenia orzeczenia, od którego
została wniesiona – przytoczenie - jej podstaw oraz ich uzasadnienia i wniosek o
stwierdzenie niezgodności orzeczenia z prawem, wskazanie przepisu prawa, z którym
zaskarżone orzeczenie jest niezgodne, uprawdopodobnienie wyrządzenia szkody
spowodowanej przez wydanie orzeczenia, którego skarga dotyczy, a także wykazanie,
że wzruszenie zaskarżonego orzeczenia w drodze innych środków prawnych nie było i
nie jest możliwe.
Wymagania te mają charakter konstrukcyjny i powinny być spełnione w sposób
kumulatywny, w związku z czym skarga niespełniająca któregokolwiek z nich dotknięta
jest tzw. brakiem istotnym, nienaprawialnym w trybie właściwym dla usuwania braków
formalnych i podlega odrzuceniu a limine.
Skarżąca nie wykazała, że wzruszenie zaskarżonego orzeczenia w drodze innych
środków prawnych nie było i nie jest możliwe (art. 4245
§ 1 pkt 5 k.p.c.).
Wymaganie przewidziane w art. 4245
§ 1 pkt 5 k.p.c. jest spełnione, gdy skarżący
przeprowadzi wywód, z którego wynika, iż ani skarga kasacyjna, ani skarga o
wznowienie postępowania nie są w sprawie dopuszczalne albo z innych przyczyn nie
mogą zostać skutecznie wniesione (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 17
sierpnia 2005 r., l CNP 5/05, OSNC 2006, nr 1, poz.17). Należy również podkreślić, że
środkami umożliwiającymi wzruszenie zaskarżonego orzeczenia mogą być - oprócz
wymienionych - także inne narzędzia procesowe np. powództwo przeciwegzekucyjne
(art. 840 § 1 pkt 1 k.p.c.) lub specjalne środki funkcjonujące w postępowaniu
nieprocesowym. Zgodnie zatem z art. 4245
§ 1 pkt 5 k.p.c., skarżący musi wykazać, że
wzruszenie zaskarżonego orzeczenia w drodze innych środków prawnych nie było i nie
jest możliwe (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 27 stycznia 2006 r.. III CNP
23/05, OSNC 2006, nr 7-8, poz. 140). Obowiązkiem strony jest bowiem wykorzystanie
wszystkich istniejących narzędzi procesowych i dopiero ich bezskuteczność lub brak
może - w wypadku wystąpienia szkody -uzasadniać odpowiedzialność Skarbu Państwa
przewidzianą w art. 77 Konstytucji i art. 4171
§ 2 k.c., opartą na skardze unormowanej w
art. 4241
k.p.c.
Tymczasem w skardze niniejszej skarżąca poprzestała na stwierdzeniu,
że wzruszenie zaskarżonego postanowienia w drodze innych środków prawnych nie jest
możliwe, gdyż postanowienie te jest prawomocne i ostateczne w toku instancji oraz nie
podlega zaskarżeniu skargą kasacyjną. Skarżąca nie skorzystała we właściwym czasie
3
z prawa do wniesienia powództwa przeciwegzekucyjnego (art. 840 § 1 pkt 1 k.p.c.). W
istocie skarżąca zastępuje skargą o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego orzeczenia środki odwoławcze przysługujące od zaskarżonego
orzeczenia na zasadach ogólnych. W skardze tej nie powołano przy tym żadnych
okoliczności wskazujących na wystąpienie wyjątkowego wypadku, o którym mowa w art.
4241
§ 2 k.p.c., uzasadniającego wniesienie skargi o stwierdzenie niezgodności z
prawem prawomocnego orzeczenia, mimo nieskorzystania z przysługujących skarżącej
środków prawnych.
W konsekwencji, skarga podlegała odrzuceniu jako niedopuszczalna (art. 4248
§ 1
k.p.c.).