Pełny tekst orzeczenia

Wyrok z dnia 19 lutego 2008 r.
II UK 114/07
Przedawnienie roszczenia o zasiłek chorobowy następuje ipso iure, co
oznacza, że ubezpieczony po upływie okresów przedawnienia traci prawo do
zasiłku i nie ma procesowych możliwości ubiegania się o jego wyrównanie (art.
54 ust. 1 i 4 ustawy z dnia 17 grudnia 1974 r. o świadczeniach pieniężnych z
ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa, jednolity tekst:
Dz.U. z 1983 r. Nr 30, poz. 143 ze zm.; aktualnie art. 67 ust. 1 i 4 ustawy z dnia
25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego
w razie choroby i macierzyństwa, jednolity tekst: Dz.U. z 2005 r. Nr 31, poz. 267
ze zm.).
Przewodniczący SSN Jerzy Kuźniar, Sędziowie SN: Zbigniew Myszka (spra-
wozdawca), Jolanta Strusińska-Żukowska.
Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 19 lutego
2008 r. sprawy z wniosku Andrzeja S. przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecz-
nych-Oddziałowi w S. z udziałem zainteresowanego Sądu Rejonowego w C. o zasi-
łek chorobowy, na skutek skargi kasacyjnej wnioskodawcy od wyroku Sądu Okręgo-
wego-Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Szczecinie z dnia 17 listopada 2006
r. [...]
o d d a l i ł skargę kasacyjną.
U z a s a d n i e n i e
Sąd Okręgowy-Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Szczecinie wyrokiem
z dnia 17 listopada 2006 r. oddalił apelację ubezpieczonego Andrzeja S. od wyroku
Sądu Rejonowego w Szczecinie z dnia 25 kwietnia 2006 r. oddalającego odwołanie
ubezpieczonego od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych-Oddziału w S. z dnia
28 kwietnia 2004 r. ustalającej, że za okresy niezdolności do pracy z powodu choro-
by: od 16 do 20 kwietnia 1992 r., od 5 maja do 3 czerwca 1992 r., od 2 do 31 lipca
2
1992 r., od 11 do 31 grudnia 1992 r., od 1 do 22 stycznia 1993 r. oraz od 5 do 15
października 1993 r., wynagrodzenie prowizyjne ubezpieczonego nie wchodziło do
podstawy wymiaru zasiłku chorobowego, ponieważ zachował on prawo do tego wy-
nagrodzenia w okresach niezdolności do pracy krótszych niż jeden miesiąc kalenda-
rzowy.
W sprawie tej ustalono, że ubezpieczony był zatrudniony na stanowisku ko-
mornika sądowego przy Sądzie Rejonowym w Choszcznie od dnia 15 kwietnia 1989
r. do dnia grudnia 1997 r. w pełnym wymiarze czasu pracy. Zgodnie z umową o
pracę otrzymywał wynagrodzenie zasadnicze oraz prowizję uzależnioną od nakładu
pracy oraz wykonanych czynności. W czasie pełnienia funkcji komornika sądowego
ubezpieczony przebywał na zwolnieniach lekarskich w okresach: od 16 do 20 kwiet-
nia 1992 r., od 5 maja do 3 czerwca 1992 r., od 2 do 31 lipca 1992 r., od 11 do 31
grudnia 1992 r., od 1 do 22 stycznia 1993 r. oraz od 5 do 15 października 1993 r.
Jego okresy niezdolności do pracy były krótsze niż miesiąc kalendarzowy trwający
od pierwszego do ostatniego dnia danego miesiąca. Za okresy niezdolności do pracy
odwołujący się otrzymał zasiłek chorobowy, przy przyjęciu za podstawę jego wymiaru
przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego wypłaconego pracownikowi za okres 12
miesięcy kalendarzowych poprzedzających miesiąc, w którym powstała niezdolność
do pracy, ponieważ wynagrodzenie komornika podlegało znacznemu wahaniu.
Otrzymał on zatem zasiłek chorobowy wyliczony z uwzględnieniem wynagrodzenia
zasadniczego i prowizyjnego, a także wynagrodzenie prowizyjne.
W tak ustalonych okolicznościach faktycznych Sąd Rejonowy uznał, że w
związku z otrzymywaniem przez ubezpieczonego wynagrodzenia prowizyjnego na
ogólnych zasadach, nie było możliwości zastosowania wobec niego § 5 ust. 1 pkt 1
rozporządzenia Rady Ministrów z Rady Ministrów z dnia 6 czerwca 1983 r. w sprawie
zasad obliczania zasiłków z ubezpieczenia społecznego oraz pokrywania wydatków
na te zasiłki (Dz.U. Nr 33, poz. 157 ze zm., powoływanego dalej jako rozporządzenie
z 6 czerwca 1983 r.), zgodnie z którym w sytuacji, gdy nastąpiła zmiana wysokości
wynagrodzenia (w przypadku ubezpieczonego weszły w życie podwyższone stawki
opłat egzekucyjnych) podstawę wymiaru zasiłku stanowi przeciętne miesięczne wy-
nagrodzenie przysługujące po zmianie. Wynagrodzenia prowizyjnego, na którego wy-
sokość wpływała wysokość opłat egzekucyjnych, nie wlicza się do podstawy wymiaru
zasiłku.
3
Sąd Okręgowy podzielił stanowisko Sądu pierwszej instancji, wskazując, że
wynagrodzenie prowizyjne nie mogło być wliczane do podstawy wymiaru zasiłku cho-
robowego, gdyż sprzeciwiał asię temu treść § 9 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia z 6
czerwca 1983 r., zważywszy że w okresie pobierania zasiłku ubezpieczony zachował
prawo do wynagrodzenia prowizyjnego. Wynika to z § 39 rozporządzenia Ministra
Sprawiedliwości z dnia 31 grudnia 1960 r. o komornikach (Dz.U. z 1961 r. Nr 13, poz. 66,
ze zm. powoływanego dalej jako rozporządzenie o komornikach), który stanowił, że w
przypadku niemożności wykonywania swoich czynności przez komornika, w okresie
krótszym niż jeden miesiąc, czynności te wykonuje zastępca komornika, natomiast
komornik zastępowany zachowuje prawo do pełnego wynagrodzenia prowizyjnego
należnego za ten okres. Wprawdzie Sąd Okręgowy podkreślił, iż bezsporne było, że
w okresach niezdolności do pracy powoda nie był ustanawiany jego zastępca, a co
za tym idzie nie były w tym czasie dokonywane czynności egzekucyjne, które warun-
kowały naliczanie wynagrodzenia prowizyjnego, jednak w tym czasie wpływały wnio-
ski egzekucyjne, które najprawdopodobniej powodowały podjęcie czynności po za-
kończeniu okresu zasiłkowego, a więc komornik i tak miał możliwość pobrania od
nich wynagrodzenia prowizyjnego. W efekcie ubezpieczony obok zasiłku chorobowe-
go pobrałby za ten okres wynagrodzenie, co stałoby w oczywistej sprzeczności z tre-
ścią § 9 ust. 1 rozporządzenia z 6 czerwca 1983 r. W konsekwencji odmówił zadość-
uczynienia żądaniu skarżącego odnośnie ustalenia innej podstawy wymiaru zasiłku
chorobowego z uwzględnieniem treści § 5 ust. 1 pkt 1 tego rozporządzenia. Przepis ten
ma, w ocenie Sądu Okręgowego, charakter wyjątku od reguły określonej w art. 12 ustawy
z dnia 17 października 1974 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecz-
nego w razie choroby i macierzyństwa (jednolity tekst: Dz.U. z 1983 r. Nr 30, poz. 143 ze
zm., powoływanej dalej jako ustawa zasiłkowa z 1974 r.) i jako taki nie może być interpreto-
wany rozszerzająco, do czego zmierzała wykładnia prezentowana przez ubezpieczonego.
Ponadto zmiana wynagrodzenia polegała wyłącznie na podwyższeniu opłat za czynno-
ści komorników wprowadzonych na podstawie rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości
z dnia 24 czerwca 1991 r. w sprawie taksy za czynności komorników (Dz.U. Nr 62,
poz. 264 ze zm.). Nie doszło więc do zmiany warunków wynagradzania, a jedynie do
podwyższenia jednego elementu wynagrodzenia, a to zgodnie z orzeczeniem Sądu Naj-
wyższego z dnia 8 czerwca 1994 r., II URN 16/94, nie stanowi o wypełnieniu dyspozycji § 5
ust. 1 pkt 1 rozporządzenia z 6 czerwca 1983 r.
4
Ponadto Sąd drugiej instancji nie podzielił stanowiska ubezpieczonego, że § 39 roz-
porządzenia o komornikach nie mógł mieć do niego zastosowania z powodu utraty
mocy obowiązującej z dniem 1 stycznia 1983 r. w związku z wejściem w tym dniu w życie
ustawy z dnia 16 września 1982 r. o pracownikach urzędów państwowych (Dz.U. Nr
31, poz. 214 ze zm., powoływanej dalej jako ustawa o pracownikach urzędów państwo-
wych). Jakkolwiek, zdaniem Sądu, art. 49 ust. 1 pkt 2 ustawy o pracownikach urzędów
państwowych uchylał moc obowiązującą art. 139 ustawy z dnia 5 lutego 1964 r. - Prawo o
ustroju sądów powszechnych (Dz.U. Nr 6, poz. 40 ze zm.), zawierającego delegację
ustawową do wydania rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości o komornikach, to jednak
ta okoliczność nie miała wpływu na dalszy byt prawny rozporządzenia. Wynikało to z
tego, że art. 51 ustawy o pracownikach urzędów państwowych stanowił, iż dotychczas
wydane przepisy wykonawcze zachowują swoją moc do czasu wydania nowych przepi-
sów. Taki akt wykonawczy, pomimo istnienia delegacji w art. 21 ust. 3 tej ustawy, nie
został nigdy wydany. Sama jedynie zapowiedź wydania w przyszłości aktów wykonaw-
czych wskazuje zatem na dalszą moc obowiązującą przepisów dotychczasowych, zwłasz-
cza że ustawa nie przewidziała norm czasowych dla obowiązywania tych przepisów (do-
tychczasowych). Odmienne stanowisko byłoby sprzeczne z poglądami doktryny, bo po-
wodowałoby to sytuację, w której kwestie stanowiące przedmiot sporu w ogóle nie byłyby
regulowane, a w konsekwencji nie byłoby żadnych podstaw prawnych do ustalania wyna-
grodzenia prowizyjnego komornikom, a co za tym idzie spór sądowy byłby bezprzedmiotowy.
W skardze kasacyjnej pełnomocnik ubezpieczonego zarzucił naruszenie przepisów
prawa materialnego, w szczególności: 1) § 9 ust. 1 rozporządzenia z 6 czerwca 1983 r.,
przez jego błędne zastosowanie i wykładnię i przyjęcie, że brak ustanowienia zastępcy
komornika w okresie pobierania przez niego zasiłku chorobowego nie wpływał na
prawo do wynagrodzenia prowizyjnego komornika, 2) § 37 - 39 rozporządzenia o komor-
nikach, przez przyjęcie, że brak ustanowienia zastępcy komornika w okresie pobierania
przez niego zasiłku chorobowego nie wpływał na prawo do wynagrodzenia prowizyjnego
komornika, 3) § 5 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia z dnia 6 czerwca 1983 r., przez brak zasto-
sowania tego przepisu w niniejszej sprawie, a także przyjęcie, że zmiana rozporzą-
dzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 24 czerwca 1991 r. w sprawie taksy za czynno-
ści komorników (Dz.U. Nr 62, poz. 264 ze zm.) nie powodowała zmiany warunków wyna-
gradzania komornika. Przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania skarżący uzasadnił wystę-
pującymi w sprawie zagadnieniami prawnymi, sprowadzającymi się do pytań: 1)„czy brak
ustanowienia zastępcy komornika w trybie § 37 rozporządzenia o komornikach wpływa
5
na uzyskanie przez komornika prawa do wynagrodzenia prowizyjnego w okresie po-
bierania zasiłku chorobowego. Brak ustanowienia zastępcy jest sytuacją nietypową,
której przepisy w/w rozporządzenia nie przewidują. Ma ona jednak niewątpliwy wpływ na
możliwość uzyskania wynagrodzenia prowizyjnego w okresie niezdolności do pracy z
powodu choroby, gdyż w sytuacji braku zastępcy oczywistym jest, że komornik za ten okres
wynagrodzenia prowizyjnego nie otrzyma”, 2) „jaki wpływ będzie miała taka sytuacja na
stosowanie § 9 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 6 czerwca 1983 r. i czy w
istocie naruszenie przez pracodawcę przepisów prawa (§ 37 rozporządzenia o komorni-
kach) i niewyznaczenie zastępcy komornika na czas choroby nie pozbawia ubezpieczo-
nego automatycznie prawa do wynagrodzenia prowizyjnego w okresie pobierania zasił-
ku”, 3) czy „w odniesieniu do pracowników, których zasady wynagradzania określane są
nie tylko na podstawie umowy o pracę ale również w drodze stanowienia odpowiednich
przepisów prawa - zmiana treści takich przepisów stanowi jednocześnie o zmianie warun-
ków wynagradzania w rozumieniu art. 5 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia z dnia 6 czerwca 1983
r. czy też może mieć do takiego przypadku zastosowanie orzeczenie Sądu Najwyższe-
go z dnia 8 czerwca 1994 r., II URN 16/94”. Zagadnienia te prowadzą do konieczności
dokonania wykładni § 9 ust.1 pkt 1 rozporządzenia z dnia 6 czerwca 1983 r. jako bu-
dzącego poważne wątpliwości.
Skarżący twierdził, że przepisy rozporządzenia o komornikach nie obowiązywały w
spornym okresie. Jeżeli nawet przyjąć założenie przeciwne, to i tak wynagrodzenie pro-
wizyjne powinno być doliczone do podstawy wymiaru świadczenia. Z § 37 rozporządze-
nia o komornikach wynika, że ustanowienie zastępcy w przypadku niemożności pełnienia
czynności przez komornika z powodu choroby komornika było obligatoryjne. Wówczas
komornik zachowywał prawo do pełnego wynagrodzenie prowizyjnego za okres zastęp-
stwa pod warunkiem, że okres zastępstwa nie trwał dłużej niż jeden miesiąc (§ 39 rozpo-
rządzenia). Brak ustanowienia zastępcy dla skarżącego oznaczał, że w okresie niezdolności
do pracy nie były wykonywane żadne czynności egzekucyjne mogące powodować nalicze-
nie opłat egzekucyjnych, a w konsekwencji wypłacenie wynagrodzenia prowizyjnego.
Co prawda w okresie pobierania zasiłku wpływało na rachunek komornika wynagro-
dzenie prowizyjne, jednak było to wynagrodzenie za czynności dokonane w okresach
poprzedzających jego niezdolność do pracy. Nie mogło więc być uznane za wynagrodze-
nie, do którego przysługiwało prawo w okresie pobierania zasiłku, o którym mowa w § 9 ust.
1 rozporządzenia z dnia 6 czerwca 1983 r. Potwierdza to również treść § 36 rozporzą-
dzenia o komornikach. Warunkiem nabycia przez komornika prawa do wynagrodzenia
6
prowizyjnego w okresie niezdolności do pracy z powodu choroby jest dokonanie okre-
ślonych czynności przez zastępcę komornika. Jeżeli w okresie niezdolności do pracy
nie są wykonywane czynności egzekucyjne (niezależnie od tego czy zastępca został
ustanowiony czy też nie), to prawo do wynagrodzenia prowizyjnego za ten okres nie
powstaje, a więc wynagrodzenie to powinno być uwzględniane przy ustalaniu pod-
stawy wymiaru zasiłku chorobowego.
Zdaniem skarżącego, twierdzenie Sądu, jakoby o fakcie uzyskania wynagro-
dzenia prowizyjnego przez komornika w okresie pobierania zasiłku chorobowego prze-
sądzało to, że mimo niepodejmowania czynności w okresie niezdolności do pracy ko-
mornika w tym czasie do jego kancelarii wpływały nowe sprawy, którymi komornik
mógł zająć się po powrocie do pracy, co powodowołby naliczenie wynagrodzenia pro-
wizyjnego w późniejszym okresie, ma charakter wyłącznie hipotetyczny. Możliwa jest
bowiem sytuacja odwrotna. Ponadto § 9 ust. 1 rozporządzenia z 6 czerwca 1983 r.
wyraźnie wskazuje, że do podstawy wymiaru zasiłku chorobowego nie wchodzi wy-
łącznie wynagrodzenie, do którego ubezpieczony zachowuje prawo w okresie pobiera-
nia zasiłku, nie zaś w okresach późniejszych. Rozciągnięcie skutków działania tego
przepisu przez Sąd na wynagrodzenie jakie komornik mógłby hipotetycznie wypraco-
wać po zakończeniu okresu zasiłkowego stanowi, zdaniem skarżącego, nieuprawnio-
ną interpretację rozszerzającą powołanego przepisu.
Co do odmowy zastosowania przez Sądy § 5 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia z 6
czerwca 1983 r. skarżący podkreślił, że wprowadzenie zmian w wysokości jego wyna-
grodzenia nie nastąpiło przez proste podwyższenie głównego składnika wynagrodze-
nia, tylko przez wydanie nowego aktu prawnego, tj. rozporządzenia Ministra Sprawie-
dliwości z dnia 24 czerwca 1991 r. w sprawie taksy za czynności komorników. Uchy-
lało ono przepisy rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10 marca 1981 r. w
sprawie taksy za czynności komorników (Dz.U. Nr 7 poz. 31 ze zm.), określające jedy-
nie rodzaj opłat oraz ich wysokości. Natomiast nowe rozporządzenie z dnia 10 lipca
1991 r. reguluje zasady pobierania opłat, należności na pokrycie wydatków, ryczałtu
kancelaryjnego, a także zaliczek na powyższe należności. Regulacja ta w sposób
istotny wpływa zarówno na wysokość wynagrodzenia prowizyjnego, jak również na
zasady nabywania do niego prawa. Nie może być więc mowy jedynie o prostym pod-
wyższeniu wynagrodzenia komornika, ale również o zmianie zasad i warunków, na
których będzie ono przyznawane. Takie stanowisko w pełni potwierdzają wymagania
określone § 5 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia z 6 czerwca 1983 r.
7
W konsekwencji skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i
przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu, zasądzenie od
pozwanego na rzecz skarżącego kosztów postępowania w postępowaniu ze skargi ka-
sacyjnej, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Skarga kasacyjna nie ma usprawiedliwionych podstaw prawnych przede
wszystkim dlatego, że przedmiotem osądu była decyzja z dnia 28 kwietnia 2004 r.
ustalająca, że za okresy niezdolności ubezpieczonego do pracy zakończone 15 paź-
dziernika 1993 r. ostatnim zwolnieniem lekarskim od pracy, za które pobrał on zasiłek
chorobowy, wynagrodzenie prowizyjne nie wchodziło do podstawy wymiaru zasiłku.
Sądy obu instancji prawidłowo zakwalifikowały tę sprawę jako sprawę o zasiłek cho-
robowy, jednakże prowadziły ją w zakresie wynikającym z zaskarżonej decyzji „usta-
lającej”, która została wydana po upływie ponad dziesięciu lat od daty wypłaty zasiłku
chorobowego, w aktualnie spornej wysokości. Wprawdzie organ rentowy wydał decy-
zję „dotyczącą zasiłku chorobowego” w związku z wyrokiem Sądu Wojewódzkiego-
Sądu Pracy w Zielonej Górze [...], przekazującym mu do rozpoznania sprawę zasiłku
chorobowego, tyle że intencja skarżącego wzruszenia tak wydanej decyzji była od
początku oczywista i czytelna. Mianowicie zgadzał się on z tym, że „zaskarżona
przez niego decyzja jest decyzją ustalającą. Decyzją tą ZUS nie rozstrzyga o wyrów-
naniu zasiłku”. Równocześnie jednak podkreślał, że „w przypadku korzystnego dla
mnie rozstrzygnięcia będę domagał się od płatnika wyrównania tego zasiłku”, a jego
wartość dla celów apelacyjnego, a następnie kasacyjnego zaskarżenia wyliczył w
kwocie 14.747 zł. Wszystko to oznaczało, że celem, do którego zmierzał skarżący
było przede wszystkim uzyskanie wyrównania zasiłku chorobowego wypłaconego
przed ponad dziesięciu laty, co pozostaje w oczywistej kolizji z terminem przedaw-
nienia roszczenia o zasiłek chorobowy, który wynosi 6 miesięcy i liczy się od ostat-
niego dnia okresu, za który zasiłek przysługuje (art. 54 ust. 1 ustawy zasiłkowej z
1974 r.), a tylko w razie, gdyby niewypłacenie zasiłku w całości lub w części było na-
stępstwem błędu pracodawcy lub organu rentowego, prawo do zasiłku przedawnia
się z upływem trzech lat (art. 54 ust. 4 tej ustawy zasiłkowej, aktualnie art. 67 ust. 4
ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia
społecznego, jednolity tekst: Dz.U. z 2005 r. Nr 31, poz. 267 ze zm.). W ocenie Sądu
8
Najwyższego, przedawnienie roszczenia o zasiłek chorobowy następuje ipso iure, tj.
z mocy powołanych przepisów prawa, co oznacza, że ubezpieczony po upływie
okresów przedawnienia traci to prawo, a zatem nie ma procesowej możliwości ubie-
gania się o wyrównanie zasiłku chorobowego wypłaconego mu - w jego ocenie - w
zaniżonej wysokości. Wszystko po powodowało, że po istotnym, bo ponad 10-letnim,
upływie okresów przedawnienia prawa skarżącego do zasiłku chorobowego nie było
podstaw prawnych i procesowych możliwości rozważania, czy pobrał on należny za-
siłek chorobowy w prawidłowej wysokości, czy też do podstawy wyliczenia tego
świadczenia powinno być uwzględnione wynagrodzenie prowizyjne po korzystnych
zmianach warunków płacowych w zakresie i tak przedawnionego roszczenia o zasi-
łek chorobowy, które ponadto - według miarodajnych ustaleń - przysługiwało mu
obok pełnego wynagrodzenia prowizyjnego.
Niezależnie od powyższego, w rozpoznawanej sprawie Sądy obu instancji
miarodajnie ustaliły (art. 39813
§ 2 k.p.c.), że w okresach niezdolności do pracy skar-
żący pobrał całe należne mu wynagrodzenie prowizyjne wskutek nieustanowienia
dlań zastępcy w okresach jego niezdolności do pracy i dlatego należne skarżącemu
w całości wynagrodzenie prowizyjne nie podlegało uwzględnieniu przy ustalaniu
podstawy wymiaru wypłaconego mu zasiłku chorobowego (§ 9 ust. 1 rozporządzenia
z 6 czerwca 1983 r.). Roszczenie o wyższe wynagrodzenie prowizyjne, uwzględnia-
jące zmianę wysokości opłat egzekucyjnych, należało już do drogi przed sądami
pracy i było przecież przedmiotem postępowania z zakresu prawa pracy, przeto kwe-
stia ta usuwała się spod rozeznania kasacyjnego w sprawie z zakresu ubezpieczeń
społecznych, zwłaszcza że skarżący w żaden sposób nie odwołał się do jakichkol-
wiek wyroków sądów pracy, które orzekały w zakresie wysokości należnego mu
(obok zasiłku chorobowego) wynagrodzenia prowizyjnego. Wszystko to zwalniało
Sąd Najwyższy z potrzeby i możliwości odnoszenia się do postawionych przez skar-
żącego zagadnień prawnych dotyczących prawidłowej wykładni przepisów, które w
gruncie rzeczy odnosiły się do zagadnień z zakresu prawa pracy, tj. wysokości wy-
nagrodzenia prowizyjnego komornika za okresy niezdolności do pracy wskutek cho-
roby w sytuacji nieustanowienia dlań zastępcy, i bezpośrednio nie obejmowały usta-
lenia podstawy wymiaru zasiłku chorobowego, wypłaconego skarżącemu obok na-
leżnego w całości wynagrodzenia prowizyjnego i to za okresy niezdolności do pracy:
od 16 do 20 kwietnia 1992 r., od 5 maja do 3 czerwca 1992 r., od 2 do 31 lipca 1992
r., od 11 do 31 grudnia 1992 r., od 1 do 22 stycznia 1993 r. oraz od 5 do 15 paź-
9
dziernika 1993 r., za które roszczenie skarżącego o świadczenie (zasiłek chorobowy)
przedawniło się z mocy prawa. Wszystko to oznaczało brak procesowych możliwości
wzruszenia decyzji dotyczącej zasiłku chorobowego, tj. wyrównania tego świadcze-
nia do żądanej przez skarżącego wysokości po upływie okresów przedawnienia rosz-
czeń o to świadczenie.
Mając powyższe na uwadze Sąd Najwyższy wyrokował w zgodzie z art. 39814
k.p.c.
========================================