V CNP 182/07
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:28-02-2014
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt V CNP 182/07
POSTANOWIENIE
Dnia 5 marca 2008 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Marek Sychowicz (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Hubert Wrzeszcz
SSA Michał Kłos
w sprawie z powództwa P. O.
przeciwko M. J.
o zapłatę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 5 marca 2008 r.,
skargi pozwanego o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego wyroku
Sądu Apelacyjnego z dnia 9 listopada 2006 r., sygn. akt I ACa (…),
odrzuca skargę.
Uzasadnienie
Zgodnie z art. 4245
§ 1 k.p.c., skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego orzeczenia powinna zawierać: 1) oznaczenie orzeczenia, od którego jest
wniesiona, ze wskazaniem, czy jest ono zaskarżone w całości lub w części, 2)
przytoczenie jej podstaw oraz ich uzasadnienie, 3) wskazanie przepisu prawa, z którym
zaskarżone orzeczenie jest niezgodne, 4) uprawdopodobnienie wyrządzenia szkody,
spowodowanej przez wydanie orzeczenia, którego skarga dotyczy, 5) wykazanie, że
wzruszenie zaskarżonego orzeczenia w drodze innych środków prawnych nie było i nie
jest możliwe, a ponadto – gdy skargę wniesiono stosując art. 4241
§ 2 k.p.c. – że
występuje wyjątkowy wypadek uzasadniający wniesienie skargi, 6) wniosek o
stwierdzenie niezgodności orzeczenia z prawem.
2
Skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia
wniesiona przez M. J. – pozwanego w sprawie zakończonej prawomocnym wyrokiem
Sądu Apelacyjnego z dnia 9 listopada 2006 r., I ACa (…) zawiera oznaczenie
orzeczenia, od którego została wniesiona, przytoczenie jej podstaw i ich uzasadnienie
oraz wniosek o stwierdzenie niezgodności zaskarżonego orzeczenia z prawem. W
skardze brak jest uprawdopodobnienia wyrządzenia szkody, spowodowanej przez
wydanie zaskarżonego orzeczenia i brak jest wykazania, że wzruszenie zaskarżonego
orzeczenia w drodze innych środków prawnych nie było i nie jest możliwe, ale braki te
skarżący skutecznie uzupełnił w piśmie procesowym złożonym przed upływem
określonego w art. 4246
§ 1 k.p.c. terminu do wniesienia skargi.
W skardze nie wskazano zakresu zaskarżenia [czy wyrok Sądu Apelacyjnego z
dnia 9 listopada 2006 r., I ACa (…) został zaskarżony w całości czy w części]. Ponadto
w skardze brak jest wskazania przepisu prawa, z którym zaskarżone orzeczenie jest
niezgodne.
Artykuł 4245
§ 1 k.p.c. wyraźnie odróżnia podstawy skargi od wskazania przepisu
prawa, z którym zaskarżone orzeczenie jest niezgodne, zatem skarga musi zawierać
każdy z tych elementów przedstawiony odrębnie (postanowienia Sądu Najwyższego: z
dnia 20 lipca 2005 r., IV CNP 1/05, niepubl., z dnia 18 stycznia 2006 r., III CNP 21/05,
nie publ. oraz z dnia 27 stycznia 2006 r., III CNP 23/05, OSNC 2006, nr 7-8, poz. 140).
Jak wskazał Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 27 stycznia 2006 r., III CNP
23/05, postawienie przez prawodawcę jako dwu odrębnych wymagań przytoczenia
podstaw i ich uzasadnienia oraz wskazania przepisu prawa, z którym zaskarżone
orzeczenie jest niezgodne, było zabiegiem w pełni świadomym i uzasadnionym. Po
pierwsze, trzeba pamiętać, że instytucja skargi, o której mowa, została ustanowiona w
celu stworzenia możliwości realizacji uprawnień wypływających z art. 4171
§ 2 k.c.,
zagwarantowanych w art. 77 ust. 1 Konstytucji, przewidującym odpowiedzialność
Skarbu Państwa za szkody wyrządzone przez niezgodne z prawem działania przy
wykonywaniu władzy publicznej. W tej sytuacji jest oczywiste, że niezgodność z prawem
uzasadniająca odpowiedzialność Skarbu Państwa musi być – już na etapie wnoszenia
skargi – jasno określona przez wskazanie przepisu, z którym skarżone orzeczenie jest
niezgodne. Po drugie, same wady postępowania poprzedzającego wydanie skarżonego
orzeczenia, wytykane w ramach podstaw, nie zawsze powodują niezgodność
orzeczenia z prawem (por. art. 4244
k.p.c.), a jeśli nawet tak się dzieje, to przepisy
wskazane jako naruszone w ramach podstaw nie muszą być – i często nie są – tożsame
3
z przepisami (przepisem), z którym orzeczenie jest niezgodne. Z tych przyczyn,
zważywszy także na względy czysto normatywne, tj. na konstrukcję art. 4245
k.p.c., nie
stanowi spełnienia wymagania przewidzianego w art. 4245
§ 1 pkt 3 k.p.c. odwołanie się
do podstaw skargi lub ich uzasadnienia.
Skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia
wniesiona przez M. J., poza tym, że nie w pełni spełnia wymaganie przewidziane w art.
4245
§ 1 pkt 1 k.p.c., nie spełnia wymagania przewidzianego w art. 4245
§ 1 pkt 3 k.p.c.
Przytoczenie podstaw skargi i ich uzasadnienie nie zastępują – jak wskazano –
obowiązku wskazania przepisu prawa, z którym zaskarżone orzeczenie jest niezgodne.
Skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia,
niespełniająca któregokolwiek z wymagań przewidzianych w art. 4245
§ 1 k.p.c.,
dotknięta jest brakiem istotnym, nienaprawialnym w trybie właściwym dla usuwania
braków formalnych i podlega odrzuceniu a limine. W sytuacji, gdy braki skargi zostały
dostrzeżone po przystąpieniu do jej rozpoznania, odrzuceniu skargi nie sprzeciwia się
przyjęcie jej do rozpoznania.
Wobec powyższego, Sąd Najwyższy na podstawie art. art. 4248
§ 1 k.p.c.
postanowił jak w sentencji.
POSTANOWIENIE
Dnia 5 marca 2008 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Marek Sychowicz (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Hubert Wrzeszcz
SSA Michał Kłos
w sprawie z powództwa P. O.
przeciwko M. J.
o zapłatę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 5 marca 2008 r.,
skargi pozwanego o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego wyroku
Sądu Apelacyjnego z dnia 9 listopada 2006 r., sygn. akt I ACa (…),
odrzuca skargę.
Uzasadnienie
Zgodnie z art. 4245
§ 1 k.p.c., skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego orzeczenia powinna zawierać: 1) oznaczenie orzeczenia, od którego jest
wniesiona, ze wskazaniem, czy jest ono zaskarżone w całości lub w części, 2)
przytoczenie jej podstaw oraz ich uzasadnienie, 3) wskazanie przepisu prawa, z którym
zaskarżone orzeczenie jest niezgodne, 4) uprawdopodobnienie wyrządzenia szkody,
spowodowanej przez wydanie orzeczenia, którego skarga dotyczy, 5) wykazanie, że
wzruszenie zaskarżonego orzeczenia w drodze innych środków prawnych nie było i nie
jest możliwe, a ponadto – gdy skargę wniesiono stosując art. 4241
§ 2 k.p.c. – że
występuje wyjątkowy wypadek uzasadniający wniesienie skargi, 6) wniosek o
stwierdzenie niezgodności orzeczenia z prawem.
2
Skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia
wniesiona przez M. J. – pozwanego w sprawie zakończonej prawomocnym wyrokiem
Sądu Apelacyjnego z dnia 9 listopada 2006 r., I ACa (…) zawiera oznaczenie
orzeczenia, od którego została wniesiona, przytoczenie jej podstaw i ich uzasadnienie
oraz wniosek o stwierdzenie niezgodności zaskarżonego orzeczenia z prawem. W
skardze brak jest uprawdopodobnienia wyrządzenia szkody, spowodowanej przez
wydanie zaskarżonego orzeczenia i brak jest wykazania, że wzruszenie zaskarżonego
orzeczenia w drodze innych środków prawnych nie było i nie jest możliwe, ale braki te
skarżący skutecznie uzupełnił w piśmie procesowym złożonym przed upływem
określonego w art. 4246
§ 1 k.p.c. terminu do wniesienia skargi.
W skardze nie wskazano zakresu zaskarżenia [czy wyrok Sądu Apelacyjnego z
dnia 9 listopada 2006 r., I ACa (…) został zaskarżony w całości czy w części]. Ponadto
w skardze brak jest wskazania przepisu prawa, z którym zaskarżone orzeczenie jest
niezgodne.
Artykuł 4245
§ 1 k.p.c. wyraźnie odróżnia podstawy skargi od wskazania przepisu
prawa, z którym zaskarżone orzeczenie jest niezgodne, zatem skarga musi zawierać
każdy z tych elementów przedstawiony odrębnie (postanowienia Sądu Najwyższego: z
dnia 20 lipca 2005 r., IV CNP 1/05, niepubl., z dnia 18 stycznia 2006 r., III CNP 21/05,
nie publ. oraz z dnia 27 stycznia 2006 r., III CNP 23/05, OSNC 2006, nr 7-8, poz. 140).
Jak wskazał Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 27 stycznia 2006 r., III CNP
23/05, postawienie przez prawodawcę jako dwu odrębnych wymagań przytoczenia
podstaw i ich uzasadnienia oraz wskazania przepisu prawa, z którym zaskarżone
orzeczenie jest niezgodne, było zabiegiem w pełni świadomym i uzasadnionym. Po
pierwsze, trzeba pamiętać, że instytucja skargi, o której mowa, została ustanowiona w
celu stworzenia możliwości realizacji uprawnień wypływających z art. 4171
§ 2 k.c.,
zagwarantowanych w art. 77 ust. 1 Konstytucji, przewidującym odpowiedzialność
Skarbu Państwa za szkody wyrządzone przez niezgodne z prawem działania przy
wykonywaniu władzy publicznej. W tej sytuacji jest oczywiste, że niezgodność z prawem
uzasadniająca odpowiedzialność Skarbu Państwa musi być – już na etapie wnoszenia
skargi – jasno określona przez wskazanie przepisu, z którym skarżone orzeczenie jest
niezgodne. Po drugie, same wady postępowania poprzedzającego wydanie skarżonego
orzeczenia, wytykane w ramach podstaw, nie zawsze powodują niezgodność
orzeczenia z prawem (por. art. 4244
k.p.c.), a jeśli nawet tak się dzieje, to przepisy
wskazane jako naruszone w ramach podstaw nie muszą być – i często nie są – tożsame
3
z przepisami (przepisem), z którym orzeczenie jest niezgodne. Z tych przyczyn,
zważywszy także na względy czysto normatywne, tj. na konstrukcję art. 4245
k.p.c., nie
stanowi spełnienia wymagania przewidzianego w art. 4245
§ 1 pkt 3 k.p.c. odwołanie się
do podstaw skargi lub ich uzasadnienia.
Skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia
wniesiona przez M. J., poza tym, że nie w pełni spełnia wymaganie przewidziane w art.
4245
§ 1 pkt 1 k.p.c., nie spełnia wymagania przewidzianego w art. 4245
§ 1 pkt 3 k.p.c.
Przytoczenie podstaw skargi i ich uzasadnienie nie zastępują – jak wskazano –
obowiązku wskazania przepisu prawa, z którym zaskarżone orzeczenie jest niezgodne.
Skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia,
niespełniająca któregokolwiek z wymagań przewidzianych w art. 4245
§ 1 k.p.c.,
dotknięta jest brakiem istotnym, nienaprawialnym w trybie właściwym dla usuwania
braków formalnych i podlega odrzuceniu a limine. W sytuacji, gdy braki skargi zostały
dostrzeżone po przystąpieniu do jej rozpoznania, odrzuceniu skargi nie sprzeciwia się
przyjęcie jej do rozpoznania.
Wobec powyższego, Sąd Najwyższy na podstawie art. art. 4248
§ 1 k.p.c.
postanowił jak w sentencji.