Pełny tekst orzeczenia

Wyrok z dnia 20 marca 2008 r.
II PK 218/07
Przeniesienie mianowanego urzędnika służby cywilnej przez dyrektora
generalnego urzędu na inne stanowisko pracy w tym samym urzędzie (wyzna-
czenie miejsca pracy i rodzaju powierzonych obowiązków) po uprzednim wy-
znaczeniu temu urzędnikowi stanowiska radcy generalnego w miejsce dotych-
czas zajmowanego stanowiska dyrektora generalnego urzędu przez Szefa
Służby Cywilnej (art. 52 ust. 2 ustawy z dnia 18 grudnia 1998 r. o służbie cywil-
nej, Dz.U. z 1999 r. Nr 49, poz. 483 ze zm.) następowało na mocy art. 50 ust. 1
ustawy o służbie cywilnej, a nie na podstawie art. 20 ust. 2 pkt 2 tej ustawy.
Przewodniczący SSN Roman Kuczyński, Sędziowie SN: Józef Iwulski (spra-
wozdawca), Jerzy Kwaśniewski.
Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 20 marca
2008 r. sprawy z powództwa Wiesławy C. przeciwko P. Urzędowi Wojewódzkiemu w
G. o odszkodowanie, na skutek skargi kasacyjnej powódki od wyroku Sądu Okręgo-
wego-Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Gdańsku z siedzibą w Gdyni z dnia
27 marca 2007 r. [...]
u c h y l i ł zaskarżony wyrok i przekazał sprawę Sądowi Okręgowemu-Są-
dowi Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Gdańsku z siedzibą w Gdyni do ponowne-
go rozpoznania i orzeczenia o kosztach postępowania kasacyjnego.
U z a s a d n i e n i e
Wyrokiem z dnia 24 listopada 2006 r. [...] Sąd Rejonowy Gdańsk-Południe-Sąd
Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Gdańsku w sprawie z powództwa Wiesławy C.
przeciwko P. Urzędowi Wojewódzkiemu w G. o odszkodowanie oddalił powództwo i
zasądził od powódki na rzecz pozwanego kwotę 1.800 zł tytułem zwrotu kosztów za-
stępstwa procesowego. Sąd Rejonowy oparł rozstrzygnięcie na następujących usta-
leniach: Wiesława C. w okresie od dnia 1 stycznia 1999 r. do dnia 13 grudnia 2001 r.
2
pełniła funkcję dyrektora generalnego P. Urzędu Wojewódzkiego w G., a następnie
od dnia 14 grudnia 2001 r. do dnia 3 lipca 2005 r. zajmowała stanowisko radcy gene-
ralnego w tym Urzędzie. Z dniem 4 lipca 2005 r. powódka została powołana na sta-
nowisko dyrektora generalnego P. Urzędu Wojewódzkiego w G. Początkowo po-
wódka wykonywała swoje obowiązki na podstawie umowy o pracę, a z dniem 1 paź-
dziernika 2002 r. została mianowana urzędnikiem służby cywilnej. Pismem z dnia 14
kwietnia 2006 r. - na podstawie art. 52 ust. 2 ustawy z dnia 18 grudnia 1998 r. o służ-
bie cywilnej (Dz.U. z 1999 r. Nr 49, poz. 483 ze zm.) - Szef Służby Cywilnej przeniósł
powódkę od dnia 20 kwietnia 2006 r. na stanowisko radcy generalnego w P. Urzędzie
Wojewódzkim. Z kolei, pismem z dnia 31 maja 2006 r. pełniący obowiązki dyrektora
generalnego P. Urzędu Wojewódzkiego poinformował powódkę, że z dniem 1
czerwca 2006 r. zostaje przeniesiona na stanowisko radcy generalnego w Wydziale
Środowiska i Rolnictwa P. Urzędu Wojewódzkiego. W tym też piśmie określono po-
wódce wynagrodzenie należne na tym stanowisku, które było niższe od dotychczas
przez nią otrzymywanego.
Sąd Rejonowy wywiódł, że powódka żądała zasądzenia od pozwanego kwoty
17.750 zł, stanowiącej różnicę za okres trzech miesięcy pomiędzy wynagrodzeniem
ustalonym od dnia 1 czerwca 2006 r., a wynagrodzeniem należnym poprzednio. Do
powódki jako mianowanego urzędnika służby cywilnej miały zastosowanie przepisy
ustawy o służbie cywilnej. Według Sądu pierwszej instancji, pisma Szefa Służby Cy-
wilnej z dnia 14 kwietnia 2006 r. oraz dyrektora generalnego urzędu (osoby pełniącej
tę funkcję) z dnia 31 maja 2006 r. są ze sobą ściśle związane, przy czym drugie z
nich jest konsekwencją uprzedniej decyzji Szefa Służby Cywilnej. Sąd Rejonowy
podniósł, że przesłanką zastosowania art. 52 ust. 2 ustawy o służbie cywilnej, doty-
czącego przeniesienia urzędnika służby cywilnej zajmującego (między innymi) stano-
wisko dyrektora generalnego urzędu do innego urzędu w tej samej miejscowości lub
za jego zgodą do innej miejscowości albo wyznaczenia mu innego stanowiska, „jest
określony i bliżej niesprecyzowany na gruncie ustawy tzw. ważny interes służby cy-
wilnej i przewidujący w tym zakresie degradację urzędnika w hierarchii służbowej”.
Według Sądu Rejonowego, wykonanie decyzji w sprawie zmiany treści stosunku
pracy na podstawie tego przepisu jest obowiązkiem urzędnika zajmującego wyższe
stanowisko w służbie cywilnej. Ustawa o służbie cywilnej nie przewiduje szczegól-
nego trybu odwołania od decyzji określonych w jej art. 52. W tej sytuacji urzędnikowi
przysługuje co najwyżej roszczenie o ustalenie treści stosunku pracy, jeżeli podważa
3
on zasadność modyfikacji stosunku pracy. Sąd Rejonowy wywiódł, że zmiana treści
stosunku pracy na podstawie art. 52 ustawy o służbie cywilnej następuje na czas nie-
określony, a na nowym stanowisku ustala się nowe wynagrodzenie zasadnicze i po-
chodny wobec niego dodatek za wieloletnią pracę w służbie cywilnej. Nie podlega
natomiast zmianie dodatek służby cywilnej. Sąd podkreślił, że art. 52 ustawy o służ-
bie cywilnej nie zawiera analogicznej regulacji, jak jej art. 50 ust. 2 i dlatego nie gwa-
rantuje on pracownikowi prawa do wynagrodzenia na dotychczasowym poziomie
przez okres trzech miesięcy. W odniesieniu do powódki nie miała zastosowania regu-
lacja z art. 50 ust. 2 ustawy o służbie cywilnej (gwarantująca pracownikowi zachowa-
nie prawa do dotychczasowego wynagrodzenia, jeżeli jest ono wyższe od przysługu-
jącego na nowym stanowisku, przez okres kolejnych trzech miesięcy następujących
po miesiącu, w którym został przeniesiony na nowe stanowisko) skoro podstawę de-
cyzji Szefa Służby Cywilnej stanowił jej art. 52 ust. 2. Żądanie powódki ograniczało
się do kwestionowania pisma z dnia 31 maja 2006 r. o powierzeniu jej stanowiska
radcy generalnego w Wydziale Środowiska i Rolnictwa w miejsce stanowiska radcy
generalnego w Biurze Dyrektora Generalnego za wynagrodzeniem określonym jed-
nakowo na obu stanowiskach. Sąd Rejonowy uznał, że konsekwencją pisma Szefa
Służby Cywilnej z dnia 14 kwietnia 2006 r. było wyznaczenie powódce - na podstawie
art. 52 ust. 2 ustawy o służbie cywilnej - stanowiska radcy generalnego w P. Urzędzie
Wojewódzkim. Natomiast pismo dyrektora generalnego z dnia 31 maja 2006 r. stano-
wiło jedynie doprecyzowanie miejsca wykonywania powierzonych jej obowiązków
(miejsca wykonywania przez nią pracy w tym samym urzędzie w ramach wskaza-
nego jej stanowiska), a decyzja w tym względzie została podjęta zgodnie z uprawnie-
niami dyrektora generalnego, określonymi w art. 20 ust. 2 pkt 2 lit. a ustawy o służbie
cywilnej. Kompetencja w tym zakresie ma charakter samoistny i nie wymaga uzyska-
nia szczególnego upoważnienia od Szefa Służby Cywilnej. Zdaniem Sądu Rejono-
wego, decyzja kadrowa z dnia 31 maja 2006 r. mieściła się w granicach pracowni-
czego podporządkowania powódki związanego z czynnościami wynikającymi z na-
wiązania i trwania stosunku pracy.
Sąd Okręgowy-Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Gdańsku z siedzibą
w Gdyni wyrokiem z dnia 27 marca 2007 r. [...] oddalił apelację powódki. Sąd drugiej
instancji podzielił ustalenia faktyczne Sądu Rejonowego i ich ocenę prawną. Zazna-
czył, że ustawa o służbie cywilnej daje liczne możliwości przeniesienia urzędnika
mianowanego na inne stanowisko w tym samym lub innym urzędzie. W ocenie Sądu
4
Okręgowego, trafne jest spostrzeżenie Sądu pierwszej instancji, że obydwie wydane
wobec powódki decyzje personalne (z 14 kwietnia 2006 r. i z 31 maja 2006 r.) pozo-
stawały ze sobą w ścisłym związku. Z kolei, analiza poszczególnych przepisów roz-
działu piątego ustawy o służbie cywilnej prowadzi do wniosku, że w przypadku wy-
znaczenia innego stanowiska dyrektorowi generalnemu urzędu na podstawie art. 52
ust. 2 ustawy o służbie cywilnej, nie ma gwarancji zapewniających prawo do dotych-
czasowego wynagrodzenia przez okres trzech miesięcy.
Wyrok Sądu Okręgowego powódka zaskarżyła w całości skargą kasacyjną,
zarzucając naruszenie: 1) art. 20 ust. 2 pkt 2 lit. a ustawy o służbie cywilnej przez
jego błędną wykładnię, „polegającą na przyjęciu, iż przepis ten w powiązaniu z prze-
pisem art. 52 ust. 2 wskazanej ustawy upoważnia dyrektora generalnego urzędu do
zmiany treści stosunku pracy mianowanego urzędnika służby cywilnej, któremu
uprzednio Szef Służby Cywilnej z upoważnienia Prezesa Rady Ministrów wyznaczył
inne stanowisko na podstawie art. 52 ust. 2 wskazanej ustawy, w zakresie ustalenia
wysokości wynagrodzenia”; 2) art. 328 § 2 k.p.c., „poprzez niedostateczne uzasad-
nienie wyroku, które wyraziło się w braku zajęcia stanowiska co do kwestii prawnie
istotnych, przytoczonych w apelacji”; 3) art. 217 § 2 k.p.c., „poprzez nieprzeprowa-
dzenie wnioskowanego przez stronę dowodu na istotne, niewyjaśnione okoliczności
sprawy”. W uzasadnieniu skargi kasacyjnej powódka podniosła w szczególności, że
dyrektor generalny urzędu ma prawo ustalania, w tym obniżenia, wynagrodzenia mia-
nowanego urzędnika służby cywilnej, jednak może to czynić tylko w przypadkach
przewidzianych ustawą. Sytuacja taka nie wystąpiła w sprawie, skoro decyzją Szefa
Służby Cywilnej powódce wyznaczono nowe stanowisko służbowe ze skutkiem na
dzień 20 kwietnia 2006 r., a to niosło za sobą dwie istotne konsekwencje. Po pierw-
sze, powódka przestała pełnić obowiązki dyrektora generalnego urzędu i objęła sta-
nowisko radcy generalnego w komórce organizacyjnej o nazwie Biuro Dyrektora Ge-
neralnego. Wówczas było to jedyne stanowisko radcy generalnego w pozwanym
Urzędzie, a pracodawca wypłacał powódce wynagrodzenie w dotychczasowej wyso-
kości. Po drugie, powódka utraciła z dniem 20 kwietnia 2006 r. status urzędnika zaj-
mującego „wyższe stanowisko w służbie cywilnej” (art. 41 ust. 1 ustawy o służbie cy-
wilnej). Od tego momentu do zmiany treści jej stosunku pracy mogła mieć zastoso-
wanie jedynie procedura wskazana w art. 50 ustawy o służbie cywilnej (a nie przewi-
dziana w art. 52 ust. 2 tej ustawy). W ocenie powódki, ta konsekwencja decyzji z dnia
14 kwietnia 2006 r. nie została w żaden sposób dostrzeżona przez Sądy orzekające i
5
błędnie przyjęły one, że podstawą zmiany treści stosunku pracy mogła być „kombina-
cja” art. 52 ust. 2 i art. 20 ust. 2 pkt 2 lit. a ustawy o służbie cywilnej. Chociaż Sąd
Okręgowy wskazał na istnienie nieokreślonego „powiązania” między tymi dwoma
przepisami, to uchylił się od wskazania jego istoty. Zdaniem powódki, w uzasadnieniu
wyroku Sądu drugiej instancji nietrudno dopatrzyć się wewnętrznej sprzeczności, bo-
wiem z jednej strony stwierdził on, że przepisy rozdziału piątego ustawy o służbie
cywilnej mają charakter kompleksowy, a z drugiej strony odrzucił argumenty powódki,
zgodnie z którymi zmiana treści jej stosunku pracy mogła nastąpić wyłącznie w opar-
ciu o te przepisy. Powódka uważa, że w odniesieniu do wynagrodzenia treść jej sto-
sunku pracy na nowym stanowisku została ustalona przez faktyczne dokonywanie
wypłaty wynagrodzenia w określonej wysokości, gdyż po przeniesieniu na stanowi-
sko radcy generalnego przez okres dwóch miesięcy wypłacano jej wynagrodzenie w
dotychczasowej wysokości. Skarżąca podniosła również, że Sąd Okręgowy niedosta-
tecznie uzasadnił swój wyrok, bowiem nie odniósł się w żaden sposób do zarzutów
zawartych w apelacji, mimo że dotyczyły wprost przepisu, który stał się podstawą
rozstrzygnięcia. Sąd Okręgowy nie wskazał w uzasadnieniu, jaki tok rozumowania
doprowadził go do konkluzji, że okoliczności, które mogłyby zostać ustalone przy
okazji przesłuchania wnioskowanego przez powódkę świadka (Szefa Służby Cywil-
nej) nie miały związku ze sprawą.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zarzuty naruszenia prawa procesowego (art. 217 § 2 i art. 328 § 2 k.p.c.) są
bezzasadne. Mogą one stanowić usprawiedliwioną podstawę kasacyjną tylko wów-
czas, gdy naruszenie wskazanych przepisów prawa procesowego ma istotny wpływ
na wynik sprawy (art. 3983
§ 1 pkt 2 k.p.c.). Zarzut wadliwego sporządzenia uzasad-
nienia zaskarżonego orzeczenia (naruszenia art. 328 § 2 w związku z art. 391 k.p.c.)
może być uzasadniony tylko wtedy, gdy z powodu braku w uzasadnieniu elementów
wymienionych w art. 328 § 2 k.p.c. zaskarżone orzeczenie nie poddaje się kontroli
kasacyjnej. Jak wielokrotnie wyjaśniał Sąd Najwyższy, naruszenie art. 328 § 2 k.p.c.
z reguły nie ma wpływu na treść wyroku, gdyż uzasadnienie sporządzane jest po
jego wydaniu (por. wyroki z dnia 1 lipca 1998 r., I PKN 220/98, OSNAPiUS 1999 nr
15, poz. 482; z dnia 9 lipca 1998 r., I PKN 234/98, OSNAPiUS 1999 nr 15, poz. 487;
z dnia 7 kwietnia 1999 r., I PKN 653/98, OSNAPiUS 2000 nr 11, poz. 427 oraz z dnia
6
5 września 2001 r., I PKN 615/00, OSNP 2003 nr 15, poz. 352). Zarzut naruszenia
art. 328 § 2 k.p.c. może więc być usprawiedliwioną podstawą skargi kasacyjnej w
tych wyjątkowych sytuacjach, w których treść uzasadnienia orzeczenia sądu drugiej
instancji uniemożliwia całkowicie dokonanie oceny toku wywodu, który doprowadził
do wydania orzeczenia (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 5 września 2001 r., I
PKN 615/00, OSNP 2003 nr 15, poz. 352 i z dnia 15 kwietnia 2005 r., I CK 756/04,
LEX nr 301885). Uzasadnienie zaskarżonego wyroku Sądu Okręgowego wskazuje w
sposób dostateczny motywy, którymi sąd się kierował, a tym samym poddaje się ono
kontroli kasacyjnej. Sąd drugiej instancji wskazuje podstawę faktyczną i prawną roz-
strzygnięcia. Sąd Okręgowy podzielił wszystkie ustalenia faktyczne Sądu pierwszej
instancji oraz wyjaśnił, dlaczego uznaje zeznania wnioskowanego przez powódkę
świadka za nieistotne dla rozstrzygnięcia sprawy. Sąd Najwyższy ocenę tę podziela,
gdyż wszystkie okoliczności faktyczne niezbędne dla prawidłowego zastosowania
prawa materialnego zostały ustalone w sposób niebudzący wątpliwości.
Z ustaleń faktycznych stanowiących podstawę zaskarżonego wyroku, którymi
Sąd Najwyższy jest związany (art. 39813
§ 2 k.p.c.), wynika, że decyzją Szefa Służby
Cywilnej powódka została przeniesiona z dniem 20 kwietnia 2006 r. na stanowisko
radcy generalnego w P. Urzędzie Wojewódzkim. Pismem z dnia 31 maja 2006 r. Dy-
rektor Generalny pozwanego Urzędu poinformował powódkę, że z dniem 1 czerwca
2006 r. zostaje przeniesiona na stanowisko radcy generalnego w Wydziale Środowi-
ska i Rolnictwa tegoż urzędu. W tym piśmie określono powódce należne wynagro-
dzenie, które było niższe od dotychczas przez nią otrzymywanego. Spór sprowadza
się przede wszystkim do kwalifikacji pisma z dnia 31 maja 2006 r. wskazującego po-
wódce nowe stanowisko w pozwanym Urzędzie. Szczegółowa analiza przepisów
ustawy o służbie cywilnej prowadzi do wniosku, że ustawodawca posługuje się w niej
pojęciem „stanowisko” w różnym znaczeniu. Według art. 2 ustawy, korpus służby cy-
wilnej tworzą pracownicy zatrudnieni na stanowiskach urzędniczych w określonych
urzędach. Pojęcie „stanowisko” zostało tu użyte dla określenia pozycji w ramach hie-
rarchii urzędniczej objętej strukturą administracji rządowej. Stanowiska urzędnicze w
tym znaczeniu to szczeble służbowe obowiązujące w korpusie służby cywilnej, któ-
rych katalog wyznaczył Prezes Rady Ministrów w załączniku nr 1 do rozporządzenia
z dnia 29 października 1999 r. w sprawie określenia stanowisk urzędniczych, wyma-
ganych kwalifikacji zawodowych, stopni służbowych urzędników służby cywilnej,
mnożników do ustalania wynagrodzenia oraz szczegółowych zasad ustalania i wypła-
7
cania innych świadczeń przysługujących członkom korpusu służby cywilnej (Dz.U. Nr
89, poz. 996 ze zm.), wydanego w oparciu o upoważnienie z art. 2 ust. 2 ustawy o
służbie cywilnej. W katalogu tym zamieszczona została (między innymi) tabela obej-
mująca wykaz stanowisk urzędniczych w urzędach wojewódzkich. Dyrektor gene-
ralny urzędu wojewódzkiego, dyrektor wydziału (jednostki równorzędnej), oraz za-
stępca dyrektora wydziału (jednostki równorzędnej) należą do kategorii wyższych
stanowisk w służbie cywilnej (art. 41 ust. 1 ustawy). Z kolei, radca generalny, naczel-
nik (kierownik) wydziału, radca wojewody, starszy inspektor wojewódzki, kierownik
oddziału w urzędzie wojewódzkim oraz zastępca głównego księgowego należą do
grupy stanowisk koordynujących i samodzielnych w służbie cywilnej. Stanowisko w
takim rozumieniu oznacza też tytuł służbowy (zawodowy) przysługujący powołanej
osobie. W ustawie występuje także pojęcie „stanowisko”, przez które należy rozu-
mieć „stanowisko pracy”, a więc konkretnie wyznaczone urzędnikowi służby cywilnej
miejsce świadczenia pracy i rodzaj wykonywanych obowiązków służbowych. Takie
pojęcie użyte jest przykładowo w art. 44c ust. 2 pkt 2 i art. 44d ust. 2 pkt 2 ustawy. W
tym znaczeniu „stanowiskiem” jest stanowisko radcy generalnego w określonej ko-
mórce organizacyjnej konkretnego urzędu wojewódzkiego i związany z tym zakres
(rodzaj) obowiązków. Wyznaczenie stanowiska pracy urzędnikowi służby cywilnej
oznacza więc zobowiązanie osoby legitymującej się tytułem służbowym wymienio-
nym w załączniku do powołanego rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów do wyko-
nywania określonych czynności urzędniczych, nie tylko w konkretnym urzędzie, ale i
we wskazanej jego jednostce organizacyjnej.
Należy uznać, że w art. 50 i 52 ustawy o służbie cywilnej pojęcia „stanowisko”
użyto w obu tych znaczeniach. W myśl art. 50 ust. 1 ustawy, jeżeli jest to uzasad-
nione potrzebami urzędu, dyrektor generalny urzędu może w każdym czasie prze-
nieść urzędnika służby cywilnej na inne stanowisko w tym samym urzędzie, uwzględ-
niając jego przygotowanie zawodowe. Z tej regulacji płynie upoważnienie dyrektora
generalnego urzędu wojewódzkiego do określenia urzędnikowi służby cywilnej no-
wego miejsca pracy w danym urzędzie. Takie przeniesienie może oznaczać dla
urzędnika tylko zmianę stanowiska pracy (czyli przejście do innej komórki organiza-
cyjnej urzędu, zmianę rodzaju obowiązków) albo także zmianę pozycji urzędnika w
hierarchii służbowej (jeśli zostanie mu wyznaczone inne stanowisko z katalogu stano-
wisk urzędniczych ustalonych przez Prezesa Rady Ministrów). Zmiana taka może
prowadzić do obniżenia wynagrodzenia i dlatego zagwarantowano przeniesionemu w
8
tym trybie urzędnikowi prawo do pobierania przez okres 3 miesięcy następujących po
miesiącu przeniesienia, wynagrodzenia w dotychczasowej wysokości, jeżeli jest ono
wyższe od przysługującego na nowym stanowisku (art. 50 ust. 2 ustawy o służbie
cywilnej). Ten tryb nie dotyczy urzędników zajmujących wyższe stanowiska w służbie
cywilnej (art. 50 ust. 3 w związku z art. 41 ust. 1 ustawy). Względem tych osób prze-
widziano w art. 52 ustawy o służbie cywilnej tryb postępowania, w oparciu o który
Szef Służby Cywilnej przenosi urzędnika służby cywilnej zajmującego wyższe stano-
wisko w służbie cywilnej (w tym dyrektora generalnego urzędu wojewódzkiego) do
innego urzędu w tej samej miejscowości lub za jego zgodą do innej miejscowości
albo upoważnia dyrektora generalnego urzędu do wyznaczenia mu innego stanowi-
ska w razie: 1) rezygnacji ze stanowiska, 2) orzeczenia kary dyscyplinarnej zakazu
zajmowania wyższych stanowisk w służbie cywilnej, 3) długotrwałej choroby trwającej
co najmniej 6 miesięcy, 4) likwidacji stanowiska w wyniku reorganizacji urzędu (ustęp
1). Jeśli przemawia za tym ważny interes służby cywilnej, Prezes Rady Ministrów, na
umotywowany wniosek Szefa Służby Cywilnej lub właściwego ministra, kierownika
urzędu centralnego lub wojewody przedstawiony wraz z opinią Szefa Służby Cywil-
nej, może przenieść urzędnika służby cywilnej, zajmującego wyższe stanowisko w
służbie cywilnej, do innego urzędu w tej samej miejscowości lub za jego zgodą do
innej miejscowości, albo upoważnić Szefa Służby Cywilnej do wyznaczenia mu in-
nego stanowiska (art. 52 ust. 2 ustawy).
Odnosząc powyższe do stanu faktycznego rozpoznawanej sprawy należy
stwierdzić, że powódka zajmowała wyższe stanowisko w służbie cywilnej (dyrektora
generalnego urzędu wojewódzkiego) i została ze skutkiem od dnia 20 kwietnia 2006
r. przeniesiona przez Szefa Służby Cywilnej na stanowisko radcy generalnego. Po-
przez tę czynność Szefa Służby Cywilnej została zmodyfikowana pozycja powódki w
hierarchii urzędniczej korpusu służby cywilnej („stanowisko” w pierwszym znaczeniu).
Szef Służby Cywilnej powierzył bowiem powódce stanowisko radcy generalnego w
urzędzie wojewódzkim, należące do grupy stanowisk koordynujących i samodziel-
nych w służbie cywilnej. Chociaż dla stanowiska radcy generalnego przewidziana jest
inna wysokość wynagrodzenia - co wynika z załącznika nr 2 do powołanego wcze-
śniej rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów - to powódce od dnia 20 kwietnia 2006
r. nie obniżono wynagrodzenia. Kolejna modyfikacja stosunku pracy powódki nastą-
piła w dniu 31 maja 2006 r., kiedy to dyrektor generalny pozwanego Urzędu przeniósł
powódkę (poinformował, że przenosi) do Wydziału Środowiska i Rolnictwa. Zmiana
9
ta polegała więc na wyznaczeniu nowego miejsca pracy w urzędzie i nowego za-
kresu (rodzaju) obowiązków („stanowisko” w drugim znaczeniu) oraz na określeniu
powódce niższego wynagrodzenia. Ta modyfikacja stosunku pracy powódki została
dokonana na podstawie art. 50 ust. 1 ustawy o służbie cywilnej. Jej podstawy praw-
nej nie mógł stanowić art. 52 ust. 2 ustawy, choć rzeczywiście czynność dyrektora
generalnego była ściśle związana z uprzednią decyzją Szefa Służby Cywilnej (można
ją nawet określić jako jej „doprecyzowanie”). Czynność określona w art. 52 ust. 2
ustawy jest zastrzeżona dla organów wyraźnie w nim wskazanych. Może jej więc do-
konać wyłącznie Prezes Rady Ministrów lub z jego upoważnienia Szef Służby Cywil-
nej. Wskutek decyzji Szefa Służby Cywilnej powódka przestała być urzędnikiem zaj-
mującym wyższe stanowisko w służbie cywilnej i czynności polegającej na przenie-
sieniu na inne stanowisko służbowe mógł wobec niej dokonać dyrektor generalny
urzędu. Podstawą takiej czynności mógł być art. 50 ust. 1 ustawy o służbie cywilnej.
Przepis ten (zamieszczony w rozdziale 5 ustawy dotyczącym ustania i zmiany sto-
sunku pracy w służbie cywilnej) dotyczy zmiany treści stosunku pracy mianowanego
urzędnika służby cywilnej, w tym zmiany stanowiska pracy (miejsca i rodzaju pracy).
W tym zakresie wyłączona jest więc możliwość dokonywania czynności przez dyrek-
tora generalnego urzędu na podstawie art. 20 ust. 2 pkt 2 ustawy o służbie cywilnej.
Przepis ten dotyczy bowiem dokonywania czynności z zakresu prawa pracy wobec
osób zatrudnionych w urzędzie, ale w zakresie nieuregulowanym odmiennie w usta-
wie („chyba że ustawa stanowi inaczej”). Zmiana treści stosunku pracy urzędnika
służby cywilnej, w tym zmiana stanowiska pracy (miejsca pracy i rodzaju obowiąz-
ków), jest tymczasem uregulowana w art. 50 ust. 1 ustawy. Oznacza to, że podstawą
prawną czynności dyrektora generalnego pozwanego Urzędu z dnia 31 maja 2006 r.
nie były art. 20 ust. 2 pkt 2 ani art. 52 ust. 2 ustawy o służbie cywilnej, lecz był nią art.
50 ust. 1 tej ustawy, a więc do powódki ma zastosowanie jej art. 50 ust. 2.
Z tych względów na podstawie art. 39815
§ 1 i art. 108 § 2 k.p.c. zaskarżony
wyrok podlegał uchyleniu, a sprawa przekazaniu Sądowi odwoławczemu do ponow-
nego rozpoznania i orzeczenia o kosztach postępowania kasacyjnego.
========================================