Pełny tekst orzeczenia

Wyrok z dnia 18 marca 2008 r.
II PK 252/07
Przepis art. 98a ust. 1 ustawy z dnia 19 października 1972 r. o wynalaz-
czości (jednolity tekst: Dz.U. z 1993 r. Nr 26, poz. 117 ze zm.) nie ustanawiał
możliwości umownego ustalenia prawa twórcy wzoru użytkowego do wynagro-
dzenia za korzystanie z tego wzoru przez przedsiębiorcę w oderwaniu od mak-
symalnie określonego przez ustawodawcę prawa ochronnego (art. 8 ust. 1 i art.
80 ust. 2 ustawy).
Przewodniczący SSN Małgorzata Wrębiakowska-Marzec (sprawozdawca),
Sędziowie: SN Roman Kuczyński, SA Jolanta Pietrzak.
Sąd Najwyższy, na posiedzeniu niejawnym w dniu 18 marca 2008 r., po roz-
poznaniu sprawy z powództwa Andrzeja S. przeciwko Przemysłowemu Centrum
Optyki S. z siedzibą w W. o zapłatę, na skutek skargi kasacyjnej powoda od wyroku
Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 4 kwietnia 2007 r. [...]
o d d a l i ł skargę kasacyjną.
U z a s a d n i e n i e
Wyrokiem z dnia 19 września 2006 r. Sąd Okręgowy w Warszawie zasądził od
Przemysłowego Centrum Optyki SA z siedzibą w W. na rzecz powoda Andrzeja S.
kwotę 73.080 zł wraz z ustawowymi odsetkami tytułem wynagrodzenia za stosowa-
nie projektów wynalazczych, a w pozostałej części powództwo oddalił. Podstawę roz-
strzygnięcia stanowiły następujące ustalenia faktyczne. Powód jest współtwórcą
„urządzenia do samoosłony czołgu" i „szerokopasmowej głowicy detekcyjnej do
urządzenia samoosłony czołgu" stosowanych w wyrobie produkowanym przez stronę
pozwaną i sprzedawanym pod nazwą O. Procentowy udział powoda w opracowaniu
projektów wynalazczych wynosił odpowiednio 26 i 9 procent. Umową z dnia 2 kwiet-
nia 1996 r. pozwane Centrum zobowiązało się do wypłaty wynagrodzenia twórcom.
Przez wyrób strony rozumiały także wyroby pochodne wynikające z modernizacji
2
oraz aplikacji dla kolejnych zastosowań. W umowie określono wynagrodzenie każde-
go współtwórcy od każdego sprzedanego egzemplarza. Przedmiotowa umowa była
wykonywana, a powód otrzymywał stosowne wynagrodzenie do końca pierwszego
kwartału 2003 r. Wyrób O. był rozwijany i wdrażano do produkcji jego kolejne wersje.
Aby umożliwić nowym twórcom pobieranie wynagrodzenia sporządzono w roku 2000
lub 2001 aneks do umowy. W latach 2001 - 2003 strona pozwana sprzedała 43
sztuki wyrobu O. 1 i 73 sztuki wyrobu O. 3. Wyrób O. 3 jest wyrobem pochodnym w
stosunku do wyrobu O.
W tak ustalony stanie faktycznym Sąd Okręgowy uznał, że powód był współ-
twórcą projektów stosowanych w wyrobie O. i stroną umowy z dnia 2 kwietnia 1996 r.
Z umowy tej wynika, że nie było wymagane aby projekty wynalazcze korzystały z
ochrony patentowej służącej w dacie produkowania zmodernizowanego wyrobu. Wy-
starczające było, aby w wyrobie pochodnym zastosowanie znalazły „fragmenty wyro-
bu wytwarzane w oparciu o projekty wynalazcze", niezależnie od ochrony patento-
wej. Takie fragmenty znalazły zastosowanie, a zatem roszczenie było słuszne i znaj-
duje podstawę w treści art. 353 § 1 k.c. Wysokość świadczenia została obliczona
stosownie do umowy, udziału powoda jako współtwórcy i ilości sprzedanych wyro-
bów O.
Wyrokiem dnia 4 kwietnia 2007 r. Sąd Apelacyjny w Warszawie zmienił po-
wyższy wyrok w ten sposób, że oddalił powództwo o zapłatę kwoty 73.080 zł. W oce-
nie Sądu drugiej instancji, w sprawie doszło do naruszenia art. 98a i art. 98b w
związku z art. 8 i art. 80 ustawy o wynalazczości oraz art. 56 i art. 3531
k.c. Przy
prawidłowo ustalonym stanie faktycznym, że umowa dotyczyła prawa do wynagro-
dzenia współtwórców projektów wynalazczych za ich stosowanie w wyrobie O. oraz
w wyrobach pochodnych i że prawa ochronne do tych wynalazków wygasły, Sąd
pierwszej instancji nie ocenił należycie charakteru umowy, a w konsekwencji wadli-
wie uznał, iż w ramach swobody umów możliwe było takie jej odczytywanie, że
prawo do wynagrodzenia dla twórcy projektu wynalazczego przysługuje niezależnie
od czasokresu trwania prawa ochronnego. Tymczasem swoboda umów wyrażona w
art. 3531
k.c. zastrzega zarazem, że jej treść lub cel nie może sprzeciwiać się naturze
stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego. Podobny korelat dla od-
czytywania treści umowy wprowadza art. 56 k.c. W niniejszej sprawie umowa jedno-
znacznie wskazywała już w samym tytule, że dotyczy wynagrodzenia za stosowanie
projektów wynalazczych w wyrobie O., a projekty te zostały opisane stosownie do
3
unormowań ustawy o wynalazczości, z przywołaniem numeru zgłoszenia w Urzędzie
Patentowym. Skoro tak, to przedmiotowa umowa była umową, której zasadnicze
ramy wyznacza ustawa o wynalazczości z 1972 r. Zakres unormowania tej ustawy
wynika z jej art. 1, natomiast art. 8 przesądza między innymi o tym, że twórcy pro-
jektu wynalazczego przysługuje, na warunkach określonych w ustawie, prawo
ochronne oraz prawo do wynagrodzenia. Niesporne jest w sprawie, że projekty wy-
nalazcze, których współautorem był powód, były wzorami użytkowymi i że prawa
ochronne do nich wygasły. Zgodnie z art. 80 ustawy, przez uzyskanie prawa ochron-
nego nabywa się prawo wyłącznego korzystania z wzoru użytkowego w sposób za-
robkowy lub zawodowy na całym obszarze Państwa; prawo to trwa pięć lat od daty
zgłoszenia wzoru użytkowego w Urzędzie Patentowym i może być przedłużone na
wniosek uprawnionego z prawa ochronnego, do którego to przedłużenia nie doszło w
rozpoznawanej sprawie. Przepisy art. 98 oraz 98a i 98b normują prawa twórcy wy-
nalazku do wynagrodzenia. Strona pozwana przyjęła projekty wynalazcze do zarob-
kowego wykorzystania i stosownie do art. 98a ustawy oraz umowy z 1996 r. powo-
dowi przysługiwało prawo do wynagrodzenia. Jednakże Sąd pierwszej instancji wa-
dliwie odczytał wynikającą z art. 98a ust. 1 in fine ustawy swobodę umów, błędnie
uznając, że prawo do wynagrodzenia jest niezależne od samego trwania praw
ochronnych na wzór użytkowy. Sąd Apelacyjny wskazał, że treść umowy musi być
odczytywana stosownie do przesłanek określonych w art. 56 k.c. i powołał się na po-
gląd wyrażony przez Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 2 grudnia 1986 r., IV PR
380/86, zgodnie z którym twórcy wzoru użytkowego nie przysługuje prawo do wyna-
grodzenia po wygaśnięciu prawa ochronnego tegoż wzoru z upływem pierwszego 5-
letniego okresu ochronnego i nieprzedłużenia prawa ochronnego na okres dalszych
5 lat. Sąd Apelacyjny wskazał nadto, że Sąd pierwszej instancji bezpodstawnie
uznał, iż postanowienia umowy przesądzają o przysługiwaniu powodowi prawa do
wynagrodzenia niezależnie od czasu trwania praw ochronnych. Nie wynika to z żad-
nego postanowienia umowy, a jej istotna treść jest skorelowana z unormowaniem
ustawy o wynalazczości. Nie stanowi takiego wyłomu § 8 umowy w powiązaniu z tre-
ścią jej § 1, charakterem umowy i istotą praw twórców do wynalazków, które miały i
mają charakter czasowy.
W skardze kasacyjnej od powyższego wyroku powód zarzucił naruszenie
prawa materialnego, to jest: 1) art. 8 ustawy o wynalazczości, przez jego błędną wy-
kładnię i przyjęcie, że wyłącznie ustawa reguluje warunki nabycia bądź utraty prawa
4
do wynagrodzenia twórców; 2) art. 80 ustawy o wynalazczości, przez jego błędną
wykładnię, wedle której uzyskanie prawa ochronnego, uprawniającego do wyłącz-
nego korzystania z wzoru użytkowego w sposób zarobkowy na całym obszarze Pań-
stwa, czy też jego wygaśnięcie (na skutek braku przedłużenia tego prawa jak to
miało miejsce w niniejszej sprawie) wyznacza granice czasowe prawa do wynagro-
dzenia za stosowanie projektów wynalazczych; 3) art. 98a i art. 98b ustawy o wyna-
lazczości, znowelizowanej w zakresie brzmienia wymienionych przepisów ustawą z
dnia 30 października 1992 r., przez błędną ich wykładnię i przyjęcie, że prawo do
wynagrodzenia twórców wzorów użytkowych jest zależne od czasu trwania prawa
ochronnego tego wzoru; 4) art. 98a ust. 1 ustawy o wynalazczości „w związku z art. 1
pkt 53 w nawiązaniu do pkt 52 ust. 2 i 3” ustawy z dnia 30 października 1992 r. w
związku z art. 315 ust. 2 ustawy - Prawo własności przemysłowej, poprzez niezasto-
sowanie wymienionych przepisów do ustalonego w sprawie stanu faktycznego; 5)
art. 65 § 2 k.c., poprzez jego niezastosowanie dla dokonania wykładni treści oświad-
czeń woli ujętych w umowie z dnia 2 kwietnia 1996 r. w sprawie wynagrodzenia za
stosowanie projektów wynalazczych oraz w aneksie do tej umowy, co doprowadziło
do błędnej wykładni tych oświadczeń; 6) art. 3531
k.c., poprzez jego niewłaściwe za-
stosowanie i przyjęcie, że zawarta przez strony umowa sprzeciwiała się naturze,
ustawie i zasadom współżycia społecznego; 7) art. 56 k.c., poprzez jego niewłaściwe
zastosowanie i przyjęcie, że zasadnicze ramy umowy z dnia 2 kwietnia 1996 r. wy-
znacza ustawa o wynalazczości. Wskazując na powyższe zarzuty skarżący wniósł o
uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i jego zmianę poprzez uwzględnienie po-
wództwa.
W uzasadnieniu skargi kasacyjnej podniesiono, że Sąd Apelacyjny nie wska-
zał na czym polega związek art. 8 z art. 98a i 98b ustawy o wynalazczości. Tymcza-
sem, gdyby przyjąć, że wyłącznie ustawa regulowała prawo do wynagrodzenia twór-
ców projektów wynalazczych, przepis art. 8 pozostawałby w oczywistej sprzeczności
z przepisami art. 98a i 98b w brzmieniu nadanym nowelą z dnia 30 października
1992 r. Przepisy te ustalają generalne zasady wynagradzania twórców, jednakże
zasady te mogą mieć zastosowanie dopiero wówczas, gdy umowa pomiędzy twórcą
a przedsiębiorcą nie stanowi inaczej. Oznacza to, że warunki określone w ustawie to
także warunki wynikające z umowy. W ocenie skarżącego, przepis art. 80 ustawy o
wynalazczości nie pozostaje w żadnym związku z jej art. 98a ust. 1, gdyż ten ostatni
prawo twórcy wynalazku do wynagrodzenia uzależnia od enumeratywnie wymienio-
5
nych warunków przysługiwania przedsiębiorcy prawa do patentu na podstawie art. 20
ust. 2 lub prawa do korzystania z wynalazku na podstawie art. 20 ust. 3 ustawy, z
zastrzeżeniem, że umowa może stanowić inaczej, nie zawiera natomiast jakichkol-
wiek odniesień do praw ochronnych na wzory użytkowe. Takim odniesieniem nie
może być art. 98b ustawy, gdyż ustanawia on zasadę odpowiedniego stosowania do
twórców wzorów użytkowych przepisów art. 98 i art. 98a tej ustawy. Sąd drugiej in-
stancji nie dokonał jakiejkolwiek wykładni art. 98a ust. 1 ustawy, nie wskazując, w
jakim zakresie zasada swobody umów (ujęta w art. 98a ust. 1) może mieć
zastosowanie oraz jaki jest związek tego przepisu z art. 8 i art. 80 ustawy. W ustawie
o wynalazczości brak jest przepisu, z którego jednoznacznie wynikałoby uzależnienie
prawa twórcy wzoru użytkowego do wynagrodzenia od czasu trwania praw ochron-
nych. W związku z wprowadzeniem art. 98a ust. 1 i art. 98b dopiero ustawą zmie-
niającą z dnia 30 października 1992 r., chybione jest powołanie się przez Sąd drugiej
instancji na pogląd wyrażony w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 2 grudnia 1986 r.,
IV PR 380/86. Skarżący wskazał, że Sąd Apelacyjny dla dokonania właściwej wy-
kładni umowy winien był oprzeć się na przepisie art. 65 § 2 k.c. i zbadać, jaki był
zgodny zamiar stron i cel umowy. Wolą stron było ustalenie zasad wynagradzania
twórców i osób współdziałających z tytułu sprzedawanych wyrobów O. oraz ustalenie
prawa do tego wynagrodzenia niezależnie od okresu ochronnego. Zdaniem skarżą-
cego, wynika to również z okoliczności, że strony w łączącej je umowie uwzględniły
prawo do wynagrodzenia za sprzedawane wyroby pochodne, niepodlegające ochro-
nie. Skoro ustawa o wynalazczości przewidywała zastrzeżenie umownego regulowa-
nia stosunków pomiędzy twórcą a przedsiębiorcą, statuując zasadę swobody umów
w zakresie ustalania prawa do sposobu wynagradzania twórców wzorów użytko-
wych, to treść i cel takiej umowy nie sprzeciwia się ustawie, naturze stosunku bądź
zasadom współżycia społecznego. W konsekwencji ustawa o wynalazczości może
mieć zastosowanie do umowy z dnia 2 kwietnia 1996 r. wyłącznie w zakresie nie-
unormowanym w tej umowie, natomiast co do ustalonych w niej zasad i sposobu wy-
nagrodzenia twórców pierwszorzędne znaczenie mają przepisy umowy a nie tej
ustawy.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
6
Skarga powoda opiera się wyłącznie na zarzutach sformułowanych w ramach
pierwszej podstawy kasacyjnej (art. 3983
§ 1 pkt 1 k.p.c.), co oznacza, że Sąd Naj-
wyższy związany jest ustaleniami faktycznymi stanowiącymi podstawę zaskarżonego
orzeczenia (art. 39813
§ 1 i 2 k.p.c.). W pierwszej kolejności rozważeniu należy pod-
dać kwestionowany przez skarżącego związek zachodzący między art. 98a ust. 1 a
art. 8 i art. 80 ustawy z dnia 19 października 1972 r. o wynalazczości (jednolity tekst:
Dz.U. z 1993 r. Nr 26, poz. 117 ze zm.), w brzmieniu nadanym przez ustawę z dnia
30 października 1992 r. o zmianie ustawy o wynalazczości i ustawy o Urzędzie Pa-
tentowym Rzeczypospolitej Polskiej (Dz.U. z 1993 r. Nr 4, poz. 14 ze zm.). Kwestia ta
ma bowiem przesądzające znaczenie dla oceny zasadności pozostałych zarzutów
podnoszonych przez skarżącego. Przepisy powołanej wyżej ustawy o wynalazczości
znajdują zastosowanie w niniejszej sprawie poprzez art. 315 ust. 2 ustawy z dnia 30
czerwca 2000 r. - Prawo własności przemysłowej (jednolity tekst: Dz.U. z 2003 r. Nr
119, poz. 1117 ze zm.). Zgodnie z art. 1 ustawy o wynalazczości, jej zakresem objęte
są stosunki w zakresie projektów wynalazczych, pod którym to określeniem rozumie
się wynalazki, wzory użytkowe i projekty racjonalizatorskie. W myśl art. 8 ust. 1 tej
ustawy, określa ona warunki, na jakich twórcy projektu wynalazczego przysługuje
prawo do uzyskania patentu, prawa ochronnego oraz prawo do wynagrodzenia. Sto-
sownie do art. 80 ustawy o wynalazczości, przez uzyskanie prawa ochronnego na-
bywa się prawo wyłącznego korzystania z wzoru użytkowego w sposób zarobkowy
lub zawodowy na obszarze całego Państwa (ust. 1); prawo ochronne trwa pięć lat od
daty zgłoszenia wzoru użytkowego w Urzędzie Patentowym i - na wniosek uprawnio-
nego z prawa ochronnego - może ono być przedłużone do dalszych pięciu lat (ust.
2). Przesłanki prawa twórcy wynalazku do wynagrodzenia za korzystanie z tego wy-
nalazku przez przedsiębiorcę oraz zasady ustalania wysokości wynagrodzenia i jego
wypłaty określone zostały w obowiązującym od dnia 16 kwietnia 1993 r. przepisie art.
98a ustawy, stosowanym odpowiednio do twórcy wzoru użytkowego poprzez art.
98b. Zgodnie z art. 98a ustawy o wynalazczości, twórca wynalazku ma prawo do wy-
nagrodzenia za korzystanie z tego wynalazku przez przedsiębiorcę, gdy przedsię-
biorcy temu przysługuje prawo do patentu zgodnie z przepisami art. 20 ust. 2 lub art.
98 ust. 2 albo prawo do korzystania z wynalazku na podstawie art. 20 ust. 3, chyba
że umowa stanowi inaczej (ust. 1); jeżeli umowa nie stanowi inaczej, wynagrodzenie,
o którym mowa w ust. 1, ustala przedsiębiorca w słusznej proporcji do korzyści uzy-
skanych z wynalazku przez przedsiębiorcę (ust. 2), jeżeli umowa nie stanowi inaczej,
7
wynagrodzenie, o którym mowa w ust. 1, z zachowaniem zasady określonej w ust. 2,
wypłaca się w całości najpóźniej w ciągu dwóch miesięcy po upływie roku od dnia
uzyskania pierwszych korzyści z wynalazku lub w częściach w ciągu dwóch miesięcy
po upływie każdego roku uzyskiwania korzyści z wynalazku (ust. 3).
Analiza art. 98a ustawy wskazuje, że pogląd skarżącego, jakoby regulacje
ustawowe znajdowały zastosowanie wyłącznie w zakresie nieunormowanym w umo-
wie zawartej pomiędzy twórcą wzoru użytkowego a przedsiębiorcą, jest trafny wy-
łącznie w odniesieniu do sposobu (zasad) ustalenia należnego twórcy wynagrodze-
nia i jego wysokości oraz wypłaty. Inaczej rzecz ujmując, po dokonanej z dniem 16
kwietnia 1993 r. nowelizacji ustawy o wynalazczości, tylko umowa określa, co zostało
przyjęte przez przedsiębiorcę do zastosowania jako rozwiązanie stanowiące projekt
wynalazczy (na czym polega istota tego projektu) oraz - w związku z tym - za co ma
zapłacić twórcy przyjmujący projekt do stosowania przedsiębiorca (jakie okoliczności,
przesłanki strony umowy przyjęły jako podstawę do wyliczenia wynagrodzenia
twórcy). Decydujące znaczenie ma zatem w tym zakresie treść umowy, o której sta-
nowi art. 98a ust. 2 i 3 ustawy (por. wyrok Sadu Najwyższego z dnia 5 lutego 2002 r.,
I PKN 669/01, niepublikowany).
W ustanawiającym warunki samego prawa twórcy do wynagrodzenia art. 98a
ust. 1 ustawy o wynalazczości akcenty zostały rozłożone inaczej, niż sugeruje to
skarżący. Przede wszystkim należy mieć na uwadze, że umowa może stanowić ina-
czej niż przepis ustawy wyłącznie w zakresie określonym w tym przepisie. Wykładnia
gramatyczna art. 98a ust. 1 wskazuje, że jego zakres podmiotowy obejmuje twórcę
wynalazku (przez który należy rozumieć odpowiednio wzór użytkowy) oraz przedsię-
biorcę, któremu przysługuje prawo do patentu z tego wynalazku (prawo ochronne na
wzór użytkowy) zgodnie z przepisami art. 20 ust. 2 lub art. 98 ust. 2 ustawy albo
prawo do korzystania z wynalazku na podstawie art. 20 ust. 3 ustawy, natomiast za-
kres przedmiotowy - prawo do wynagrodzenia za korzystanie z wynalazku (wzoru
użytkowego), chyba że umowa stanowi inaczej. W rezultacie art. 98a ust. 1 ustawy
ustanawia zasadę prawa twórcy wymienionego w nim projektu wynalazczego do wy-
nagrodzenia za korzystanie z tego projektu przez zdefiniowanego w tym przepisie
przedsiębiorcę, chyba że strony w umowie ustanowiły prawo twórcy do wynagrodze-
nia także wówczas, gdy przedsiębiorca ten z wynalazku nie korzysta. W takiej sytua-
cji omawiane uregulowanie umożliwia zapewnienie ochrony interesów twórcy na wy-
padek zrezygnowania przez przedsiębiorcę z korzystania z wynalazku (w ogóle lub
8
na zasadzie wyłączności), a w konsekwencji z uzyskiwania z niego korzyści wynika-
jących z ochrony patentowej (prawa ochronnego). Przepis art. 98a ust. 1 ustawy na-
leży zatem odczytywać w ten sposób, że w przypadku, gdy danemu przedsiębiorcy
przysługuje prawo do patentu albo prawo do korzystania z wynalazku na jednej z
podstaw określonych w tym przepisie, twórca wynalazku ma prawo do wynagrodze-
nia za korzystanie z wynalazku przez tego przedsiębiorcę, chyba że umowa stanowi
inaczej, przyznając twórcy prawo do wynagrodzenia również w razie niekorzystania
przez przedsiębiorcę z wynalazku.
Do takiego wniosku prowadzi również wykładnia funkcjonalna. Należy bowiem
mieć na uwadze, że dokonana z dniem 16 kwietnia 1993 r. zmiana ustawy o wyna-
lazczości nie wyeliminowała jej podstawowego celu, jakim jest ochrona i - będące jej
konsekwencją - wynagradzanie wkładu pracy twórcy wynalazku (wzoru użytkowego).
Ochrona ta jest z woli ustawodawcy czasowa, a jej wygaśnięcie powoduje, że chro-
niony projekt wynalazczy (wynalazek lub wzór użytkowy) staje się stanem techniki i
może z niego korzystać każdy bez żadnych ograniczeń. Prawo do wynagrodzenia
twórcy wzoru użytkowego jest więc konsekwencją korzystania (lub możliwości korzy-
stania) przez przedsiębiorcę z wynalazku lub wzoru użytkowego w okresie, w jakim
rozwiązania te podlegają ochronie i pochodną od uzyskiwanych przez przedsiębiorcę
z tego tytułu korzyści (lub możliwości ich uzyskiwania). W rezultacie przysługujące
twórcy wynalazku (wzoru użytkowego) prawo do wynagrodzenia, będącego rekom-
pensatą za możliwość korzystania przez przedsiębiorcę z tego nowatorskiego roz-
wiązania na zasadzie wyłączności, nie może pozostawać w oderwaniu od maksy-
malnego czasu ochrony przewidzianego przez ustawodawcę. Pozwala to na przyję-
cie, że w omawianym zakresie zachował aktualność pogląd wyrażony przez Sąd
Najwyższy w wyroku z dnia 2 grudnia 1986 r., IV PR 380/86 (OSNC 1988 nr 1, poz.
22), zgodnie z którym twórcy wzoru użytkowego nie przysługuje prawo do wynagro-
dzenia po wygaśnięciu prawa ochronnego tegoż wzoru z upływem pierwszego 5-let-
niego okresu ochronnego i nieprzedłużeniu prawa ochronnego na okres dalszych
pięciu lat (por. także wyroki Sądu Najwyższego z dnia 13 listopada 1997 r., I PK
328/97, OSNAPiUS 1998 nr 16, poz. 495 oraz z dnia 9 grudnia 2004 r., II PK 77/04,
OSNP 2005 nr 13, poz. 193). W konsekwencji, wbrew zaprezentowanemu w skardze
kasacyjnej poglądowi, zachodzi ścisły związek między art. 98a ust. 1 a art. 8 i art. 80
ustawy o wynalazczości, co oznacza, że przepis art. 98a ust. 1 nie ustanawia możli-
wości umownego ustalenia prawa twórcy wzoru użytkowego do wynagrodzenia za
9
korzystanie z tego wzoru przez przedsiębiorcę w oderwaniu od maksymalnie okre-
ślonego przez ustawodawcę czasu trwania prawa ochronnego.
Powyższe powoduje oczywistą niezasadność kasacyjnych zarzutów narusze-
nia przez Sąd drugiej instancji art. 56, art. 65 § 2 i art. 3531
k.c., bez konieczności
odnoszenia się do nich.
Z przedstawionych względów, na podstawie art. 39814
k.p.c., Sąd Najwyższy
orzekł jak w sentencji wyroku.
========================================