Pełny tekst orzeczenia

Wyrok z dnia 3 czerwca 2008 r.
I UK 389/07
Przymus ubezpieczeń emerytalnego i rentowych nie dotyczy osób mają-
cych ustalone prawo do emerytury lub renty z tytułu niezdolności do pracy,
które wykonują cywilnoprawną umowę o świadczenie usług, zawartą przed
dniem 13 stycznia 2000 r. (art. 9 ust. 4a ustawy z dnia 13 października 1998 r. o
systemie ubezpieczeń społecznych, jednolity tekst: Dz.U. z 2007 r. Nr 11, poz.
74 ze zm. oraz art. 14 ustawy z dnia 23 grudnia 1999 r. o zmianie ustawy o sys-
temie ubezpieczeń społecznych oraz niektórych innych ustaw, Dz.U. Nr 10, poz.
1256).
Przewodniczący SSN Zbigniew Hajn, Sędziowie SN: Romualda Spyt, Jolanta
Strusińska-Żukowska (sprawozdawca).
Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 3 czerwca
2008 r. sprawy z odwołania Marii C., Aleksandry K. przeciwko Zakładowi Ubezpie-
czeń Społecznych-Oddziałowi w B.-B. z udziałem zainteresowanego Eugeniusza Z. o
objęcie ubezpieczeniem społecznym, na skutek skargi kasacyjnej ubezpieczonych
od wyroku Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 29 czerwca 2007 r. [...]
1) o d d a l i ł skargę kasacyjną,
2) zasądził solidarnie od Marii C. i Aleksandry K. na rzecz Zakładu Ubezpie-
czeń Społecznych-Oddziału w B.-B. kwotę 120 zł (sto dwadzieścia złotych) tytułem
zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
U z a s a d n i e n i e
Wyrokiem z dnia 7 listopada 2005 r. Sąd Okręgowy-Sąd Pracy i Ubezpieczeń
Społecznych w Bielsku-Białej oddalił odwołania Aleksandry K. i Marii C. od decyzji
Zakładu Ubezpieczeń Społecznych-Oddziału w B.-B. z dnia 17 stycznia 2005 r.
obejmujących obowiązkowym ubezpieczeniem emerytalnym, rentowym i wypadko-
wym Aleksandrę K. (w okresie od dnia 1 lipca 2001 r. do 29 kwietnia 2004 r.) i Euge-
2
niusza Z. (w okresie od dnia 1 lipca 2001 r. do dnia 27 lutego 2003 r.) z tytułu wyko-
nywanych na rzecz Marii C. umów zlecenia.
Z ustaleń Sądu wynikało, że Stanisław C. prowadził do 30 czerwca 2001 r. po-
zarolniczą działalność gospodarczą pod nazwą „Biuro Usług i Transportu A.” w B.-B.,
na podstawie wpisu do ewidencji działalności gospodarczej prowadzonej przez Pre-
zydenta B.-B. W 1994 r. zawarł z Aleksandrą K., uprawnioną do stałej renty z tytułu
niezdolności do pracy, umowę zlecenia na czas nieokreślony w zakresie świadczenia
usług księgowych, administracyjnych i prowadzenia biura. Następnie w styczniu 1999
r. zawarł umowę zlecenia na czas nieokreślony w zakresie świadczenia usług trans-
portowych z Eugeniuszem Z., uprawnionym do emerytury. Z tytułu zawartych umów
Aleksandra K. i Eugeniusz Z. zostali zgłoszeni do ubezpieczenia zdrowotnego. Z
uwagi na pogarszający się stan zdrowia Stanisław C., na mocy porozumienia z dnia
30 czerwca 2001 r., przekazał prowadzenie przedsiębiorstwa żonie Marii C., która po
przejęciu przedsiębiorstwa nie zawarła nowych umów zlecenia z Aleksandrą K. i Eu-
geniuszem Z. Z dniem 1 lipca 2001 r. dokonała zgłoszenia tych osób do ubezpie-
czenia zdrowotnego, wskazując siebie jako płatnika składek, zaś wykreślenia z
ubezpieczenia zdrowotnego dokonała wobec Aleksandry K. z dniem 30 kwietnia
2004 r., natomiast wobec Eugeniusza Z. z dniem 27 lutego 2003 r.
Ponadto Sąd ustalił, że Aleksandra K. i Eugeniusz Z. wykonywali zatrudnienie
najpierw u Stanisława C., a potem u Marii C. na podstawie umów zlecenia i nie wią-
zał ich z tymi osobami stosunek pracy, jak też nie zawarli umów o pracę z innym pra-
codawcą. Maria i Stanisław C. pozostawali w ustawowej wspólności majątkowej mał-
żeńskiej.
W ocenie Sądu pierwszej instancji, Maria C. po przejęciu przedsiębiorstwa
męża z dniem 1 lipca 2001 r., z chwilą uzyskania wpisu do rejestru działalności go-
spodarczej zaistniała jako nowy podmiot prawny i z tą chwilą po jej stronie powstał
obowiązek zgłoszenia do ubezpieczenia społecznego osób spełniających warunki do
objęcia ich obowiązkowymi ubezpieczeniami społecznymi. W sferze stosunków ad-
ministracyjno-prawnych nowy płatnik nie wstępuje bowiem w prawa poprzedniego
płatnika, jeżeli chodzi o umowę zlecenia. Nie ma więc możliwości stwierdzenia prze-
jęcia odpowiedzialności wynikającej ze zobowiązań wobec Zakładu Ubezpieczeń
Społecznych.
Sąd Okręgowy wyraził nadto pogląd, że nabycie przedsiębiorstwa, o którym
mowa w art. 551
k.c., wywiera wyłącznie skutki cywilnoprawne, a przedmiotem
3
umowy kupna - sprzedaży przedsiębiorstwa nie mogą być świadczenia o charakterze
publicznoprawnym. Sąd pierwszej instancji zanegował też pogląd odwołujących, że
istniejące w przedsiębiorstwie stosunki własnościowe nie uległy żadnej zmianie po
przejęciu go przez Marię C. z tego powodu, że przedsiębiorstwo stanowiło majątek
wspólny małżonków, bowiem zdaniem tego Sądu, „czym innym jest majątek wspólny,
a czym innym odpowiedzialność z majątku wspólnego za zobowiązania zaciągnięte
przez jednego z małżonków”. Z art. 41 k.r.o. nie wynika, że drugi małżonek, który nie
zaciągnął zobowiązania, jest stroną tego zobowiązania (umowy), bo taką stroną być
nie może. Maria C. nie była więc stroną umów zlecenia zawartych przez jej męża z
Aleksandrą K. i Eugeniuszem Z., co oznaczało, że z chwilą, gdy przejęła firmę, po-
między nią a tymi osobami powstał stosunek zlecenia i wynikający z niego obowią-
zek ubezpieczenia społecznego osób, które po dniu 30 czerwca 2001 r. wykonywały
na jej rzecz pracę na podstawie takich umów.
Sąd Apelacyjny-Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Katowicach, rozpo-
znając sprawę na skutek apelacji odwołujących, uznał, że zaskarżony wyrok Sądu
Okręgowego odpowiada prawu. Sąd drugiej instancji wskazał, że na podstawie art. 1
pkt 5 lit. c ustawy z dnia 23 grudnia 1999 r. o zmianie ustawy o systemie ubezpie-
czeń społecznych oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. Nr 110, poz.1256) w art. 9
ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych po ust. 4
dodano ust. 4a i 4b, wprowadzając obowiązek ubezpieczenia społecznego osób,
które mając ustalone prawo do emerytury bądź renty, wykonują zatrudnienie na pod-
stawie umowy zlecenia. Zgodnie jednak z art. 14 ustawy nowelizującej, do umowy
zlecenia zawartej przed upływem 14 dni od wejścia w życie tej ustawy (do 14 stycz-
nia 2000 r.) zastosowanie znajdują przepisy ustawy systemowej sprzed nowelizacji.
W ocenie Sądu Apelacyjnego stroną zawieranych umów zlecenia była zawsze kon-
kretna osoba fizyczna prowadząca działalność gospodarczą, tj. w okresie do 30
czerwca 2001 r. Stanisław C., a po taj dacie Maria C. i dla takiego stwierdzenia bez
znaczenia pozostaje fakt, iż byli oni małżonkami, a wszystkie składniki majątkowe
przedsiębiorstwa działającego pod nazwą „Biuro Usług i Transportu A.” były przed-
miotem wspólności majątkowej małżeńskiej. W zakresie zawieranych umów małżon-
kowie byli bowiem odrębnymi podmiotami prawnymi. Wprawdzie podpisane przez
nich „porozumienie” zawierało stosowne rozstrzygnięcia i w tych kwestiach, jednakże
mogły być one skuteczne jedynie w odniesieniu do wymienionych tam umów o pracę.
Kodeks cywilny nie przewiduje bowiem instytucji analogicznej do uregulowanej w art.
4
231
k.p., zawierając jedynie przepisy dotyczące przejęcia długu (art. 519 i następne)
oraz przelewu wierzytelności (art. 509 i następne), które jednakże nie dotyczą sytua-
cji zaistniałej w niniejszej sprawie, skoro chodzi o bieżącą realizację umów o świad-
czenie usług, w ramach której nie mogło dojść do sukcesji po stronie zleceniodawcy
mającej postać przekształcenia podmiotowego. Sąd zaznaczył też, iż po dniu 30
czerwca 2001 r. nie istniały wymagalne długi i wierzytelności pomiędzy Stanisławem
C., a Aleksandrą K. i Eugeniuszem Z., które powstałyby w tym czasie i nadawałyby
się do przeniesienia na inną osobę.
Zdaniem Sądu drugiej instancji, nie doszło wprawdzie do rozwiązania bądź też
wygaśnięcia umów zlecenia łączących Stanisława C. z Aleksandrą K. i Eugeniuszem
Z., ale w sposób konkludentny zawarte zostały nowe umowy, w których po stronie
zleceniodawcy wystąpiła Maria C. Wcześniejsze umowy zawarte przez Stanisława C.
nie były po dniu 30 czerwca 2001 r. realizowane, gdyż pozostawały one w ścisłym
związku z działalnością gospodarczą prowadzoną najpierw przez Stanisława C., a
następnie przez jego żonę Marię C. i służyły realizacji celu gospodarczego, dla osią-
gnięcia którego owa działalność była prowadzona. Stanisław C. po 30 czerwca 2001
r. nie prowadził natomiast działalności gospodarczej. Za datę zawarcia „nowych”
umów zlecenia, zdaniem Sądu Apelacyjnego, należało uznać dzień 1 lipca 2001 r.,
ponieważ to wtedy właśnie Maria C. podjęła swą działalność gospodarczą, a Alek-
sandra K. i Eugeniusz Z. rozpoczęli z nią współpracę jako zleceniobiorcy. W tym dniu
obowiązywał już art. 9 ust. 4a i 4b ustawy z dnia 13 października 1998 r., a zatem
obie wymienione osoby winny, na podstawie art. 6 ust. 1 pkt 4, art. 12 ust. 1 i art. 13
pkt 2 powołanej ustawy podlegać obowiązkowo ubezpieczeniom społecznym z tytułu
realizacji umów zlecenia, chociaż miały ustalone prawo do świadczeń emerytalno-
rentowych. Z tych względów wyrokiem z dnia 29 czerwca 2007 r. Sąd Apelacyjny
oddalił apelacje odwołujących.
Skargę kasacyjną od tego wyroku wywiodły Maria C. i Aleksandra K., opiera-
jąc ją na zarzucie naruszenia prawa materialnego przez błędną wykładnię i niewła-
ściwe zastosowanie art. 6 ust.1 pkt 4 w związku z art. 9 ust. 4 ustawy o systemie
ubezpieczeń społecznych w związku z art. 353 k.c., art. 509 k.c., art. 519 k.c. i w
związku z art. 551
k.c. poprzez uznanie, iż w przypadku przejęcia wchodzącego w
skład małżeńskiej wspólności majątkowej przedsiębiorstwa, prowadzonego przez
jednego z małżonków, do dalszego prowadzenia przez drugiego z małżonków, poro-
zumienie między nimi w sprawie wstąpienia małżonka przejmującego do zawartych
5
umów zlecenia, na podstawie których pracownicy świadczyli pracę, jest prawnie bez-
skuteczne, jak również nie wywołuje skutków przelewu przyszłych wierzytelności i
zobowiązań wynikających z tych umów, a powoduje jedynie zawieszenie wykonywa-
nia umów dotychczasowych i zawarcie przez fakty konkludentne nowych umów o
takim samym charakterze.
Skarżące wniosły o uchylenie zaskarżonego wyroku oraz orzeczenie co do
istoty sprawy przez zmianę wyroku Sądu pierwszej instancji i uwzględnienie odwołań
oraz zmianę zaskarżonych decyzji przez stwierdzenie, że brak jest podstaw do obję-
cia obowiązkowym ubezpieczeniem społecznym osób zatrudnionych na podstawie
umowy zlecenia przez Marię C. oraz o zasądzenie kosztów procesu na rzecz ubez-
pieczonych, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do
ponownego rozpoznania wraz z rozstrzygnięciem o kosztach procesu.
W uzasadnieniu skargi odwołujące podniosły, że w sprawie przejęcia działal-
ności zostało między małżonkami zawarte pisemne porozumienie, na mocy którego
doszło do przelewu na Marię C. praw i obowiązków wynikających z zawartych z pra-
cownikami umów, niezależnie od ich rodzaju. Zobowiązania i prawa pracowników nie
uległy zmianie, a zmieniła się tylko osoba, na rzecz której praca była świadczona.
Zdaniem skarżących, kierując się zasadą swobody umów zawartą w art. 353
k.c. i jednocześnie uwzględniwszy wynikający z art. 551
k.c. niezamknięty katalog
rzeczy i praw wchodzących w skład przedsiębiorstwa, małżonkowie Stanisław i Maria
C. mogli włączyć w skład przekazywanego przedsiębiorstwa również umowy zlece-
nia, na podstawie których pracownicy świadczyli pracę i postanowić, że Maria C.
przejmująca prowadzenie przedsiębiorstwa „wstępuje” jako strona do tych umów. Na
mocy zawartego porozumienia nastąpiła zatem zmiana stron umowy poprzez wstą-
pienie nabywcy w miejsce zbywcy i tym samym doszło do przelewu praw i obowiąz-
ków wynikających z umowy z mocy prawa. Skarżące zaznaczyły, że przepisy art. 509
i następnych k.c. oraz art. 519 i następnych k.c. znajdują zastosowanie nie tylko do
wierzytelności i zobowiązań istniejących w dacie zawierania umowy przelewu, bo-
wiem dotyczą również przelewu wierzytelności przyszłych o charakterze zarówno
pieniężnym, jak i niepieniężnym.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
6
Zgodnie z art. 9 ust. 5 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubez-
pieczeń społecznych (jednolity tekst: Dz.U. z 2007 r. Nr 11, poz. 74 ze zm.; powoły-
wanej dalej jako: „ustawa systemowa”), w brzmieniu obowiązującym przed dniem 30
grudnia 1999 r., osoby mające ustalone prawo do emerytury lub renty z tytułu nie-
zdolności do pracy, które wykonywały pracę na podstawie umowy zlecenia, nie były
objęte przymusem ubezpieczeń: emerytalnego i rentowych. Ustawą z dnia 23 grud-
nia 1999 r. o zmianie ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych oraz niektórych
innych ustaw (Dz.U. Nr 110, poz. 1256) dodano do art. 9 ustawy o systemie ubezpie-
czeń społecznych ust. 4a, w myśl którego obowiązkowe ubezpieczenia emerytalne i
rentowe obejmują również tych zleceniobiorców, którzy mają ustalone prawo do
emerytury lub renty. Jednocześnie w przepisach przejściowych (art. 14 ustawy z dnia
23 grudnia 1999 r.) przewidziano, iż do umowy zlecenia zawartej przed upływem 14
dni od dnia wejścia w życie ustawy zmieniającej, stosuje się przepisy ustawy syste-
mowej w brzmieniu obowiązującym przed nowelizacją. Z uwagi na to, że umowy zle-
cenia dotyczące Aleksandry K. i Eugeniusza Z. zostały zawarte przez Stanisława C.
odpowiednio w 1994 r. i w styczniu 1999 r., a oboje zleceniobiorcy mieli ustalone
prawo do świadczeń emerytalno-rentowych, rozstrzygnięcie spornej między stronami
kwestii co do objęcia ich przymusem ubezpieczeń: emerytalnego, rentowych i wy-
padkowego po rozpoczęciu działalności gospodarczej przez Marię C. sprowadza się
więc do stwierdzenia, czy strony realizowały dotychczasowe umowy zlecenia, czy też
w dniu 1 lipca 2001 r. doszło do nawiązania pomiędzy Marią C. a Aleksandrą K. i
Eugeniuszem Z. nowych stosunków cywilnoprawnych.
Rozważania w tym zakresie rozpocząć należy od wskazania, że zgodnie z art.
4 ust. 1 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (jedno-
lity tekst: Dz.U. z 2007 r. Nr 155, poz. 1095 ze zm.), przedsiębiorcą w rozumieniu
ustawy jest, między innymi, osoba fizyczna wykonująca we własnym imieniu działal-
ność gospodarczą. Podobnie przedsiębiorcę definiowała poprzednio obowiązująca
ustawa z dnia 19 listopada 1999 r. - Prawo działalności gospodarczej (Dz.U. Nr 101,
poz. 1178 ze zm.), bowiem w myśl jej art. 2 ust. 2, przedsiębiorcą w rozumieniu
ustawy była osoba fizyczna, osoba prawna oraz niemająca osobowości prawnej
spółka prawa handlowego, która zawodowo, we własnym imieniu podejmowała i wy-
konywała działalność gospodarczą. Również przepis art. 431
k.c. za przedsiębiorcę
uznaje, między innymi, osobę fizyczną prowadzącą we własnym imieniu działalność
gospodarczą lub zawodową. Jeżeli zatem działalność gospodarczą prowadzi jeden z
7
małżonków, to tylko on jest przedsiębiorcą w rozumieniu obowiązujących przepisów,
niezależnie od istniejącego między małżonkami ustroju majątkowego.
Prowadzeniu działalności gospodarczej służy przedsiębiorstwo, które w sensie
przedmiotowym oznacza (art. 551
k.c.) zespół składników materialnych i niematerial-
nych przeznaczonych do realizacji określonych zadań gospodarczych. Przedsiębior-
stwo stanowi zatem zorganizowany kompleks majątkowy przeznaczony do prowa-
dzenia działalności produkcyjnej, handlowej lub usługowej, w którym decydującą rolę
odgrywają więzi funkcjonalne i organizacyjne łączące poszczególne i różnorodne
zarazem składniki w jednolitą całość. W czynniku organizacji, który wiąże poszcze-
gólne elementy składające się na przedsiębiorstwo, postrzega się istotę zjawiska
gospodarczo-prawnego, jakim jest przedsiębiorstwo. Czynnik ten indywidualizuje
przedsiębiorstwo, łącząc w niepowtarzalny sposób różnorodne elementy wchodzące
w jego skład. Dzięki elementowi organizacji przedsiębiorstwo alienuje się (wyodręb-
nia) od osoby przedsiębiorcy oraz od majątku przedsiębiorstwa. Majątek ten bowiem
stanowi tylko materialną podstawę organizacji. Z tego też powodu okoliczność, że
majątek przedsiębiorstwa jest majątkiem wspólnym prowadzącego działalność go-
spodarczą i jego małżonka nie oznacza, iż w skład majątku wspólnego wchodzi to
szczególne dobro prawne, jakim jest przedsiębiorstwo, na którym to twierdzeniu zbu-
dowane zostały zarzuty skargi kasacyjnej.
Czynności prawne mające za przedmiot przedsiębiorstwo zdziałane pomiędzy
małżonkami w konsekwencji muszą więc odpowiadać wymogom przewidzianym
przepisami Kodeksu cywilnego, w tym co do formy takiej czynności. Nie budzi wąt-
pliwości, że według ustaleń faktycznych poczynionych w sprawie niniejszej małżon-
kowie w dniu 30 czerwca 2001 r. zawarli porozumienie, na podstawie którego Stani-
sław C. przekazał nieodpłatnie przedsiębiorstwo swojej żonie Marii. Porozumienie to
miało więc w istocie charakter umowy darowizny, a więc czynności rozporządzającej,
prowadzącej do zbycia przedsiębiorstwa. Przepis art. 751
§ 1 k.c. dla zbycia przed-
siębiorstwa zastrzega formę pisemną z podpisami notarialnie poświadczonymi, której
małżonkowie C. nie zachowali, albowiem złożone przez nich pod porozumieniem
podpisy nie zostały notarialnie poświadczone. Tym samym zdziałana przez nich
czynność prawna była nieważna (art. 73 § 2 k.c.) i nie wywołała żadnych skutków, w
tym określonych w art. 552
k.c., zgodnie z którym czynność prawna mająca za
przedmiot przedsiębiorstwo obejmuje wszystko, co wchodzi w skład przedsiębior-
stwa, chyba że co innego wynika z treści czynności prawnej albo z przepisów szcze-
8
gólnych. W tym stanie rzeczy zbędne są zaś rozważania, czy w skład przedsiębior-
stwa podlegającego zbyciu wchodzą również umowy o świadczenie usług zawarte
przez zbywającego, bowiem nawet zaakceptowanie poglądu skarżących w tym za-
kresie nie może doprowadzić do stwierdzenia, iż Maria C. stała się stroną umów za-
wartych z Aleksandrą K. i Eugeniuszem Z. przez jej męża. Wstąpienie nabywcy w
prawa zbywcy przedsiębiorstwa jest bowiem skutkiem czynności prawnej mającej za
przedmiot przedsiębiorstwo, do której w niniejszej sprawie nie doszło, albowiem
umowa zawarta pomiędzy małżonkami była nieważna. Zarzuty naruszenia art. 3531
k.c. (przyjąć trzeba, że skarżącym chodzi o ten przepis, skoro powołują się na za-
sadę swobody umów, której art. 353 k.c. nie formułuje) oraz art. 509 i 519 k.c. należy
w takiej sytuacji uznać za bezprzedmiotowe.
Skoro nie można przyjąć, że Maria C. stała się stroną umów zawartych przez
jej męża z Aleksandrą K. i Eugeniuszem Z., to w dalszej kolejności rozważyć należy,
jaki skutek dla bytu prawnego tych umów miało zaprzestanie prowadzenia działalno-
ści gospodarczej przez dającego zlecenie Stanisława C. Sąd Apelacyjny trafnie
zwrócił uwagę na to, że umowy cywilnoprawne łączące Stanisława C. z Aleksandrą
K. i Eugeniuszem Z. pozostawały w ścisłym związku z prowadzoną przez dającego
zlecenie działalnością gospodarczą. Zaprzestanie przez Stanisława C. tej działalno-
ści uniemożliwiło więc przyjmującym zlecenie wykonywanie na jego rzecz zobowią-
zań wynikających z zawartych umów, na skutek czego ich zobowiązania wygasły.
Jeżeli bowiem świadczenie stało się niemożliwe skutkiem okoliczności, za które
dłużnik odpowiedzialności nie ponosi, zobowiązanie wygasa (art. 475 § 1 k.c.).
Według ustaleń faktycznych poczynionych w sprawie, Aleksandra K. i Euge-
niusz Z. wykonywali jednak po dniu 30 czerwca 2001 r. te same rodzajowo prace,
tyle że na rzecz Marii C., która od dnia 1 lipca 2001 r. rozpoczęła prowadzenie dzia-
łalności gospodarczej. Skoro, z przyczyn wskazanych wyżej, nie można uznać, iż
była to kontynuacja umów zawartych ze Stanisławem C., to przyjąć należy, jak to
uczynił Sąd Apelacyjny, iż zobowiązanie było wykonywane na podstawie nowych
umów zawartych przez Marię C. z Aleksandrą K. i Eugeniuszem Z., tyle że nie w
formie pisemnej, co jednak nie ma znaczenia dla ich ważności, bowiem przepisy nie
zastrzegają żadnej szczególnej formy dla zawarcia umowy o świadczenie usług (art.
750 k.c. w związku z art. 734 i następnymi k.c.).
W konsekwencji uznać należy, że zaskarżony wyrok odpowiada prawu, albo-
wiem Sąd odwoławczy prawidłowo stwierdził, iż Aleksandra K. i Eugeniusz Z. podle-
9
gali obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym z tytułu umów zlecenia
zawartych z Marią C., a zatem nie doszło do naruszenia art. 6 ust. 1 pkt 4 ustawy
systemowej. Przepis art. 9 ust. 4 ustawy systemowej wskazany w podstawie skargi
kasacyjnej nie dotyczy osób wykonujących pracę na podstawie umów cywilnopraw-
nych, wobec czego nie znajdował zastosowania do rozstrzygnięcia niniejszej sprawy,
a tym samym nie mógł być przez Sąd Apelacyjny naruszony.
Z tych względów Sąd Najwyższy, na podstawie art. 39814
k.p.c. i art. 39821
w
związku z art. 108 § 1, 98 i 99 k.p.c., orzekł jak w sentencji.
========================================