Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt IV CSK 60/08
POSTANOWIENIE
Dnia 20 czerwca 2008 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Stanisław Dąbrowski (przewodniczący)
SSN Iwona Koper (sprawozdawca)
SSN Hubert Wrzeszcz
w sprawie z wniosku Z. C.
przy uczestnictwie C. J.
o podział majątku wspólnego,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 20 czerwca 2008 r.,
skargi kasacyjnej wnioskodawczyni od postanowienia Sądu Okręgowego w O. z dnia 25
września 2007 r., sygn. akt IX Ca (…),
uchyla zaskarżone postanowienie i przekazuje sprawę Sądowi Okręgowemu w O.
do ponownego rozpoznania i rozstrzygnięcia o kosztach postępowania
kasacyjnego.
Uzasadnienie
Sąd Rejonowy w O. postanowieniem z dnia 27 kwietnia 2007 r. ustalił, że w skład
majątku wspólnego wnioskodawczyni Z. C. i uczestnika C. J. wchodzi samochód
osobowy marki D.(...) o wartości 3.500 zł oraz spółdzielcze własnościowe prawo do
lokalu mieszkalnego o pow. 57,86 m2
położonego w O. przy ul. P. o wartości 150.000 zł i
dokonał jego podziału w ten sposób, że samochód przyznał na własność uczestnikowi,
zaś spółdzielcze prawo do lokalu przyznał wnioskodawczyni. Sąd ustalił nakład
wnioskodawczyni z majątku osobistego (odrębnego) na majątek wspólny na kwotę
76.500 zł i zasądził od wnioskodawczyni na rzecz uczestnika tytułem dopłaty kwotę
35.000 zł, płatną w ciągu trzech lat od uprawomocnienia się postanowienia z
ustawowymi odsetkami oraz orzekł o kosztach postępowania.
Postanowienie zapadło w następującym stanie faktycznym.
2
Wnioskodawczyni i uczestnik zawarli małżeństwo w dniu 14 lipca 1989 r. Przed
zawarciem małżeństwa wnioskodawczyni była członkiem Spółdzielni Mieszkaniowej
„P.(...)” w O. i przysługiwało jej lokatorskie prawo do przedmiotowego lokalu
mieszkalnego. Decyzją z dnia 26 września 1989 r. zarząd Spółdzielni wyraził zgodę na
przekształcenie prawa do tego lokalu z lokatorskiego na własnościowe i wezwał
wnioskodawczynię do wpłacenia kwoty 946.000 zł tytułem uzupełnienia wkładu
budowlanego, który w dniu przekształcenia wynosił 1.927.600 zł. Po uzupełnieniu
wkładu, decyzją z dnia 21 listopada 1989 r., wnioskodawczyni przydzielono
przedmiotowy lokal na warunkach własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego.
Środki na uzupełnienie wkładu pochodziły z wynagrodzenia za pracę wnioskodawczyni i
nagrody otrzymanej przez nią od pracodawcy. Po zawarciu małżeństwa z uczestnikiem
wnioskodawczyni wraz z dziećmi z pierwszego małżeństwa mieszkała w
przedmiotowym lokalu, natomiast uczestnik zamieszkiwał w lokalu przy ul. D. w O. Od
1994 r. do rozwiązania małżeństwa stron przez rozwód, wyrokiem z dnia 6 lutego 2006
r., wnioskodawczyni zamieszkiwała wspólnie z uczestnikiem przy ul. D., prowadząc z
nim wspólne gospodarstwo domowe. Uczestnik nigdy nie mieszkał z wnioskodawczynią
w lokalu przy ul. P. W lokalu tym mieszkały dzieci wnioskodawczyni, a po orzeczeniu
rozwodu małżeństwa stron wnioskodawczyni zamieszkała w nim wraz z córką, zięciem i
dwójką wnucząt. W dniu orzekania przez Sąd Rejonowy wartość spółdzielczego
własnościowego prawa do przedmiotowego lokalu wynosiła 150.000 zł. W czasie
trwania małżeństwa strony kupiły samochód osobowy matki „D.(...)”, którego wartość
wynosi 3.500 zł.
Dokonując oceny prawnej przytoczonych ustaleń wskazał Sąd Rejonowy,
z powołaniem się na obowiązujący w dacie dokonania przekształcenia przysługującego
wnioskodawczyni prawa na własnościowe prawo do lokalu przepis art. 215 § 2 ustawy z
dnia 16 września 1982 r. – Prawo spółdzielcze (tekst pierwotny Dz. U. 1982 r. Nr 30,
poz. 210 ze zm. dalej - prawo spółdź.), że zasadnicze znaczenie dla zaliczenia lokalu do
majątku wspólnego byłych małżonków ma data nabycia prawa do tego lokalu oraz jego
przeznaczenie. Spółdzielcze prawo do lokalu przydzielone obojgu małżonkom lub
jednemu z nich w czasie trwania małżeństwa i dla zaspokojenia potrzeb rodziny należy
wspólnie do obojga małżonków, bez względu na istniejące między nimi stosunki
majątkowe. W okolicznościach sprawy bezsporny był fakt przydzielania
wnioskodawczyni lokalu na warunkach własnościowego prawa w czasie trwania
małżeństwa. Odnosząc się natomiast do zarzutu wnioskodawczyni, iż lokal ten nie służył
3
zaspokojeniu potrzeb mieszkaniowych uczestnika, który nigdy w nim nie mieszkał Sąd
Rejonowy stwierdził, że przez zawarcie małżeństwa rodziną uczestnika stały się również
dzieci wnioskodawczyni, a skoro w czasie trwania małżeństwa wnioskodawczyni wraz z
dziećmi mieszkała w tym lokalu to służył on zaspokojeniu potrzeb mieszkaniowych
rodziny, którą stanowił małżonek wnioskodawczyni oraz jej dzieci. W konsekwencji,
własnościowe prawo do lokalu powstałe z przekształcenia przysługującego
wnioskodawczyni przed małżeństwem z uczestnikiem, lokatorskiego prawa zaliczył do
majątku wspólnego stron. Przy rozliczaniu nakładów wnioskodawczyni na ten majątek
uwzględnił, że w momencie dokonania wpłaty na uzupełnienia wkładu, jego część
wcześniej wpłacona przez wnioskodawczynię stanowiła 51% wartości lokalu, co w
stosunku do kwoty 150.000 zł, odpowiadającej wartości własnościowego prawa do
przedmiotowego lokalu w dacie dokonywania podziału, odpowiada kwocie 76.500 zł.
Przyznając wnioskodawczyni spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu, zaś
uczestnikowi samochód zasądził od wnioskodawczyni na rzecz uczestnika dopłatę w
kwocie 35.000 zł.
Zaskarżonym postanowieniem Sąd Okręgowy w O., który rozpoznawał sprawę na
skutek apelacji wnioskodawczyni, zmienił postanowienie Sądu Rejonowego w ten
sposób, że - za zgodą uczestnika - przyznał wnioskodawczyni obydwa składniki majątku
dorobkowego, a w następstwie tego podwyższył zasądzoną na rzecz uczestnika kwotę
do 38.500 zł (pkt I), oddalił apelację w pozostałym zakresie (pkt II) oraz orzekł o
kosztach postępowania.
Podzielając stanowisko Sądu Rejonowego, iż w okolicznościach sprawy
spełnione zostały obie określone w art. 215 § 2 pr. spółdź. przesłanki obligatoryjnego
powstania małżeńskiej wspólności spółdzielczego prawa do lokalu wskazał, że pod
pojęciem rodziny rozumieć należy rodzinę powstałą przez zawarcie małżeństwa, w
której na równi ze wspólnymi dziećmi należy traktować dzieci jednego z małżonków,
jeżeli są wychowywane w rodzinie lub stale w niej przebywają. W związku z tym
zaaprobował ocenę tego Sądu, iż przedmiotowy lokal służył zaspokojeniu potrzeb
rodziny powstałej przez zawarcie małżeństwa stron mimo, że uczestnik w nim nie
zamieszkiwał, gdyż przysługiwało mu spółdzielcze prawo do innego lokalu
mieszkalnego, który zarówno przed zawarciem małżeństwa z wnioskodawczynią jak i w
czasie jego trwania zajmował. Oddalił dalsze zarzuty apelującej dotyczące naruszenia
art. 5 k.c., art. 45 § 1 k.r.o. oraz art. 233 § 1 k.p.c.
4
W skardze kasacyjnej wnioskodawczyni określiła zakres zaskarżenia
postanowienia Sądu Okręgowego jako obejmujący je w części tj. w pkt I w części
dotyczącej uznania, że własnościowe spółdzielcze prawo do przedmiotowego lokalu
weszło w skład majątku wspólnego małżonków i podlega podziałowi oraz w pkt II i III.
Zaskarżonemu postanowieniu zarzuciła naruszenia art. 215 § 2 pr. spółdź.
w związku z art. 26, 121 § 1, 123 § 2 k.r.o. przez błędną wykładnię polegającą na
uznaniu, że sam fakt nabycia własnościowego spółdzielczego prawa do lokalu
mieszkalnego w trakcie małżeństwa skutkuje zaliczeniem tego prawa do majątku
wspólnego małżonków bez względu na kwestię treści przydziału w zakresie faktycznego
korzystania z tego prawa do zaspokojenia potrzeb obojga małżonków oraz przez
niewłaściwe zastosowanie i przyjęcie, że spółdzielcze prawo do przedmiotowego lokalu
przysługiwało wspólnie wnioskodawczyni i uczestnikowi i służyło zaspokojeniu potrzeb
mieszkaniowych rodziny utworzonej przez zawarcie przez nich związku małżeńskiego.
Wniosła o uchylenie zaskarżonego postanowienia w całości i przekazanie sprawy
do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu lub jego uchylenie i orzeczenie co do
istoty sprawy, zgodnie z wnioskiem.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Mogące powstać na tle określonego w petitum skargi kasacyjnej zakresu
zaskarżenia postanowienia Sądu Okręgowego wątpliwości dotyczące objęcia nim
rozstrzygnięcia zawartego w pkt I postanowienia w całości czy też jedynie w części,
usuwa uzasadnienie przytoczonej w skardze podstawy oraz treść zawartych w niej
wniosków, które wskazują, że postanowienie to wnioskodawczyni zaskarżyła w całości.
Przepisy art. 215 § 2 i 3 pr. spółdź. były przepisami szczególnym w stosunku do
regulacji prawnych kodeksu rodzinnego i opiekuńczego normujących stosunki
majątkowe małżeńskie. Zgodnie z art. 215 § 2 pr. spółdź. – w jego brzmieniu
obowiązującym w dacie dokonania przez spółdzielnię przekształcenia przysługującego
wnioskodawczyni prawa na własnościowe prawo do lokalu - spółdzielcze prawo do
lokalu mieszkalnego przydzielone obojgu małżonkom lub jednemu z nich w czasie
trwania małżeństwa stawało się ich prawem wspólnym, niezależnie od pochodzenia
środków z jakich zostało nabyte. Było tak chociażby małżonkowie w chwili przydziału
podlegali rozłączności majątkowej. Również w sytuacji gdy wkład budowlany wniesiony
przez małżonka pochodził w całości z majątku odrębnego tego małżonka własnościowe
prawo do lokalu uzyskane w czasie małżeństwa w drodze przydziału dokonanego na
rzecz obojga lub jednego z nich dla zaspokojenia potrzeb rodziny stanowiło przedmiot
5
majątku wspólnego małżonków. Zgodnie z poglądem wyrażonym w uchwale pełnego
składu Izby Cywilnej z dnia 30 listopada 1974 r., III CZP 1/74 (OSNCP 1975, nr 3, poz.
37) wkład mieszkaniowy nie stanowił „przedmiotu”, w rozumieniu użytym w art. 33 pkt 3
kro - w jego pierwotnym brzmieniu - za który zostało nabyte spółdzielcze prawo do
lokalu. Nie miała więc do niego zastosowania wyrażona w nim zasada surogacji. Reguła
ta przyjęta została w judykaturze także w odniesieniu do własnościowego prawa do
lokalu uzyskanego na skutek przekształcenia lokatorskiego prawa do lokalu. Jak
wskazał Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 14 sierpnia 1985 r., III CZP 41/85 (OSCNP
1986, nr 6, poz. 92) własnościowe prawo do lokalu uzyskane w trybie przekształcenia,
należącego do niego, przez jedno z małżonków w czasie trwania wspólności majątkowej
w drodze przydziału, uwzględniającego potrzeby, rodziny stanowi przedmiot majątku
wspólnego małżonków, także wówczas gdy wkład budowlany wniesiony przez niego w
czasie trwania małżeństwa pochodzi w całości z majątku odrębnego tego małżonka. U
podstaw tego stanowiska legła teza, iż uzyskane z przekształcenia własnościowe prawo
do lokalu ma w porównaniu do dotychczasowego lokatorskiego prawa niezbywalnego
odmienną treść, gdyż jest prawem zbywalnym. Mimo, że pośrednio wypływa ono
z posiadanego dotąd przez członka spółdzielni mieszkaniowej lokatorskiego prawa do
lokalu jest jakościowo nowym prawem. W tej sytuacji własnościowe prawo do lokalu
uzyskane z przekształcenia lokatorskiego prawa stanowiącego przedmiot majątku
odrębnego jednego z małżonków może – mimo wydania przydziału na rzecz tego
małżonka - wejść skład majątku wspólnego obojga małżonków.
Argumentacja prowadząca w drodze wykładni logicznej do przedstawionych
wniosków, odzwierciedlająca zarazem przyczyny ustanowienia obligatoryjnie
powstającej (art. 215 § 2) i przymusowo istniejącej (art. 215 § 3) wspólności
spółdzielczego prawa do lokalu, odwoływała się do uwarunkowań ekonomicznych,
względów społecznych, dobra rodziny oraz zasady równości praw małżonków.
Odrzucając pogląd, że spółdzielcze prawo do lokalu mieszkalnego nabyte w zamian za
majątek odrębny jednego z małżonków stanowi przedmiot tego majątku, Sąd Najwyższy
w uzasadnieniu powołanej uchwały z dnia 30 listopada 1974 r. stwierdził, że taka
wykładnia oparta na przesłankach formalno – dogmatycznych nie dawałaby się
pogodzić z tymi względami. Trudno w szczególności przyjąć, w sytuacji gdy wpłata
wkładu mieszkaniowego stanowi tylko cząstkę kosztów budowy mieszkania, których
resztę pokrywa początkowo kredyt państwowy, a w ostatecznym rachunku wpłaty
ratalne małżonków, by państwo dokonywało tego tylko w interesie jednego małżonka.
6
Wskazał nadto, że nie można też przejść do porządku dziennego nad tym, iż między
wysokością sfinansowanego przez małżonka z majątku odrębnego wkładu a rynkową
wartością uzyskanego w wyniku przekształcenia zbywalnego prawa zachodzi istotna
różnica na korzyść tego drugiego, a interes społeczny przemawia za tym, żeby
uzyskany przyrost wartości został zaliczony na korzyść rodziny (uzasadnienie uchwały z
dnia 14 sierpnia 1985 r.).
Niewątpliwym jest, iż celem unormowań art. 215 § 2 i 3 pr. spółdź. było
rozszerzenie liczby przypadków w których spółdzielcze prawo do lokalu mogło stanowić
majątek wspólny małżonków, co było związane z obowiązującą na podstawie prawa
spółdzielczego oraz na podstawie przepisów prawa lokalowego zasadą jednego
mieszkania dla jednej rodziny lub osoby. Zasada ta przesłała obowiązywać w
odniesieniu do własnościowego prawa do mieszkania wraz z uchyleniem przepisu art.
206 pr. spółdź ustawą z dnia 7 lipca 1994 r. zmieniającą ustawę – prawo spółdzielcze
(Dz. U. Nr 90, poz. 419), zaś w odniesieniu do lokatorskiego prawa do lokalu po
uchyleniu art. 218 a pr. spółdź. przez ustawę z dnia 15 grudnia 2000 r. o spółdzielniach
mieszkaniowych (tekst jedn. Dz. U. z 2003 r. Nr 1116, poz. 27), która weszła w życie
dnia 24 kwietnia 2001 r. Przepis art. 215 pr. spółdź obowiązywał jednak nadal do dnia
15 stycznia 2003 r., kiedy to weszła w życie ustawa z dnia 19 grudnia 2002 r. o zmianie
ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych, która uchyliła dział IV tytułu II części I ustawy
o prawo spółdź.
Skutki nabycia przez małżonków własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego
przed wejściem w życie ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych oraz charakter
wspólności tego prawa podlegają ocenie według zasad określonych w obowiązującym
wówczas przepisie art. 215 § 2 pr. spółdź.
Z dniem uchylenia tego przepisu, przysługujące na podstawie art. 215 § 2 pr.
spółdź., wspólnie obojgu małżonkom, spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu
mieszkalnego poddane zostało z mocy ustawy reżimowi obowiązującego ich w tej dacie
ustroju majątkowego. Jeżeli więc małżonkowie pozostawali wówczas w ustroju
ustawowej wspólności majątkowej, prawo to stało się przedmiotem ich wspólności
łącznej według norm regulujących ustawową wspólność małżeńską (uchwała Sądu
Najwyższego z dnia 11 lutego 2005 r., III CZP 79/04, OSNC 2005, nr 12, poz. 206).
W piśmiennictwie przedmiotu trafnie podnosi się, że kreowanie przymusowej
wspólności prawa do mieszkania, może powodować trudności w dokonywaniu rozliczeń
z tytułu podziału wspólnego prawa w sposób, który rekompensowałby małżonkowi utratę
7
udziału we wspólnym prawie a równocześnie nie powodowałoby obciążeń drugiego
małżonka ponad jego realne możliwości. Nakazuje to zachowanie właściwej ostrożności
w ustanawianiu małżeńskiej wspólności prawa do mieszkania powstającej obligatoryjnie
bez względu na stosunki majątkowe między małżonkami i niezależnie od środków na
wydatkowanie prawa.
Na płaszczyźnie wykładni ustanawiających taką wspólność przepisów art. 215 § 2
do 4 pr. spółdź. postulat ten realizuje się poprzez taką ich interpretację, która przy
zachowaniu jej naczelnego założenia jakim jest zasada dobra rodziny, uwzględnia
równocześnie zróżnicowane uwarunkowania konkretnych stanów faktycznych,
dopuszczając wyjątki od przewidzianych w nich zasad.
Wyrazem takiego podejścia w judykaturze jest stanowisko wyrażone w wyroku z
dnia 31 października 1983 r., IV CR 376/83, (OSPiKA 1984, nr 4, poz. 82), w którym
odnosząc się do wynikającej z art. 215 § 4 pr. spółdź. obligatoryjnej wspólności wkładu
mieszkaniowego lub budowlanego Sąd Najwyższy stwierdził, że zasada w nim
wyrażona (od której przepis ten nie przewidywał wyjątków) dotyczy tylko sytuacji
typowej, gdy małżonkom nie przysługiwało prawo do dwóch lub więcej lokali
mieszkalnych, w związku z tym oboje oczekiwali na przydział lokalu, który miał być ich
wspólnym mieszkaniem. Wtedy natomiast, gdy małżonkowie z przyczyn uzasadnionych
mieli osobne miejsca zamieszkania, z tym że jeden z nich miał zaspokojone potrzeby
mieszkaniowe w miejscowości w której przebywał z zamiarem stałego pobytu, drugi zaś
ubiegał się o przydział mieszkania spółdzielczego wkład wraz ze związanymi z nim
uprawnieniami należał w drodze wyjątku od zasady określonej w art. 215 § 4 pr.
spółdzielczego do drugiego małżonka.
Małżeńska łączna wspólność spółdzielczego prawa do lokalu mieszkalnego
powstawała obligatoryjnie i istniała przymusowo na zasadach określonych w art. 215 § 2
i 3 pr. spółdź. jeżeli łącznie spełnione były przesłanki konstytutywnego nabycia tego
prawa w czasie trwania małżeństwa i w celu zaspokojenia potrzeb rodziny. Przepis art.
215 § 2 pr. spółdź. nie wyłączał przy tym uzyskania przydziału lokalu dla zaspokojenia
potrzeb mieszkaniowych jednego małżonka ze względu na osobne zamieszkanie z
przyczyn usprawiedliwionych np. miejscem zatrudnienia, czy faktyczną separacją.
Mieszkanie mające służyć zaspokojeniu potrzeb rodziny w rozumieniu tego
przepisu to mieszkanie zaspakajające potrzeby mieszkaniowe rodziny stale w nim
zamieszkującej, stanowiące jej centrum życiowe. Rodziną w rozumieniu art. 215 § 2 pr.
spółdzielczego jest rodzina, którą małżonkowie założyli przez swój związek, a którą w
8
tym znaczeniu są sami małżonkowie jeśli są bezdzietni albo małżonkowie oraz dzieci,
wobec których oboje są zobowiązani do utrzymania i wychowania (art. 23 i 27 k.r.o.).
Ocena przynależności do majątków małżonków spółdzielczego własnościowego
prawa do lokalu mieszkalnego dokonywana w oparciu o przesłanki określone w art. 215
§ 2 pr. spółdzielczego wymaga szczególnej wnikliwości w ustaleniach faktycznych w
sytuacjach określonych przez Sąd Najwyższy w powołanym wcześniej wyroku z dnia 31
października 1983 r. jako nietypowe. Są to sytuacje wykraczające poza cel ustanowionej
w art. 215 § 2 pr. spółdź. ochrony prawnej rodziny, realizujący się przez stworzenie
niezbędnych podstaw jej funkcjonowania w postaci mieszkania, które niezależnie od
tego do kogo z formalno – prawnego punktu widzenia należy, jako przeznaczone do
zaspokojenia potrzeb mieszkaniowych jej członków - jest dobrem całej rodziny.
W przypadku, gdy każde z małżonków w dacie zawarcia małżeństwa miało
zaspokojone potrzeby mieszkaniowe, zaś w czasie jego trwania doszło do nabycia
przez jedno z nich w drodze przekształcenia na prawo własnościowe spółdzielczego
prawa do lokalu mieszkalnego, ocena celu nabycia tego prawa jako służącego
zaspokojeniu potrzeb założonej przez nich rodziny, nie może pomijać dokonanego przez
małżonków, w ramach przysługującej im swobody decydowania, wyboru modelu jej
funkcjonowania.
W okolicznościach przedmiotowej sprawy, jak wynika to z ustaleń dotyczących
przebiegu małżeństwa stron, przyjęty przez nie model funkcjonowania założonej rodziny
zakładał oddzielne zamieszkanie małżonków w lokalach wcześniej, przed małżeństwem
przez nich zajmowanych i stan taki istniał w dacie uzyskania przez wnioskodawczynię
własnościowego prawa do lokalu zajmowanego przez nią i jej dzieci z poprzedniego
małżeństwa. Podejmując następnie decyzję o wspólnym zamieszkaniu strony uczyniły
ośrodkiem ich wspólnego życia mieszkanie należące do uczestnika, pozostawiając
mieszkanie wnioskodawczyni zgodnie z jego dotychczasowym przeznaczeniem
zaspokojeniu potrzeb jej pierwotnej rodziny.
Trafnie podnosi skarżąca, w ramach sformułowanych w skardze zarzutów
naruszenia prawa materialnego, że w tym stanie rzeczy, podjęta przez oba Sądy
orzekające bez uwzględnienia tych okoliczności, jedynie w oparciu o szeroko rozumiane
pojecie rodziny, obejmujące także samodzielne już dzieci z jej pierwszego małżeństwa,
kwalifikacja przedmiotowego prawa do lokalu jako wspólnego prawa obojga małżonków
jest oceną niepełną a przez to wadliwą, a tym samym doszło do nieprawidłowego
zastosowania art. 215 § 2 pr. spółdź.
9
Podstawę przynależności do majątków małżonków spółdzielczego prawa do
lokalu mieszkalnego nie mającego rodzinnego przeznaczenia stanowią ogólne
unormowania kodeksu rodzinnego i opiekuńczego. W sytuacji gdy przekształceniu na
prawo własnościowe, nie mające takiego przeznaczenia, uległo lokatorskie prawo do
lokalu stanowiące majątek odrębny jednego małżonka, prawo to, będące kontynuacją
poprzednio przysługującego mu prawa do lokalu, pozostaje nadal składnikiem jego
majątku odrębnego, a ewentualna dopłata dokonana na jego przekształcenie ze
środków majątku wspólnego stanowi nakład z tego majątku na majątek odrębny,
podlegający rozliczeniu na podstawie art. 45 k.r.o.
W tym stanie rzeczy konieczne i uzasadnione stało się uchylenie zaskarżonego
postanowienia i przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu do ponownego rozpoznania
przy uwzględnieniu zawartych w niniejszym wyroku wskazań co do wykładni
omówionych w nim przepisów prawa, o czym orzeczono na podstawie art. 39815
§ 1
k.p.c.