Pełny tekst orzeczenia

Wyrok z dnia 24 września 2008 r., II CSK 177/08
1. Ustanowienie zarządu komisarycznego (art. 65 ust. 1 ustawy z dnia 25
września 1981 r. o przedsiębiorstwach państwowych, jedn. tekst: Dz.U. z 2002
r. Nr 112, poz. 981 ze zm.) może nastąpić także wtedy, gdy przedsiębiorstwo
ponosi straty przez okres krótszy niż sześć miesięcy.
2. Artykuł 65 ust. 1 ustawy z dnia 25 września 1981 r. o
przedsiębiorstwach państwowych (jedn. tekst: Dz.U. z 2002 r. Nr 112, poz. 981
ze zm.) ma na celu ochronę przedsiębiorstwa państwowego, a nie podmiotów
wchodzących z nim w stosunki cywilnoprawne.
Sędzia SN Kazimierz Zawada (przewodniczący, sprawozdawca)
Sędzia SN Grzegorz Misiurek
Sędzia SA Dariusz Dończyk
Sąd Najwyższy w sprawie z powództwa "I." spółki z o.o. w Ł. w likwidacji
przeciwko Skarbowi Państwa – Wojewodzie Ł. o zapłatę, po rozpoznaniu na
rozprawie w Izbie Cywilnej w dniu 24 września 2008 r. skargi kasacyjnej strony
pozwanej od wyroku Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 6 listopada 2007 r.
uchylił zaskarżony wyrok i przekazał sprawę Sądowi Apelacyjnemu w Łodzi do
ponownego rozpoznania i rozstrzygnięcia o kosztach postępowania kasacyjnego.
Uzasadnienie
Powodowa spółka wystąpiła przeciwko Skarbowi Państwa – Wojewodzie Ł. o
zasądzenie kwoty 1 672 564,45 zł tytułem naprawienia szkody wyrządzonej
bezprawnym ustanowieniem przez Wojewodę Ł. zarządu komisarycznego nad
przedsiębiorstwem państwowym "Z.P.D.W." w Z.W.
Sąd Okręgowy wyrokiem z dnia 14 marca 2007 r. zasądził od Skarbu Państwa
– Wojewody Ł. na rzecz powodowej spółki kwotę 1 304 600,30 zł z odsetkami
ustawowymi, a w pozostałym zakresie powództwo oddalił. Apelację strony
pozwanej Sąd Apelacyjny oddalił wyrokiem z dnia 6 listopada 2007 r.
Z dokonanych ustaleń wynika, że w dniu 20 sierpnia 2003 r. strony zawarły
umowę o zarządzanie przedsiębiorstwem państwowym w rozumieniu art. 45a ust. 2
ustawy z dnia 25 września 1981 r. o przedsiębiorstwach państwowych (jedn. tekst:
Dz.U. z 2002 r. Nr 112, poz. 981 ze zm. – dalej: "u.p.p."). Umowa ta, zawarta na
okres pięciu lat i siedmiu miesięcy, dotyczyła zarządzania "Z.P.D.W.". W dniu 23
marca 2004 r. zmieniono ją. Zgodnie z jednym jej postanowień, wygasała ona w
razie prywatyzacji zarządzanego przedsiębiorstwa, jego upadłości, likwidacji oraz
ustanowienia nad nim zarządu komisarycznego. Umowa ta ustalała miesięczne
wynagrodzenie zarządcy w wysokości 32-krotności przeciętnego wynagrodzenia w
sektorze przedsiębiorstw w czwartym kwartale roku poprzedzającego termin
wypłaty wynagrodzenia. Ponadto zastrzegała dla zarządcy w każdym roku
obrotowym nagrodę w wysokości 12% zysku netto oraz przewidywała dla zarządcy,
z zastrzeżeniem pewnych wyjątków, odprawę na wypadek rozwiązania przed
upływem okresu, na który została zawarta, w wysokości 9-krotności przeciętnego
miesięcznego wynagrodzenia w sektorze przedsiębiorstw z dnia rozwiązania; jeden
z wyjątków wykluczających przyznanie odprawy dotyczył wcześniejszego
wygaśnięcia umowy na skutek ustanowienia nad "Z.P.D.W." zarządu
komisarycznego, o którym mowa w art. 65-74 u.p.p.
Produkcja w "Z.P.D.W." miała charakter sezonowy. Największe obroty
występowały od sierpnia do grudnia; ich wartość w tych miesiącach opiewała na
około 8 000 000 zł. W pozostałych miesiącach wartość obrotów wynosiła około
3 000 000 zł. W drugiej połowie 2003 r. zadłużenie "Z.P.D.W." wyrażało się kwotą
około 24 000 000 zł, suma zaś 30 000 000 zł była "zamrożona" w towarach. Na
koniec roku 2003 oraz 2004 sporządzono bilans przedsiębiorstwa i rachunki zysków
i strat. W 2003 r. powstała strata wynosząca kwotę 5 346 073,23 zł, w roku zaś
2004 został osiągnięty zysk w wysokości 517 284,80 zł. Na przełomie 2004 i 2005 r.
"Z.P.D.W." napotykały trudności w nabywaniu surowców, w związku z czym
pełnomocnik do spraw produkcji sygnalizował groźbę wstrzymania produkcji. W
sprawozdaniu finansowym za styczeń 2005 r. wykazana została strata w wysokości
171 000 zł, a za luty – w kwocie 359 000 zł. W okresie tym nie zapłacono też
należności w wysokości 249 000 zł za energię cieplną.
Dnia 1 marca 2005 r. Wojewoda Ł. zawiadomił Izbę Skarbową o zamiarze
wszczęcia postępowania naprawczego w stosunku do "Z.P.D.W.", a w dniu 8 marca
2005 r. ustanowił zarząd komisaryczny. Powodowa spółka została w tym dniu
odsunięta od zarządzania "Z.P.D.W.". Najwyższa Izba Kontroli w wystąpieniu
pokontrolnym z dnia 20 października 2005 r. negatywnie oceniła postępowanie
powodowej spółki w okresie od czerwca 2003 r. do marca 2005 r. Uznała, że jej
działalność jako zarządcy w tym okresie stanowiła zagrożenia dla funkcjonowania
"Z.P.D.W.". Wiele czynności powodowej spółki w tym okresie było nierzetelnych i
powodowało pogorszenie się sytuacji ekonomiczno-finansowej. Przygotowany na
dzień 26 października 2005 r. rachunek zysków i strat ujawnił stratę w wysokości 4
185 282,09 zł. Dnia 27 października 2005 r. nastąpiła prywatyzacja "Z.P.D.W."
przez sprzedaż przedsiębiorstwa.
Sąd Apelacyjny podzielił stanowisko Sądu Okręgowego, że Wojewoda Ł.,
ustanawiając jako organ założycielski zarząd komisaryczny nad "Z.P.D.W.",
wkroczył władczo w sferę prawną tego przedsiębiorstwa państwowego.
Ustanowienie zarządu komisarycznego mieściło się w zakresie jego funkcji,
należących zarówno do sfery dominium, jak i imperium, nie było jednak zgodne z
prawem, naruszało bowiem art. 65 ust. 1 u.p.p. Według tego przepisu, jeżeli
przedsiębiorstwo państwowe prowadzi działalność ze stratą, organ założycielski w
porozumieniu z ministrem właściwym do spraw finansów, którego uprawnienia, gdy
funkcję organu założycielskiego pełni wojewoda, wykonuje, zgodnie z art. 74 u.p.p.,
dyrektor właściwej izby skarbowej, może wszcząć postępowanie naprawcze,
ustanawiając zarząd komisaryczny. Interpretując kluczowy w tym przepisie zwrot
"prowadzi działalność ze stratą", Sąd Apelacyjny podzielił pogląd Sądu
Okręgowego, że ocena działalności przedsiębiorstwa pod kątem spełnienia
przesłanki wyrażonej w tym zwrocie nie powinna opierać się na miesięcznych i
kwartalnych sprawozdaniach, lecz uwzględniać roczny okres rozliczeniowy, na
którym opiera się księgowość i sprawozdawczość przedsiębiorstwa. Dokonując tej
oceny, należy mieć na względzie również specyfikę rynku, na którym działa
przedsiębiorstwo, w tym występujące wahania koniunktury. Ustanowienie zarządu
komisarycznego powinno stanowić reakcję na niekorzystny stan rzeczy, cechujący
się trwałością i powagą, zagrażający bytowi przedsiębiorstwa. Aby na podstawie
art. 65 ust. 1 u.p.p. mogło nastąpić ustanowienie zarządu komisarycznego, okres
ponoszenia strat przez przedsiębiorstwo państwowe nie może być krótszy niż sześć
miesięcy. Do takiego wniosku skłania art. 19 ust. 1 u.p.p., dotyczący likwidacji
przedsiębiorstwa państwowego. Straty, jakie wystąpiły na początku 2005 r., Sąd
Apelacyjny uznał za niewielkie, jednostkowe, wywołane gorszą koniunkturą,
spowodowaną sezonowym charakterem produkcji prowadzonej przez "Z.P.D.W.".
Ogólna kondycja "Z.P.D.W." była w tym czasie dobra, a ustanowienie zarządu
komisarycznego w marcu 2005 r. stanowiło decyzję pochopną, niezgodną z art. 65
ust. 1 u.p.p. Tej oceny nie podważają wyniki kontroli Najwyższej Izby Kontroli, gdyż
jej zastrzeżenia dotyczyły głównie stosowanych metod zarządzania przez
powodową spółkę. Niezgodne z art. 65 ust. 1 u.p.p. ustanowienie zarządu
komisarycznego przez Wojewodę Ł. miało cechy czynu niedozwolonego, objętego
zakresem hipotezy art. 417 § 1 k.c.; stanowiło niezgodne z prawem działanie przy
wykonywaniu władzy publicznej, które wyrządziło szkodę powodowej spółce. W
konsekwencji natychmiastowego, spowodowanego ustanowieniem zarządu
komisarycznego, wygaśnięcia zawartej przez strony umowy o zarządzanie
"Z.P.D.W." powodowa spółką została pozbawiona spodziewanego wynagrodzenia,
które by uzyskała, gdyby wykonywała zarząd do chwili prywatyzacji "Z.P.D.W.",
odprawy należnej w przypadku zwykłego wygaśnięcia umowy, a także nagrody z
zysku osiągniętego w 2004 r. Łączny uszczerbek strony powodowej z tych tytułów
wyrażał się zasądzoną kwotą 1 304 600,30 zł.
W skardze kasacyjnej strona pozwana zarzuciła naruszenie art. 278 § 1 w
związku z art. 382 k.p.c., art. 232 zdanie pierwsze k.p.c. w związku z art. 6 k.c. oraz
art. 65 ust. 1 u.p.p., art. 361 i art. 417 § 1 k.c.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Władcze wkroczenie przez organ założycielski w sprawy przedsiębiorstwa
państwowego może nastąpić tylko w sytuacjach przewidzianych w przepisach
ustawowych (por. art. 58 ust. 2 u.p.p). Według utrwalonego w orzecznictwie
poglądu, akty organu założycielskiego władczo wkraczające w sferę prawną
przedsiębiorstwa państwowego nie mają charakteru decyzji w rozumieniu
przepisów o postępowaniu administracyjnym i nie są wyposażone w prawomocność
formalną ani materialną. Stosunki między organem założycielskim a
przedsiębiorstwem państwowym należy oceniać według przepisów ustawy o
przedsiębiorstwach państwowych i przepisów wykonawczych do tej ustawy (por.
wyrok Sądu Najwyższego z dnia 21 października 1983 r., III PRN 1/83, OSNCP
1984, nr 6, poz. 95, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 13 grudnia 1991 r., II CR
85/91, OSNCP 1993, nr 3, poz. 41, uchwała składu siedmiu sędziów Sądu
Najwyższego z dnia 25 maja 1994 r., III CZP 38/94, OSNC 1994, nr 11, poz. 201,
uchwała składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 14 maja 1998 r., III CZP
12/98, OSNC 1998, nr 10, poz. 151). W przypadkach określonych przez przepisy
ustawy o przedsiębiorstwach państwowych (por. art. 19 ust. 2 w związku z art. 20,
art. 34 i art. 63) od aktów tych może być przez dyrektora lub radę pracowniczą
wniesiony sprzeciw do organu założycielskiego, a w razie oddalenia sprzeciwu
złożony wniosek do sądu o rozpoznanie sprawy w postępowaniu nieprocesowym
unormowanym w art. 6911
-6919
k.p.c. Z rozpoznawania w tym postępowaniu
zostały jednak wyraźnie wyłączone sprawy o odszkodowanie (art. 6919
k.p.c.),
wszystkie więc sprawy o naprawienie szkody wyrządzonej wydaniem i wykonaniem
omawianych aktów podlegają, zgodnie z ogólną regułą (art. 13 § 1 k.p.c.),
rozpoznaniu w procesie. Szkodę wyrządzoną przedsiębiorstwu państwowemu w
wyniku wykonania wydanej w ramach nadzoru nad nim decyzji organu
założycielskiego uważa się za spowodowaną legalnym pełnieniem funkcji
władczych i podlegającą naprawieniu na podstawie art. 64 u.p.p. (uchwała składu
siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 14 maja 1998 r., III CZP 12/98 oraz
wyrok Sądu Najwyższego z dnia 12 lutego 2003 r., I CKN 1448/00, "Izba Cywilna"
2003, nr 12, s. 38).
Jednym z dopuszczalnych w świetle przepisów ustawy o przedsiębiorstwach
państwowych aktów władczego wkroczenia przez organ założycielski w sferę
prawną przedsiębiorstwa państwowego jest ustanowienie nad nim zarządu
komisarycznego (art. 65-74). Ustanowienie przez organ założycielski w
porozumieniu z ministrem finansów lub dyrektorem izby skarbowej zarządu
komisarycznego nad przedsiębiorstwem państwowym (art. 65 ust. 1 w związku z
art. 74) oznacza wszczęcie w stosunku do przedsiębiorstwa państwowego
postępowania naprawczego, któremu nie może się sprzeciwić ani dyrektor
przedsiębiorstwa, ani rada pracownicza (art. 65 ust. 1b). Ten "naprawczy" charakter
zarządzenia o ustanowieniu zarządu komisarycznego nad przedsiębiorstwem
państwowym musi być uwzględniany przy analizie przewidzianych w art. 65 ust. 1
ocennych przesłanek ustanowienia zarządu komisarycznego. W konsekwencji przy
analizie tych przesłanek należy mieć na względzie porównawczo także przepisy
normujące inne postępowania, które można wszcząć w stosunku do
przedsiębiorstwa państwowego z powodu dotykającej go sytuacji kryzysowej.
Sąd Apelacyjny zasadnie więc – w ślad za Sądem Okręgowym – odwołał się
przy wykładni art. 65 ust. 1 u.p.p. do art.19 u.p.p., dopuszczającego likwidację
przedsiębiorstwa państwowego. Z zestawienia obu tych przepisów wyciągnął
jednak – jak trafnie zwrócono uwagę w skardze kasacyjnej – niewłaściwe wnioski.
O ile art. 65 ust. 1 u.p.p. w brzmieniu obowiązującym do dnia 1 stycznia 1996 r.,
mógł dawać podstawy do przyjęcia, że poprzedzająca decyzję o ustanowieniu
zarządu komisarycznego ocena efektywności działalności przedsiębiorstwa przez
organ założycielski powinna uwzględniać dane za cały rok obrotowy, o tyle nie daje
podstaw do tego art. 65 ust. 1 u.p.p. w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia
1996 r., zestawiony z treścią art. 19 u.p.p. w brzmieniu obowiązującym od 1
stycznia 1996 r. Skoro zgodnie z tym przepisem likwidacja przedsiębiorstwa
państwowego może zostać zarządzona, jeżeli "prowadzi" ono "działalność
gospodarczą ze stratą w ciągu kolejnych sześciu miesięcy", to nawet stwierdzenie
tej przesłanki nie musi się opierać na danych z całego roku obrotowego. Tym
bardziej nie jest więc konieczne oparcie się na całorocznych danych przy
dokonywaniu oceny warunkującej ustanowienie zarządu komisarycznego.
Błędem było także przyjęcie w zaskarżonym wyroku, że warunkujące
ustanowienie zarządu komisarycznego "prowadzenie działalności ze stratą"
powinno trwać nieprzerwanie co najmniej przez sześć miesięcy, czyli przez taki sam
okres, jaki jest konieczny do zarządzenia likwidacji przedsiębiorstwa państwowego.
Utożsamianiu przesłanek ustanowienia zarządu komisarycznego nad
przedsiębiorstwem państwowym z przesłankami likwidacji przedsiębiorstwa
państwowego sprzeciwiają się odmienne funkcje obu tych instytucji. Likwidacja ma
doprowadzić do zakończenia działalności przedsiębiorstwa, natomiast ustanowienie
zarządu komisarycznego do naprawy sytuacji w przedsiębiorstwie, przywrócenia
prawidłowego jego funkcjonowania. W związku z tym w skardze kasacyjnej trafnie
wskazano, że decyzja o ustanowieniu zarządu komisarycznego powinna
uwzględniać nie tylko ponoszenie przez przedsiębiorstwo strat oraz ich wpływ na
ogólną sytuację finansową przedsiębiorstwa, ale i perspektywy wyjścia
przedsiębiorstwa z sytuacji kryzysowej. W konsekwencji, ustanowienie zarządu
komisarycznego na podstawie art. 65 ust. 1 u.p.p. może uzasadniać także krótszy
niż sześciomiesięczny okres ponoszenia strat, jeżeli tylko w danej sytuacji przez
ustanowienie zarządu komisarycznego można zażegnać pogłębianie się kryzysu i w
określonej perspektywie doprowadzić do naprawy przedsiębiorstwa oraz zapewnić
prawidłowe jego funkcjonowanie. Przyjęta przez Sąd Apelacyjny wykładnia, że
warunkujące ustanowienie zarządu komisarycznego "prowadzenie działalności ze
stratą" powinno trwać przez taki sam okres, jaki jest wymagany do likwidacji
przedsiębiorstwa, mogłaby w pewnych przypadkach uniemożliwić w ogóle
skorzystanie z przewidzianego w art. 65 ust. 1 u.p.p. środka naprawczego; w
niektórych przypadkach po upływie terminu określonego w art. 19 u.p.p. mogłoby
być już za późno na postępowanie naprawcze i pozostawałaby tylko likwidacja
przedsiębiorstwa. (...)
Ze względu na to, że nie wyjaśniono prawidłowo, czy ustanowienie zarządu
komisarycznego nad "Z.P.D.W." nastąpiło z naruszeniem art. 65 ust. 1 u.p.p., nie
było niewątpliwie także przesłanek do zastosowania w sprawie art. 417 § 1 k.c.
Ponadto nasuwają się jeszcze inne zastrzeżenia co do możliwości zastosowania
tego przepisu w sprawie.
Według uchwały składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 14 maja
1998 r., III CZP 12/98, i nawiązującego do niej późniejszego orzecznictwa, Skarb
Państwa odpowiada za szkodę wyrządzoną przedsiębiorstwu państwowemu w
wyniku wykonania decyzji organu założycielskiego na podstawie art. 64 u.p.p.; w
uchwale tej przyjęto, że chodzi o odpowiedzialność za szkodę wyrządzoną
legalnym pełnieniem funkcji władczych. We wcześniejszej natomiast uchwale
składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 25 maja 1994 r., III CZP 38/94,
za podstawę odpowiedzialności Skarbu Państwa za szkodę wyrządzoną
przedsiębiorstwu państwowemu wykonaniem decyzji organu założycielskiego
uznano art. 471 k.c. w związku z art. 64 u.p.p. Jak widać, stanowiska zajęte w obu
uchwałach pomijają art. 417 § 1 k.c. – zarówno w pierwotnie przyjmowanym jego
rozumieniu, jak i rozumieniu oraz brzmieniu dostosowanym do art. 77 ust. 1
Konstytucji – jako podstawę odpowiedzialności Skarbu Państwa za szkodę
wyrządzoną przedsiębiorstwu państwowemu wykonaniem decyzji organu
założycielskiego. Należy zauważyć, że pominięcie art. 417 § 1 k.c. w obecnym
brzmieniu jako tej podstawy nie powinno nasuwać zastrzeżeń z punktu widzenia art.
77 ust. 1 Konstytucji, który znajduje się w rozdziale zatytułowanym "Wolności,
prawa i obowiązki człowieka i obywatela". W związku z tym podmiotami
gwarantowanych w tym rozdziale praw i wolności konstytucyjnych nie są jednostki
samorządu terytorialnego ani Skarb Państwa i inne państwowe osoby prawne (por.
wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 12 kwietnia 2000 r., K 8/98, OTK Zb.Urz.
2000, nr 3, poz. 87); jednostek samorządu terytorialnego i przysługujących im praw
majątkowych dotyczy art. 165, a Skarbu Państwa i sposobu zarządzania jego
majątkiem art. 218 Konstytucji.
Pomimo że w rozpoznawanej sprawie nie chodzi o odpowiedzialność
odszkodowawczą Skarbu Państwu względem przedsiębiorstwa państwowego, lecz
o odpowiedzialność Skarbu Państwu wobec osoby prawnej prawa prywatnego,
również w niej nie powinno dojść do zastosowania art. 417 § 1 k.c., choćby nawet
nastąpiło naruszenie przez stronę pozwaną właściwie rozumianego art. 65 ust. 1
u.p.p. Według twierdzeń pozwu, strona pozwana wyrządziła powodowej spółce
szkodę wskutek naruszenia łączącego strony zobowiązania (umowy o zarządzanie
przedsiębiorstwem państwowym) przez niezgodne z art. 65 ust. 1 u.p.p.
ustanowienie zarządu komisarycznego, stanowiące czyn niedozwolony w
rozumieniu art. 417 § 1 k.c. Zachowanie dłużnika lub osoby trzeciej, w którym
wierzyciel upatruje naruszenia zobowiązania, może oczywiście stanowić w
konkretnej sytuacji czyn niedozwolony, aby jednak tak było, musi ono naruszać
normę powszechnie obowiązującą, mającą na celu ochronę interesu wierzyciela
(por. np. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 10 października 1997 r., III CKN 202/97,
OSNC 1998, nr 3, poz. 42, i z dnia 16 stycznia 2008 r., IV CSK 380/07, OSNC-ZD
2008, nr D, poz. 102 oraz wyroki Trybunału Konstytucyjnego z dnia 4 grudnia 2001
r., SK 18/00, OTK Zb.Urz. 2001, nr 8, poz. 256, i z dnia 23 września 2003 r., K
20/02, OTK Zb.Urz. 2003, nr 7, poz. 76). Wymaganie ochrony interesu wierzycieli
wiąże się z szeroko przyjmowaną w polskim piśmiennictwie koncepcją
bezprawności względnej, według której norma prawna chroni określone interesy
(wyrok Sądu Najwyższego z dnia 3 marca 1956 r., 2 CR 166/56, OSPiKA 1959, nr
7-8, poz. 197, uchwała Sądu Najwyższego z dnia 27 kwietnia 2001 r., III CZP 5/01,
OSNC 2001, nr 11, poz. 161, oraz wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14 stycznia
2005 r., III CK 193/04, OSP 2006, nr 7-8, poz. 89). Z tego względu narusza normę
prawną, a więc jest bezprawne, tylko takie zachowanie, które godzi w chronione
przez nią interesy. Zachowanie, które nie godzi w interesy podmiotów chronionych
przez określoną normę prawną, nie może być zatem uznane za sprzeczne z nią i
tym samym nie może uzasadniać uwarunkowanej bezprawnością
odpowiedzialności odszkodowawczej wobec innych podmiotów niż chronione przez
tę normę. Regulacja zawarta w art. 65 ust. 1 u.p.p. ma na względzie ochronę
interesów przedsiębiorstwa państwowego, a nie podmiotów wchodzących z nim w
stosunki cywilnoprawne. W związku z tym, gdyby nawet rzeczywiście doszło do
naruszenia art. 65 ust. 1 u.p.p., powodowa spółka nie mogłaby być uznana za
osobę poszkodowaną tym naruszeniem w sposób uzasadniający powstanie wobec
niej odpowiedzialności deliktowej opartej na art. 417 § 1 k.c.
Trafny jest także zarzut naruszenia art. 361 § 2 k.c. Choćby nawet istniała
przyjęta w zaskarżonym wyroku podstawa deliktowej odpowiedzialności
odszkodowawczej strony pozwanej, zasądzone odszkodowanie nie mogłoby z
pewnością objąć całego wynagrodzenia powodowej spółki za okres od dnia
ustanowienia zarządu komisarycznego do dnia prywatyzacji "Z.P.D.W.", już z tego
tylko powodu, że ze względu na ujmowanie szkody jako różnicy pomiędzy obecnym
stanem majątkowym poszkodowanego a stanem, który by istniał, gdyby nie
rozpatrywane zdarzenie, ustalając uszczerbek podlegający naprawieniu należałoby
uwzględnić zaoszczędzone przez powodową spółkę koszty wykonywania umowy.
Przy ustalaniu szkody, a tym samym i zasądzonego odszkodowania, należałoby
mieć również na względzie, że zgodnie z art. 45a ust. 3 pkt 2 u.p.p. wynagrodzenie
zarządcy w umowie o zarządzanie przedsiębiorstwem państwowym powinno być
określone z uwzględnieniem przepisów ustawy z dnia 3 marca 2000 r. o
wynagrodzeniu osób kierujących niektórymi podmiotami prawnymi (Dz.U. nr 26 poz.
306 ze zm.).
Z tych względów Sąd Najwyższy na podstawie art. 39815
§ 1 k.p.c. orzekł, jak
w sentencji.