Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II PK 33/08
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 26 września 2008 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Józef Iwulski (przewodniczący)
SSN Beata Gudowska
SSN Jerzy Kwaśniewski (sprawozdawca)
w sprawie z powództwa M. F.
przeciwko Ośrodkowi Badawczo-Rozwojowemu C. S.A. w G.
o dodatek za wysługę lat,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 26 września 2008 r.,
skargi kasacyjnej powoda od wyroku Sądu Okręgowego - Sądu Pracy i
Ubezpieczeń Społecznych w G.
z dnia 25 września 2007 r.,
1. oddala skargę kasacyjną;
2. zasądza od powoda na rzecz strony pozwanej 900 zł
(dziewięćset) tytułem zwrotu kosztów postępowania
kasacyjnego.
2
Uzasadnienie
Wyrokiem z dnia 25 września 2007 r. Sąd Okręgowy – Sąd Pracy w G. na
podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację powoda M. F. od wyroku Sądu
Rejonowego – Sądu Pracy w G. z dnia 24 kwietnia 2007 r. oddalającego
powództwo skierowane przeciwko pozwanemu Ośrodkowi Badawczo –
Rozwojowemu C. w G. o dodatek za wysługę lat.
Sąd drugiej instancji podzielił ustalenia faktyczne dokonane przez Sąd
pierwszej instancji, które przedstawiają się następująco. Powód był zatrudniony u
pozwanego na stanowisku specjalisty ds. analiz i starszego specjalisty ds. analiz i
wdrożeń w okresie od dnia 18 października 1999 r. do dnia 10 marca 2006 r.
Umowa o pracę powoda została rozwiązana za porozumieniem stron. Przed
zatrudnieniem u pozwanego powód przez ponad 26 lat pełnił zawodową służbę w
Marynarce Wojennej. U pozwanego, będącego jednostką badawczo – rozwojową,
obowiązuje Zakładowy Układ Zbiorowy Pracy z dnia 21 lipca 1997 r.,
zarejestrowany i obowiązujący od dnia 7 sierpnia 1997 r. W art. 23 ZUZP określono
prawo pracowników do jednorazowej odprawy pieniężnej w przypadku rozwiązania
stosunku pracy w związku z przejściem na emeryturę lub rentę. Staż pracy
uprawniający do nabycia odprawy emerytalnej ustala się w oparciu o całkowity staż
pracy pracowników. Natomiast w zakresie dodatku za wysługę lat regulacja ZUZP
zaistniała dopiero na podstawie protokołu dodatkowego nr 2 z dnia 2 listopada
2006 r., zarejestrowanym i obowiązującym od dnia 27 listopada 2006 r. Zgodnie z
tym dokumentem do ZUZP dodano art. 201
o następującej treści:
” 1. Pracownikom przysługuje dodatek za wysługę lat: - dla pracowników
naukowych i badawczo – technicznych - w wysokości 3% miesięcznego
wynagrodzenia zasadniczego po 3 latach pracy, wzrastający o 1% w każdym
następnym roku do 20% po 20 latach pracy, - dla pozostałych pracowników
jednostki badawczo-rozwojowej - w wysokości 5% miesięcznego wynagrodzenia
zasadniczego po 5 latach pracy, wzrastający o 1 % w każdym następnym roku do
20% po 20 latach pracy.
2. Do okresu pracy uprawniającego do dodatku za wysługę lat wlicza się okresy
zatrudnienia w OBR C. na podstawie umowy o pracę.
3
3. Dodatek wypłacany jest w okresach miesięcznych, w terminach wypłaty
wynagrodzenia zasadniczego.”
Dnia 13 grudnia 2006 r. pracodawca wypłacił powodowi łączną kwotę 4.046,09 zł.
brutto tytułem dodatku za wysługę lat, w tym: za miesiące od listopada 2004 r. do
października 2005 r. po 235 zł, tj. 5% wynagrodzenia miesięcznego powoda
wynoszącego 4.700 zł brutto, za miesiące od listopada 2005 r. do lutego 2006 r. po
282 zł, tj. 6% wynagrodzenia miesięcznego powoda wynoszącego 4.700 zł brutto,
za marzec 2006 r. kwotę 98,09 zł, tj. 6% wynagrodzenia powoda za ten miesiąc
wynoszącego 1.634,78 zł brutto. W dniu 8 marca 2007 r. pozwany wypłacił
powodowi kwotę 662 zł. tytułem odsetek ustawowych od wypłaconego w łącznej
kwocie 4.046, 09 zł. dodatku za wysługę lat.
Podzielając podstawę prawną wyroku Sądu pierwszej instancji Sąd drugiej
instancji stwierdził, że przez „lata pracy” w rozumieniu art. 55 ust. 2 ustawy należy
rozumieć tylko lata pracy w danej jednostce.
Ponieważ materia regulowana art. 55 ustawy nie była w okresie zatrudnienia
powoda u pozwanego regulowana odmiennie ani treścią łączącej strony umowy o
pracę, ani też postanowieniami innych źródeł prawa pracy należało uznać, że z
chwilą zmiany art. 55 ustawy z dniem 22 lutego 2001 r. istotna była wyłącznie
interpretacja tej normy w brzmieniu obowiązującym po nowelizacji.
Brak jest podstaw do uznania, aby przepis art. 55 ust. 2 tej ustawy przez
stwierdzenie „lata pracy” rozumiał cały staż pracy. Gdyby intencją ustawodawcy
było wliczanie całego stażu pracy, a nie tylko stażu przepracowanego u pozwanego
pracodawcy, nie pozostawiałby tej kwestii do regulacji w układzie zbiorowym pracy,
ale wprost uregulował ją w ustawie. Ponadto dodatek za wysługę lat nie jest
obligatoryjnym, powszechnym składnikiem wynagrodzenia, a z orzecznictwa Sądu
Najwyższego wynik, że wyrazem szczególnego uprzywilejowania jest możliwość
uzyskania dodatku za wysługę lat z uwzględnieniem także lat przepracowanych u
innych pracodawców. Z takiego przywileju korzystają na przykład nauczyciele,
albowiem został on im w sposób wyraźny przyznany powszechnie obowiązującymi
przepisami prawa (por. uzasadnienie wyroku SN z dnia 6 października 2005 r., II
PK 65/05 – OSNP z 2006/15-16/241).
Sąd drugiej instancji podzielił też stanowisko Sądu pierwszej instancji co do
4
uznania, że z faktu iż pozwana Jednostka przyjęła korzystniejsze regulacje w
zakresie liczenia stażu pracy w przypadku odpraw emerytalno – rentowych nie
wynika możliwość rozszerzenia tej regulacji na inne świadczenia przewidziane
ustawą, a nie ujęte w ZUZP. Brak jest bowiem powodów do stosowania przez
analogię rozwiązań przyjętych dla różnych rodzajowo świadczeń uzupełniających
zasadnicze wynagrodzenie ze stosunku pracy. Odprawa emerytalno – rentowa i
dodatek za wysługę lat są odmiennie regulowanymi świadczeniami z tytułu
stosunku pracy. Różnią się zarówno co do charakteru, jak i co do funkcji, jaką
spełniają. Z art. 59 ust. 3 ustawy o jednostkach badawczo – rozwojowych, zgodnie
z którym okres uprawniający do odprawy ustala się według zasad obowiązujących
przy ustalaniu okresów zatrudnienia uprawniających do dodatków za wysługę lat
nie wynika zasada odwrotna, że w razie korzystniejszego ukształtowania zasad
obliczania odprawy te korzystniejsze zasady miałyby znaleźć automatyczne
przełożenie na sposób ustalania i obliczania prawa do dodatku za wysługę lat.
Powyższy wyrok Sądu Okręgowego zaskarżył w całości powód skargą
kasacyjną. Skarga kasacyjna ma dwie podstawy. W ramach podstawy naruszenia
przepisów prawa materialnego skarga zarzuca naruszenie:
a) art. 55 ust. 2 pkt 2 ustawy z dnia 25 lipca 1985 r. o jednostkach badawczo –
rozwojowych (Dz. U. z 2001 r. Nr 33, poz. 388) polegające na jego błędnej
wykładni i uznaniu, że do ustalenia wysokości dodatku za wysługę lat
należnego powodowi uwzględnia się jedynie okres zatrudnienia powoda u
pozwanego, a nie całkowity staż pracy powoda;
b) błędną wykładnię art. 59 ust. 3 ustawy o jednostkach badawczo –
rozwojowych w związku z art. 23 ZUZP C. i uznanie, że uwzględnianie
całkowitego stażu pracy do ustalenia wysokości odprawy emerytalnej nie
implikowało obowiązku uwzględniania całkowitego stażu pracy przy
ustalaniu wysokości dodatku za wysługę lat.
W drugiej podstawie skargi kasacyjnej (art. 3983
§ 1 pkt 2 k.p.c.) zarzucono
naruszenie:
- art. 233 k.p.c. w związku z art. 378 § 1 k.p.c. przez niedostateczne
5
ustosunkowanie się do zarzutów i argumentów powoda w apelacji,
że zarządzenie Ministra – Kierownika Urzędu Postępu Naukowo –
Technicznego i Wdrożeń z dnia 21 marca 1986 r. w sprawie zasad
zaliczania okresów pracy uprawniających pracowników jednostek
badawczo – rozwojowych do dodatków za wysługę lat, także po
jego uchyleniu powinno być stosowane aż do ustalenia innych
mniej korzystnych zasad w zakładowym układzie zbiorowym pracy
lub dokonania wypowiedzenia warunków treści stosunku pracy w
zakresie wypłaty dodatku za wysługę lat,
- art. 233 k.p.c. w związku z art. 378 § 1 k.p.c. przez brak
wyczerpującego rozważenia zarzutu dotyczącego uznania, że
pozwany przyjmując korzystniejsze regulacje w zakresie liczenia
stażu pracy w przypadku odpraw emerytalno – rentowych, nie miał
obowiązku stosowania analogicznego rozwiązania do świadczenia
uzupełniającego wynagrodzenie za pracę tj. dodatku za wysługę lat,
w sytuacji, gdy nie zostało to uregulowane w zakładowym układzie
zbiorowym pracy.
Skarżący wniósł o uchylenie wyroku w całości i orzeczenie co do istoty sprawy
przez uwzględnienie żądania pozwu oraz o zasadzenie od pozwanego na rzecz
powoda kosztów postępowania, ewentualnie o uchylenie wyroku w całości i
przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania i o zasądzenie od pozwanego na
rzecz powoda kosztów postępowania w sprawie za obie instancje.
W uzasadnieniu skargi przedstawiony został .pogląd skarżącego iż zarządzenie z
dnia 21 marca 1986 r. chociaż utraciło moc z dniem 28 lutego 2001 r., to
wynikające z niego uprawnienia do zaliczania okresów zatrudnienia weszło w skład
treści stosunku pracy powoda i obowiązywało, gdyż nie zostały powodowi
wypowiedziane warunki pracy. Ponadto wobec tego, że pozwany przez 6 lat nie
6
stworzył odmiennej regulacji w ZUZP czyniąc to dopiero wskutek kontroli
Państwowej Inspekcji Pracy to uprawnienia pracownicze w zakresie zasad
zaliczania okresów pracy i innych okresów uprawniających do dodatku za wysługę
lat były kształtowane ww. zarządzeniem, pomimo jego uchylenia.
Zgodnie z uchwałą Sądu Najwyższego z dnia 15 września 2004 r., III PZP 3
/04 – OSNP 2005/4/49, stosunek postanowień układu zbiorowego pracy do
ustawowych przepisów prawa pracy lub przepisów wydanych na ich podstawie
określa art. 9 k.\ p., a relacje układu zbiorowego pracy do umowy o pracę reguluje
art. 18 k.p. Konsekwencje będące następstwem wejścia w życie nowego układu,
który ma zastosowanie do nawiązanych wcześniej stosunków pracy normuje art.
24113
k.p. § 2 k.p. stanowiący, że postanowienia układu mniej korzystne dla
pracowników wprowadza się w drodze wypowiedzenia pracownikom
dotychczasowych warunków umowy o pracę.
Kwestionując stanowisko wyroku że brak jest jakichkolwiek podstaw do
uznania, aby przepis art. 55 ust. 2 ustawy o jednostkach badawczo – rozwojowych
przez stwierdzenie „lata pracy” rozumiał cały staż pracy, skarżący podniósł, że
gdyby wolą ustawodawcy było traktowanie lat pracy jako stażu zakładowego, to
zbędne byłoby regulowanie tej kwestii w zakładowym układzie zbiorowym pracy.
Skoro zapis ten miałby zostać powtórzony w ZUZP, to nie stanowiłby regulacji, a
wyłącznie informację. Racjonalny ustawodawca mając świadomość, że ZUZP ma
charakter normatywny, a nie informacyjny, nie pozostawiałby pracodawcy
dookreślania tej regulacji. Do dnia 28 lutego 2001 r. nabycie uprawnień do dodatku
za wysługę lat oraz jego wysokość były regulowane przepisami art. 55 ust. 2 oraz
art. 55 ust. 3 ustawy o jednostkach badawczo – rozwojowych. Zgodnie z przepisem
§ 1 zarządzenia z dnia 21 marca 1986 r. – do lat pracy uprawniających do dodatku
za wysługę lat zaliczane były wszystkie okresy zatrudnienia w uspołecznionych
zakładach pracy. Świadczy to dobitnie, że ustawodawca pojęciu lata pracy w
7
rozumieniu art. 55 ust. 2 ustawy o jednostkach badawczo – rozwojowych nie
przypisał ani znaczenia zakładowego stażu pracy ani ogólnego stażu pracy.
Decyzję w tym zakresie pozostawił innym uprawnionym podmiotom. Bez przepisów
wykonawczych ustalających zasadę zaliczania okresów zatrudnienia
uprawniających do tego dodatku nie można określeniu „lata pracy” przypisywać
znaczenia zakładowego lub ogólnego stażu pracy.
Według skarżącego, pozwana jednostka nie miała podstaw prawnych do
różnicowania zasad wypłaty odprawy emerytalnej i dodatku stażowego w sytuacji,
gdy art. 59 ust. 3 ustawy o jednostkach badawczo – rozwojowych stanowi, że okres
uprawniający do odprawy emerytalno – rentowej ustala się według zasad
obowiązujących przy ustalaniu okresów zatrudnienia uprawniających do dodatków
za wysługę lat. Zdaniem powoda, brak w obowiązującym ZUZP literalnych zapisów
dotyczących dodatku za wysługę lat spowodował, że w odniesieniu do niego miał
wprost zastosowanie przepis art. 55 ust. 2 w związku z art. 59 ust. 3 ustawy
W odpowiedzi na skargę kasacyjną strona pozwana wniosła o odmowę
przyjęcia skargi do rozpoznania a w przypadku jej przyjęcia o oddalenie skargi, a
także o przyznanie kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu kasacyjnym
według norm przepisanych.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Spór o wysokość należnego powodowi dodatku za wysługę lat zasadza się w
sprawie nie na kontrowersji co do faktów, bo te nie są w skardze kwestionowane,
ale na sprzecznych , między stronami stanowiskach dotyczących źródeł w prawie
materialnym żądanego przez powoda uwzględnienia jego zatrudnienia
poprzedzającego zatrudnienie u pracodawcy (ogólnego stażu pracy a nie tylko
stażu zakładowego).
Wobec niekwestionowania w skardze ustalonych w sprawie faktów
(podstawy faktycznej zaskarżonego wyroku), a także mając na uwadze reguły
8
postępowania kasacyjnego wykluczające rozpatrywanie zarzutów dotyczących
ustalenia faktów lub oceny dowodów (por. art. 3983
§ 3 oraz art. 39813
§ 2 k.p.c.)
nie jest jasne dlaczego rozpatrywana skarga te sam kwestie dotyczące wyłącznie
oceny prawnej (podstawy prawnej zaskarżonego wyroku) przedstawiła dwukrotnie,
formułując również zarzuty procesowe (art. 3983
§ 1 pkt 2 k.p.c.).
Zarzuty „procesowej” podstawy skargi kasacyjnej polegające na
zakwestionowaniu oceny prawnej zaskarżonego wyroku, są nieadekwatne do tej
podstawy i w oczywisty sposób nie mogą odnosić się do wskazanych w skardze
przepisów postępowania – art. 233 i art. 378 § 1 k.p.c. Pierwszy z tych przepisów
określa reguły sędziowskiej oceny dowodów i nie wiadomo dlaczego miałby być
naruszony przez to, że Sąd drugiej instancji nie podzielił interpretacji prawa
materialnego, którą prezentował w sprawie powód. Drugi zaś z tych przepisów
stanowi, że sąd drugiej instancji rozpoznaje sprawę w granicach apelacji oraz, że w
granicach zaskarżenia bierze jednak z urzędu pod uwagę nieważność
postępowania. Ani granic zaskarżenia, ani tym bardziej kwestii nieważności nie
dotyczą wskazane w uzasadnieniu tego zarzutu kwestie prawne, w szczególności
zarzucone niedostatki podstawy materialnoprawnej zaskarżonego wyroku.
Sąd Najwyższy rozważył przedstawione w skardze kasacyjnej argumenty
rozpoznając pierwszą z podstaw skargi kasacyjnej. Żaden z zarzutów tej podstawy
nie jest zasadny.
Dodatek za wysługę lat jest swego rodzaju ponadstandardowym
świadczeniem związanym z pracą w tym znaczeniu, że prawa do niego nie są
bezpośrednio określone i zabezpieczone w Kodeksie pracy, należy zaś do innych
świadczeń związanych z pracą w rozumieniu art. 771
k.p. których przyznawanie
należy zasadniczo do układów zbiorowych pracy. Źródłem uprawnienia do dodatku
za wysługę lat może być także regulamin wynagradzania (por. art. 772
§ 2 k.p.)
albo wprost umowa o pracę.
Rozpatrywany przypadek dotyczy szczególnego źródła prawa do dodatku za
wysługę lat – przyznania tego prawa w ustawie poświęconej jednostkom badawczo-
rozwojowym.
Określenie przedmiotowego świadczenia w ustawie z dnia 25 lipca 1985 r. o
jednostkach badawczo-rozwojowych (tekst jednolity Dz. U. z 2001 r. Nr 33, poz.
9
388 ze zm.) uwzględnia wspomnianą wyżej cechę tego świadczenia, W ustawie
zostało ustalone (przyznane) prawo i określono jego podstawowy wzorzec. Taki
dobrze odczytany w zaskarżonym wyroku, jest sens regulacji zawartej w art. 55 ust.
2 tej ustawy, stanowiącym, że po pierwsze pracownikom jednostki badawczo-
rozwojowej przysługuje dodatek za wysługę lat i po drugie zawierającym określenie
tego dodatku , zróżnicowane wobec pracowników naukowych i badawczo-
technicznych (art. 55 ust. 2 pkt 1 ustawy) oraz wobec pozostałych pracowników
jednostki badawczo-rozwojowej (art. 55 ust. 2 pkt 2 ustawy). Pierwsza z tych
kategorii pracowników uzyskuje prawo, do określonego w ustawie dodatku za
wysługę lat po 3 latach pracy, druga zaś – po 5 latach pracy. Interpretacja
zaskarżonego wyroku, że w powyższej regulacji chodzi wyłącznie o staż pracy w
jednostce badawczo-rozwojowej jest zasadna nie tylko ze względu na analizę
językową, ale także wynika z rozpatrzenia systemowej konstrukcji regulacji. Chodzi
tu w pierwszym rzędzie o wspomniany już układ wzorca zawartego wprost w
ustawie i pozostawienie możliwości innego ukształtowania prawa do dodatku za
wysługę lat dla regulacji układu zbiorowego pracy lub regulaminu wynagradzania
(por. art. 55 ust. 5 ustawy). Oczywiste jest, że te przewidziane w art., 55 ust. 5
ustawy – poza ustawowe regulacje – nie mogą być mniej korzystne dla
pracowników od określonego w samej ustawie (art. 55 ust. 2) wzorca
podstawowego. Taka relacja regulacji ustawowej do regulacji innej kategorii aktów
prawa pracy nie może nasuwać wątpliwości w świetle zasady z art. 9 § 1 i § 3 k.p.
W tym kontekście należy umiejscowić i ocenić wskazane w skardze kasacyjnej
zarządzenie Ministra – Kierownika Urzędu Postępu Naukowo-Technicznego i
Wdrożeń z dnia 21 marca 1986 r., które zostało wydane na podstawie ówcześnie
obowiązującego upoważnienia zawartego w art. 55 ust. 3 ustawy. Po skreśleniu w
ustawie tego upoważnienia, funkcję poza ustawowego, elastycznego regulatora
innych niż w ustawie okresów pracy („i innych okresów”) uprawniających do
dodatku za wysługę lat, przeznaczono do regulacji w „obowiązującym w jednostce
badawczo-rozwojowej układzie zbiorowym pracy lub regulaminie wynagradzania”.
Należy też zauważyć, że wspomnianego wyżej zróżnicowania w art. 55 ust.
2 okresu pracy niezbędnego dla uzyskania prawa do dodatku za wysługę lat, dla
pracowników naukowych i badawczo-technicznych oraz innego dla pozostałych
10
pracowników nie sposób sensownie wyjaśnić w odniesieniu do ogólnego stażu
pracy.
W świetle powyższych uwag należało podzielić przesłanki oceny prawnej
zaskarżonego wyroku; że skoro w okresie, którego dotyczy rozpatrywany w sprawie
spór, obowiązywała wyłącznie regulacja z art. 55 ust. 2 ustawy, to ta regulacja
określająca w swym wzorcu uzależnienie prawa do dodatku za wysługę lat od
okresów pracy w jednostce badawczo-rozwojowej (stażu zakładowego) ma do
powoda zastosowanie. Nie może on natomiast upatrywać źródła swego
uprawnienia w zarządzeniu, które w przedmiotowym okresie już nie obowiązywało.
Jeśli jedynym źródłem uprawnienia powoda do dodatku za wysługę lat w
spornym okresie był art. 55 ust. 2 ustawy o jednostkach badawczo-rozwojowych, to
nie miał on w tym okresie innej podstawy prawnej, która inaczej niż w ustawie
określałaby jego uprawnienie.
Nie jest uprawnione powoływanie się przez skarżącego na jakąś konstrukcję
prawa nabytego na podstawie zarządzenia, skoro po uchyleniu tego zarządzenia
utraciło ono swe źródłowe – źródłowe dla uprawnień pracowniczych – znaczenie,.
wówczas zastąpione wyłącznie uprawnieniem ukształtowanym w ustawie.
Nie ma podstaw argument skargi dotyczący zawartej w art. 24113
§ 2 k.p.
regulacji dotyczącej konsekwencji wprowadzenia postanowień układu zbiorowego
pracy mniej korzystnych dla pracownika od dotychczasowych przepisów prawa
pracy. Nie ma żadnego uprawnionego – nawet tylko analogicznie – odniesienia
omawianej wyżej sytuacji prawnej uprawnienia powoda ukształtowanego wyłącznie
w ustawie – do sytuacji dotyczącej wprowadzenia nowego układu zbiorowego
pracy, któremu we wskazanej normie zapewnia się swoiste tylko dla tej regulacji
pierwszeństwo przed przepisami prawa pracy pod warunkiem wprowadzenia mniej
korzystnych postanowień układu w drodze wypowiedzenia pracownikom
dotychczasowych warunków.
Nie ma też racji skarżący w przeciwstawieniu zawartej w uzasadnionym
wyroku wykładni art. 55 ust. 2 ustawy o jednostkach badawczo-rozwojowych –
regulacji z art. 59 ust. 3 tej ustawy. Ta ostatnia regulacja - jak to przekonywująco
wywiódł Sąd drugiej instancji - odnosi się do innego świadczenia – do odprawy
emerytalno-rentowej.
11
Ustawodawca skorzystał w tym przypadku z zabiegu legislacyjnego
polegającego na „odesłaniu” określonej przesłanki odprawy – do regulacji
dodatków za wysługę lat. W tym kontekście w zakresie przedmiotowego
„odesłania”, wzorce ustawowe dodatku za wysługę lat i odprawy są podobne.
Nie wynika jednak z tego – jak to słusznie zauważył Sąd drugiej instancji –
ograniczenie regulacji poza ustawowej w tym przypadku w układzie zbiorowym
pracy do ukształtowania korzystniejszego dla pracowników określenia okresów
uprawniających do odprawy.
Z powyższych przyczyn uznając bezzasadność podstaw skargi kasacyjnej
Sąd Najwyższy orzekł zgodnie z art. 39814
k.p.c.
/KM/