Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt V CNP 58/08
POSTANOWIENIE
Dnia 23 września 2008 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Lech Walentynowicz
w sprawie ze skargi A. Z.
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego
postanowienia Sądu Okręgowego w C. z dnia 16 maja 2006 r. sygn. akt VI Ca (…)
[WSC (…)]
w sprawie z wniosku Skarbu Państwa - Prezydenta Miasta C.
przy uczestnictwie A. Z. i Politechniki C. w C.
o zasiedzenie,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 23 września 2008 r.,
1) odrzuca skargę,
2) zasądza od A. Z. na rzecz Skarbu Państwa - Prezydenta Miasta C. kwotę 600,
zł (sześćset) tytułem kosztów postępowania skargowego.
Uzasadnienie
Uczestniczka postępowania A. Z. wniosła skargę o stwierdzenie niezgodności z
prawem prawomocnego postanowienia Sądu Okręgowego w C. z dnia 16 maja 2006 r.
[sygn. akt VI Ca (…)] w sprawie o zasiedzenie.
Skarżąca zarzuciła wskazanemu postanowieniu naruszenie art. 172 i 336 k.c.
Uprawdopodabniając wyrządzenie szkody spowodowanej przez wydanie zaskarżonego
orzeczenia zgłosiła „dowód z wniosku o zasiedzenie, w którym wnioskodawca określił
wartość przedmiotu sporu na 3000 zł”.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
2
Zgodnie z art. 4241
§ 1 k.p.c., skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego orzeczenia przysługuje od prawomocnego orzeczenia sądu drugiej
instancji, gdy przez jego wydanie stronie została wyrządzona szkoda, a zmiana lub
uchylenie tego orzeczenia w drodze przysługujących stronie środków prawnych nie było
i nie jest możliwe. Wyjątek od wskazanej zasady przewiduje art. 4241
§ 2 k.p.c., który w
sytuacji, gdy strona nie skorzystała z przysługujących jej środków prawnych,
dopuszczalność skargi uzależnia od kumulatywnego spełnienia dwóch przesłanek:
istnienia wyjątkowego wypadku oraz występowania niezgodności z prawem o
kwalifikowanym charakterze, wynikającej z naruszenia podstawowych zasad porządku
prawnego lub konstytucyjnych wolności albo praw człowieka i obywatela.
W orzecznictwie Sądu Najwyższego wyjaśniono, że za wypadek wyjątkowy, o
którym mowa w rozumieniu art. 4241
§ 2 k.p.c., można uznać - przykładowo -
nieskorzystanie przez stronę z przysługującego jej środka zaskarżenia z powodu
ciężkiej choroby, katastrofy, klęski żywiołowej lub błędnej informacji udzielonej przez
pracownika sądu (postanowienie z dnia 2 lutego 2006 r., l CNP 4/06, OSNC
2006/6/113). Skarżąca nie wykazała, że jakikolwiek wyjątkowy wypadek występuje w jej
sprawie.
Przepis art. 4241
§ 1 k.p.c. wyraża zasadę, że przesłanką dopuszczalności skargi
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia jest rzeczywista
niemożność zmiany lub uchylenia kwestionowanego orzeczenia, co ma miejsce m.in. w
sprawie niekasacyjnej. Wykazanie tej przesłanki jest jednym z istotnych wymagań skargi
(art. 4245
§ 1 pkt 5 k.p.c.). Należy stwierdzić, że zgodnie z art. 5191
§ 1 k.p.c. od
wydanego przez sąd drugiej instancji postanowienia co do istoty sprawy w sprawach z
zakresu prawa rzeczowego przysługuje skarga kasacyjna do Sądu Najwyższego, chyba
że przepis szczególny stanowi inaczej. Sprawa o stwierdzenie nabycia własności
nieruchomości przez zasiedzenie jest sprawą z zakresu prawa rzeczowego i
jednocześnie brak jest przepisu szczególnego wyłączającego możliwość wniesienia
skargi kasacyjnej dla tej kategorii spraw.
W przedmiotowej sprawie od zaskarżonego orzeczenia Sądu Okręgowego
przysługiwał zatem nadzwyczajny środek zaskarżenia w postaci skargi kasacyjnej,
istniała zatem możliwość jego uchylenia lub zmiany. Skarżąca nie skorzystała z tej
możliwości. Skarga z art. 4241
k.p.c. nie może być traktowana jako zamiennik skargi
kasacyjnej. Jeżeli strona miała obiektywną możliwość skorzystania z instancji kasacyjnej
i z tej możliwości nie skorzystała z przyczyn leżących po jej stronie, to skarga jest
3
niedopuszczalna (art. 4248
§ 2 k.p.c.). Następuje to zarówno przy świadomej rezygnacji
z wniesienia skargi kasacyjnej, jak i przy zawinionej przez stronę niemożności
skorzystania z tego środka odwoławczego.
Z tych względów Sąd Najwyższy orzekł, jak w sentencji (art. 4248
§ 2 k.p.c.). O
kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 520 k.p.c.